Zoals de titel al zegt, wanneer wisten jullie dat jullie er klaar voor waren? Vriendinnen gaven aan dat ze er op een bepaald moment klaar voor waren, maar wanneer is dat moment? Is dat een gevoel, of heeft het met financiën te maken, of met trouwen, of ga zo maar door.... Wat was jullie moment?
Voor mij was het gewoon een gevoel! Wist al dat ik vroeg aan kinderen wilde beginnen en na 4 jaar samen te zijn wilden we het allebei.
Dat is een gevoel die bij veel personen vanzelf komt. Maar ik ken iemand die met haar hoofd heeft moeten beslissen. En die doet het nu super als mama.
Ja daarom vraag ik het, ik weet dat ik graag kindjes wil, maar blijf steeds praten over 'in de toekomst'. Omdat ik het gevoel denk ik nog niet heb. Misschien ben ik ook wel iemand die met het hoofd moet beslissen. Vaak zeggen we tegen elkaar dat het ons moet 'overkomen'.
Dat gevoel kreeg ik vooral toen ik mijn neefje (juni 2013) voor de eerste keer in handen hield (toen was hij een week oud). Toen met mijn vriend gepraat met waar wij stonden, en na mijn medische check-up zijn wij er (sinds 20 februari dit jaar) voor gegaan.
Wist dat ik vroeg kinderen wou. Op een gegeven moment waren er vijf collega's zwanger (onderwijs en een jonge groep collega's, oftewel er is er altijd 1 met verlof) toen begonnen mijn eierstokken te klapperen en zeker toen mijn zus ook nog zwanger was. Inmiddels ruim 3,5 jaar geleden alleen vl was er toen nog niet klaar voor.
Wij waren er eigenlijk altijd van overtuigd dat we geen kinderen wouden, spraken er zo goed als niet over en wanneer onze ouders er naar vroegen gaven we altijd als antwoord dat het niet voor ons weg gelegd was waarschijnlijk omdat we ook nog vrij jong zijn, maarja we gaan al wel 10 jaar met elkaar hebben een stabiel leven en al een aantal jaar eigen woonruimte dus natuurlijk kwamen zulke vragen. Oud klasgenoten, kennissen, nichten etc. raakte zwanger dit gaf mij altijd een heel vreemd gevoel en zei vervolgens tegen manlief 'goh... die is ook al zwanger!' Bijna tegen het jaloerse aan. Het leek wel of ik het gevoel onderdrukte, tot dat ik het vermoeden had dat ik wel eens zwanger kon zijn en al aardig ver ook! Mijn buikje werd mega rond, misselijkheid altijd moe etc. en plots was ik helemaal om! Keek op internet voor kinderkamers, las vele bevallings verhalen, sprak er veel over met vriendinnen. Ik bleek toen alleen niet zwanger, de symptomen en het bolle buikje blijven mij nog steeds een raadsel het had waarschijnlijk zo moeten zijn. Maar vanaf dat moment kon ik mijn gevoelens niet meer onderdrukken, heb het een week voor mezelf gehouden met moeite en ben er uiteindelijk toch met manlief over gaan praten, hij was er tijdens het eerste gesprek wat terughoudend over maar uiteindelijk kwam bij hem ook de enthousiasme. We besloten er voor te gaan en hij haalde zelfs al foliumzuur, hoe raar kan het dan lopen he?! Mensen die roepen dat het niet voor hun weggelegd is en toch zo ineens omslaan. Mijn directe fam weet dat we nu ook bezig zijn, die van manlief niet en wanneer ik ooit rond de 12 weken zwanger mocht zijn zie ik er echt tegen op om het de familie van manlief te gaan vertellen dit puur om het feit dat wij altijd geroepen hebben dat het niet voor ons weggelegd was.
Ik zei altijd dat ik voor m'n 25e moeder wilde worden. Ik ben nu 24 en in ronde 7 voor ons 1e kindje. Als het aan mij lag was ik al veel eerder gestopt met de pil, maar toch bewust gekozen om eerst m'n opleiding af te maken en te trouwen. Manlief en ik zijn nu bijna 6 jaar samen en zijn er allebei echt aan toe om een kindje te krijgen. We hebben een neefje van 14 maanden en zijn echt gek om hem. Maar dan kriebelt het wel....
Ik wou ook altijd een eerste voor mijn 25e en een 2e voor mijn 27e. Maar dat zit er niet meer in (die 2e voor mijn 27e zou theoretisch gezien nog lukken) ik wordt in september 25. Ik was al een jaar klaar voor kindjes toen vl er ook klaar voor was (het was toen nog met een twijfel). En als ik dat nu zeg dat ik er al een jaar klaar voor was, wil dat dus zeggen dat hij mijn hints niet snapte. Had ik dat geweten had ik hem letterlijk gezegd dat ik er wou aan beginnen. Toen ik hem in de eerste ronde de posi-test gaf zag ik dat hij er toch klaar voor was. Nu vraagt em iedere 4weken of ik al zwanger ben, terwijl hij goed weet dat mijn cyclus zo niet loopt. Echt gek dat hij blijft vast hangen aan die 28 dagen.
Dat is herkenbaar. Voor mijn vriend was het zo dat hij altijd al wel kinderen wilde, maar nu nog niet, 'in de toekomst'. Voor mij was het nee, tenzij het ons overkwam, dan was het ook goed. Toch is bij mij het gevoel ineens gekomen. Ging erover dromen en heb daardoor goed nagedacht. Kwam erachter dat mijn klokje ineens is gaan tikken en ik het dus toch wilde. met mijn vriend gepraat en die had dat natuurlijk helemaal nooit meer verwacht (bijna 10 jaar samen). Die was blij! ik ben nu 25 (bijna 26) en had echt tot een half jaar terug echt het gevoel dat ik nóóit kinderen zou willen. Nu alweer 4 maanden bezig voor een kleine en zou liever nog vandaag dan morgen zwanger zijn.
Dat is een gevoel wat je krijgt. Ik heb altijd gezegd voorlopig geen kinderen te willen en ineens kwam dat gevoel opzetten. Heel gek is het. Ik vroeg mij ook altijd af hoe dat ging, maar ik had het gelijk in de gaten.
Ik vind dat ook gek het gevoel, want eenmaal het er is kan je er precies niet meer omheen. Je kan dat gewoon niet weg steken. Ik heb de indruk dat je bij personen die kent het ook wel kan zien aan reacties of ze er al denken. Bij ons in de vrienden kring weten we als er nu iemand zwanger zou zijn, het een cadeautje zou zijn.
Ik wist het gewoon. Al vrij snel nadat ik mijn man ontmoette, gek genoeg. Ik was namelijk nooit zo'n meisje die haar hele leven al riep moeder te willen worden, integendeel. Maar toen ik mijn man ontmoette kreeg ik dat gevoel toch heel intens. Dat ik er klaar voor was dan, de strijd in mijn hoofd of ik een goede moeder zou zijn en alle bijbehorende twijfels is weer wat anders..
Ik moet in juni opnieuw gaan, als ik niet zwanger ben en mijn cycli niet onder de 35 zakken. Weet niet of ik de mmm wel zie zitten.
Toen wij in oktober 2013 trouwden dachten we eigenlijk pas over 10 jaar een kind te willen, nadat we heel veel gereisd hadden, carriere hadden gemaakt, etc. etc. Manlief is 28 jaar en ik word binnen 6 dagen pas 22! Vanwege de job van mijn man zouden wij al heel veel reizen in ons leven en we wilden pas een kindje toen we ons ergens gesettled hadden... Nou liepen dingen toch anders. Afgelopen twee maanden kreeg ik in een keer de wens om ons 'gezin' uit te breiden. We namen een pup in huis, maar toch merkte ik dat dat het niet was (natuurlijk zijn we wel gek op ons hondje). Iedereen in mijn omgeving was ook in een keer zwanger, probeerde zwanger te worden of was net bevallen... Dat speelde natuurlijk ook mee. Hoe harder ik zei 'ik wil geen kind, pas over 10 jaar' hoe vaker ik merkte dat het bij mij al aan het knagen was. Ik wilde blijkbaar al heel jong een moeder zijn (een oude bekende vertelde dat ik als 12 jarige al zei dat ik heel snel wilde trouwen en kindjes wilde). Ik kon het zelf niet geloven en had er heel veel moeite mee.. Toen ik het huilend aan mijn man vertelde dat ik het zelf niet kon geloven en dat er iets met me aan de hand was, want dat hadden we zo niet gepland en oh zo overstuur dat ik was... Stelde hij me gelukkig gerust Toen de pil ook nog eens raar ging doen, zijn we er mee gestopt en gaan we er nu voor. Eigenlijk wel fijn, want momenteel reist mijn man nog niet zo vaak en kan hij vaker bij mij zijn... Dus ook als ik binnenkort zwanger mag blijken! Is wel zo handig Ik ben zo wat verslaafd aan hem en zou heel graag een kindje van hem willen, gewoon omdat hij zo een super mens is
Deels financieel. Vast contract vond ik belangrijk, goed kunnen rondkomen en we hadden net een huis gekocht. Ook waren wij al 10 jaar samen. Mijn vriend had even iets meer tijd nodig...maar ook dat is goedgekomen!
Hier wilde ik altijd al moeder worden, maar wanneer.. Toen ontmoette ik mijn man en gingen we direct samenwonen. Helaas zat hij in ernstige financiele problemen, waarvan we zeiden, voordat hier een kindje komt, moet dat eerst op de rit. Toen na 1,5 jr werd ik maar niet ongesteld en na 7 dagen ineens heel erg, alsof het een mk was (wist ik toen veel..) Het leek wel of dat moment voor ons het sein was, we gaan ervoor. Bij nummer 2 mochten we pas na onze trouwerij, het liefste waren we er al eerder voor gegaan. (het is goed dat we gewacht hadden, want ik had echt niet in mijn trouwjurk gepast). Bij nummer 3, die een verrassing was, schrokken we heel erg. We hadden altijd wel een droom (ikke tenminste) en nu hij uitkwam schrok ik gewoon. Ik was er nog niet klaar voor! (en dat met kids van 6 en 3...) Nadat we het geaccepteerd hadden, werd het een MK. Dat was een moeilijke tijd. En nu toch voor nummer 3; De tijd is NU!!