Om maar met de deur in huis te vallen... Ik word gek van mijn peuter. Ik weet dat er zoiets bestaat als peuterpuberteit maar jee.. hoe ga ik hier mee om?? Het begint al wanneer ze 's morgens wakker wordt. Ze wil werkelijk niets, huilt alleen maar en doet niets anders dan drammend en jammerend om me heen hangen. Ze speelt nooit ergens mee, probeer samen met haar te gaan spelen en haar op weg te helpen en zeg dan na een tijdje dat mama nu even wat anders gaat doen en dat zij lief kan blijven spelen. Maar nee hoor, dan is het niet goed meer en jankt ze de boel weer bij elkaar. Ze pakt het speelgoed en gaat er gefrustreerd mee gooien. Hierbij moet ik nog oppassen ook dat ze niet haar baby zusje ermee bekogeld. Ik kan gewoon niet meer tegen het gehuil en dat eeuwige ontevreden pruil gezicht van haar. Doe voor mijn gevoel er alles aan om het leuk voor haar te maken, ga zoveel mogelijk naar buiten enzovoort. Wanneer oma bij ons thuis oppast als ik werk is er niets aan de hand en is het een superlief kind, ook bij de gastouder of bij papa is er niets aan de hand. Ik voel me gewoon zo verdrietig omdat ik zo het gevoel krijg dat ze mij niet moet en dat ik iets verkeerd doe.. Ik zou zo graag willen dat ze zich eens zelf met iets kon vermaken en dat ik niet van 7 tot 19u levende entertainment hoef te zijn. Ik heb ook nog een kleintje van 8 maanden en voel me naar haar vaak schuldig dat zij niet de hoeveelheid aandacht krijg die ze verdient, omdat haar grote zus alle aandacht (op een negatieve manier) naar zich toe trekt. Van alles heb ik al geprobeerd, van belonen tot straffen, van aandacht geven tot negeren maar werkelijk niets lijkt te helpen. Het is nu al zover dat ik als ik 's morgens wakker wordt al op zie tegen de dag met haar.. Wat ik hier mee wil bereiken weet ik niet, maar het is al fijn om even van me af te kunnen schrijven. Herkenning, tips.. het is zeker welkom.
Jee, wat heftig voor je! Allereerst een knuffel! Geen herkenning al word ik soms wel wanhopig als mn dochter ook van die "jank" dagen heeft. Hier hangt t vaak samen met vermoeidheid/ vroeg wakker zijn/ weigeren een middagdutje te doen etc. Een paar gedachten: vanaf wanneer is dit begonnen? Zal ze misschien jaloers zijn op dr zusje? heb je al eens geprobeerd haar te betrekken bij de zorg? Helpen zusje in bad te doen, flesje geven, luier verschonen etc? Is ze wel lief en rustig als je haar een op een aandacht geeft? Ze lijkt wel boos? Misschien is ze jaloers? Doen opa/oma/ man dingen anders dan jij? Andere benaderingswijze of spelletjes? Ik denk eigenlijk eerder dat ze zich bij jou dusdanig veilig voelt waardoor ze zich gedraagt zoals ze zich gedraagt en zich "inhoudt" bij je man of opa en oma. Eigenlijk dus juist een compliment Verder zou ik het ook niet weten Heel veel succes!!
Hey sasjuh, probeer het niet persoonlijk te nemen ook al is dat moeilijk. Vaak leven kleintjes zich juist het meest uit bij mama, omdat dat nu eenmaal het meest vertrouwd is! Het kan erg pittig en frustrerend zijn die dagen. En je hoeft ook helemaal geen entertainer te zijn hoor, ze kan heus leren zelf te spelen. Hier een een peuter die dan heel de tijd aan me wil hangen. Ik loop dan gewoon weg, of ga boven was ophangen. Tuurlijk huilt en blèrt ze dan, maar pech. Gewoon niet aan toegeven is het beste. Ze wil gewoon kijken wat ze voor elkaar kan krijgen bij je. Consequent blijven en vertrouwen op je gevoel. En doorbijten want het is echt pittig. Hier werkte het ook wel goe om een wekkertje te zetten. Zelf spelen tot het piepje gaat, dan even een puzzaltje met mama. Eerst 5 min, dan steeds wat langer. Het wil ook wel helpen om wat speelgoed te verstoppen en later weer aan te bieden, zodat het weer interessant is. Of wegzetten wat ze heel leuk vind, en dan afspreken dat ze het mag hebben, als ze zelf speelt. Gaat ze dreinen zet je het weer weg. Je doet het heus wel goed hoor, doorzetten! Oja, en als ze het hier echt te bont maakt met niet gaan spelen en hangen, dreig ik weleens het speelgoed weg te gooien (maar dat is niet vaak gebeurd). Werkt wel als een trein.
Ik kan je een hand geven de mijne doet het ook en word er soms knetter gek van. Ik ben dan gewoon serieus blij als ik mag gaan werken. Niet alleen willen spelen, bij corrigeren me uitlachen, als ze haar zin niet krijgt gaan drammen huilen en gillen en show opvoeren op straat. Maar wij zijn de baas en laat haar niet winnen en ze krijgt absoluut. Ket haar zin. Ik laat haar soms gewoon huilen of stuur haar naar de gang of haar kamertje dan is ze gauw stil en komt ze sorry mama zeggen. Tuurlijk mag ze dingen ook zelf doen want vind het belangrijk dat ze zichzelf ontwikkeld maar er zijn grenzen. Maar het is af en toe behoorlijk zwaar.
Je schrijft dat je alles al hebt geprobeerd. Dan probeer daar eens mee te stoppen. Het is gewoon een fase. Ga niet overal meer op in. Op elk huiltje etc. Als je dochter haar aandacht heeft gehad, moet je gewoon aandacht maken voor je baby. Als je peuter dan ongewenst gedrag gaat vertonen, of aan je gaat hangen, of met speelgoed gaat gooien, dan pak je haar gewoon even rustig bij de arm en zegt: Dit doen wij niet hè, mama moet nu even voor "naam baby" zorgen. Als ze verder gaat, mag je haar best even op de gang, of een hoekje zetten. Ze moet leren dat dit ongewenst gedrag is, en dat, wat ze ook probeert, jij ook je aandacht voor de baby moet hebben. Ook al wordt jij boos, ze krijgt toch haar negatieve aandacht. Ga niet meer in op elk piepje of huiltje, maar wordt het erger, grijp dan in en ga daarna weer verder met wat je aan het doen was. Je hoeft geen live entertainment show te zijn. Succes!
Oh en dat ze het alleen bij jou doet, moet je je zeker niet aantrekken. Waarschijnlijk ben jij haar het vertrouwdst. Je moet proberen de spiraal te doorbreken.
Hier ook een meisje van bijna 2 die in de peuterpubertijd zit en voornamelijk gaat huilen als ze haar zin niet krijgt. Heel erg vermoeiend. Negatief gedrag probeer ik te negeren en probeer alles positief te benaderen, maar het is best vermoeiend gedrag.
Herkenbaar, hier ook een draakje thuis. Ik benoem telkens wel wat er aan de hand is, bijvoorbeeld, 'je wilde eigenlijk nog even spelen hè' en leg daarna uit waarom dat niet kan. Het gegil wat er op volgt negeer ik maar. Ze moet toch echt leren dat ze niet altijd kan krijgen wat ze wilt en ook dat ze niet altijd aandacht krijgt. Ze is alleen, en ik ben thuis dus aandacht genoeg, maar ik moet ook even naar de wc haha pff dat kan de laatste dagen ook niet zonder constant mamamamamamamamama te horen.
Ik heb de reacties niet gelezen, maar zo herkenbaar!! Bij ons was zoon al snel driftig toen hij klein was. Hij heeft helaas mijn perfectionistische en ongeduldige karakter en dat zijn twee eigenschappen die niet lekker samen gaan! Toen hij 1 jaar en 3 maanden was begon het pas echt. Praten lukte niet en daar werd hij boos van! Ik dacht al die tijd al dat er een medische reden achter zat maar werd niet gehoord. Uiteindelijk bleek, vlak voor zijn tweede verjaardag dat ik gelijk had. Ik moest daarvoor wel jankend aan de ha vertellen dat ik hem zat was en me geen raad meer wist en dat ik hem anders weg wilde geven. We hadden de hele dag driftbuien waar we hem niet meer uit kregen en die rustig een uur konden duren. Zijn neusamandelen, volgens kno sterk vergroot en compleet ontstoken zijn er in oktober uitgehaald en binnen twee weken praatte hij en was het een compleet ander jongetje. Maar helaas... nog geen maand later begon de peuterpubertijd! Hij kan een uur zeuren om samen een treinbaan te bouwen en du moment dat hetin elkaar staat smijt hij hem zonder aanleiding door de hele.kamer. Van de week hadden we weer iets onder de douche met zeep, zonder aanleiding compleet over zijn zeik... ik heb hem.afgespoeld en afgedroogd en toen hij op de commode stond om hem aan te kleden ging het echt mis. Gillen, weg schreeuwen en wijzen naar papa, spugen, stampvoeten, slaan en schoppen. Ik heb hem eerst uitgelegd dat ik snapte dat hij boos was, maar dat we niet zo boos worden om niets en hem verder aangekleed maar compleet genegeerd! Uiteindelijk ben ik keihard gaan lachen uit wanhoop en onmacht, en toen zag ik de onmacht en boosheid bij hem in zijn ogen. Ik moet zeggen dat het wel gewerkt heeft want het is al een stuk minder nu! Al met al zitten we met een pauze van 3 weken al 1,5 jaar in deze boze buien en hoewel ze nu minder vaak voorkomen en sneller over zijn als een half jaar geleden ben ik soms ook de wanhoop nabij en zie ik soms op tegen de nieuwe dag. Er zijn dagen bij dat ik maar toegeef aan al zijn grillen om niet om 2 uur in de middag al compleet moe te zijn van al het gezeur. Ik hoop dat als ik voldoende volhou met consequent zijn en de boze buien negeren het binnenkort over is! Het wordt ooit makkelijker!
Hier ook een klein draakje.. En vooral naar mij toe gericht.. Mij trekt ze aan m´n handen en armen om vervolgens naar de keuken te lopen.. Omdat ze een koekje/fruit of wat dan ook alweer! wil. Bij papa doet ze dat niet.. Zelf spelen zit er al een tijdje niet in als ik in de buurt ben.. niks is leuk, alles is stom, ze verveeld zich, mama moet mee doen met alles.. Papa niet.. Als ze alleen met papa is moet hij ook wel eens spelen met haar maar dan kan ze ook wel alleen spelen. Ik probeer het ook te negeren, en maar weer wat anders te bedenken waardoor ze zich weer op haar gemak voelt. Ook aankleden is tegenwoordig niet meer zo easy.. Als ik t doe, gaat ze staan, draait ze zich om etc.. bij papa niet, dan gaat ze gewoon liggen, boekje lezen.. af en toe wel omdraaien of zeuren. Bah.. Stomme peuter puberteit. En een andere reactie die ik las ben ik het ook wel mee eens.. gewoon na een tijdje, nu is het klaar en ga ik voor Julia zorgen/spelen... Probeer rustig te blijven, ook al is dat nog zo moeilijk soms Zet haar desnoods gewoon een keertje eventjes voor de tv o.i.d? Zolang dat niet altijd gebeurd kan het geen kwaad.
Heeeel herkenbaar dit! Mijn jongste is zo bezig op het moment. Ze is ook net 2. Janken, drammen en flippen zijn haar favoriete bezigheden nu Als ze hier te lang blijft gillen omdat ze bijv geen snoepje krijgt, til ik haar op en zet haar in de gang neer. Meestal is het dan na 10 minuten over. Doe ik dat niet slaat ze haar hoofd tegen de vloer... Of ze zet echt haar nagels in mij. Mijn oudste heeft dit gedrag ook een poosje gehad, wel minder heftig maar toch. En dat is nu ook een lieverd van 5 geworden dus het komt allemaal wel weer goed