dag meiden, ik lees vanaf vandaag pas voor het eerst de berichten in de vlinderlounge, het is voor mij op 2 december alweer twee jaar geleden dat ik een zoontje ben verloren met 20 weken maar ik kan het steeds niet opbrengen om er zo mee geconfronteerd te worden dmv deze lounge het is erg goed dat jullie er wel steun uit kunnen halen en er over kunnen praten met elkaar, ik zie bij veel dames zelfs foto's van hun overleden kindjes in het album, het zijn allemaal overigens erg mooie kindjes maar mijn hart breekt keer op keer bij het zien van zo'n fotootje omdat het mij met mijn neus op de feiten drukt. ik heb het nog niet verwerkt en het lijkt of dat ik het ook expres verdruk of zo, ik heb ook foto's van mijn kleine jongen maar ik kan er gewoon niet elke dag naar kijken vandaar dat ik zijn fotootjes op een speciaal plekje in mijn kast bewaar en af en toe kijk ik ernaar. mijn zoon ayman geeft me enorm veel liefde en plezier en ook steun en afleiding maar ik denk dat ik het voor mezelf nu een keer echt omder ogen moet zien dat het niet mijn fout was dat ik mijn jongetje kwijt ben en dat ik het ook een plekje kan geven. ik hoop dat jullie me kunnen helpen en steunen. sorry voor mij lange verhaal
meis, ik kan me vorstellen dat het heel moeilijk voor je is, maar 1 ding MOET je echt uit je gedachte halen en dat is dat het zeker NIET jou schuld is dat je zoontje is overleden. De natuur heeft dit zo besloten. Weet je ook de reden van zijn overlijden? Wat een ontzettend mooi kindje! Ik denk dat het goed is dat je de stap gezet heb om hier iets te schrijven. Ik weet bijna zeker dat het een stukje helpt met de verwerking. Het van je afschrijven is zoo ontzettend fijn! Sterkte meid! Hopelijk kunnen wij je helpen met steunen! Liefs Melissa
nee ze weten niet wat de exacte reden is, ze vermoeden wel iets maar dat is niet zeker namelijk dat ik tijdens de bevruchting een infectie heb opgelopen waardoor er streptokok (ik ben de naam kwijt maar zo iets was het) in de baarmoeder kwam nog voor hij zich sloot ivm zwangerschap...deze streptokok zorgde er waarschijnlijk voor dat ik geen vruchtwater genoeg had en voortijdig mijn bliezen braken waardoor de geboorte niet tegen gehouen kon worden
Wat goed van je dat je de stap naar de vlindertuin hebt gemaakt. Zoals Melissa al schreef; het van je afschrijven is zo'n lekker gevoel. Mij heeft het echt geholpen om hier mijn verhaal met de andere meiden te delen. Geef jezelf echt nooit de schuld van wat er met je zoontje is gebeurd. Veel sterkte met het verwerken van je verlies. Veel liefs Miranda
Als je maar altid blijft onthouden dat het absoluut niet jou schuld is geweest. Ik hoop echt dat het schrijven hier oplucht voor je. xxx
Wat knap dat je de moed hebt gevonden om toch naar de vlinderlounge te komen en je verhaal te doen. Meid net zoals de rest zegt blijf onthouden dat jij er niks aan kon doen en het niet jou fout was. Wat een mooi mannetje en zo kostbaar die voetafdruk. Blijf praten en wees trots op je kindje en alle dierbare herinneringen die je hebt. Mag ik vragen hoe jullie kindje heet?
Ik ben mijn dochter verloren met 22 weken. Bij ons is het nu nog maar net 5 weken geleden. Ik heb het er natuurlijk nog erg moeilijk mee, maar het "gewone" leventje begint heel rustig aan weer een beetje terug te komen. Wij zijn allebei wel hierdoor erg veranderd en kijken heel anders tegen het leven aan. Ik heb er ontzettend veel van geleerd, helaas op een minder leuke manier, maar dat betekend dat het niet voor niks was. Ons kleine meisje zal natuurijk altijd bij ons in gedachten zijn. Ik hoop dat jij het een beetje kan verwerken, door ook verhalen te lezen van andere meiden. Dat heeft mij wel veel geholpen. Er zijn hier heel veel meiden die weten hoe je je voelt en die met je meeleven. Dat helpt je enorm door alles heen. Sterkte en goed dat je de verhalen uit de vlindertuin leest. Groetjes Christa.
mijn zoontje heet emin/amine emin turkse naam en amine arabische naam. dat woord zeggen moslima altijd na een gebed net zoiets als AMEN, ik heb hem zo genoemd dat elke keer als iemand mij iets moois toewenst of ik mijn gebed heb gedaan ik dat afsluit met Amine! hebben jullie ook dat jullie in een soort van fantasie wereld terecht kwamen, eentje waarin je simpelweg niet kan accepteren dat JUIST JIJ een kindje bent verloren ik heb dat heel erg gehad en ik heb ook een tijd lang volgehouden tegen "vreemden" dat ik een levend zoontje heb die amine heet...dat verzachtte op de een of andere manier mijn pijn, net of als ik mezelf er maar lang genoeg van overtuigde dat hij leeft hij ook wel weer echt terug zou komen in mijn/ons leven...ik werd een beetje psychisch! pas na de geboorte van ayman kon ik de waarheid onder ogen zien maar ik verdrukte het, nu is de tijd dat ik het een mooi plekje in mijn besta geef. lief dat jullie reageren met woorden gedrenkt in gevoelens van trots en liefde ipv medelijden en schuldgevoel!
Lieve Ayyil en Christacarline, de reden dat jullie hier zijn is verschrikkelijk maar we verwelkomen jullie beiden. Je kunt hier altijd steun en begrip vinden en -ook belangrijk- ook aan een ander geven. Ayyil, bij jou is het al veel langer geleden maar uit je tekst maak ik op dat het je nog niet een juist plekje heb kunnen geven. Dat je gestart bent met hier op het forum erover te praten, is al heel goed! Je zult zien dat je veel herkenning vindt. Al weten we allemaal dat het niet juist is, schuldgevoelens kennen we waarschijnlijk allemaal. Je hoort als moeder je kind tot aan het einde van de zws te dragen. Als dat mis gaat, ga je alles na wat de oorzaak kan zijn. Inclusief jezelf. Ik zelf ben diabeet en had strenge regels mbt de zwangerschap. Maar dat maakte niet uit, al moest ik op water en brood leven, 9 maanden lang, dan had ik dat gedaan zonder te piepen. Alles ging goed, totdat Niels* zomaar plotseling overleden was. Niks hebben ze kunnen vinden, behalve vlokken in de placenta. Dat was voor mij het ergste wat ze konden vertellen. De moederkoek niet goed!? Dat kan niet, dat is MIJN stuk. Dat had goed moeten zijn. Ik heb mijn zoon in de steek gelaten. Dat is wat ik heel sterk voelde. Mijn verstand zei hele andere dingen, maar die was niet zo sterk als het gevoel. Ik heb daar heel veel over gepraat. Sommigen begrepen het, anderen niet. Dat maakte niet uit, IK veroordeelde mezelf. Totdat het verstand het eindelijk ging winnen van het gevoel. En dan ben je duidelijk weer een stapje verder. Dus praat of schrijf over wat je dwars zit. Dat moet eruit! Christacarline, gefeliciteerd met de geboorte van Noa (prachtige naam) en heel erg veel sterkte met het verlies van haar. Ik heb jullie uitgebreide verhaal gelezen en ik vind dat je dat prachtig hebt verwoord. Je gaat nog een wervelende periode tegemoet. Sorry, want dat klinkt niet leuk, maar het is de waarheid. Ik ben inmiddels bijna 5 maanden moeder van Niels* en die 5 maanden heb ik in een emotional rollercoaster gezeten. Op en af, maar mede door gesprekken hier, lukte het altijd om door te gaan. Heel veel sterkte en ik hoop dat ook jij veel steun en hulp zult vinden op dit forum. Lieve groeten, Mariella
Lieve meiden, Het is idd vervelend dat we op deze manier kennis met elkaar maken. Maar onze vlinderkindjes kan niemand ons meer af nemen. Ze zullen altijd bij ons blijven. Ze hebben ons uitgekozen om hun pappa en mamma te zijn maar hun zieltjes zijn puur en hebben niks meer goed te maken op aarde. Maar we zullen altijd met elkaar verbonden zijn. Hoop dat het kletsen hier beetje op gaat laat luchten. Voor mij geldt dat ik het zonder deze meiden het een heel stuk moeilijker zou hebben gehad. Ik put er heel veel kracht uit. Bij deze lieve meiden, dankjewel! jullie zijn toppers!
deze is voor alle mama's van vlindertjes/engeltjes An angel in the book of life wrote down my baby's birth. Then whispered as she closed the book "too beautiful for earth. ik wordt er erg emotioneel van
Begrijp me goed dat ik geen medelijden heb, maar medeléven.. ik vind t gewoonweg iedere x zoooooooooo oneerlijk.. En idd n passend gedicht hoor! Sterkte meiden!
wat een mooi klein mannetje ben je verloren Ayyildizf en nu is het alweer 2 jaar verder. wat is het leven triest soms he. heel veel sterkte vandaag... ik zie dat je daarna een gezond kindje hebt gekregen, en dat geeft mij zoveel hoop! daar ben ik heel erg dankbaar voor ik denk aan je vandaag. knufels van loopy