Ik ben vier maanden geleden van een grote stad verhuisd naar een middelgrote plaats en ik heb zo’n heimwee! Het is een middelgrote plaats maar voelt als een dorp. Heb totaal geen aansluiting bij de mensen, heb vreselijke buren die continue veel te nieuwsgierig zijn en nog net niet in onze tuin liggen. En ik mis gewoon de stad heel erg. Daar gebeurde altijd wel wat, multiculti, andere mentaliteit. Kan het moeilijk uitleggen maar ik mis het zo erg. Het maakt me best verdrietig. Heeft er iemand ervaring mee en went het? Wat heb je gedaan om het nog meer te laten slagen? Ik voel me echt een buitenbeentje hier nu.
Ik leerde heel snel mensen kennen via mijn hond , Maar als je niet van honden houd heeft het geen positieven invloed Binnen een week werd ik met boodschappen doen al begroet en dat vond ik wel fijn
Heey, Ja ik heb ervaring. Wij zijn verhuisd voor mijn man zijn werk van een middelgrote stad naar en dorp 150 km verder op. Ik heb een jaar geprobeerd te wennen maar mij lukte het niet. Ik had genoeg aanspraak, leerde leuke mensen kennen maar het lag mij gewoon niet. Dus wij zijn weer terug verhuisd. Niet echt een succes verhaal maar begrijp wel wat je voelt! Waarom ben jij verhuisd?
Hier verhuisd van een stad naar een dorp. De eerste 2 jaar echt enorme heimwee gehad. Daarna ging het beter. Nu 4 jaar later kan ik zeggen dat ik redelijk ben ingeburgerd en nu gaan we weer verhuizen!
Waar ik ook erg aan moest wennen was dat ik mijn vriendinnen uit de stad echt bijna nooit meer zag. Ik was hoogzwanger toen ik hier kwam wonen en serieus na de bevalling heb ik een jaar zowat binnen geleefd behalve dan 1x per dag naar de speeltuin voor de oudste of naar de winkel. Damn als ik weer denk aan die tijd wat voelde ik mij verloren! Toen oudste naar school ging ging het iets beter maar het waren niet mijn vriendinnen. Eigenlijk ging het pas beter toen ik weer ging werken. Met mijn collega's ging ik leuke dingen doen en dat hielp! Nu als ik door het dorp loop word er vaak hallo gezegd en soms even een kort praatje maar verder is het bij mij ook niet echt gekomen.
Ik ben 13 jaar geleden verhuisd voor mijn man van een grote naar een middelgrote stad. Ik vond het een hel, toendertijd was het hier in de zomer druk, gezellig, veel activiteiten, veel toeristen maar in de winter vond ik het echt een spookstad. Heeft zeker wel een half jaar tot een jaar geduurd voor ik echt gewend was. Nu 13 jaar later zou ik nooit meer weg willen, het is hier 365 dagen gezellig, we hebben een grote vrienden groep, we doen leuke dingen en we wonen op loopafstand van de zee, ik help veel mee bij de Kinderen op school, op de voetbal vereniging van de oudste probeerde ik ook contacten te leggen, ik ging naar plaatselijke evenementen in de grote speeltuin, ik probeerde dus echt van alles. Ik kan alleen maar spreken voor mijzelf maar, hou vol, geef het de tijd en probeer op wat voor manier dan ook onder de mensen te komen, probeer, met de nadruk op probeer, zoveel de positieve dingen te zien van je nieuwe woonplaats. Het komt wel goed.
Dank voor alle reacties, doet me goed te lezen dat ik niet de enige ben die dit heeft. Sowieso geven we het een jaar, zodat we alle seizoenen een keer hebben meegemaakt. Contact maken met andere mensen is geen probleem, maar het zijn tot nu toe niet de mensen waar ik doorgaans mee klik. Wie weet komt dat nog. @Deedee91 in de grote stad hadden we geen tuin, konden we ook niet kopen want de prijzen zijn daar echt niet normaal hoog. Daarom hier naartoe verhuisd, hier was het nog wel betaalbaar.
Ik ben ruim tien jaar geleden voor mijn man verhuisd. Eerste 5 jaar totaal geen aanspraak. Totdat we naar andere wijk verhuisden. Nu veel mensen via school leren kennen maar ook zo in de wijk. Hier ga ik nooit meer weg!!!!
Ik had het ook. Bij mij duurde het wel drie jaar. Nu gaat het goed! Maar je moet het echt tijd geven hoor! Bevalt het huis zelf wel?
Ik mag niet te veel negatieve gedachtes toelaten van mezelf... maar ik ben niet mega enthousiast over het huis achteraf gezien. We hebben moeten inleveren qua oppervlakte (van 115 over 2 verdiepingen naar 90 m2 over 3 verdiepingen) en ik merk dat dat nu net aan past maar als er een derde kind bij zou komen past dat niet meer. Dan kunnen we uitbouwen maar eigenlijk vind ik dat zonde van het geld omdat ik niet weet of ik hier wel kan aarden zeg maar. En de buren vind ik echt niet leuk, ik wil heel graag een andere schutting en de tuin onder handen nemen zodat we meer privacy hebben maar ook dat is best veel geld en vind ik dan ook zonde.
Dat is lastig idd. Ik herken het. Probeer jezelf voor te houden dat het niet voor eeuwig is en je dr niet voor altijd hoeft te blijven wonen he!
Herkenbaar hoor, ik ging van een flinke provinciehoofdstad naar een kleinere stad in een ander deel van NL. Het duurde wel een jaar of 4/5 voordat ik mezelf weer thuis voelde. Ook omdat ik me ons in eerste huis echt heel opgesloten en bekeken voelde, om dezelfde redenen die jij noemt: een te klein huis en te bemoeizuchtige buren. We hadden zelfs een buurman die gewoon onze achtertuin in kwam om de heg te snoeien omdat hij vond dat we dat niet goed genoeg bijhielden Nu wonen we in dezelfde stad in een groter huis dat ik helemaal zelf verbouwd heb naar eigen smaak en dat past als een jas. Wat ook helpt: vrijwilligerswerk in de stad doen, een cursus volgen en af en toe een keer uitgaan om nieuwe mensen te ontmoeten. En wandelen en fietsen, heel veel buiten zijn: als je de stad zelf en de buurt en de omliggende dorpen kent als je broekzak, voelt het ook meer als jouw plek.
Herkenbaar, wij gingen van wonen aan de rand van de binnenstad van een grote stad, naar een eengezinswoning in degelijke woonwijk in een middelgrote stad. Ik was hoogzwanger, had een kleine dreumes en we woonden in een tijdelijke woning in afwachting van ons nieuwbouwhuis, en veel verder dan het plaatselijke saaie winkelcentrum kwam ik niet. Jemig wat had ik spijt... Nu wonen we in ons eigen huis en voelt het wel beter. Het is prima wonen, de buren zijn leuk en ik houd van de tuin en de vriendjes in de buurt voor de kinderen. Maar ik mis de stad nog steeds héél erg, en elke keer dat ik er ben doet het toch wel zeer. Voor nu blijven we hier, ook omdat we met de huidige woningmarkt geen huis in die stad kunnen kopen. Maar zodra dat binnen de financiële mogelijkheden ligt en het voelt nog zo, dan gaan we terug. Het is wel de moeite waard om te gaan investeren in contacten. Sluit je aan bij een sportvereniging, de oudercommissie van opvang of school, ga een activiteit met je kind doen waarbij je andere ouders ontmoet oid..
@Manque @itakepictures het suffe is dus, ik ken deze omgeving redelijk goed want ik ben in nabijgelegen dorp opgegroeid. Mijn beste vriendin en familie woont in de buurt. Maar het is de dorpse mentaliteit waar ik tot nu toe maar niet aan kan wennen. Ik ben gewoon echt een stadsmens denk ik.
Wij zijn zon 10mnd geleden verhuisd van een middelgrote stad naar een dorp. En o wat moet ik wennen.. We knappen ons huis op, als dat over een paar jaar klaar is kijken we of ik genoeg gewend ben en of we dus blijven of terug gaan. Ik mis het gemak van alles op fiets en loopafstand hebben, ik mis het feit dat er altijd wel iets te doen en drukte om je heen is. Het meest mis ik mijn familie en vrienden, als ik vrij ben heb ik niet iemand met wie ik bij kan praten en een lekker kopje koffie kan drinken. Ik herken enorm wat je zegt : de mensen die ik tot nu toe ontmoet heb, zijn andere types ofzo, ze hebben een andere mentaliteit. Ik weet niet of ik daaraan kan wennen. Het zijn niet de mensen met wie ik normaal gesproken een klik heb. Hopelijk komt dit nog, ik hoop voor jou ook! Daarnaast vind ik het ook lastig dat vriendengroepen al zijn gevormd, wat zou ik een vriendengroep in de buurt weer leuk vinden, ik mis het enorm!
Ik snap heeeel goed wat je bedoelt! Ik een randstad mens, nu in een mini Brabants dorp. Nu woon ik in een mega groot huis grote tuin. Allemaa prachtig. Maarrrr geen stad 2,5 jaar mocht ik het niet stom vinden van mezelf “het moet leuk zijn”. Tot dat ik vorige maand tegen mijn man heb verteld dat ik de weilanden en het dorp vreselijk vind. Wat hem betreft fooien we het morgen nog in de verkoop als ik dat echt wil. En weet je; ineens is het gewoon goed. Ook al ben ik geen dorpse; mijn huis is fijn, dorp is okay. En de stad? Daar ben ik met 14 min. Kortom wees niet zo streng voor jezelf babe!
Ik woon al drie jaar in dit dorp en ik heb nog steeds heimwee. Hiervoor woonden wij in een klein veel te duur huurappartement zonder balkon in mijn geboortedorp. Een gehucht dat erg afgelegen ligt, iedereen weet alles van elkaar en er is nauwelijks OV of winkels. Kinderopvang konden we daar niet eens dichttimmeren met de mogelijkheden die de enige school daar bood en onze werktijden. Koophuizen waren allemaal of te duur of er moest heel veel aan gebeuren. Eerder al is mijn vader daar gillend weggerend (na de scheiding was hij opeens "een vreemde" omdat hij uit een ander dorp kwam en mijn moeders familie van daar) en mijn vriend stond ook op het punt om dat te doen toen hij voor de zoveelste keer 20km moest rijden voor de garage. Maar het was wel mijn durpke Inmiddels wonen we 20km verderop in een "bruisend" mooi dorp 5km van de grote stad, groen, omringt door natuur en in een fijn koophuis. Verschillende scholen in de buurt, opvang, verenigingen en sportclubs, winkels etc. Maar toch....ik ben hier niet thuis. Contact met buren loopt vanaf het begin niet, we horen er niet bij. Als ik naar de supermarkt ga is er niemand die mij kent en die een praatje maakt. Verstandelijk gezien wonen we hier beter. Er is OV, je hoeft niet overal voor lang in de auto te zitten, onze zoon kan kiezen welke sport hij wil doen en we hebben hier een leuke koopwoning. Maar mijn gevoel zegt dat ik hier niet thuis ben. Wat ik doe is regelmatig mijn dorp bezoeken, even op het kerkhof waar mijn opa en oma liggen, mountainbikeroute in de bossen rond het dorp, familie opzoeken of "zomaar" even daar naar de supermarkt als ik veel tijd heb. Gelukkig is het niet al te ver.
Ik ben van een stad naar een dorp verhuisd. Denk dat ik wel twee jaar heimwee heb gehad en het derde jaar nog een klein beetje. Het is niet dat ik ongelukkig was, maar als ik in de stad kwam waar ik vandaan kwam wilde ik daar zo graag weer wonen. Ik ben in mijn dorp gaan sporten en vrijwilligerswerk gaan doen en nu ken ik heel veel leuke mensen. Nu heb ik ook geen heimwee meer, voel me hier thuis en kom vaak mensen tegen op straat en in de winkel. Ik zou je dus aanraden om bij een sportclub of andere hobby te gaan en zo mensen te leren kennen. Of dus vrijwilligerswerk. Edit: ik heb trouwens ook niks met de dorpse mentaliteit maar heb heel veel mensen leren kennen die ook uit een stad komen. Bijna iedereen met wie ik omga is hier import
Hoe lang het duurt, is denk ik lastig te zeggen.. De één heeft tóch ineens haar draai gevonden en de ander blijft het altijd verschrikkelijk vinden.. Ikzelf heb ervaring met het laatste. Ik ging van de randstad naar (west-)brabant. Nou echt, de hél. Compleet andere humor (of een volledig gebrek daaraan..), het accent, de mentaliteit.. Ik vond het echt verschrikkelijk. Ik was 16 toen ik verhuisde (met m'n moeder mee) en ben er op m'n 18e ook op mezelf gaan wonen omdat ik daar m'n familie dichtbij had, maar oh, wat was ik blij toen ik na 5 jaar daar wonen m'n man tegenkwam (die dus in de randstad woonde) en ik weer terug naar de randstad kon. Binnen 6 weken woonden we samen en dat was natuurlijk voornamelijk omdat we zo verliefd waren, maar dat ik me totaal niet thuis voelde in m'n eigen woonplaats, heeft zeker meegespeeld Nu, 7 jaar later, nog steeds in de randstad en wat ben ik daar blij mee. Ik hoor hier gewoon en denk echt dat ik nooit gelukkig zou kunnen worden in west-brabant. Soms maken we er wel eens grappen over, of we niet toch moeten gaan omdat de huur er zoveel lager is, maar nee. Écht niet. Je mág het ook gewoon allemaal stom en ellendig vinden he? Is het een optie om (ooit) weer terug te gaan of zijn jullie echt met een specifieke reden verhuisd?