Ik moet mijn verhaal kwijt. Ik heb hieronder een schandalig lang verhaal getypt, dus mocht je zin hebben... Lees! J In 2005 zijn we in Belgisch Limburg komen wonen. Na 3 jaar huren hebben we hier een huis gekocht. Ik ben me altijd erg bewust geweest van de grote verschillen tussen Belgie en Nederland, het heeft hier ook altijd ´anders´ gevoeld als ´thuis´. Maar ik viel ook voor de ruimte en de vrijheid die je hier hebt. Een jaar of 4 geleden kreeg ik erg heimwee naar Nederland. Uiteindelijk besloten we ons huis te koop te zetten met het doel om terug te gaan naar de veluwe (waar ik vandaan kom). We hebben het huis een maand of 10 in de verkoop gehad, veel bezichtigingen gehad, maar niet verkocht. Tijdens het ´te-koop-proces hebben we veel klussen in huis afgemaakt. Het gekke is dat, mede daardoor, mijn heimwee gevoel afzwakte. Het huis opzicht past namelijk ontzettend goed bij ons en voelt ook heel fijn. Bovendien waren die bergen bezichtigingen heel vermoeiend. Ik ben erg perfectionistisch en werd echt geleefd door die stress, een huis dat steeds netjes en perfect moest zijn en al die vreemde mensen in mijn huis. Uiteindelijk besloten we dus om toch hier te blijven en het huis uit de verkoop te halen. Dat voelde toen als een opluchting en daarna voelde het ook een hele poos goed. Ik had geen heimwee en was ervan overtuigd dat het ook absoluut niet meer terug zou komen. Ik heb echt hardop gezegd dat ik altijd hier wilde blijven en nooit meer terug naar Nederland. Het laatste halfjaar ongeveer zat ik helemaal niet lekker in mijn vel en voelde me steeds vlakker en depri. Heel lastig, maar ik dacht dat het gewoon kwam door ons drukke leven. Tropenjaren! De laatste maanden begon ik me steeds meer te beseffen dat het wel erg goed voelde als in in Nederland bij mijn ouders was, bij familie, uberhaupt in mijn geboortedorp. Ik begon steeds meer naar Nederland toe te trekken maar wilde dat absoluut niet toegeven, zelfs niet aan mezelf. Uiteindelijk zat ik zo vast met mijn gevoel en voelde ik me zo depri dat ik al die gevoelens eruit heb gegooid. Bij mijn man, mijn familie, maar vooral ook naar mezelf. Dat ik gewoon heimwee heb. Dat voelde als een opluchting. Ik heb zo lang tegen mezelf gezegd dat ik geen heimwee mocht hebben. Ik was er immers overheen, had iedereen gezegd dat ik nooit meer terug wilde. Sinds ik het dus heb toegegeven voel ik me een stuk lichter. Maar het is ook confronterend. Ik dacht dat het over was, en dan krijg ik toch wéér zon klap voor mijn gezicht. Na 10 jaar. Dat is toch echt lang en nog altijd voel ik me hier niet thuis. Ik ben op het punt dat ik me begin te beseffen dat dat ook nooit zal komen. Dat is opzich ook niet zo vreemd, want het zijn nu eenmaal heel verschillende landen. Maar kan ik daar mee leven? Als ik eraan denk dat ik hier oud moet worden krijg ik het eerlijk gezegd alleen maar benauwd in plaats van dat ik dat zie zitten. Misschien zal ik ooit dus toch een knoop moeten doorhakken... We wonen hier in een heel groot huis met veel tuin. 5 slaapkamers, veel ruimte, kippen en geitjes, moestuin. Dit huis voelt goed en ook als thuis. Het past bij ons. Maar alles daar om heen niet. Zodra ik van ons terrein af kom, voel ik me niet meer thuis. De mensen zijn echt anders, en meer gesloten. Echt contact krijgen is zo moeilijk. Het is niet zo dat ik alleen op de bank gezeten heb hier al die jaren en dus niets geprobeerd. Ik ben hier 4 x zwanger geweest en bevallen. Ik heb op meerdere plekken gewerkt. De kideren zitten op een club. Heb kids op school. En 1 bij de onthaalmoeder (gastouder). Maar het komt maar niet van de grond. Spelen met andere kinderen is hier niet zoals in Nederland. Iedereen is meer op zichzelf, meestal werken beide ouders ook voltijds. Alles ligt hier verder uit elkaar dus de meesten doen alles met de auto. We wonen aan een drukke weg (zoals heel veel Belgen) en de kinderen kunnen dus alleen in de tuin spelen, niet op straat. Je ziet hier ook nooit kinderen op straat of buiten spelen, het straatbeeld is grauwer, het is hier gebruikelijk dat iedereen aan de straatkant altijd de gordijnen of luiken dicht heeft. Belgie is geen fietsland de school is in de (drukke) stad, maar ik vind het belangrijk dat de kinderen leren fietsen en zo veel over het verkeer leren. Ik neem mijn verantwoordelijkheid in die zin dat ik ze de verkeersregels leer toepassen, allemaal een fluovest aan en fietshelm op. Maar autos rijden hier gewoon als gekken, geven vaak geen voorang, staan midden op het fietspad geparkeerd, noem maar op. Fietsers ook, vooral die grote groepen met oudere scholieren. Ze kijken nergens naar, fietsen met hele groepen aan de verkeerde kant van de weg, geven geen voorang, vliegen overal tussendoor. Ik hou echt mijn hart vast, ben iedere dag blij als het goed is gegaan. Ik besef me dan ook dat het in dit land héél lang zal duren voor ik ze alleen op pad kan laten gaan. Ik loop aan tegen het schoolsysteem hier. Ze hebben de jaren op 2 scholen gezeten. Het is hier ouderwetser en strenger. Niets mis mee zou je denken, maar het is meer dat het goed luisteren erin gestampt wordt. Vanaf 6 jaar de hele dag in je bankje zitten en 3 dagen per week huiswerk. De oudste is net 8 en is regelmatig nog 1 a 1,5 uur met zn huiswerk bezig doordeweeks. Het is erg prestatiegericht. Het moet alsmaar beter, hogere cijfers. Als je babbelt, ruzie maakt, of grote mond hebt krijg je een gele kaart. Na een paar gele kaarten krijg je een rode en moet je de hele dag strafschrijven. Met een 8 op je rapport staat er nog steeds bij waar je harder aan moet werken. Naarmate de kinderen ouder worden begint dit systeem me steeds meer tegen de borst te stuiten. We zijn anders, en zelf ook anders opgegroeid. We vinden school en uiteindelijk een diploma ook erg belangrijk. Maar ze móeten niet perse studeren later. Een bbl vorm bijvoorbeeld is ook. Goed. Doen waar je goed in bent en waar je gelukkig van wordt. Al dat leren, huiswerk en alsmaar beter moeten presteren botst vaak met ons. We hebben fantastische, creatieve kinderen waar je volgens mij het meeste uithaalt door ze niet alleen te drillen, maar ze ook zichzelf te kunnen laten zijn. Zelf dingen te laten ontdekken. Dingen als natuur, de wereld, andere mensen en culturen bijvoorbeeld vinden wij dus minstens zo belangrijk als steeds maar moeten presteren. Ik denk dat ook dat onze kinderen veel beter af zouderen zijn op een vrijere school of bijvoorbeel Jenaplan school. (wat in Nederland veel meer is. In Belgie heb je ook Jenaplan scholen, maar heel weinig en de dichtstbijzijnde is minimaal 3 kwartier rijden.) Dit zijn maar een paar punten, maar zo zijn er veel dingen waarin ik me heel anders voel als de meeste mensen die ik hier tegen kom en spreek. Dus ik mis Nederland. Woonwijken waar kinderen buiten kunnen spelen met andere kinderen. Sociale contacten met andere mensen/ moeders. Mijn familie in de buurt. Alles op de fiets kunnen doen. De Nederlandse recht voor zijn raap mentaliteit. Bij andere huizen naar binnen kijken. De taal. Saamhorigheidsgevoel tijdens bijvoorbeeld koningsdag en voetbalwedstrijden. Dat mijn kids als ze ouder zijn eens zelf op de fiets naar mijn ouders, broertjes en vriendjes kunnen. Of eens blijven logeren. Dat mijn moeder eens kan oppassen. Dat ik onder schooltijd met haar naar de markt kan. Gewoon eens ergens op de koffie kunnen gaan. Zodra ik in Nederland ben voelt het altijd als thuis. Terwijl ik het als ik hier dieper Belgie in rijd alleen maar benauwder krijg. Ik merk dat je roots toch best wel dieper zitten en dat je het er niet zomaar uit krijgt. Mijn man wil wil hier niet weg. Hij woont graag in dit huis. Heeft een leuke job. Ook hij heeft altijd nog een thuis gevoel zodra hij in Nederland is, maar verkiest wel de ruimte en vrijheid hier. (die we in Nederland niet zullen krijgen op deze manier). Maar hij zegt ook dat hij het niet erg zou vinden om met me mee te gaan naar Nederland. Hij ziet ook voordelen, ook om de kinderen daar te laten opgroeien. Hij is niet zo emotioneel en meer zo van als ik jou en de kids maar om me heen heb.
Oké nu het praktische. Het zal niet makkelijk zijn als we zouden besluiten om terug te gaan naar Nederland. We moeten ons huis zien te verkopen. De huizenmarkt staat er iets beter voor als een paar jaar geleden. Das gunstig. Maar ik maak me ook zorgen of we het wel verkocht krijgen, omdat het de vorige keer niet gelukt is. Je krijgt voor het geld een groot en goed gebouwd huis met veel grond, maar en moet ook nog een hoop aan gedaan worden. Een restschuld is dus realistisch. Daarnaast zullen we, als verkopen allemaal lukt, in Nederland moeten huren. Dat zal niet makkelijk zijn en waarschijnlijk in de particuliere sector. Mijn man zal nieuw werk moeten zoeken en vinden. We hebben geen vette spaarrekening dus we moeten een buffer hebben om de verhuizing, onvoorziene dingen en de eerste periode dat ik misschien nog even niet werk om alles daar op poten te kunnen zetten, op te vangen. Financieel zullen we er op achteruit gaan. We hebben hier veel meer kinderbijslag en betalen minder belasting. In Nederland minder kinderbijslag, dure zorgkosten etc. Dat vind ik allemaal wel spannend, het moet natuurlijk wel haalbaar zijn. Het is wel zo dat we nu ontzettend veel hypotheek betalen (in hoogste renteperiode afgesloten) dus incl. Levensverzekeringen betalen we ruim 1100.- per maand. De Nederlandse particuliere huursector is duur, maar het lijkt me dat het hoe dan ook lager zal uitvallen dan dat bedrag. We hebben de verantwoordelijkheid voor 4 kinderen dus kunnen niet over 1 nacht ijs gaan. Het geeft ook niet als het een paar jaren proces is. Ik had het hard nodig om even mijn hart te luchten. Helpt. J. Ik ben beniewd naar jullie kijk en mening op mijn verhaal, als buitenstaanders. Dankjewel voor het lezen.
Ik heb geen verstand van alle zaken zoals hypotheek en de huizenmarkt maar puur op gevoel zou ik zeggen, Ga ervoor! Zal even pittig worden maar het is echt belangerijk om een thuis te hebben. Niet alleen een huis maar echt de hele basis, niet iedereen is gemaakt om te emigreren. Mijn vriend zou graag in het buitenland willen wonen maar ik heb al heimwee naar mijn geboortedorp 40 min verderop dus dat gaat nooit gebeuren. En ook wij gaan waarschijnlijk terug want heimwee is geen gevoel dat je jaren wil hebben.
Tja, ik zou kiezen voor (werk)zekerheid. Je weet wat je hebt en het is lang niet zo slecht. Je zegt het al zelf; het huis is perfect voor jullie. Ik zou proberen zelf het beste maken van de situatie in België. Zoek een hobby, afleiding, een vriendinnenclub, een vereniging en probeer berusting te vinden in het feit dat het daar nou eenmaal anders gaat. Maar misschien ben ik daar wel hard in. Ik heb over het algemeen heel weinig thuis-gevoel gekend en zou eerder voor een huis kiezen waar iedereen zich prettig voelde dan de omstandigheden waar jij het over hebt. Goed, je gaat een keer op de koffie en naar de markt. En dan? Je kunt dat niet elke dag doen en gezien de financiële situatie zul je maar vrij weinig kunnen kopen op diezelfde markt. Presteren is niet per definitie verkeerd; ik wilde dat de Nederlanders daar wat strikter in waren, zodat het opleidingsniveau omhoog kon. Maar goed, daarover verschillen we van mening. Is het niet een idee om eens in de buurt van die Jenaplan-scholen te gaan kijken of je misschien een zelfde soort huis in de buurt kunt vinden dat voldoet aan jullie eisen? Wellicht zijn de ouders (moeders) ook wel een beetje van jouw pakkie an en kun je bij hen soms op de koffie en over de markt struinen...
Het gras is groener aan de overkant. Wat jij opnoemt veranderd ook in Nederland. Het samen gevoel het buiten spelen alles woord minder. Veel mensen leven ook hier nu meer met zich zelf dan met hun omgeving al woon je in een grote stad en toch kun je daar je ook eenzaam voelen. Hier ook veel kinderen die niet meer buiten spelen. Clubjes dat wel afspraakjes alles is veel en veel minder dan eerst. Je thuis voelt nu als thuis als je terug gaat ga je merken dat Nederland ook niet meer is wat het was. Verhard is de samenleving. Vind ik persoonlijk. Jij voelt je eigenlijk wel thuis waar je nu woont je kinderen ook als je terug gaat. Moeten ook je kinderen wennen. Die zijn het leven in België gewent!
Als ik je stuk zo lees denk ik dat je beeld van Nederland wel iets rooskleuriger is als de werkelijkheid. Vooral het fietsverhaal. Oke Nederland is een fietsland ja, maar echt niet meer zo rustig en beleefd op straat als 10 jaar geleden hoor. Asociale bestuurders; check. Groepen wielrenners en scholieren die niet op of omkijken; check! Mensen die op de meest vreemde plek parkeren; check! Gordijnen dicht hele dag; check! En vind de sfeer nou ook niet echt voorruit gegaan. Dat het onderwijs je stoort. Ja dat kan. Misschien kun je proberen dichter naar de school te verhuizen die je wel aanspreekt. Verder kun je je kinderen alle creativiteit etc. toch gewoon thuis meegeven? Het lijkt me juist heerlijk dat je ze nu een jeugd kunt geven met kippen en geitjes en moestuin, groot huis etc. Dat gaat hier veel moeilijker hoor! En op straat spelen kan ook echt niet overal. Er zijn de afgelopen jaren veel speelplekken verdwenen overal. Ik speelde vroeger ook op straat, maar mijn kinderen niet. Dat is denk ik eeen beetje deze tijd. Je kids hebben nu tenminste nog een ruime tuin met speelplek. Kortom. Misschien dat je steeds als je je slecht voelt, de nostalgie teoslaat en je denkt dat in Nederland alles beter is. Maar dat Nederland bestaat al lang niet meer.
Ik dacht dus precies hetzelfde. Als je ergens anders woont romantiseer je het andere ook weer. In Nederland veranderd dit ook weer. Het is overal wel wat. Maar ik snap je gevoel wel. Dit is echt zon gevoel/ verstand kwestie. Daar ben ik zelf heel slecht in, dus aan mij heb je niet zoveel. Maar probeer Nederland niet te romantiseren. Huizen zijn hier lastig te krijgen en zeker huurhuizen. Ik zit nog steeds "vast" op een flat bijv. omdat het zo moeilijk is. En jouw huis klinkt geweldig. Iets waar ik van droom.
Als je dit nog steeds zo voelt, zou ik er toch werk van gaan maken. Ik herken helemaal wat je zegt dat het een soort kip/ei verhaal is, zonder verkoop en nieuw huis geen werk en zonder werk geen verkoop en nieuw huis. Maar je zult toch ergens moeten gaan beginnen. Maak een logisch stappenplan. Persoonlijk zou ik beginnen met nieuw werk voor je man in Nederland. Je huis verkopen kan daarna nog, of eventueel onderverhuren voor de time being. Dan op zoek naar een huis in NL.
Hoe ver wonen jullie vd Nederlandse grens af? Is het eventueel mogelijk dat jullie kinderen in Nederland op school gaan. Dan kan je man in België blijven werken, en kom jij dagelijks in Nederland.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je heimwee hebt. Ik weet hoe het voelt. En dat is niet altijd even makkelijk. Maar ik zou nu echt voor zekerheid kiezen. Je hebt een huis waar je je fijn voelt, je man heeft een baan. Je zult in Nederland nooit meer zo n huis kunnen vinden. En een baan vinden is hier al helemaal een ramp! Ik zou die stap dus niet durven wagen. Maar je moet zelf doen waar je je goed bij voelt.
Wij zijn een paar jaar terug ook naar Belgisch Limburg verhuisd, en ik snap je helemaal!! Wij hebben alleen nog geen schoolgaande kinderen en we willen allebij in Nederland blijven werken. Wij hebben alleen het geluk dat we maar een paar km van de grens af wonen. Het is inderdaad heel anders als Nederland, ben er ook nog steeds niet aan gewend. Omdat mijn schoonzus voor ons was vertrokken naar België wisten wij waar we op moesten letten. We hebben nu direct grenzend aan onze achtertuin een speeltuin en er zit een basisschool op fietsafstand. Het zijn geen verkeerde mensen (absoluut niet!) Maar ik mis de Brabantse gezelligheid wel.
Ik heb het idee dat je nederland idealiseert/romantiseert. Zoals jij nederland omschrijft ervaar ok het niet. Het lijkt eerder op een soort onrust in jezelf. En die neem je overal mee naartoe. Als je straks in nederland zou wonen is de kans groot dat je weer hetzelfde gaat voelen. Probeer er eerst achter te komen wat het precies is voordat je grote stappen gaat zetten.
Ben ben bovenstaande eens. Overigens heeft mijn dochter ook dagelijks huiswerk en zitten ze ook de hele dag vanaf groep 3 op hun stoeltje. In de particuliere sector een huis huren voor jullie gezin zal vrees ik niet veel goedkoper zijn.
Ik herken het wel. Wij hebben drie jaar in het buitenland gewoond en hoewel ik nooit actief heimwee had, bleek ik dolblij te zijn om gewoon op de fiets naar de bieb te kunnen. En dat romantiseren waar hier veel over wordt gesproken, vind ik nog wel meevallen. Wij wonen in een aardig grote stad, maar in elke wijk zijn er talloze speeltuintjes met moeders op bankjes (jek!), zijn de gordijnen bij veel mensen nog open en gaan hele volksstammen op zaterdag naar de markt. Die Nederlandse dingetjes heb je echt niet in het buitenland en als je je na tien jaar en vier kinderen later nog steeds niet thuisvoelt, zou ik inderdaad een stappenplan gaan maken. In welke sector werkt je man? De technische sector is op dit moment hot in Nederland, er worden intussen hypotheken verstrekt op basis van vooruitzichten qua inkomen ipv op historische gegevens en jullie hebben altijd je burgerservicenummer nog, dus inschrijven in Nederland is niet zo lastig. Ik vind dat je heel erg je best hebt gedaan en dat je heel serieus moet gaan uitzoeken hoe of wat, zodat je goed beslagen ten ijs komt. En qua scholen is Nederland intzéttend verwend: elke stad heeft montessori, jenaplan, dalton, vrije school. Daar hoef je niet erg je best voor te doen en veel 'traditionele' basisscholen gaan ook steeds meer persoonlijk werken per leerling, daar zit echt een groot verschil in met België, zoals ik het hier vaak lees op het forum. Heel veel succes!
Hier wonen wij sinds mei in Limburgs Belgie maar eerlijk gezegd merk ik niet zo heel veel verschil met Nederland. Sterker nog waar wij nu wonen is juist veel gezelliger, veiliger voor kids etc.. Hier is fietsen wel normaal, school is hier fairtrade en erg op ontwikkeling van kind gericht (in ned waar ze zaten alleen prestatie!). Sowieso is het onderwijs in Belgie wat hoger maar verder toch niets mis mee met het stil zitten in de klas ed? Vind het juist beter hier heerst veel meer de 3R in de scholen dan Nederland. Wat wel klopt is dat de belgen meer terughoudend zijn. Maar ook daarin ondervinden wij geen problemen. Ik kan wel begrijpen dat je dan Nederland wat meer romantiseert. Houd er wel rekening mee dat je financieel echt achteruit gaat in Nederland. De zorgkosten is veel duurder, minder kinderbijslag, studiekosten als ze ouder zijn is veel duurder etc... Kijk naar wat jullie er wel fijn vinden en weeg de min en pluspunten met Nederland tegen elkaar op
Ik ben verhuisd naar Nederland maar herken toch wel punten. Alleen heb ik heimwee naar België het is moeilijk om erbij te horen maar 1 keer erbij zit je wel goed. Belgen hebben nog een groot samenhorigheid gevoel. Dat is in Nederland niet vind ik, hier is iedereen het met elkaar oneens en zijn er veel groepjes Wil je erbij horen, ga een teamsport doen, dat doen de Belgen graag. De scholen zijn in Nederland wel beter geregeld. Veel kindvriendelijker en ze kijken naar wat het kind nodig heeft, wat bij het kind past. Ze mogen hier wel een stuk strenger zijn, dat vind ik in België weer een stuk beter. Moeders werken hier parttime, vind ik in Nederland dus weer beter voor het kind. In Nederland kost alles geld maar dat is wel de fout van het volk. Zijn ze in België ergens niet mee akkoord trekt heel België naar Brussel. Nederlanders typen alleen maar een berichtje op facebook het verkeer vind ik in beiden landen hetzelfde wel kunnen ze in Nederland beter rotondes nemen Het is de kindvriendelijkheid waardoor ik Nederland toch boven België verkies
Ook hier sluit ik mij helemaal bij aan. Wij zijn óók geëmigreerd, maar dan naar de andere kant van de wereld. Ik heb geleerd niet alleen van grote dingen te genieten maar ook van de kleine (vanzelfsprekende) dingen en vooral op de eerste plaats te zorgen dat je gelukkig en tevreden bent met jezelf en met wat en wie je wèl hebt. Ik ben meer zoals je man denk ik, zolang ik mijn kindertjes, man en goede vriendinnen om mij heen heb maakt het mij niet zoveel uit waar ik woon. Ik ken zó veel mensen die vanuit hier of andere landen dachten heimwee te hebben naar NL en weer zijn teruggekeerd. Om er vervolgens weer verschrikkelijk spijt van te hebben nadat ze er idd achter kwamen dat NL niet (meer) was zoals ze zich dat hadden voorgesteld en ze nog steeds doodongelukkig waren simpelweg omdat ze niet tevreden waren met zichzelf en hun leven an sich en dat neem je idd overal mee naartoe. Onder de Eur 1100,- p/m huren in de particuliere sector in een huis ruim genoeg voor vier kinderen, beiden in deze tijd een nieuwe baan moeten vinden, er sowieso financieel op achteruit gaan....terwijl jullie nu fijn wonen, meer te besteden hebben en nog steeds zó dichtbij NL wonen. Ik zou het wel weten denk ik, maar ik heb gelukkig zelden laat van heimwee dus heb wat makkelijker praten. Maar denk er goed over na, niet alleen met je emoties maar ook met je verstand. Lastig hoor, heel veel sterkte!
Ik heb eens gesproken met een Nederlandse jongen die geëmigreerd was naar Noorwegen. Hij had daar zijn eigen patatzaak (liep heel goed). Maar hij miste het ook om eens even naar de stad te fietsen en een terrasje te pikken. Daar lag alles zo ver van elkaar af. Maar hij had daar wel weer meer ruimte. Zo is het altijd wat. Ik vind het leven in Nederland op dit moment ook erg duur moet ik zeggen. Schijnt in België wel minder te zijn.
Ik zou toch alle voordelen en nadelen eens goed op een rijtje zetten voordat je zo'n grote beslissing maakt. De woonruimte die je nu hebt zul je niet makkelijk vinden in Nederland als je particulier gaat huren. De Veluwe is behoorlijk duur, vooral als je een wat groter huis nodig hebt. Verder denk ik ook dat het beeld wat je van Nederland hebt niet helemaal reëel is. De afgelopen 10 jaar is er veel in Nederland veranderd en zelf ben je ook niet meer dezelfde persoon als 10 jaar geleden dus zul je misschien ook tegen dingen aanlopen die je lastig vindt omdat het in België anders was. Als je in Nederland op bezoek bent is het gezellig en neemt iedereen de tijd voor je. Erg leuk, maar is dat ook hetzelfde als je daar weer komt wonen? Voor mijn gevoel zijn Nederlanders erg op zichzelf en met hun eigen leven bezig. Wij zijn een paar maanden geleden na 8,5 jaar buitenland weer terug verhuist naar Nederland. We hadden geen keuze. Voor mij voelt Nederland niet meer zoals het 8,5 jaar geleden was. Ik voel me erg alleen en niet begrepen. Dit komt vooral omdat ik zelf de afgelopen jaren zoveel veranderd ben door de verschillende culturen waar ik mee te maken heb gehad.