Jeetje wat een verhaal meid! Ik zat hardop geluiden te maken, manlief vroeg zelfs wat er was! Ik zou je aanraden om er toch met je huisarts over te praten en je eventueel laten doorverwijzen naar een psycholoog. Is helemaal niet gek hoor! Veel sterkte bij het verwerken en geniet lekker van je beeb!
Nou meid wat een bevalling zeg, herken de paniek en een hoop dingen. Goed dat je het heb opgeschreven en ik zou je deze tip willen geven praten, praten, praten. Ook een goed nagesprek zou ik je aanraden. Ik heb er ook heel veel over gepraat en pas zei ik heb het een plekje kunnen geven. Ik heb drie kindjes. En ik had een beetje hetzelfde als jou als ik thuis was geweest had hij het misschien ook niet gered en bij de derde bevalling had ik het zelf waarschijnlijk niet na kunnen vertellen. Dat achtervolg je een paar weken dat is normaal. Maar als het dan niet overgaat en de dromen blijven dan zou ik aanraden met iemand te gaan praten die deskundig is. Hoop dat je het gauw verwerkt heb en geniet van je zoon!
Gefeliciteerd met Luca.. weer een nieuw stadsgenootje erbij Mijn eerste bevalling verliep dan weliswaar niet zo vervelend als de jouwe, toch ben ik er ook wel heel erg van geschrokken en heeft het echt even tijd nodig gehad om daar van te herstellen, zowel lichamelijk als geestelijk. Men had er de mond van dat bevallen zo'n natuurlijk proces is en onder ideale omstandigheden zal dat ook wel zo zijn, maar na mijn eerste bevalling greep het idee dat als ik 'natuurlijk' was bevallen, ik het waarschijnlijk niet na had kunnen vertellen, me regelmatig bij de strot. Het slaat nergens op, maar ik had zelf ergens ook het gevoel dat ik had gefaald, dat mijn lijf mij en mijn kind in de steek had gelaten. Het is een cliché, maar het heeft echt tijd nodig. Praat erover met de mensen om je heen, maar wellicht ook in het nagesprek met je verloskundige. Heel veel sterkte en geniet van je prachtige zoontje!
Over dat praten, dat vind ik wel heel netjes van het ziekenhuis, die hebben zelf al gelijk 2 afspraken voor me gemaakt: 1 afspraak 6 weken na de bevalling als gewone controle, en 1 afspraak 2.5 week na de bevalling puur om na te praten. Echt super, maar ik ben sowieso heel blij met hoe we in het ziekenhuis behandeld zijn. (Reinier de Graaf in Delft!) Bij de verloskundigen heb ik afgelopen week bij de controles aangegeven dat ik het vreemd vind dat ze niets gezegd hebben over het formaat van Luca. Alle artsen in het ziekenhuis schatten hem gelijk 9 pond bij het uitwendig voelen, dus het was te verwachten dat hij zo groot was. Waarom hebben ze me dan niet geadviseerd om misschien toch maar in het ziekenhuis te bevallen ipv thuis zoals ik eerst van plan was... die dystocie komt maar bij 1% van de bevallingen voor en is niet te voorspellen, maar als 1e kindje gelijk 9.5 pond er uit persen, dat is te verwachten dat het geen makkie wordt lijkt mij. Moeilijk hoor, die vragen waar niemand een echt bevredigend antwoord op geeft.
Reinier de Graaf ben ik van de tweede bevallen, maar dat was de keer dat alles wel goed ging. Maar ik was ook heel tevreden over hoe we daar zijn geholpen, alleen de portier vond ik daar niet al te snugger. Kwamen midden in de nacht aan en ik stond krom van de pijn een wee op te vangen, vroeg ie waar we voor kwamen :-S "Doe es een gok," wilde ik nog zeggen, maar ik was dus met andere dingen bezig en had even geen adem om adrem te reageren Bij mijn eerste hadden ze me ook nooit verteld dat we een groot kind zouden krijgen (4370 gram). Bij de tweede had ik de dag voor de bevalling nog een echo in het RdG waar de gyn Quinten op zo'n 8 pond schatte.. ik heb haar toen gezegd dat ik er van uit ging dat ie wel wat zwaarder zou zijn en dat klopte: 4750 gram. Ze zitten er dus best wel vaak naast, in het geval van Quinten dus ook bijna een kilo! Het is in ieder geval wel prettig dat het RdG al op korte termijn een gesprek voor je heeft gepland: echte antwoorden krijg je dan misschien niet, maar het kan je wel helpen bij het verwerken van je bevalling.
Als ik jouw verhaal lees komt mijn bevalling weer helemaal boven, ik had hetzelfde en na 2 uur persen ook de knip en vacuum, maar ook Femke bleef achter mijn schaambot zitten en idd na veel geduw, getrek en geslinger aan mijn benen kwam ze uiteindelijk een beetje levenloos ter wereld. Gelukkig hoorde ik haar al huilen toen ze net de kamer uit waren dus ik lag wel een beetje gerustgesteld alleen, maar de verwerking en de schok komt pas later. ( femke was 57 cm en 4410 gr) Schrijf het van je af en praat er veel over, dat heeft mij heel erg geholpen. Ik wil je natuurlijk nog feleiciteren en heel veel geluk samen wensen!
Gefeliciteerd met je zoontje! Eva was 4350 gram, de verloskundigen hadden haar helemaal niet zo groot geschat, dachten rond de 6,5 pond.... niet dus. Eva bleef ook met haar schouders steken (maar op de papieren stond dat het geen schouderdystocie was... hm, wat dan wel?), daarna ook met haar romp en haar heupen, maar gelukkig is ze na hard persen van mij, hard duwen op mijn buik (door? denk kraamhulp/stagaire) en hard trekken van de verloskundige zonder problemen thuis geboren. Ze was ietsjes blauw, maar mij viel het niet op. Haar linker armpje was 'verlamd', maar ik was allang blij dat ze verder gezond was. Er is nog over een erbse parese gesproken, maar na een paar dagen ging het al een stuk beter en na de kraamweek gebruikte ze 'm evenveel als haar rechterarm. Waarschijnlijk gewoon klem gezeten in mijn buik, ik voelde ook vaak een handje kriebelen helemaal onderin en op echo's lag ze ook altijd daar met haar armpje. Ik heb het er wel even moeilijk mee gehad, maar eigenlijk pas na een paar maanden. Wat als ze haar schouders er thuis niet uit hadden gekregen? Maar goed, lekker uithuilen erover als ik er behoefte aan had en de film van de bevalling terugkijken (gelukkig is alles gefilmd!) heeft mij heel goed gedaan en gelukkig is alles goed. Ben wel een beetje bang voor een volgend kindje, alhoewel ik toch ook wel het vertrouwen heb dat dat dan ook wel weer goed zal komen. Liefs, Snoopy
Ik ben afgelopen donderdag bevallen en ook ik ben nog in shock van een soortgelijke bevalling................... Ik kan er niet over praten...maar moet wel. Ik leef met je mee.
de bevalling van mijn derde dochter is soortgelijk aan die van jouw. (compleet met duwen, trekken en ondersteek onder mijn billen) mijn dochter woog 4500 gr. bij geboorte en ook zij zat vast met haar schouder. na de geboorte was ze helemaal paars/ blauw en ademde niet, ik weet nog hoe eng dat moment was. ook bij mij wisten ze niet dat ze zo groot zou zijn, ze dachten zelfs dat ze een groeiachterstand van twee weken had! maar ik zelf had al een paar keer aangegeven, dat de baby zo zwaar aanvoelde, maar ja je vertrouwd toch op het oordeel van de deskundigen. nu had ik er het volste vertrouwen in en ben ik ook toen voor de eerste keer thuis bevallen. er had zo veel mis kunnen gaan. gelukkig word ik deze keer wel serieus genomen en heb ik extra controles, er is namelijk gebleken dat ik zwangerschapsdiabetes heb. waarschijnlijk had ik dat de laatste keer ook, maar toen ik vroeg of ze het wouden testen, kreeg ik als antwoord dat het niet nodig was. nu heb ik geleerd om mondiger te zijn, want het is mijn baby en mijn lichaam!
Heel veel sterkte, wat een verhaal. Ook ik heb een traumatische bevalling gehad en ondanks dat ik er veel over sprak ging ik over op slaappillen en relaxers, ik kon het simpelweg niet aan om het naast me neer te leggen. Nu na een bijna 1,5 jaar gaat het beter en ben ik jajaja weer zwanger. Ook al loop ik nu bij de gyn en gaat veel in overleg, de tranen komen toch steeds weer boven. Ik denk dat voor sommige vrouwen een geboorte een trauma is en je kan vergeven maar niet vergeten, ja het slijt iets en de scherpe randjes gaan eraf.. maar vergeten.. .nee helaas. x