Omdat er niet echt een 'Mag-ik-heul-even-zeuren-plek' is, dacht ik.... Ik gooi het maar hier neer PAS OP... Enorm lang verhaal Vorig jaar rond deze tijd ben ik gestopt met de anticonceptie. Zo blij was ik! Eindelijk kon die ik die verdomde anticonceptie ring aan de spreekwoordelijke wilgen hangen. Ik keek er naar uit, geen kunstmatige hormonen meer in mijn lijf en eens rustig aan kijken of wij onze kinderwens (oké, meer de mijne dan die van vriendlief) eens handen en voeten konden gaan geven, letterlijk. Nadat de eerste keer niet raak was, was ik meteen teleurgesteld, geobsedeerd door de welbekende pisstaven vrolijk begonnen aan ronde 2 en wat denk je? Raak hoor! Ik was in de 7e hemel, het kon allemaal niet mooier, ik was al kinderwagens aan het bekijken, pinterest aan het volknallen met prachtige plaatjes van kinderkamers. Tot die ene dag... Echo. Het hartje klopt niet meer. Ik was kapot van het nieuws, maar besloot erna om het rustig af te wachten. Mijn lichaam besloot het wel HEEL rustig af te wachten, maar na een curettage gepland te hebben, kwam het een dag voor de geplande ingreep alsnog los. Jammer dat mijn lichaam vergat de placenta mee uit te drijven, dus ik mocht alsnog naar de ziekenhuis-stofgzuiger. Enig, enig.... Leuk bijkomend dingetje, mijn vriend wist ineens meer dan ooit dat hij met mij een kindje wilde. Elk nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar zeggen. Nadat ik vrijdag's ben gecuretteerd ben ik de maandag erop ook nog gezellig in mijn proeftijd ontslagen zonder er woorden aan vuil te maken, m.a.w. hij had even geen zin in een vrouw met een kinderwens. We kregen meteen groen licht, ronde daarna meteen weer raak... Het verliep allemaal wat raar met testen, oplopende en weer aflopende en weer oplopende testen... ? Ik vermoede zelf een buitenbaarmoederlijke zwangerschap... maar ach, positief blijven mensen! Zwanger is zwanger zei de verloskundige, een streep is immers een streep. Helaas bleek mijn vermoeden waarheid en werd ik op de dag van de echo met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ik was er ziek van dat mijn eileider eruit zou gaan. Echter na de operatie bleek de hele zwangerschap niet in mijn eileider maar op mijn eierstok te zitten en héél even leek ik nog in de krant te komen omdat ze een buitenbaarmoederlijke tweeling vermoedden.... Maar dat was niet zo. Heel vervelend allemaal, maar hey! Mijn broedhok was in ieder geval nog compleet en daar was ik enorm dankbaar voor. Daarna was alles goed, dus geen chemo o.i.d. dus met andere woorden, heel blij. Een cyclus wachten werd ons opgelegd, want ze hebben zitten rommelen in mijn buik, dus de boel even rust gunnen was geen overbodige luxe. Niet heel erg, we hadden een festival weekend, dus ik hoefde even niet te denken aan de hoeveelheid wijntjes. Goed, ik dacht... Een derde keer meteen raak, dat zal wel niet... buiten dat raadde de gynaecoloog mij aan om maar eens wat kilo's af te vallen om uit te sluiten dat mijn gewicht met de miskramen te maken had. Daarnaast zou het geen goede invloed hebben op mijn vruchtbaarheid. Toch zijn er uitzonderingen op de wetenschappelijk bewezen regel, ik was namelijk meteen wéér zwanger. In plaats van een gelukkig gevoel bekroop mij nu meteen de angst. De kans op een BBZ was namelijk flink toegenomen tot een percentage van 30% i.p.v. 1%. De dagen kropen voorbij, ik leefde van echo tot echo, maar godzijdank zag het er deze keer goed uit. Met 6 weken op de goede plek met een kloppend hartje. Na 9 weken was ik al iets geruster, de pijn in mijn rug nam toe, maagzuur was niet meer weg te denken, dus ik dacht; dat gaat wel aardig daar. Na de 12 weken echo was ik nog een stukje geruster, zag er nog steeds goed uit en langzaamaan begon ik te geloven in een door mijn broertje voorspelde 'winterkind'. De pijn in mijn lijf bleef maar toenemen, maar ik bleef positief. Want hey, je moet er wat voor over hebben! Het zit nu eindelijk goed, niet zeuren! Toch ben ik doorverwezen naar een bekkentherapeut, want ik ging er toch steeds moeilijker van lopen. Bekkeninstabiliteit werd vastgesteld, voornamelijk de rechterkant van mijn bekken. Door drie zwangerschappen achter elkaar heeft mijn lijf niet de tijd gehad om op de opbouw van de hormonen weer af te breken. Ik heb een aantal weken bij de therapeut gelopen, een bekkenband gekregen, een gymbal om op te zitten, talloze oefeningen en eindelijk leek het beter te worden. De therapeut kon niet meer doen dan dit, dus thuis maar verder met de oefeningen. De afgelopen weken lijkt het alleen steeds erger, ik heb echte huilbuien, ik zit thuis te zitten... ik kan echt niks, terwijl ik gewend ben om 40 uur te werken en daarna nog even een paar paardenstallen te mesten om thuis nog even voor het slapen gaan wat aan het huishouden te doen. Als ik 10 minuten loop/sta/beweeg en de pijn voel kan ik nog net naar de bank schuifelen om te gaan zitten. En dat kan ik mentaal maar slecht verwerken. Stofzuiger heb ik uit frustratie door de kamer gegooid (mislukte trouwens, de slang schoot los... irritatiefactortje) en met het terugzetten van de stofzuiger in kwestie vielen er 3 rollen inpakpapier van de plank. Dus met deze rollen heb ik de voorraadkast in elkaar geslagen.... Alsof ie ''AUW'' zou roepen.. *zucht* Ik was in staat om een onderzoek te gaan starten waarom een kind er 9 maanden over moet doen om te rijpen.... Enorm enorm dankbaar ben ik dat het nu eindelijk goed gaat, ik weet maar al te goed dat het niet vanzelfsprekend is en heb ook meerdere vriendinnen die al jaren bezig zijn en nog steeds heel hard hopen op een wondertje wat gaat groeien in hun buik.... Maar... Die fantastisch geschetste roze wolk die is er gewoon niet. Ik lees gelukkig dat ik zeker niet de enige ben. Mijn agressiespier wordt getriggerd door uitspraken als de volgende en lokken enigszins wat sarcasme uit... - Zwanger zijn is geweldig! Enorm, kan niet wachten tot de volgende.... - Wacht maar, als je dat getrappel voelt ben je in de 7e hemel! Ik heb het gevoeld, als 12 keer per dag piesen als de 7e hemel voelt voor jou, dan ja..... - Het is toch heerlijk dat je met je mooie buik kan pronken? Mooie buik? Ik had 1 voordeel verwacht die uitblijft; van cup AA-indeuk naar een volle C. Het blijkt een utopie. - Ik heb alles nog gedaan tot de laatste dag! Wat geweldig.... ik zit al een tijd vastgelijmd aan de bank - Maagzuur??? Echt?? Ja... als in: Ik heb de inkoopmanager van het Kruidvat gemaild of de bevoorrading even omhoog geschroefd kan worden hier in de stad. - 'Oh ik had ook last van bekkeninstabiliteit hoor' Oh echt? Dus jij pieste ook 10 Tena's vol en kon niet meer lopen als je even de was had opgehangen? Overdrijf ik een beetje? Absoluut! Laat ik gewoon zeggen dat ik het heul naar vind dat ik niet op die roze wolk zit. Misschien is het ergens goed voor, soort van reality check... Je moet er wat voor over hebben. Als elke vrouw zwanger zijn geweldig vond, was de wereldbevolking misschien nu uit de klauwen gelopen. Hoe dan ook, geen roze wolk tijdens de zwangerschap. Dus dan komt hij erna maar! Ook goed (Lees het met een knipoog; ik wil niemand voor de schenen schoppen )
Haha, ik lees het zeker met een knipoog en moet stiekem ook beetje lachen om de manier waarop je dit schrijft. Moet je iets mee gaan doen Ik vind het vervelend voor je dat je je zo voelt, na zo'n rot start had ik je toch wel gegund. Wat kan ik dan wel doen? Je een hart onder de riem steken wellicht? Zet m op meis! Hopelijk vliegen de weken een beetje voorbij en krijg je straks die roze wolk heel hard terug
Wat een grappige maar ook heftige post. Je klinkt als een superpositieve en nuchtere vrouw maar MAN wat heb je een hoop meegemaakt. Tuurlijk ben je blij dat je een gezond kindje draagt maar je zwangerschap klinkt niet echt geweldig. Dus natuurlijk mag je dan af en toe klagen en je klote voelen. Ik moest bij je verhaal heel erg denken aan een film: What to expect when you're expecting. Ken je die? Is een erg leuke film over verschillende stellen met een kinderwens. Je doet me vooral denken aan één vrouw in die film. Als je hem nog niet gezien hebt zou ik m zeker gaan kijken. Je hebt nu toch niks te doen (sorry hele flauwe grap, hopelijk ben je niet beledigd ) .
Ik snap je frustraties over het zwanger zijn volledig. Hier precies hetzelfde op de voor geschiedenis na. Eerst 11 weken me helemaal leeg gekotst te hebben me 3 dagen goed voelen, en vervolgens begon de bekkeninstabiliteit. Waarop de fysio zei ja meid je hebt immers hypermobiliteit wat had je dan verwacht.... Desondanks ben ik ook zeker dankbaar dat we een kindje mogen krijgen, en gaan we gewoon op een bank lig tempo door (A)
Whahahaha Bolleke Nee nog niet gezien, ik zal 'm eens opzoeken. Staat misschien wel op Netflix. Thanks ButterflyNova... Ik ben echt aan het aftellen nu. 17 weken exact nog tot de datum.
Om je in eigen bewoording te blijven: Maar hey, je moet er wat voor over hebben. Je schrijfstijl spreekt me totaal niet aan. Vind het een beetje te gemaakt en te populair oid. Desondanks; succes met het verdere verloop van je zwangerschap.
Hoewel er niets graapigs is aan hetgeen dat je hebt mee moeten maken vind ik dat je je verhaal geweldig hebt geschreven. Nuchter, sarcastisch, zelfs grappig en denk erg herkenbaar voor heel veel vrouwen!
Ja inderdaad! Je zou zo een colum kunnen schrijven, je schrijft echt goed! Maar ook een hele dikke knuff, hoop dat je straks alsnog een beetje kan genieten.
Droppie Drie: Thanks! Ja dat zou zeker kunnen vanaf de bank. Jessy77: Dankjewel! Ik weet zeker dat ik niet de enige ben, gelukkig zijn er ook vrouwen die fluitend hun zwangerschap gaan. Suzanne1984: Gelukkig is dat ook niet het doel Gemaakt en populair, wauw.... Bedankt! Mitsy1983: Dankjewel! Ik denk dat het genieten gaat beginnen als ze op deze wereld is
Zou ik zeker doen! Hij was laatst nog op tv. Maar daar heb je nu natuurlijk niks meer aan... En een blog vind ik ook een prima plan, je schrijft erg leuk!
(LEED)Vermakelijk verhaal.... Heel veel succes met de rest van je zwangerschap, want die 17 weken zullen ook nog afzien zijn!
Ik ben een andere mening toegedaan dan de rest blijkbaar. Ik vind daar niet zoveel heel veel mis mee. Uiteraard is het niet je "doel" om feedback te ontvangen op je verhaal, maar dat krijg je natuurlijk wel als je je verhaal op internet zet.
Je hebt een 'mooi' verhaal geschreven! Je schrijfstijl is echt goed. Dat lange verhaal lees je met gemak. Maar meid je hebt het op dit moment echt heel zwaar. Tuurlijk zijn er vrouwen die het heerlijk vinden om zwanger te zijn. Maar er zijn ook een heleboel vrouwen waarbij een zwangerschap lood en loodzwaar is. En jij bent helaas een van die vrouwen. Kop op meid, natuurlijk ben je blij met het kleine wondertje wat in jou groeit, maar jij moet er wel heel veel voor over hebben. Hopelijk heeft het schrijven van dit verhaal je opgelucht en kun je weer even verder. Een dikke digitale knuffel voor jou.
Suzanne1984: Prima, je mag je mening natuurlijk altijd geven. Alleen zie ik de toegevoegde waarde niet van het bekritiseren van mijn schrijfstijl, het gaat om het verhaal
Leuk geschreven! Ik heb dan niet de voorgeschiedenis, maar wist bij de eerste dat ik zwanger nog bijna eerder dan de test omdat mijn linker been uitviel. Met 7 weken begaven mijn bekken het. Combinatie hypermobiliteit en bekkeninstabiliteit. Ik weet wat je voelt. Nu 2 jaar na de laatste zwangerschap moet ik nog steeds de boel elke paar weken laten rechtzetten. Maar het wordt beter en minder pijnlijk. Bij jou zal dit vast sneller gaan. Vraag om hulp is t enige advies en trek je niks aan van opmerkingen van anderen . Knuffel.
Die overigens in een verkeerde categorie is geplaatst. Hoewel ik me het niet kan voorstellen, er zijn dames die er nogal moeite mee hebben dat ze niet zwanger kunnen raken en dit komt dan misschien nog rauw op hun dak. Daarbuiten om heb ik me kunnen vermaken met je verhaal. Zwangerschap gaat helaas niet altijd over rozen, haha .
Dankjewel! En zo is het ook! Even van je af schrijven lucht gewoon enorm op. Mijn vriend, mijn steun en toeverlaat krijgt best wel wat over zich heen met mijn gejank zo'n beetje om de dag De enige die het zwaar heeft ben ik zeker niet. En ik weet zeker dat als ik haar gezond en wel tevreden in mijn armen heb liggen, dat het 't allemaal waard is
Precies daarom heb ik het één ander benadrukt over zwanger worden/blijven... en de ''lees het alsjeblieft met een knipoog'' zin. Ik besef dondersgoed dat het allemaal een wonder is dat het met ons kindje in ieder geval goed gaat.