Vrijdag is Luca geboren en het kost me moeite om de bevalling te verwerken. Misschien dat (kort) opschrijven helpt. Mijn bevalling: Dinsdag had ik een te hoge bloeddruk, bij controle op het ziekenhuis bleek Luca erg groot te zijn, en werd me een thuisbevalling afgeraden. Donderdag weer controle, ik werd overgenomen door de gyn, had 3 cm ontsluiting en werd gestript. Donderdagnacht begonnen de weeën. Vrijdagochtend waren we om 10 uur in het ziekenhuis waar de weeën een beetje wegvielen. Vliezen werden doorgeprikt, helaas geen effect. Om 13 uur kreeg ik wee-opwekkers en die hadden effect... tijdens een paar weeënstormen werd door de verloskundige geopperd dat ik maar eens over pijnstilling moest denken. ´s Middags een ruggenprik gehad waarna het weer draaglijk werd. ´s Avonds om 19.00 ben ik begonnen met persen. Na iets meer dan een uur werd mbv 2 knippen en de vacuumpomp het hoofdje geboren, de rest zat vast. De arts gaf opdracht de noodknop in te drukken, waarop in no-time de verloskamer vol mensen stond. Met mijn benen werden slingerbewegingen gemaakt om ruimte in mijn bekken te creeëren, iemand duwde op m´n buik en de gyn stond aan Luca te draaien en te trekken. Ik kon alleen maar gillen van de pijn, en mijn man werd witter en witter terwijl Luca blauwer en blauwer werd. Gelukkig kwam hij er uit, levend en wel, maar hij werd wel gelijk meegenomen. Lag ik daar alleen, man en kind weg, ik voelde me doodsbang. Terecht, Luca woog 4726 gram, heeft een schouderdystocie en zijn 1e apgar was 4 Het is goedgekomen, zijn 2e apgar was al 7 en nog wat later zelfs 9, en Luca hoefde maar 1 nachtje de couveuse in. Mijn herstel ging veel sneller dan verwacht zodat we na 2 nachtjes al naar huis mochten. Inmiddels beweegt hij zelfs z´n arm al, en ook z´n hoofdje kan hij al draaien. Maar zodra ik terugdenk aan m´n bevalling schiet ik vol, en als ik ga slapen denk ik steeds aan dat laatste stuk waarin de noodknop werd ingedrukt tm het moment dat ze hem meenamen. Als ik slaap droom ik er van, en als ik m´n ogen dichtdoe kan ik mezelf horen gillen alsof het om een ander gaat. Komt dit nog goed? Hoe verwerk ik dit?
Wat ik trouwens ook een eng idee vind: tot die dinsdag hebben we nooit gedacht dat Luca wel eens zo groot zou zijn of dat de bevalling wel eens zo lastig zou kunnen worden. Ik was bijna 41 weken toen ik beviel, als het voor die tijd begonnen was had ik thuis gaan bevallen... ik wil er niet eens aan denken hoe het dan af had kunnen lopen, wie weet had ik dan mijn ventje wel niet meer gehad?
ik heb er geen ervaring mee San, had droombevallingen, maar heb je verhaal gelezen en kan me zo voorstellen dat dit heel wat te verwerken is. is dit je eerste kindje? Denken aan wat er had kunnen gebeuren moet je maar niet doen, gelukkig is alles goed gekomen. Misschien je kraamverzorgster of VK eens vragen en uitleggen hoe je je voelt, wie weet hebben zij tips...? heel veel sterkte en geniet van je mooie baby!
Jeetje San, wat een heftig verhaal. Ik heb niet hetzelfde meegemaakt maar ook twee bevallingen achter de rug die erg zwaar waren. Ik kan me je gevoelens dan ook goed voorstellen. Zelf heb ik ook regelmatig met de vraag in mijn hoofd gezeten "wat als...?" en het gevoel gehad door het oog van de naald gekropen te zijn. Wat bij mij heel erg heeft geholpen is van me af praten. Wie het maar horen wilde, soms tot vervelens toe. Niet alleen met VK en kraamhulp maar zeker ook met je man, familie en vrienden. Heel veel sterkte ermee enne...probeer toch een beetje van je kraamtijd te genieten.
Heftig zeg. Ik kan je verder niet helpen, alleen een dikke knuffel geven. ps. wat is schouderdystocie?
Schouderdystocie is als het hoofdje geboren wordt maar het kindje met 1 (of alletwee) schoudertje vast blijft zitten en de rest van het lijfje daardoor niet "vanzelf/spontaan" geboren wordt.
wat een heftig verhaal, ik kan me voorstellen dat je nu nog in shock bent. ik dacht de eerste weken ook van 'komt dit nog goed' maar denk dat je het na een tijdje wel een plek kunt geven. probeer het te verwerken door er af en toe over te praten en geniet volop van je kleine. geeft het even een paar maandjes de tijd. gaat helemaal goed komen
Jeetje klinkt ontzettend heftig zeg. Ik kan me voorstellen dat het je dwars zit. Gelukkig gaat het met je zoontje goed, maar ik vind het wel sneu voor jou Kun je het er met je man goed over hebben? Kan me voorstellen dat het voor hem ook ontzettend heftig is geweest. Bizar trouwens dat je zoontje behoorlijk groot was en dat dit niet gemerkt is. Blijkt maar weer hoe ontzettend lastig het voorspellen is hoe groot je kind is.
hier ook een moeilijke bevalling gehad maar heb gelukkig nooit dezelfde gevoelens gehad als jij.. erover praten helpt, met je man maar ook met de gyn.
hoi san, wat jij beschrijft is heel herkenbaar. mijn bevallingen waren natuurlijk niet hetzelfde maar het gevoel wat je beschrijft wat je naderhand hebt, is heel herkenbaar. het enige wat ik zeggen kan, is praat er zoveel mogelijk over, met iedereen waarvan jij het gevoel hebt dat je het in vertrouwen kwijt kunt. vaak is het mogelijk om een nagesprek te hebben met degene die je bevalling geleid heeft, soms krijg je na weken opeens alsnog vragen over je bevalling (of vragen over een eventuele volgende bevalling). na mijn eerste bevalling heeft het nagesprek me erg goed gedaan. bij de 2e bevalling was het gelukkig niet nodig maar gewoon gezellig. toch denk ik dat het wel belangrijk is, ik heb bijv. de vk die mijn 2e bevalling heeft gedaan, gevraagd hoe het zit met risico's voor een volgend kindje. ik was opeens zo bang dat ik dit nog eens zou moeten meemaken. ook bleek dat het me goed deed om met haar nog eens een stuk van de bevalling door te nemen, omdat het voor mij gevoelsmatig op bepaalde momenten heel anders was dan hoe het daadwerkelijk gegaan was. ik heb helaas zelf ook ondervonden hoe druk het in de verloskamer word als de noodknop gebruikt word, het is heel indrukwekkend. ik ben nu maanden verder, en soms als ik eraan terug denk vliegt het gevoel van angst me opeens weer naar de keel, ik krijg het er letterlijk benauwd van. het is een eng idee dat het ook bij ons flink misgegaan zou zijn als ik thuis was bevallen. ik heb ook nog weken nachtmerries gehad, dat zorde ervoor dat ik niet meer echt durfde te slapen, waardoor het allemaal nog veel vervelender werd. het is echt zó belangrijk om er zoveel mogelijk over te praten en te janken en alles wat er maar uit wil aan emotie... mijn vk zei ook dat als je dat niet doet, het vaak op een later punt (dat kan een maand later, maar ook 5 of 10 jaar later!) er opeens alsnog uit kan komen. ik heb nog zeker 10 maanden (!) naderhand gehad dat zodra ik de piepjes van een ctg hoorde (of dat nu op tv was of in het ziekenhuis), mijn hart op hol sloeg, hartkloppingen, kreeg het heel benauwd of iemand m'n keel dicht kneep... onderschat niet de inpact die een bevalling kan hebben, en neem jezelf en je gevoel serieus! zorg dat je zo snel mogelijk weer je slaap krijgt, desnoods met hulp, en als je je niet voelt opkrabbelen, trek aan de bel... dit zijn dingen waar je een PPD van kunt krijgen
Ja meid, het gaat over! Ik ben thuis bevallen van een prachtdochter die beide schoudertjes opgesloten had (2 dystocies dus). Ik vond mn bevalling tot de uitdrijving al niet zo geweldig maar het daadwerkelijk geboren worden vond ik een drama. Yinthe lag scheef waardoor ze tijdens het persen iedere keer terugfloepte. Toen eindelijk haar hoofd was geboren bleek ze de navelstreng om haar nek te hebben. De VK heeft die losgemaakt waarna ze 2 opgesloten schoudertjes bleek te hebben. De VK heeft als een zot met al haar kracht aan Yinthe's hoofd getrokken. De kraamhulp en de stagiaire van de VK hebben met man en macht op mn buik gedrukt. Toen Yinthe er toch uitkwam was ze ook helemaal blauw en moest ze meteen aan de zuurstof. Ik vond het heel eng en heb het echt traumatisch ervaren. Terwijl ik normaal heel nuchter ben. Heb er ook veel om gehuild en echt last van gehad. Nu is Yinthe bijna 4 maanden. Nog steeds vind ik dat ik een rotbevalling heb gehad. Maar de angst en de heftige gevoelens van net na de bevalling zijn weg. Het duurt echt even. Het is een ingrijpende gebeurtenis. Sowieso moeder worden en bevallen al maar helemaal als het zo gaat. Neem de tijd, praat of schrijf erover als je dat zelf wilt. Maar het wordt echt beter! Sterkte meid en geniet lekker van je kleine!
Allereerst: gefeliciteerd met je zoontje! Pffff, kan me voorstellen dat je dit niet los kunt laten op dit moment. Dat had ik met mijn eitjesbevalling al, laat staan als je zoiets als jij hebt meegemaakt. Ik denk dat het enige dat helpt is om er veel over te praten en het te vertellen en desnoods 10x op te schrijven voor je zelf. En met de tijd wordt het wel minder, maar dat kost echt tijd en geduld. Ik praat nu nog heel vaak over mijn bevalling met vriendinnen en ook over die van hun, en elke keer merk je weer dat het fijn is om te vertellen hoe het bij jou ging en hoe je alles hebt ervaren. Succes ermee en vergeet niet om in de tussentijd ook gewoon lekker van Luca te genieten!
Hey Meis, Het helpt om te praten en praten en praten en praten en praten..aan al die het horen wil. Zo geef je jezelf langzaam de kans om het een plaatsje te geven. Mijn bevalling was lang niet zo traumatisch als die van jou...maar het heeft toch een flinke impact gemaakt hoor. En nu eigenlijk heb ik soms nog dromen of zomaar ineens als ik naar mijn meisje kijk....wat als ik niet in het ziekenhuis was geweest.... Mijn meisje wou niet indalen en haar hartslag ging iedere keer bij een wee naar beneden...toen het te laag ging werd er besloten om een spoedkeizersnede te doen. Maar in het half uur dat dat duurde om iedereen bij elkaar te krijgen..(2e paasdag bevallen dus niemand aanwezig) kreeg ik inens persweeen en ben op de OK normaal bevallen na een flinke knip en een ruk van de gynae...mijn meisje zag ook helemaal blauw ( navelstreng 4 keer om de nek gehad daarom wou ze niet indalen) ...hij was losgekomen blijkbaar ergens....maar dat wou de gynae niet vertellen achteraf, ik vermoed dat want toen ik vroeg waarom is ze dan toch geboren als het eigenlijk helemaal niet kon?Wou ze niets antwoorden.... Als de gynae niet geknipt had en getrokken was ze er misschien ook niet geweest meer.... Maar je geeft het een plaatsje, dat beloof ik je. Het duurt eventjes dat wel....en als het niet lukt praat met iemand die je kan helpen, je huisarts ofzo....pas wel op want met zoiets kan je een postnatale depressie krijgen....en dat wil je natuurlijk niet he.. Heel veel succes en geniet van je kleintje! Groetjes, Miranda
Gefeliciteerd, vervelend dat je je zo voelt. Praten is idd de beste remedie, praten met je man, familie, VK of gyn en als dat allemaal niet helpt een psycholoog vragen om hulp. Dat heeft mij echt super goed geholpen. Het heeft wel even geduurd voor ik de nachtmerrie van mijn bevalling achter me kon laten, maar echt het wordt minder.
jee, wat heftig san! Gelukkig is het allemaal goed gegaan! Ik heb mijn eerste bevalling ook traumatisch ervaren, ik heb door fout van de gyn een inwendige bloeding gehad die zonder verdoving is gehecht, dat was echt vreselijk! Gelukkig is deze bevalling wel goed gegaan, maar was wel bang. Praat er goed over!
Nog een toevoeging: wat bij mij ook hielp was kennis. Ik vond het bv heel eng dat Yinthe zo blauw was. Toen ik dat tegen de kraamhulp zei een paar dagen later zei zij dat blauw niet gevaarlijk is. Als een kindje helemaal wit is bij de geboorte duidt dat vaak op iets heel ernstigs. Blauw niet. Doordat ik dat nu weet is het voor mij ook makkelijker om te realiseren dat het dus iets minder kantje boord was dan ik dacht toen ze er eenmaal uit was.
Lieve San79, Irem was dan wel niet zo groot als Luca (slechts 3620 g, vergeleken bij jouw kanjer ) maar heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ook een flinke knip gehad, er werd lang getrokken met de vacuümpomp die er steeds vanaf schoot. De gyn werd uit zijn bed gebeld omdat het niet wilde lukken (eerst waren mijn verloskundige en arts-assistente er die mijn bevalling begeleide). Uiteindelijk dus ook een schouderdystocie, ook met de benen de lucht in, manlief werd gedwongen ook een been vast te houden, een schreeuwende gyn op de achtergrond en hard geduw op mijn buik. Daar was mijn meisje dan! Wel helemaal wit en een apgar van 6,7,8 en een flink blauw oog. Hier was het geen noodknop die in mijn hoofd blijft rondspoken, maar wel een gyn die ik hoor schreeuwen en een verpleegkundige die zegt 'Dit gaat niet goed!' Ik denk dat ik de eerste 3 maanden er best veel mee bezig ben geweest.. Mijn man wilde er niets meer over horen (wat ik erg moeilijk vond, maar dat is zijn manier van verwerken), maar aan mijn moeder heb ik werkelijk het verhaal wel 30 keer verteld. En dat heeft me echt goed gedaan. Het advies was al gegeven, maar nogmaal: Praat erover, zoveel je maar wilt!
Hey San, Ik heb mijn bevalling ook als traumatisch ervaren. De eerste 3 maanden speelde het dagelijks door mijn hoofd, daana werd het minder, maar nog steeds denk ik er vaak aan. Wat word gezegd, praat er veel over. En wat Jalea zegt, een nagesprek met de gyn die je bevalling heeft geleid is ook een goed idee, dat heb ik niet gehad en uiteindelijk echt gemist, ik zit nog steeds met vragen in mijn hoofd.
Meid natuurlijk komt het goed, het is zo kort geleden! Het zet je wereld op zijn kop en het gaat helaas ook heel vaak gewoon niet goed. Als je een paar maanden verder bent krijgt het steeds meer een plek in je hoofd. Toen Lena werd geboren (na 24 uur met vreemde ligging, geduw, geknip en getrek en een hele boel paniek op het einde) was ze ook helemaal blauw, haar mond opgezwollen, haar ogen zaten zicht, haar hele gezichtje was een blauwe plek. Gelukkig waren wij zo erg gewaarschuwd, dat het ons eerder meeviel op dat moment. Maar leuk is anders. Als je zwanger bent weet je: het gaat pijn doen. En als je dan moet bevallen en niet alles gaat zo natuurlijk als de Beatrijs Smuldersen van deze wereld je willen laten geloven dan valt dat zwaar tegen. Ik heb het er een maandje of anderhalf later vooral moeilijk mee gehad. Maar nu heb ik een leuk verhaal om andere zwangere mensen de stuipen op het lijf te jagen! (neeeeeeeh, natuurlijk niet) Het slijt wel. Het is allemaal zo kort geleden. Echt niet dat jij over twee maanden nog steeds alles zo letterlijk op je netvlies hebt. Overigens heel erg van harte met je mooie zoontje, fijn dat je je in elk geval lichamelijk goed voelt. En maak je niet druk, voel je klote, praat er over, knuffel je ventje (de grote en de kleine), laat je verwennen, doe je niet groter voor dan je bent... dat zijn de dingen die ik zou doen als ik toen wist wat ik nu weet... Komt goed meis!
Bedankt voor alle lieve reacties! Reageren gaat even wat lastig (typen met baby op schoot gaat langzaaaaam) maar ik heb er zeker veel aan!