Sinds een paar maanden wordt mijn zoon 's avonds vaak ineens wakker. Of wakker...hij lijkt in een soort half-wakkere toestand te zijn, en hij brult dan alles bij elkaar. Het lijkt wel of hij nachtmerries heeft. Hij huilt vreselijk verdrietig, en troosten lijkt vaak wel averechts te werken. Maar ik wil hem ook niet overstuur in zijn bedje laten liggen. Doordat we hem optillen wordt hij vaak wakker en raakt hij compleet overstuur, en dan wil hij uit zijn kamer. Wij nemen hem dan even mee naar ons bed om bij te komen, en daarna brengen we hem weer terug. Dan gaat hij weer een beetje huilen, maar laten we hem gewoon even, en na een paar minuten is het dan stil. Dat wakker worden en huilen gebeurt altijd voor 12 uur 's avonds. 's Nachts wordt hij bijna nooit wakker. Ik weet niet zo goed wat ik eraan moet doen, en sta vaak een beetje radeloos boven zijn bedje van: moet ik hem nou oppakken of niet? Wat doen jullie bij nachtmerries/angstaanvallen? Zou ik er gewoon helemaal niet naartoe moeten gaan en hem moeten laten huilen (hij lijkt te huilen in zijn slaap, dus misschien slaapt hij daarna gewoon weer door?)? Ik heb altijd het idee dat hij bang is, dus vind ik het moeilijk/zielig om hem dan alleen in zijn kamer te laten..
Ik heb dit met mijn oudste ook gehad toen hij net twee jaar was, het heeft een paar maanden geduurd, bijna elke nacht en inderdaad rond hetzelfde tijdstip. Het hele gebeuren duurde zo'n 20 min. Wakker maken werkte juist niet, hij leek niet eens door te hebben of ik er wel of niet was, hij was niet echt "aanwezig" en als ik hem wakker maakte was het allemaal niet beter... Het viel volgens mij onder "night terrors", zoek maar eens op google, ik herkende er veel in. Het zou iets te maken hebben met de ontwikkeling van de hersenen waarom sommige kinderen hier in deze leeftijdsfase last van krijgen. Ik zou wel naar hem toe gaan, al is het maar om in de gaten te houden dat hij zich niet bezeerd in bed ofzo en voor de rest is het van voorbijgaande aard. Mijn zoon is in spannende tijden of als hij ziek is wel een slaapwandelaar, volgens mij staat dat wel ergens in verband met elkaar. Succes!
Bij Justin is het al vanaf dat ik me herinner. Ook rond 10 a 11 uur. Wij gaan niet meer heen, want troosten helpt echt niet, wat jij zegt dan raakt ie meer overstuur.
Wilde net dezelfde vraag aan jullie stellen! Anthony heeft hier ook erg last van hij lijkt compleet niet te weten waar hij is en troosten werkt niet alsof hij nog slaapt idd zo zielig en ik schrik mezelf telkens een hoedje want hij gaat dan akelig gillen!
mijn zoon heeft dit een dik half jaar gehad vanaf 9/10 maanden en daarna nog een keer rond zijn anderhalf. hij werd ook een tiental keren per nacht wakker en was vreselijk in paniek en echt angstig. er niet op ingaan is geen optie hij staat echt onwijs hard te gillen met zijn armpjes omhoog dan elke avond opnieuw en is echt de weg kwijt en inderdaad uit bed halen dan werd het alleen maar erger en kreeg je hem niet meer terug. ik heb toen zijn bed naast dat van mij gezet er vlak tegen aan en elke keer als ik merkte dat hij onrustig werd ( hij sliep dan nog maar begon te draaien en schokken enzo en een klein beetje te snikken) dan begon ik al op zijn rug te wrijven en zachtjes te zingen. dat hielp meestal wel, want hij bleef dan liggen. zolang je ervoor kon zorgen dat hij niet omhoog kwam dan kreeg ej hem nog wel weer in slaap. ik heb ook heel wat nachten met mijn arm tussen de spijlen door gelegen omdat hij onrustig en angstig bleef en zo wel sliep. nu staat zijn bedje aan 1 kant van de kamer en de onze aan de andere kant en meestal gaat het goed. soms vliegt hij nog weleens omhoog maar ziet dan dat wij in bed liggen en gaat zelf weer liggen en verder slapen.
Mijn zoontje heeft dit ook sinds een paar maanden. Helemaal overstuur, zo zielig. We kenden dit helemaal niet van hem. Wij gaan er altijd wel even heen, om hem te laten weten dat we er zijn. We aaien hem even, geven een kus en benoemen dan dat hij weer lekker moet gaan slapen en niet meer hoeft te huilen. Meestal wordt hij dan rustig, voor zolang het duurt... Het is een paar weken geleden even heel erg geweest. Nu gaat het wat beter, maar wisselt het per nacht. Ik sprak pas iemand van integrale vroeghulp (over iets anders) en vroeg haar hiernaar. Zij zei dat het wel belangrijk is dat je naar je kindje gaat. Het heeft niets met aandacht te maken (zoals het bij mijn zoontje is dan) en hij moet zich wel veilig voelen. Dan is het per kindje verschillend wat verstaan wordt onder troosten. Maar volg ook je gevoel hierin. Waar schijnlijk is het wat meer/onrustig dromen, omdat hij erg veel moet verwerken op dit moment. Hij is ook een grote sprong aan het maken met het praten. Lastig, want je kunt niet in het koppie kijken.
@Mariel: ja ik denk dat het hier ook gebeurt omdat er veel omgaat in dat koppie. Hij is nu erg bezig met contact leggen met andere kinderen op het kdv (voor die tijd ging hij erg zijn eigen gang), en dat maakt wel indruk op hem. Ik hoor hem ook vaak praten in zijn slaap, bijv. over een ander jongetje dat zijn autootje heeft afgepakt op het kdv (vreselijk zielig eigenlijk, maar kennelijk verwerkt hij het in zijn slaap). Overdag praat hij ook vaak over het kdv en wat hij daar meemaakt. Ook is hij idd een enorme sprong aan het maken qua praten. Hele zinnen en liedjes komen er ineens uit, en elke dag leert hij nieuwe woorden bij. Ik blijf hem wel gewoon troosten, maar wat ik ga proberen is om hem IN zijn bed te troosten ipv hem eruit halen, zoals Blup ook schrijft. Ik heb hem net ook even wakker gemaakt, voordat het dromen begint...misschien kan ik het zo ook tackelen.
Hier sinds een aantal dagen hetzelfde. Een tijd terug hebben we het ook gehad. We dachten dat hij ergens wakker van werd en bang was. Nu stuite ik op nachtangst en de symptomen passen precies in het plaatje. Het schijnt zelfs erfelijk te zijn en mijn man heeft het dus als kind gehad. Ben er nu pas achter wat het is, wij pakten hem steeds op. Vanmorgen had hij ook zo'n aanval, 2 uur nadat hij even wakker was geweest. Vanavond maar niet meer oppakken, want hier heeft hij meestal 2 aanvallen en de rest van de nacht verloopt dan ook onrustig. Ik kwam deze site over nachtangst tegen waarbij mij het allemaal duidelijk werd. thema53.htm
M heeft dat ook, maar hier werkt het tegenwoordig juist wel om echt contact te maken en haar te laten reageren op wat ik zeg. Dan zeg ik dat ze weer lekker moet gaan liggen, muziekje aan, kriebelen over rug en dan valt ze weer in slaap. Soms nog wel wat mekkeren. Een jaar geleden is het begonnen en hielp niets, dan was het vooral een kwestie van erbij zijn, instoppen en het stopte vanzelf.
Hier hebben we al 3 nachten op rij geen nachtmerries meer gehad. Ik maak 'm nu elke avond rond 22.30 even wakker, misschien is dat het. Hij is dan even uit zijn slaapritme gehaald, zeg maar. Ik ben blij!!
@ Mikki, fijn dat het even wakker maken werkt. Ik las dat dit inderdaad kan helpen, zo'n 15 min voor een aanval kort wakker maken. Ik ga hier de komende dagen eens bijhouden na hoeveel tijd precies de aanval begint en dan gaan we ook maar wakker maken van te voren. Vind het zo sneu mijn kind zo overstuur te zien. Ben blij dat we nu wel weten wat het is.