Hoe gaan jullie verder??

Hoi Duckertje.

Sorry om te horen dat ook jij dit heb moeten mee maken helaas .. Ik moet ook zeggen dat ik dacht van dit wil ik niet meer mee maken want het verdriet vind ik zo intens ..en zwaar ook wel ..

Maar ben nu weer beetje bij positieven en lees de verhalen hier van andere vrouwen en die geven mij dan zoveel moed en kracht . Als een kindje toch nog een droom is ga er voor!

Deze woorden kreeg ik van een vriend van mij..

Gewoon nooit je droom opgeven en er altijd voor gaan no matter what.

Hoe verdrietig ik nog steeds ben , hou ik mij hier aan vast en wil ik zeker nog een poging wagen. Want mijn kinderwens is nog even groot . Een brusje voor mijn zoon en hoop dat hij deze ooit zal krijgen!

Het is allemaal vers en zeker moeilijk maar wie weet durf je het binnenkort wel aan .


Veel sterkte !

 

Graag gedaan Duckertje .. Voel denk ik helemaal wat jij voel ..

Ja, bij mij is het nu 8 dagen geleden dat ik curretage heb gehad. 6.1 week had ik mijn echo, was goed gegroeid en het hartje klopte maar het was zo zwak .. Kon nog even 2 kanten op.. het was of een beginnen hartje of hartje zou er mee stoppen . Helaas was het de laatste optie

Het is allemaal heel dubbel vind . En (nou ik had het nooit eerder meegemaakt) maar vind het emotioneel heel erg zwaar en lichamelijk heb ik ook zwaar gehad maar dat gaat nu wel weer een beetje . Geen rugpijn en krampen meer dat is al fijn .Eigenlijk wil je dit nooit meer mee maken maar toch hoe gek dat misschien klinkt is mijn kinderwens groter dan mijn verdriet en wil ik het toch nog echt een kans geven .

Ik heb gisteren mijn na controle gehad en zit nog een kleine stolsel van 1 cm waarvan ik hoop dat ie er heel snel uit komt anders denk ik dat ik eerst mijn menstruatie afwacht om zeker te zijn dat het mee komt. Vind het anders zo'n eng idee dat het misschien daarop mis zou gaan weer. Ook heb ik met vlagen nog bloedingen dus wie weet verstandiger om even 1 ronde te wachten .

Maar anders wil ik er toch weer gelijk voor gaan ... Maar vind het doodeng zeg ik eerlijk.. de onzekerheid wie weet weer een teleurstelling maar dan zegt mijn man .. En wat als het wel goed gaat en je een wolk van een baby in je armen mag houden ... Tja .. Dan zou ik dat allemaal toch misgelopen zijn maar haha dubbel dubbel ..

 

Heej meid,

Ook ik een mk gehad.

22-2 had ik mijn eerste bezoek bij de vk.
toen we eindelijk alles doorgenomen hadden mocht ik voor de uitwendige echo gaan liggen.
er was helaas niks te zien, maar met goede moed en een niewe afspraak weer naar huis.
het kon immers zijn dat ik verkeerd berekend had en ik dus iets minder ver zou zijn..zou die dag 6,4wk zijn.

13-3 weer naar de vk, en mocht gelijk gaan liggen, helaas had ik mijn plasje niet kunnen ophouden s'morgens en was er weer niks te zien...je moet namelijk met een volle blaas komen als de echo uitwendig wordt gemaakt.
om mijn gerust te stellen kon ik meteen terecht in het ziekenhuis voor een inwendige echo, omdat ik al 2weken in spanning had gezeten.
eenmaal in het ziekenhuis zag ik al snel op het scherm dat ons vruchtje kleiner was dan het termijn van wat ik zwanger was..ik zou minimaal 7weken moeten zijn getelt vanaf de positieve zwangerschaptest.
droevig zijn wij naar huis gegaan.
15-3 begon ik spontaan te bloeden en ben 19-3 gecurreteerd!

Ik weet precies hoe je je voelt..
leeg,boos,verdrietig en jaloers op iedere andere zwangere vrouw om je heen..
ik heb het een plekje kunnen geven meteen nadat ik totaal geen zwangerschapsverschijnselen meer had.
dus testen negatief,gestopt met vloeien en de hormonen puistjes waren weg.

wij zijn er deze maand wel meteen weer voor gegaan.
Mijn gevoel zegt dat ik dit NOG beter kan verwerken wanneer ik opnieuw zwanger ben en dus kan genieten van een nieuwe zwangerschap!

ik wens je heel veel sterkte en kracht toe omdit intense verdiet een plekje te geven....*knuffel*

(ps: in het rubiek "zwanger worden" hebben wij een topic voor vrouwen die een miskraam hebben gehad in maart, kom je mee kletsen?..)

 

Snap de angst ook van je man , ookal had het niet verwacht.. Het doet zo veel met je he Die van mij was ook zo positief maar helaas had hij het niet bij het juiste eind.

Heeft allemaal denk ik zijn tijd nodig om het allemaal een plekje te geven .. Geen idee .. Valt allemaal zwaar. Ene moment gaat het even en andere moment komen de tranen weer .

Kom er gewoon bij , ik zit er ook . Al is het maar soms even je gevoelens van je af te schrijven of gewoon je gedachten de vrije loop te geven . Kan ook even goed voor je zijn .

We zitten allemaal (helaas) in het zelfde schuitje en weten allemaal van elkaar heel goed hoe we dit ervaren . Boosheid, verdrietig etc . Maar ook fijn om elkaar weer goede moed in te praten .

als je er nog niet aan toe bent snap ik dat heel erg goed. Neem anders gewoon even een kijkje en als je er nog geen zin in hebt lekker niet doen. Pas als jij er klaar voor bent . Maar voor mij wel even fijn om het soms even van mij af te schrijven dus wellicht heb je er wat aan .

Een dikke knuffel en natuurlijk hoop ik voor jou (jullie) dat jullie een geweldige mooie zwangerschap in de toekomst weg gelegd is ( wanneer jullie er aan toe zijn) .

En echt angst heb ik ook .. Heel erg .

 

Weet je, als jullie denken we houden het wel bij 1 wonder, ben je ws nog niet klaar om opnieuw zwanger te worden.
Je hebt vooral psygisch een grote klap gehad, die moet je eerst gaan verwerken. Je merkt op een gegeven moment dat je weer anders gaat denken en sterker in je schoenen komt te staan, dat je weer moed hebt om het opnieuw te proberen.

Ga eerst dit verlies verwerken, jullie kindje wat zo gewenst was is weggenomen. Dat is niet niks hoor.

Wij hebben 5 missed abortions gehad. En altijd gecurreteerd. Eerste keer bij 16 weken er pas achter gekomen dat het al een poosje overleden was.

Daarna telkens tussen de 8 a 11 weken dat het kindje stopte met leven.

Vaak hebben we het bijltje er bij neer gegooid. We hebben ook de mmm nodig om zwanger te raken,dus is de druk nog groter.

Heel vaak hebben we gezegd we kappen ermee. We gaan alleen nog met adoptie door.

En zelfs dat hebben we een jaar stopgezet door alle verdriet en ellende. Dat we zeiden we hebben elkaar, een mooi huis, drie hondjes, drie paarden, dat is ons leven....

Maar meis...kijk naar mijn onderschrift...een knappe fantastische zoon uit China mogen krijgen en eentje op komst in mijn buik!!!!!

Doe rustig aan en neem de tijd!

 

Kijk en door dit soort verhalen , helaas triest in het begin maar daarna zoveel moois ,probeer ik kracht uit te halen , dit zijn de verhalen waarvan ik denk ..wat een moed en kracht hebben deze vrouwen na zoveel ellende ! Geweldig mooi om te lezen dan geeft mij echt zoveel kracht om het toch de toekomst zonnig in te zien .


Dank je wel voor het delen Ukodaatje en van harte!!! Geweldig gewoon.

Duckertje .. super ! Lees je daar dan ook wel . En graag gedaan , kreeg hier ook goede steun van mensen en dat doet mij ook heel erg goed!

Weet je .. vroeg of laat .. we komen er wel . Ik denk dat Ukodaatje precies de goede woorden zegt .Hoop dat jij als je er klaar voor bent net zoveel kracht er uit kan halen !


Knuffel!

 

Dat is een heel proces waar je doorheen gaat samen.

De eerste keer ga je gewoon helemaal stuk. Dan weet je niet meer hoe je overeind moet komen. Ben ik ook voor bij een psyg geweest. Ik wilde gewoon niet verder zonder ons kindje. ZO veel verdriet.

Tweede keer ben je heeeeel erg verdrietig, de derde en volgende keren durf je niet meer te hopen dat het goed gaat en is de harde werkelijkheid een opluchting omdat onzekerheid (dat je niet weet of het wel goed gaat) nog erger is dan de waarheid/werkelijkheid.

De vijfde keer zaten we gewoon te grappen in de wachtkamer, we zeiden tegen elkaar ' sorry mevrouw meneer, het is weer niet goed', en dat was ook de tekst die we wederom te horen kregen bij de arts. Toen we in lachen uitbarsten (puur door de stress en omdat we bang waren hiervoor) keek de arts heel erg vreemd naar ons.

Maar je raakt bij elke tegenslag een stukje sterker. Je gaat t beter kunnen dragen. Ook al heb je gigantisch veel verdriet hoor, vlak dat niet uit.

Je merkt het wel aan jezelf wanneer je weer klaar bent om opnieuw zwanger te worden.

Maar lieverd, dit is gewoon een groot verlies, een kindje dat zo welkom is. Dat heeft echt tijd nodig. De een verwerkt het door meteen door te gaan, en de ander heeft een pauze nodig.

DOe wat bij jullie goed voelt.

 

Meiden we zijn sterk allemaal!

Maar verdriet, rouw in dit geval, heeft tijd nodig.

We zijn doorzetters. We komen er echt wel!

Lieve meiden, hou vol hoor!

 

Dit waren de woorden die ik ook tegen je wilde zeggen Duckertje... Maar Ukoldaatje was me voor

We zijn allemaal veel sterker en we kunnen veel meer aan dan we denken! Als iemand mij van te voren had gezegd dat ik 5 miskramen zou krijgen en dat ik daarna nog steeds zou kunnen zingen en lachen dan had ik hem niet geloofd, maar ik doe het echt!
Het wordt steeds een beetje makkelijker en gaat steeds een beetje minder pijn doen... begrijp me niet verkeerd: ik heb ook verdriet op momenten, maar ik realiseer me altijd dat er nog heel veel mensen zijn die het slechter getroffen hebben dan ik.
En verder probeer ik vooruit te kijken en een rotsvast vertrouwen te houden dat ook ik ooit een heel mooi klein kindje van mezelf heb.
Zo kom je er wel doorheen!

Sterkte toegewenst, en geniet maar heel erg van het kindje dat je wel hebt...

Liefs BB

 

Zoals alle verlies slijt ook het verdriet van een miskraam. Nu is het nog heel vers allemaal en ja ook ik ben bij de eerste mk helemaal stuk gegaan, het heeft maanden geduurd voor ik emotioneel weer stabiel was.. maar na een tijdje zal je je beter gaan voelen, wordt het naar de achtergrond verdrongen. Dat wil niet zeggen dat het weggaat en dat er nooit meer tranen zullen vloeien.. maar wel dat je op een gegeven moment minder pijn zult hebben. Dan ben je ws ook klaar om weer te proberen, als je dat nog wilt

 

Wat een fijn topic om mee te lezen! ik zit nu te wachten tot de miskraam op gang komt en heb veel aan jullie berichtjes. Ze geven me kracht en vooral ook hoop, dat het wel kan gaan lukken!

 

Wij hebben ook twee miskramen gehad.Ik heb bij beide miskramen erg veel verdriet gehad,maar de tweede vond ik nog heftiger.Ik was toen zwanger van een tweeling en de kindjes kwamen bij bijna 9 weken af...enorme weeen,veel bloedverlies en ook geestelijk heel zwaar.Na de eerste miskraam had ik goede hoop dat de volgende zwangerschap goed zou gaan en toen dat weer mis bleek storte mijn wereld pas goed in.....Het heeft echt tijd nodig! Je voelt het vanzelf wanneer het verlangen weer begint te komen en wanneer je er weer aan toe bent.....heel veel sterkte ermee en praat maar van je af hier,dat heb ik toen ook heel veel gedaan en nog.

 

Ben ook een keer zwanger geweest van een tweeling. Het verdriet was vreselijk, maar niet erger dan van een 1-ling.

Ik ben na de eerste missed abortion zo in een gat gevallen dat ik dacht dat ik never nooit meer zou kunnen functioneren. Ik heb weken, maanden gehuild, zo n diep verdriet had ik toen.

De 2e keer was ik ook intens verdrietig,want ja, de artsen zeiden dat elke vrouw wel een miskraam krijgt, dus ik had de mijne al gehad dacht ik...niet dus...

De derde keer ga je er anders in omdat het al 2 keer misgegaan is. Dan ben je gewoon voorzichtiger voor jezelf uit zelfbescherming.
Maar het verdriet is echt niet minder als het weer mis blijkt te zijn.

Als er dan gezegd wordt dat we vette pech hadden gehad en er wordt gezegd sommige mensen gooien 3 keer achter elkaar zes, dan denk je dat het de vierde keer wel zal lukken..

Een tweeling, weer hartslag, maar weer een slechte groei.

Alle kindjes (op de eerste na dan, daar kwamen we met 16 weken achter dat het mis was) gingen tussen de 8 en 11 a 12 weken dood. We zagen ze leven en groeien, al was het al duidelijk dat ze het niet zouden halen.

Bij de vijfde keer dus grappend in de wachtkamer, omdat we dat gewend waren, het was toch altijd mis. Puur uit zenuwen, uit angst, uit verdriet.

Tuurlijk weer intens verdrietig, alleen de tijd dat je dat voelt verkort zich.

Elke keer wordt je samen een stukje sterker.

In ons geval hebben we het ziekenhuis nodig om zwanger te worden dus wij zagen onze kansen ook keihard achteruit gaan, dat was moeilijker dan al het verdriet bij elkaar.

Vanaf poging ICSI 1 hebben we ons opgegeven voor adoptieprocedure, na 4,5 jaar zijn we eindelijk ouders geworden van een prachtige zoon.

Omdat we na de ICSI overgestapt zijn naar IUI D en nog 2 rietjes overhadden, wilden we die opmaken ipv weggooien, en kijk nou, ik ben opeens echt goed zwanger.

Dit hadden we gewoon nooit meer durven hopen. We zijn nog relatief jong, en dat is wel ons geluk geweest. Ik ben 33 en mijn man 34.

We hadden ICSI nodig omdat er veel te weinig en slecht zaad was, en de miskramen bleken te komen omdat ik Hashimoto heb en er toen nog geen medicatie voor slikte, omdat we dat niet wisten.

Verdriet lijkt onoverkomelijk, en dat is in rouw altijd zo, maar ooit gaat de zon weer schijnen en ik las ook graag verhalen van andere vrouwen die een soort gelijk verloop hadden als wij nu hebben gehad.

 

Met tranen in mijn ogen las ik je verhaal.
Maar bij dit stukje schoot ik wel ff in de lach,hoe naar het op dat moment ook was.
Ik Zie het al echt voor me dat jullie aan het lachen zijn en dat de arts jullie geschokt aan kijkt

Maar jou omschrijving is helemaal waar.
Ondanks dat ik er elke dag aan denk probeer ik me voor te houden dat dit kindje Mss niet gezond genoeg was geweest.
En mijn man en ik willen apsoluut geen ongezond kindje. (tja wie wel)
Wij zijn wel deze ronde weer aan't klussen!

Ohja,ondanks jullie verdriet vind ik jou verhaal prachtig met een heerlijk eind!!!!!!'