Hallo allemaal, Ik voel me verdrietig en weet niet goed hoe ik nou verder moet. Dit is lastig om over te praten met vrienden omdat het niet alleen om je eigen privacy gaat, maar ook om die van je partner. Maar ik moet hier iets mee, want ik voel me zo naar.. Bijna vier jaar geleden kwam ik mijn partner tegen. Ik was toen 30 en had niet speciaal een sterke kinderwens, ik was daar eigenlijk niet zo mee bezig, ik was vooral avonturen aan het beleven (ik ben mijn liefde voor buitensport gevolgd en in mijn eentje geëmigreerd op mijn 29ste en had een heel nieuw leven opgebouwd). Ik vond in mijn vriend een partner voor het leven en na ca. een half jaar begon opeens de wens om net hem een kindje te krijgen op te borrelen met een onverwachte hevigheid. Hij was daar totaal nog niet mee bezig en had tijd nodig om eraan te wennen. Daarbij zei hij dat het slim zou zijn dat ik eerst mijn 2 jarige studie die ik net begonnen was af zou ronden en een vaste baan zou hebben. Het land waar ik woon heeft goede zorg rond zwangerschap dus ook zonder vaste baan is het geen probleem om een kind te krijgen maar ik was het met hem eens dat het optimaal zou zijn, en aangezien ik zag dat hij ook tijd nodig had kon ik die 'voorwaarden' wel accepteren. In de jaren erna hadden we het er met tussenpozen over. We praatten over hoe we het ouderschap voor ons zagen, de sociale druk die op ouders ligt om zus en zo te doen etc. Hij had lang nodig om aan het idee te wennen. Ik richtte me op werk en studie, en probeerde op een goede manier met mijn gevoelens om te gaan. Af en toe voelde ik me hopeloos omdat hij er niet leek te komen dat hij het ook wilde, maar dan opeens nam hij weer een stap en kwam het dichterbij. Daarbij vond ik het af en toe lastig om geconfronteerd te worden met mijn 'gemis', en dat gevoel nam langzamerhand toe. Als vrouw van mijn leeftijd wordt je geregeld gevraagd: Wil jij geen kinderen dan? En daarbij kan men je heel vriendelijk herinneren aan je leeftijd . Veel leeftijdsgenoten hebben kinderen, of krijgen die nu. Elke keer dat het lastig was zei ik tegen mezelf: Heb geduld, het komt ook voor jou. Ademde diep in en uit, en ging verder. Vorige zomer kreeg ik dan eindelijk een vaste baan. Rond die tijd zei mijn vriend ook eindelijk dat hij het ok vond als het nu gebeurde. We stopten met zwangerschap voorkomen (we gebruikten al een jaar geen voorbehoedsmiddelen maar 'voor het zingen de kerk uit'), maar ik wilde niet dwangmatig gaan doen en gaan plannen. Ik weet dat hij af en toe prestatieangst heeft en wilde dat niet stimuleren. Maar de tijd liep en hij had niet altijd zin in mijn vruchtbare periode. Sex lukte met name als hij het initeerde, als ik (en mijn libido is hoger in mijn vruchtbare periode) initiatief nam stond zijn hoofd er geregeld niet naar. Maar er zijn ook zeker een aantal mogelijkheden voor bevruchting geweest, helaas zonder resultaat. Met kerst kwam mijn regelmatige ongesteld opeens niet op de geplande dag en ik had ontzettend zere borsten. We waren bij familie dus ik besloot te wachten met een test tot thuiskomst. Ik was zo gelukkig! Een kleine week later, op de dag van onze vlucht naar huis, werd ik ontzettend misselijk en duizelig 's ochtends, en kreeg ontzettende krampen. Die avond onderweg naar huis werd ik ongesteld. Ik dacht dat ik de teleurstelling goed doorkwam, maar de maand erna, toen ik weer ongesteld werd, kreeg ik eigenlijk pas de klap en voelde ik me ontzettend down. Had een dag waarop ik steeds moest huilen en bleef een dagje thuis van mijn werk. Maar goed, door maar weer. Ik wilde nu wel graag zeker weten dat ik ovuleer dus maar eens zulke teststrips gekocht, zonder dat hij het wist trouwens. In de aanloop naar wanneer het ongeveer zou zijn sex gehad. Maar vijf dagen voor wat uiteindelijk mijn ovulatie was, was de laatste succesvolle keer. De dagen erna drie keer het urenlang gezellig gehad maar het lukte hem niet om te komen. De laatste keer dat het misschien nog mogelijk was maar niet lukte werd ik achteraf zo verdrietig. En het lukt me deze keer niet om dat gevoel te laten verdwijnen. Hij zag het aan me, en wilde perse weten wat er was. Ik heb het hem verteld en we hebben erover gepraat. Hij zegt dat hij niet weet hoe hij het kan oplossen. Hij wilde het nog een keer proberen met een pornofilm aan, of door masturbatie... maar niets hielp. Ik ben het zo zat om iedere keer dat ik hoor dat er weer iemand in mijn omgeving zwanger is die steek in mijn maag te voelen. Ik wil blij zijn met ze. Maar in plaats daarvan kan ik wel janken. Ik wil zo graag maar durf bijna niet meer te hopen want de teleurstelling als ik weer ongesteld wordt is zo groot. Ik wil geen druk op mijn partner leggen want ik weet dat dat alleen maar averechts werkt, maar hij ziet het aan me en in onze relatie is praten met elkaar ook heel belangrijk. Ik voel me alleen en zo verdrietig, en weet niet goed hoe dit nou verder moet.... Pfff sorry lang verhaal.
Ik zie net dat ik niet gezegd heb dat we ondertussen ruim 3 jaar verder zijn dan het moment dat mijn kinderwens ontstond. Mijn vriend zei al: Voor jou is het proces van kinderen krijgen al drie jaar bezig, voor mij begint het pas net..
Hoi Jente, Wat een verdrietige situatie. Mag ik vragen hoelang jullie al 'echt' bezig zijn. Ik herken deels jouw situatie. Bij mijn partner kwam en komt het nog regelmatig voor dat hij niet klaarkomt. Dit gaat nu wel beter. De truc is hem niets te vertellen over mijn vruchtbare periode en er dan voor gaan. P.s. niet quoten aub.
Hoe lang zijn jullie samen "echt" actief bezig? Ik lees bijvoorbeeld dat wanneer jij initiatief neemt zijn hoofd er niet naar staat. Seks hebben met als doel zwangerschap gaat niet bij iedereen ontspannen en relaxed, dat zou uiteraard wel zo moeten. Wij moeten het echt timen d.m.v. ovulatietesten en dat is absoluut niet sexy en na ruim een jaar ook niet leuk meer, maar het is wat het is. Inmiddels zijn wij in het ziekenhuis, maar door de corona stop ook weer zelf aan de slag.
Soms lees je het advies om niks te zeggen over een positieve ovulatietest, maar daar ben je niks mee als je man (zoals in mijn geval) mee je cyclus opvolgt Wat wel hielp bij ons tegen de prestatieangst, was voldoende onthouding tussen de pogingen in, met de belofte dat hij het dan ook zelf niet 'oplost'. Die druk die dan ontstaat is vaak voldoende om hen over het randje heen te helpen. Te vaak seks lukt een aantal mannen gewoon niet.
Wat ontzettend lastig! Ik ben ook benieuwd hoelang jullie nu “echt” bezig zijn? Ik herken me ook klein beetje in je verhaal, mijn kinderwens is er al jaren en wij zijn nu iets langer dan een jaar bezig dus mijn man is er sinds vorig jaar klaar voor. Voor mij voelt het wat dat betreft ook allemaal wat zwaarder dan voor hem. Mijn man heeft soms ook last van prestatiedruk en heeft niet altijd zin als ik dan wil. Maar mijn man en ik zijn er vanaf het begin af aan al anders in gaan staan, doordat ik vaginisme had moesten we met potje en spuitje en dat vergt toch andere planning. Ook had ik een onregelmatige cyclus dus meteen aan de ovulatietesten. Sinds een paar maanden lukt het ons om seks te hebben, maar mijn man heeft soms last van de prestatie druk. Meestal proberen we het dan nog een keer, maar als het dan nog niet lukt doen we gewoon insemineren. Ik hoor vaker bij mannen met prestatiedruk dat het dan wel lukt,minder romantisch.. maar de druk gaat er dan vanaf. Alleen niet alle mannen zien dat zitten, dan bedoel ik wel als jij niet in dezelfde ruimte bent (dat ervaren mannen vaak als druk) Praat erover! Jouw gevoelens mogen er zijn en jouw man wil ook een kindje, dus misschien is hij wel bereid tot andere dingen proberen. Mijn man heeft geen moeite met ovulatietesten, zelfinseminatie etc. denk ook vooral omdat we er heel open over praten. En als hij keertje echt geen zin heeft, dan is dat oke! Daar kan ik wel beetje van balen soms, dit laat ik dan niet al te veel merken maar als het me heel erg verdrietig maakt dan mag hij dat wel weten. Zo kunnen we dan ook weer kijken naar andere mogelijkheden, de volgende keer. Het is gewoon ontzettend lastig en vervelend als het niet gaat zoals je graag had gewild, het zwanger worden wordt misschien soms ook wel beetje te geromantiseerd. Ik zou echt zeggen blijf communiceren! En wie weet is zelfinseminatie een optie om achter de hand te houden. Veel sterkte ❤️
Bedankt voor jullie reacties! Het is goed om het even van je af te kunnen schrijven en reacties te krijgen van mensen die het gevoel begrijpen en vergelijkbare ervaringen hebben! Ik zou zeggen dat we sinds afgelopen zomervakantie 'actief' aan het proberen zijn. Maar hoewel hij vanaf die tijd gewoon in mij klaar kwam, heb ik hem niet actief op de hoogte gehouden van vruchtbaarheid enzo. Maar hij is niet dom en weet zelf ook wel waar we ongeveer zijn met mijn korte cyclus van 26 dagen. Ik ben zegmaar of een week ongesteld, of een week vruchtbaar en met een verhoogd libido, of ik heb PMS met zere borsten en verhoogde gevoeligheid voor zielige en mooie scenes op TV Maar ik wilde geen druk op hem leggen dus ik had het er niet over. En als we slechts een keer voor een mogelijke ovulatie seks hadden, of net niet liet ik het gewoon voor wat het was en dacht 'volgende keer beter'. Maar ik merk dat de maandelijkse teleurstellingen lastiger worden. Deze afgelopen maand waren we beiden thuis dus we hadden wat meer energie voor slaapkamergymnastiek. We hebben het heel fijn samen in bed en staan beiden open voor dingen die de boel een beetje oppeppen dus ik heb niet het idee dat het gefocust is op zwanger worden. Maar nu lukte het hem dus keer op keer niet om te komen. En toen ik wist dat die dag de laatste mogelijkheid voor deze maand was en het weer niet lukte sloeg dat hard in. Ik hoef in elk geval niet in spanning af te wachten of ik ongesteld wordt, want deze keer is het gewoon weer niet eens mogelijk.. Maar ik vind het zo lastig dat ik weet dat zwangerschap geen garantie is zelfs als er netjes meerdere keren per vruchtbare periode succesvolle sex is, maar ik niet eens die kleine kans maak door dat het klaarkomen vaak niet lukt.. Hij is er zelf bewust van dat het prestatieangst is. Hij wordt zomaar opeens heel zelfbewust en observeert zichzelf van een afstandje in plaats van dat je slechts gevoel, geur en smaak beleeft in het hier en nu zoals gebeurt wanneer je helemaal in de sex opgaat. En dan is het gebeurd met de opwinding. En ik weet niet hoe ik daar mee kan helpen. Toen ik zo verdrietig werd en hij me ernaar vroeg stelde hij zelf voor om inseminatie te proberen. Ik moest even slikken maar vond het lief dat hij zo meedacht en stemde in. Maar helaas lukte het hem zelf ook niet en hij kwam verslagen terug van zijn missie... Maar misschien moet het even wennen en lukt het later wel.
Ontzettend lastig en vervelend voor jullie beide.. hij komt opgeven moment dan ook in zo'n vicieuze cirkel terecht.. hoeveel dagen onthouding doet hij/jullie? dat kan soms ook nog weleens helpen zoals iemand hierboven zei.. Wel fijn dat hij open staat voor het insemineren en misschien is dat inderdaad ook even wennen.. ik kan me voorstellen dat hij al zo van slag was dat het elke keer niet lukte dat het met inseminatie ook niet lukte.. Hopelijk krijgt hij er ook weer steeds meer wat vertrouwen in!
Uhm...onthouding? Ik zet zelf in op om de dag sex in de week ervoor maar ben niet heel strikt, dus het kan ook om de drie dagen ofzo. Ik heb wat moeite met vochtproductie en overactieve bekkenbodemspieren wat me gevoeliger maakt voor schimmelinfecties dus het hang ook wel af van de toestand daar beneden bij mij. Maar over het algemeen tolereer ik wat meer in mijn vruchtbare periode en ik heb goed glijmiddel in huis. Verder hebben we geen plannen voor onthouding maar ik ben benieuwd naar wat je precies bedoelt
Ik denk om de dag te veel is voor hem op dit moment. Misschien is het een idee om daar inderdaad sowieso 3-4 tussen elke keer te laten zitten. Dan is de kans groter dat hij wel kan klaarkomen, dan om de dag proberen. Of zelfs maar 1x als je de LH piek hebt. Paar dagen onthouding dus dat hij ook niet aan zichzelf zit, kan helpen. En dan misschien in die week hem wat meer verleiden, maar nog niet meteen seks hebben. Je kan het altijd weer om de dag dag proberen, maar voor sommige mannen is dat gewoon te veel. Vervelend dat je gevoelig bent voor schimmelinfecties!
Dit dus, zo doen wij het ook, maar wij later er nog meer dagen tussen. Als je weet wanneer je eisprong is, is het overbodig om om de twee of drie dagen seks te hebben. Je hoeft in principe maar 1 keer goed te mikken hoor.
dit inderdaad ja, goede! Conceive plus en prefert zijn volgensmij de enige 2 die ik zo ken die je kan gebruiken met een kinderwens
Hoi @Jenta los van de waardevolle tips die de meiden geven, wil ik toch iets anders bij je neerleggen. Als ik lees wat je schrijft en eerlijk ben dan dan weet ik niet of je in de juiste relatie zit. Je neemt hem ontzettend in bescherming (je wilt geen druk hij hem leggen) maar hij stelde ondertussen de meest vreemde eisen aan jou en heeft jou enorm lang aan het lijntje gehouden met vage beloftes. Eerst moest je een baan en je studie afmaken en dan dit en nu ontwijkt hij jouw kinderwens nog steeds. Kinderen krijg je samen (althans, als jullie dat geluk hebben), maar het komt op mij over dat de echte wens bij een van jullie twee ontbreekt. En wat als het 'op natuurlijke wijze' niet lukt en jullie naar het medische traject worden verwezen? Is hij er dan voor je of laat hij je dan vallen? Kan hij in een potje ejaculeren in de kamer van het ziekenhuis? Omdat dat het kind samen ook voor hem belangrijker is dan wat dan ook? Zoals je hem beschrijft 'hij vindt het okay dat het nu gebeurt' maar heeft 'geen trek in seks met je als je ovuleert' denk ik dat jullie op twee andere sporen zitten. En het kan zijn hè dat je van elkaar houdt maar een ander toekomstbeeld koestert. Dan is de vraag, wat is belangrijker voor je? Ben je bereid je kinderwens op te geven voor een toekomst met hem? Is hij bereid zijn angst opzij te zetten voor een baby? Maar hoe dan ook: stop met het goedpraten van zijn gedrag en kijk maar het effect dat het op jouw leven heeft. Als je samen aan een kinderwens begint en het lukt niet één twee drie is het juist belangrijk dat je kan praten over ovulatie. Ja, het maakt het er niet allemaal romantischer op, dat klopt. Maar weet dat jouw wensen en dromen even veel waard zijn als het zijne. Vergeet dat niet. Ik heb vriendinnen echt dingen zien opgeven voor mannen uit liefde. En spijt dat ze nu hebben. En die relaties zijn er vaak ook niet meer...
Ik lees het toch wel anders dan jij, zo zie je maar dat je een bericht anders kan interpreteren.. Welke vreemde eisen? Hij was er toen gewoon nog niet klaar voor en veel mensen vinden tijdens een studie zwanger worden geen goed moment? Ik heb ook niet de indruk dat hij van haar verlangt dat zij niet praat erover en heb ook niet de indruk dat hij het ontwijkt. Het kan natuurlijk dat zijn wens iets minder is dan die van haar en het kan ook angst/onzekerheid zijn. Maar erectieproblemen tijdens prestatiedruk komt best vaak voor en niet omdat hij geen kinderen wil. Hij probeert het op meerdere manieren, waaronder porno en zelfinseminatie etc. Hij heeft zelfs geopperd om naar de huisarts te gaan, lijken mij geen tekenen van iemand die het probeert te ontwijken en die geen kinderen wil. Dan had hij allerlei excuusjes kunnen verzinnen. Het is voor hun beide heel erg rot, dat hij kampt met deze problemen. Als het hem niet lukt in een potje te ejaculeren en ze zitten in een ziekenhuistraject, worden ze gelukkig ook geholpen door artsen en psychologen die daar misschien bij kunnen helpen. Het lijkt me wel zeker goed om gesprekken te hebben over hoever je allebei wilt gaan voor een kinderwens, maar dat staat los van dit probleem. Communiceren is en blijft het belangrijkste!
Tirza ik zie je goede bedoelingen en daar stel ik prijs op. In dit geval is het echter niet zo als je het opvatte. Hij is angstig voor de levensverandering die het krijgen van een kind met zich meebrengt. Hij wil graag alle risico's en onzekerheden voorkomen terwijl het krijgen van een kind een en al risico's en onzekerheid is. Hij bedenkt alles wat mis kan gaan en probeert oplossingen te vinden. Dat is zijn manier om met zijn onzekerheid/angst om te gaan. Vandaag kwam ik erachter dat hij al een tijdje alvast aan het sparen was voor ons nog niet eens verwekte kind Super lief natuurlijk maar ook wel speciaal Maar goed, je ziet dat hij aanleg heeft om veel in zijn hoofd te zitten. En ik wil alles doen om het voor hem zo makkelijk mogelijk te maken, net zoals hij ook alles voor mij wil proberen. Ik zal het er eens met hem hebben over wat hij denkt dat goed is qua hoeveelheid sex. Hij heeft er eigenlijk altijd wel zin in dus het is geen moetje. Maar wie weet is de drang groter als we het minder vaak doen. Maar tegelijkertijd is de druk misschien ook weer hoger om die ene keer te presteren... En als het dsn niet lukt is meteen alle kans verkeken voor die maand. Lastig hoor...