Hoi dames, 12 september ben ik bevallen van een heel mooi meisje Tess De zwangerschap en bevalling waren beiden erg zwaar.. Heb vanaf week 8 alle kwaaltjes gehad die je maar kan hebben.. Moest heel de dag en nacht spugen, kreeg bi, en had heeeel veel gezeik op m'n werk, heb daar heel veel stress van gehad. Ook de bevalling was heel heftig. Werd ingeleid ivm pre eclampsie en heb er drie dagen over gedaan. Uiteindelijk werd het nog een kunstverlossing met vacuümpomp omdat de hartslag van ons meisje achteruit ging.. Dus vond dit alles erg heftig. In de eerste weken na de bevalling heb ik nogal last gehad van kraamtranen, maar dat is vrij normaal. Je wereld staat op z'n kop, alles is nieuw.. Heb er wel met de kraamhulp over gehad, maar zij zei ook dat mijn emoties wel logisch waren, en ook veel voorkomen bij kersverse moeders. Maar nu ben ik ondertussen dus al zo'n 3,5 maand verder en ik voel me nog steeds zo somber Ik geniet wel volop van mijn meisje, maar de rest kan me gestolen worden.. Heb nergens zin in, kan niet slapen, kan eindeloos piekeren over van alles en nog wat.. En kan om het minste of geringste keihard huilen..Heb ook geen behoefte om iemand te zien..(ga wel wekelijks naar familie, maar meer omdat het 'hoort') Wil niet gaan werken, zie daar echt als een berg tegenop. Heb het idee dat ik alles maar moet doen wat anderen zeggen.. Alsof ik niet mijn eigen weg kan gaan.. En heb heel sterk het gevoel alsof ik alles om wil gooien in mijn leven... Ik wil nu alleen maar met mijn man en mijn dochtertje zijn. Verder niemand om me heen, doen wat ik wil.. en verder gewoon even niks! Laat me toch eens met rust!!! :x En nou moet ik dus ook nog eens over een week weer beginnen met werken...ooooh verschrikkelijk! Aaaaaaaaaaargh!! Herkent iemand dit?
Heb het wel tegen mijn man verteld, maar die weet eigenlijk ook niet zo goed wat hij er mee aan moet 'Zal er misschien wel bij horen' zei die.... En verder, mijn ouders zijn hartstikke lieve mensen, maar ook zo broodje nuchter... Dus jezelf niet fijn voelen of iets dat is maar raar.. 'Er is toch niks aan de hand'? Dus bij hun kan ik eigenlijk ook mijn verhaal niet kwijt want hun begrijpen dat toch niet, en kunnen er dus ook niks mee..
Bah, vervelend om je zo te voelen. Herkenbaar ook! Ik heb het bij de eerste niet gehad, maar bij de tweede wel. Let goed op jezelf... bij mij is het na 9 maanden geescaleerd in een depressie die een jaar heeft geduurd. Het is dus beter om er sneller bij te zijn. Het wil niet gelijk zeggen dat je een PND of iets dergelijks hebt.. Een kindje krijgen is nu eenmaal heel zwaar, en alles wat je deed wordt anders... Welke kenmerken heb je allemaal?
Ik heb na jouw opmerking even gegoogled op pnd, en kwam daar toch wel veel herkenbare punten tegen! Het is trouwens eerder een ppd las ik.. Maar goed, ik kom dus best veel vergelijkingen tegen.. Heb het lijstje overgenomen, en hier neergezet waar ik mezelf in herken.. Angst om gek te worden Somberheid Prikkelbaarheid Snel geïrriteerd zijn Concentratieverlies (vergeetachtigheid) Agressiviteit b.v. tegenover anderen: je man, je huisdier, mensen op straat Slapeloosheid of juist heel veel slapen Slecht eten of juist veel eten Vermoeidheid Lethargie (lusteloosheid), nergens meer toe komen Sociale contacten mijden Duizeligheid Labiliteit (snel huilen) Meer dan normaal hoofdpijn Het gevoel dingen niet meer in de hand te hebben Het gevoel dat alles je ontglipt Je diep ongelukkig voelen Je nergens meer op kunnen verheugen Als ik dit dus zie, denk ik, oei dat is niet goed is dit al verkeerd?
Kijk, "normaal" is niet meer... Normaal was jij en je man, en jullie leventje! Nu hoort daar een kindje bij! Er moet dus een nieuwe norm komen voor "normaal". Maar bij die nieuwe norm horen zeker geen overheersende depressieve gevoelens! Ons meisje is 2 weken ouder, dus ik zit ongeveer in dezelfde positie als jij. Natuurlijk is het wennen, en natuurlijk maak ik me wel eens zorgen. Ik ben een grote jankbal geworden, alles wat over baby's of papa's/mama's gaat... Zelfs reclame's of het nieuws, ik zit tranen weg te slikken! Maar!... Ik ben intens gelukkig met onze dochter, mijn man, ons hele nieuwe gezin! Ik krijg iedere ochtend de vlinders in mijn buik, als ik mijn meisje uit bed ga halen en ze met een mega glimlach begroet! Wat ik wil zeggen, natuurlijk is het wennen, en natuurlijk wordt ALLES anders, maar het moet wel overheersend fijn voelen, het moederschap, niet overheersend deprimerend! Is dat bij jou wel het geval? Ga dan eens met je huisarts (of desnoods VK) praten. Er is niks mis met het op tijd inschakelen van hulp! Fijne kerst, en een GELUKKIG 2014!
Heel herkenbaar hoor! Bij mij begon het twee maandjes voor de geboorte. eerste weken was ik totaal niet mezelf. Ik kon vrijwel niets uit mezelf doen. En dochter was ook een huilbaby dus allemaal niet makkelijk. Vanaf een maand of 5 herkende ik mezelf weer wat. En met 8 a 9 maanden was ik er weer en kon ik pas echt genieten van ons meisje.
Oh en ik zag ook de eerste tijd ook niets anders dan man en dochter hoor. Ik had nergens behoefte aan. Dat komt vanzelf wel weer. Niet over in zitten
hier ook met een maand of 9 weer zo goed als van mn labiliteit en sombere gevoelens af. ik zou als ik jou was gaan praten met iemand ( dat je hier een topic hebt geopend is al een goede 1e stap!)
Herkenbaar. Wij hebben na de geboorte van onze eerste echt een rot periode achter de rug. Ook lastige zwangerschap, ingeleide bevalling, weeenstorm en vacuümverlossing en dat was dus eigenlijk pas het begin. Heb m'n kop eigenlijk in het zand gestoken en doorgelopen, moest wel.. Was blij dat ik kon werken om een klote periode af te sluiten. Waar ik alleen niet bij stil stond was dat werken niet meteen het vervelende stopt. Daardoor heb ik nog wel regelmatig een soort terugslag gehad. Heel vreemd. Ook bijvoorbeeld toen m'n zus zwanger werd en beviel. Toen kwam alles weer terug. Die hele verwerking heeft wel bijna 2 jaar geduurd. Eigenlijk toen ik weer zwanger werd begon het te veranderen. Maar heel eerlijk: ik merk nu ruim een maand na de bevalling van de 2e dat ik nooit helemaal mezelf ben geworden na de 1e. dat voel ik me nu pas. Het lijkt niet alleen m'n gevoel te zijn, maar ook hormonaal ben ik nu weer zoals voorheen. Merk het aan heel veel verschillende dingen. Echt heerlijk!
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik ben nu vijf en halve maand verder en voel me ook nog lang niet mezelf. Zowel lichamelijk als geestelijk niet. Onderschat de kracht van hormonen niet. Als je het niet vertrouwd kun je altijd naar de huisarts gaan. Neem ook de tijd om te herstellen want het is allemaal niet niks. Sterkte!