Hoi dames, Na de bevalling van mijn tweede dochter in juni '23 ben ik in een soort hormonale rollercoaster terecht gekomen. Ik dacht eerst dat het bij het ontzwangeren hoorde, maar ze is nu bijna 8 maanden en mijn klachten worden niet echt minder. Zo'n 8 weken na de bevalling werd ik weer ongesteld, en gelijk ook weer regelmatig (cyclus van 28 dagen). In de eerste twee weken van m'n cyclus gaat het allemaal prima, het is aanpoten met een actieve peuter, een nogal veeleisende baby en een man die veel werkt, maar het is goed te doen. Halverwege de derde week verandert m'n stemming echter behoorlijk: ik krijg last van depressieve gevoelens, moet snel huilen, voel me opgejaagd, angstig en het ergste, ik slaap heel erg slecht en heb dan last van 'razende gedachten' die alle kanten uitgaan. De angstige en opgejaagde gevoelens komen en gaan door de dag heen, soms voel ik me 2/3 uur achter elkaar vreselijk en dan gaat het wel weer. Ik had voor m'n tweede bevalling weinig last van PMS, soms wel 's hoofdpijn ofzo, maar zeker niet in deze mate. Nu is het zo dat we prive ook door een best drukke periode gaan: we gaan binnenkort verhuizen en het nieuwe huis is een heel end verderop. Daar moet vanzelfsprekend van alles voor geregeld worden. Die stress helpt natuurlijk niet bij bovenstaande situatie, maar is wel van tijdelijke aard. Ik ben met name met m'n slaapprobleem bij de huisarts geweest en heb bovenstaande uitgelegd. Zij negeerde het stukje 'hormonaal' echter en heeft me doorgestuurd naar de praktijkondersteuner voor een gesprek. Heel fijn hoor, even tegen iemand aanpraten, en heeft me ook echt wel goed gedaan. Hij kwam zelf aanzetten met dat ik een soort licht trauma zou hebben na de lastige start met onze reflux-baby en sinds de bevalling eigenlijk nooit meer heb 'uit gestaan'... zou kunnen kloppen, maar zelf denk ik toch echt dat het hormonaal is, aangezien het dus veel uitmaakt waar ik in m'n cyclus zit voor hoe ik me voel. Ik heb wel een paar slaappillen gekregen voor als het echt niet gaat, en dat 'pil in the pocket'-idee geeft me wel wat rust. Ik gebruik geen anticonceptiemiddelen als de pil of spiraal oid... Ik slik inmiddels wel magnesium en teunisbloemolie-capsules, maar nog te kort om te kunnen zeggen of die wat uithalen. Ik kwam zelf al online zoekend de term 'PMDD' tegen (een soort monster PMS), maar lees daarbij ook verhalen van vrouwen die echt hun bed niet meer uit kunnen, suicidale gedachten hebben etc... ZO erg is het nu ook weer niet. Maar ik heb er zeker wel veel last van. Nu mijn vragen: Wie herkent deze situatie na een bevalling? Hoorde het toch bij het ontzwangeren en werd het beter, of niet? En hebben jullie evt oplossingen, anders dan wat ik hierboven al schreef? Dank alvast voor jullie reactie!
Hoi! Ik herken het niet van na de bevalling (want ik heb nog steeds geen cyclus), maar wel van na het stoppen met de pil. Ik heb jarenlang last gehad van slecht slapen, razende gedachten, angst/paniekaanvallen maar dat had ik na therapie en medicijnen onder controle. Ook al een paar jaar nergens meer echt last van, tot ik stopte met de pil. Het was niet zo erg dat ik weer therapie en medicijnen nodig had, maar ik schrok er wel van! Vanaf het moment dat ik zwanger werd was het weg, terwijl ik toen juist meer stress had omdat ik zo bang was dat er iets mis zou gaan. Ik denk dat het veroorzaakt wordt door stress en slaapgebrek, maar ben er ook zeker van dat hormonen het verergeren! Geef je toevallig borstvoeding?
Hier ook herkenbaar. Ik heb echt mega veel last van PMS sinds mijn jongste is geboren en die wordt volgende maand drie. Voorheen nooit veel last van gehad, en nu kan mijn man me al precies vertellen dat ik weer ongesteld moet worden als ik weer over vanalles begin te huilen/zeuren etc. Bah bah bah. Mijn ongesteldheid is ook vele malen heftiger dan voorheen, ik hoop ergens dat dit ooit weer terug verandert maar ik vrees ervoor.
Ik ben zelf een jaar geleden gestopt met de pil, en de pms werd iedere maand erger. Eerst dacht ik nog dat ik gewoon moest wennen zonder pil, maar ik kreeg enorme depressieve gevoelens zo vanaf week 3 van mijn cyclus. Ik werd wakker met zeer zware gedachten en emoties, en ik heb 1x het idee gehad dat ik echt in een 0 psychische crisis was beland, ik zat volledig vast in de depressieve gevoelens en kon niets. De menstruaties zelf waren niet overdreven heftig of pijnlijk, maar mentaal kreeg ik echt een klap van de hormonen. Als een soort noodgreep toch weer gestart met de pil 2,5 maand geleden en sindsdien gaat het zo gruwelijk veel beter.
Ik had daar ook last van na de geboorte. Na 1.5 nog niet over. Sindsdien op aanraden van de dokter slik ik de pil door. Zodra ik een stoppil inzet krijg ik hormonale migraine... Blijf maar slikken. Nog steeds kans op migraine. Pijn in je lijf als of je griep krijgt. Snel geïrriteerd snel, overprikkeld maar minder dan zonder.
Ook heel erg last gehad. Een grote disbalans in hormonen. Toen heb ik acupunctuur geprobeerd. En dat heeft me zo goed geholpen! Nu geen last meer van. Wel weet ik precies waar ik in m’n cyclus zit, maar ik ben geen labiel/ hormonaal monster meer. Ik raad het dus aan om naar een goede/ ervaren acupuncturist te gaan.
Ik heb begin dit jaar daarom een spiraal laten plaatsen. Nu voor het eerst een soort van menstruatie en geen pms gehad
Hier ook enorm last van sinds de geboorte van mijn dochter meer dan 4jaar geleden. Bij mij beginnen de klachten een 4tal dagen na ovulatie. De ruzies gaan dan naar het niveau ontploffen en bijna scheiden. Ben nu sinds 2maanden gestart met teunisbloem en broccolipoeder en ashwaganda voor het slapen gaan. En het gaat veel beter.
Dank voor het delen van jullie ervaringen! Borstvoeding geef ik al maanden niet meer, dus denk niet dat dat er nog iets mee te maken heeft. Teunisbloem ben ik dus ook mee begonnen, benieuwd of dat volgende maand wat gaat schelen... Accupunctuur is ook een goede tip, dank! En als dat niet of onvoldoende helpt toch maar spiraal/ een lichte pil ofzo proberen denk ik... Het valt me trouwens enorm op hoeveel vrouwen hier wel niet last van hebben. Ik keek toevallig vd week een uitzending van 'Nachtdieren' (dat programma van Raven v Dorst) en daarin spotte zij een dame die 's nachts buiten aan het lopen was. Ze vroeg waarom, en zij zei toen dat ze zo rusteloos/angstig was en niet kon slapen door PMS. Ik zou eerder gedacht hebben, ja hoor hoe erg kan het zijn?! Maar ik snap haar nu echt helemaal. En zij en wij zijn dus echt 1 van de zovelen. Ongelooflijk dat hier niet veel meer aandacht voor is en oplossingen voor zijn. Meer ervaringen/oplossingen meer dan welkom!
Ik heb ook veel last van pms. Van de pil krijg ik die klachten permanent ipv de helft van mijn cyclus. Ik lees even mee. En ik moet zeggen dat ik hormonaal pas na iets meer dan een jaar (waarvan 10 maanden voedend) echt weer mezelf/ontzwangerd was. Sterkte ieg, is niet fijn!
Ja ontzwangeren kan zeker een jaar duren lees ik idd overal... dus ik wil niet uitsluiten dat dat bij mij ook nog een rol speelt. Maar jij krijgt van de pil dus permanent die klachten dat lijkt me helemaal vreselijk. Het lijkt dus bij iedereen anders en een beetje trial en error toepassen om enigszins van je klachten af te kunnen komen... Zouden hormonen ook door bijv een tijd minder stress, goed slapen, goed eten etc. 'vanzelf' weer in balans kunnen komen? Ik lees online zulke tegenstrijdige verhalen..
Ik slik de pil door ivm endometriose en ik heb het nu ook bijna permanent. Heeft lang geduurd voor ik de link met de pil legde maar inmiddels geloof ik echt dat het daardoor komt. Die paniek die soms zomaar opkomt is vreselijk... Over 2 weken heb ik een afspraak met de gynaecoloog om te overleggen. Maar er zijn zo weinig alternatieven...
hier ook. De derde gehad toen ik 36 was en sindsdien (terwijl ik daarvoor toch ook al 8 jaar zonder hormonale anticonceptie was) steeds heftig wordende pms (nu bijna 39) Ik ben dus om deze reden weer aan de pil gegaan en dat is voor mijn gemoedstoestand en die van mijn gezin veel beter Ook al wilde ik echt niet meer aan de pil. Maar helaas..
Ik ben zelf acupuncturiste en behandel vrouwen met deze klachten. Ik denk dat ha en jij beide een punt hebben. Als je chinees kijkt, is het eerste deel van je cyclus yin: rust en kalmte, gerelateerd aan bloed en basis. De tweede helft is yang: energie, activiteit, etc. Dan gaat alle energie knallen om bij een zwangerschap de benodigde groei te realiseren. Dat zijn zeg maar yange hormonen. Bij trauma kom je in yange toestand, dat is de fight flight reactie. Constant aan staan, waakzaam zijn. Dat staat onder invloed van adrenaline, cortisol. Nu de combi van die beide zorgt voor onrust en emotioneel zijn. Als je daar de balans terugvindt, komt het wel goed. Edit: de balans vinden is dus aub niet de pil of antidepressiva wat ik in mn praktijk zo vaak hoor. Dat is alleen wegdrukken naar binnen toe. Het zelfgenezend vermogen van je lichaam en geest is het antwoord.
Ja hoor! Ik heb van alles geprobeerd (psychotherapie, haptotherapie, psycholoog), maar uiteindelijk vond ik een mindfulness cursus erg helpen! Het kwam er bij mij gewoon op neer dat het goed was om er écht bij stil te staan en er met iemand (een ‘professional’) over te praten. 1 of 2x per week naar een therapeut gaan helpt daar natuurlijk bij. Daarnaast heb ik een tijd antidepressiva geslikt. Ik was niet depressief, dus of het daarvoor helpt weet ik niet, maar mijn angst/paniek klachten werden er wel ‘overzichtelijker’ door. Het afbouwen van de medicijnen vond ik trouwens doodeng, dus dat heb ik pas gedaan toen ik een jaar lang bijna nergens meer last van had Ik heb de angst/paniek klachten in die periode ook wel eens aan hormonen gelinkt, maar zowel de huisarts als andere behandelaars zijn daar nooit echt op ingegaan…
Dank voor je reactie. Wat je zegt, sluit enorm aan bij wat ik zelf voel. Ik ben uit balans geraakt door de tijd na m'n bevalling. Mijn kleintje had reflux, de melk kwam uit haar maagje omhoog en schoot dan in haar luchtpijp, waardoor ze zich verslikte en 'stikgeluiden' begon te maken. En dat meerdere keren per dag / nacht. Het was echt vreselijk. Bij elk geluidje zat ik recht overeind om te kijken of ze niet weer half lag te stikken. Ik stond (en sta nog wel) dus inderdaad altijd 'aan'. Ik kon het totaal niet relativeren zoals mijn man dat wel kon (ze kwam er altijd zelf uit, nooit echt gevaarlijk geweest ofzo), waarschijnlijk toen door de hormonen. Door omstandigheden slaapt ze ook nu nog bij ons op de kamer, als we straks verhuizen is dat eindelijk voorbij.... Ik heb besloten mijn lijf een paar maanden de tijd te geven om bij te komen van verhuizing, ontzwangeren, lastige start baby en te kijken wat de supplementen die ik slik gaan doen. En die lastige derde en vierde week dan maar door te modderen. Maar even geen medicijnen, dat kan altijd nog. Kijken hoe ver mijn lijf zelf komt. Heeft iemand trouwens een idee of voeding hierbij nog iets kan doen? Ik lees wel eens dat dit bijv. bij iets als PCOS veel uit kan maken...
Dat van die ‘stikgeluiden’ in de nacht herken ik wel ja, vreselijk is dat… Hopelijk gaat dat nu beter! Wat ik merk met voeding is dat weinig suiker lijkt te helpen (inclusief melksuiker) en vooral geen koffie. Koffie weet ik 100% zeker, suiker is wat subtieler en ik zou het me dus kunnen verbeelden, maar wie weet helpt het jou ook. Ps: @Kippetje33 ik zie dat jou kindje ook van juni ‘23 is!
Ik heb ook jaren pittig PMS gehad, wat deels ook veroorzaakt is geweest door hormoonspiraal, maar zelfs toen die eruit was, was het niet bepaald een pretje. Nu had ik ook veel stress, gebroken nachten door kinderen, etc. Toen ik in mijn burnout zat, was de PMS het heftigst. Tegenwoordig valt het mee. Ik zit in rustiger vaarwater (qua stress), heb meer tijd voor mezelf nu kinderen wat ouder zijn, ben gezonder gaan eten, afgevallen, meer gaan bewegen. Magnesium heeft me ook meer rust gebracht, nu ik dat structureel slik (teunisbloem deed niets bij mij). Het is niet weg en de cyclus is nog steeds verdeeld in goede dagen en slechte dagen (rondom dag 22 is bij mij inmiddels berucht, dat is altijd een rotdag), maar het is allemaal minder extreem en heeft minder invloed op mijn functioneren. Veel sterkte, ik heb die hormonen vaak vervloekt...