Wij zijn nov 2015 vanuit mijn geboortedorp verhuisd naar een iets groter dorp 20km verderop. En ik heb nog steeds moeite om mijn draai te vinden. Oude dorp was heel erg ons-kent-ons, en mijn familie woont er ook. Verder heeft het in praktische zin niks: geen winkels behalve de jumbo, geen kindjes in de straat, op een huurflat zonder balkon, nauwelijks openbaar vervoer, agrarisch gebied, 1 basisschool. Voor onze zoon is het veel leuker waar we nu wonen. Want hier: winkelcentrum, koophuis in kinderrijke buurt met tuin, veel bos om het dorp, meerdere scholen, veel bussen en sportclubs etc. Plus vlakbij mijn werk. Allemaal pluspunten. In mijn oude dorp waren geen betaalbare huizen voor ons. En omdat onze flat echt te klein werd moesten we weg. Maar ik heb zoooo heimwee Contact met buren komt gewoon niet van de grond. Buren in de straat zijn heel hecht, kennen elkaar lang, zijn ook van onze leeftijd en allemaal kinderen zo oud als onze zoon. Maar verder dan groeten komen we er niet tussen. Als we iets voorstellen, goh, keer bakje doen ofzo, dan is het "jaja we kijken wel" en dan niks meer. Onderling zitten ze wekelijks bij elkaar. We zijn 1x bij de buren op bezoek geweest, op ons initiatief, heel gezellige avond. Maar het contact werd daarna niet beter. Geen tegeninitiatief voor een vervolg. Buren aan de andere kant groeten ons vaak (soms wel) niet eens terug als we hallo zeggen. Onderweg naar de supermarkt spreek ik niemand. In mijn oude dorp kon ik altijd wel een praatje maken. Nu is het spulletjes kopen en weer naar huis. Verenigingen enz zijn niet ons ding, sowieso heeft mijn vriend niet zo'n behoefte aan veel contact. Hij. heeft door heel NL gewoont en is niet zo gehecht aan een plaats. Hij vindt het maar onzin dat ik me niet thuisvoel. Is het normaal dat je na een jaar je nog niet thuisvoelt? Komt dat nog? Ik mis onze flat zooooo erg af en toe, hoe mooi het hier ook is.
Geen idee of het normaal is...maar ik heb het ook gehad. Niet met de woonplaats maar de wijk en de straat. Het heeft mij 4 jaar gekost om me een beetje thuis te voelen. Nu sinds 1 jaar voelt het meer als mijn wijk. Dit komt vooral door een leuk stel dat in deze straat is komen wonen en wij niet de enige vreemde eenden meer waren. Daarna nog weer een stel nieuwe mensen... Dat scheelde met het thuis voelen. We kwamen in een ons kent ons straat en dat vond ik eerst even moeilijk...terwijl ik enorm makkelijk contacten maak. Maar nu is er veel verschuiving geweest en veel van de oude garde weg ( oud, overleden of gewoon verhuisd)
Pfoe. Aan mij heb je niet zoveel. Ik ben 2 jaar terug verhuisd naar vriendlief zijn huis. Zo'n uur van mijn ouders vandaan. Over 3 weken verhuizen we daarheen omdat ik hier echt niks heb en ik terug wil. Dus of het over gaat, geen idee. Misschien toch maar kijken naar alle pluspunten en misschien kan je een club vinden van moeder en kind dingen? Ik heb echt geen idee, peutergym ofzo? Dan leer je ook andere moeders kennen..
Heimwee is heel persoonlijk. Iemand anders kan er overheen groeien, terwijl dat jou misschien niet lukt. Of andersom. Misschien kun jij het over een tijdje wel loslaten, en een ander niet. Probeer na te gaan wát het nou precies is wat je mist. Is het alleen het contact met de buurt? Of toch meer een algehele sfeer. Net als jouw man ben ik iemand die altijd veel verhuisd is vroeger. Ik heb alleen wel altijd moeite gehad met me thuis voelen ergens, ik heb me bijna nergens thuis gevoeld waar ik heb gewoond. Toen ik verhuisde naar mijn huidige woonplaats, en ik kwam voor het eerst aan met de trein vanuit mijn werk, voelde ik letterlijk in mijn hele lijf dat ik THUIS was. Dat gevoel is niet te omschrijven. Mijn stiefmoeder woonde al haar hele leven in een dorp, en ze trok bij mijn vader in en ze trouwden al snel. Ze werd alleen ziek van heimwee, echt letterlijk fysiek ziek. Na 3 jaar hield ze het niet meer vol en zijn ze naar haar dorp verhuisd. Daar zijn ze nu al jaren gelukkig. Niemand kan voor jou bepalen hoe het voor jou voelt. Als jij niet gelukkig bent moet er iets veranderen, maar zover was je zelf denk ik ook al. Volgens mij zit je twijfel meer in wat het voor je gezin betekent als je terug zou verhuizen. Je vraagt je af of je niet gewoon het offer moet maken omdat zij wél gelukkig zijn hier. Moeders maken altijd zoveel offers ten koste van henzelf. Dus waarom dit niet? Omdat jij net als de rest recht hebt op geluk. Vraag je eens af of er een mogelijkheid is om hetzelfde gevoel te krijgen terwijl je blijft wonen waar je nu woont. Zijn er bepaalde buren die je in vertrouwen kunt nemen hierover? Is er een mogelijkheid dat je bij een van hen je hart lucht en openlijk verteld wat je zo mist, en dat je er ook graag bij wil horen? Anderzijds als dit je geen goed idee lijkt: Is er in de buurt een dorp waar je dat thuisgevoel wel hebt, waar evenveel faciliteiten zijn als waar je nu woont, zodat iedereen gelukkig kan zijn? Dus niet terug naar je oude dorp, maar juist verder kijken? Ik roep ook maar wat hoor Ik hoop dat je snel eruit komt en je hele gezin gelukkig is
Misschien ligt het ook aan waar je woont? Ik kom uit de buurt van haarlem en ik kon me nooit voorstellen om ergens anders te kunnen aarden. Ik vond het geweldig waar ik woonde, vooral het strand mis ik wel . Nu woon ik sinds 5 jaar in Rotterdam. Ik moet zeggen dat ik me hier wel echt thuis voel. Het enige wat ik mis is een grotere sociale kring. Ik heb wel 1 vriendin hier die ik al vanaf m'n 15e ken maar verder eigenlijk niemand buiten mijn schoonfamilie. En wat ik ook mis is dat ik niet even spontaan bij mijn moeder langs kan gaan, het is toch een uur rijden. Maar ik vind het hier verder prima en heb hier gewoon mijn leven nu.
Ik ken het. Ik woon op 100 km afstand van al mijn familie en vrienden. Toch is het helemaal goedgekomen, maar dit heeft wel even geduurd. Als jouw zoon straks naar de basisschool gaat zal je merken dat de contacten stukken beter gaat. Je komt bij veel mensen over de vloer als je zoon gaat afspreken na schooltijd. Ik zou het écht nog niet opgeven!
Een jaar is kort. Te kort om de handdoek in de ring te gooien. Al helemaal als je zelf niet echt investeert. En als je meer contact wilt zul je gewoon zelf je best moeten doen. Host een buurtbarbecue. Wees concreet over koffieafspraken. Word actief op een manier die bij je past. En zet de knop om. Het wordt niet zoals in je geboortedorp. Maar je kunt die mensen niet kwalijk nemen dat ze jou niet al je hele leven kennen, toch? Ik woon zelf 2.5 jaar in een dorp waar ik geen geschiedenis heb, maar inmiddels heb ik elk tochtje wel een kletspraatje. Of het nou met een bejaarde is, met de visboer, met een moeder of vader van de creche of met iemand die ik van het sporten ken. Nou ben ik daar vrij makkelijk in: ik heb in m'n debiele christelijke geboortedorp nooit echt deel uitgemaakt van de incrowd en heb altijd andere plaatsen gezocht. Vanaf m'n elfde zocht ik het zelf op in een stad in de buurt vanwege school, op m'n zeventiende was ik het huis uit, en daarna heb ik me nog meerdere keren in een nieuwe woonplaats gestort. Mijn ervaring: vrienden kun je overal tegenkomen, maar dikke kans dat dat niet je buren zijn. Verder denk ik: gewoon vriendelijk zijn en koetjes en kalfjes gesprekkies houden met iedereen die je tegenkomt. Dan komt het vanzelf.
Ik ken het. Ik woon nu al bijna 6 jaar in het gooi. En ik voel me er totaal niet thuis ik wil heel graag weer terug naar mijn geboorteplaats. We zijn al druk opzoek voor woningruil...
Ik heb 5 jaar in Nijmegen gewoont, heb veel mijn best gedaan om te aarden daar, maar in de grote stad mensen ontmoeten is lastig, en laat ik nu overal waar ik ging werken collega's hebben gehad die net te ver buiten Nijmegen woonden om buiten werk ook mee op te trekken Intussen ben ik verhuisd van appartement daar naar een woonhuis in mijn geboorteplaats en heb ik weer mijn vriendengroep rondom mij (altijd wel contact mee gehouden) Mijn vriend aard overal dus dat zit wel goed Als in je oude omgeving weinig jonge gezinnen zitten en hier wel is het misschien een kwestie van met mooi weer hopen dat de kinderen samen gaan spelen en dat je daarmee een achterdeur vind. En in de toekomst kan je misschien met nieuwe bewoners iets opbouwen
Toen we kennismaakten met de buren werd dat ook gezegd, oh leuk, kinderen samen spelen! Maar in het weekend zijn we best vaak in de voortuin aan het spelen maar het lijkt alsof niemand tijd heeft. Ik sta dan op en probeer in gesprek te komen, maar vaak loen mensen op straat omdat ze ergens naar onderweg zijn. Laatst werd er een bal in onze tuin getrapt. Ik dacht dat ook als een binnenkomer te zien, nam mijn zoontje mee en belde aan om de bal terug te geven. Buurman zei dat ik die wel mocht houden, ze hadden er toch 2. Vervolgens trokken zijn kinderen hem alweer terug het huis in en zwaaide hij nog een keer naar ons en was verdwenen. Doordeweeks werkt iedereen bijna fulltime, wij ook. We hebben de meeste buren gezegd dat wij het erg leuk zouden vinden om een keer af te spreken. Maar als we iemand aanspreken om een datum te prikken lukt dat nooit. Dan met er "gekeken worden". Zojuist kwam er ook weer een volle auto buren en buurkinderen terug van de speeltuin. Wij zijn vanochtend met ons drietjes naar de speeltuin geweest. Ook supergezellig, dat staat voorop. Maar het geeft me wel het gevoel dat wij een eilandje zijn in de straat. Alleen onze gastouder in een wijk naast de onze heeft me ooit uitgenodigd voor koffie en speeldate, tijdens haar zwangerschapsverlof. En ja, we blijven gewoon hier wonen. We hebben ook zeker geen ruzie of overlast. En ik zal denk ik in ieder ander dorp heimwee houden. Misschien komen er over een tijdje wel meer nieuwe buren. Huizenverkoop gaat heel snel in onze prijsklasse. Er zijn net 2 nieuwe stellen, maar die heb ik nog niet gezien.
Wat betreft het contact met anderen heb ik geen tips voor je, maar ik weet wel hoe het is om ergens te wonen waar je je totaal niet op je plek voelt.. Ik verhuisde, toen ik nog thuis woonde, met m'n moeder mee naar brabant en ik heb me daar altijd verschrikkelijk gevoeld. Zodra ik 18 was, heb ik me weer ingeschreven in de gemeente waar ik vandaan kwam, maar daar sta je gemiddeld zo'n 10 tot 15 jaar ingeschreven voor je een huis toegewezen krijgt.. Uiteindelijk ben ik dus op mezelf gaan wonen in brabant, maar ik vond het er nog steeds verschrikkelijk.. De mensen, de instelling daar, het gedrag.. Ik kon er écht niet aan wennen. Ook na 5 jaar niet. Ik had het geluk dat ik de liefde van m'n leven tegenkwam en dat die nog altijd in de randstad woonde.. Binnen een paar weken woonden we samen (en dat was uiteraard omdat we heel veel van elkaar houden, maar dat ik me verschrikkelijk en onveilig voelde in m'n eigen woonplaats, heeft zeker meegeholpen ) en vanuit zijn kleine appartementje zijn we verhuisd naar een eengezinswoning. Onze inschrijfduur is nog steeds niet lang genoeg voor een normale huurwoning, dus moeten we in de vrije sector huren. Daar baal ik ongelooflijk van, maar als ik kijk naar hoe ik me voorheen in brabant voelde (waar de huur ruim 50% lager was..), dan is het het geld echt meer dan waard. Nu is sinds november 2015 natuurlijk nog vrij kort, dus misschien komt het allemaal nog? Ik hoop dat er heel snel een aantal leuke stellen komen wonen en dat je toch de aanspraak en vriendschappen vindt waar je zo naar uitkijkt. Misschien ziet alles er de volgende zomer al wel heel anders uit!
Het kost ong 5 jr om ergens te aarden, dus je hebt nog even Je woont er echt net en ik zou geen grote moeite doen, blijf vooral jezelf (na 7x verhuisd te zijn woon ik overigens wel weer in mijn buurt maar hier kende ik ook niemand, mijn buren trekken allemaal naar elkaar en eerlijk soms vind ik het niet leuk voor mijn dochter maar mijn type mensen zijn het niet). Na 6 jr komen onze overburen en wij bij elkaar over de vloer met verjaardagen en daarvoor was het contact ook minimaal.
Het kan nog komen. Ik woon nu 3 jaar in deze wijk en voel me pas sinds het laatste half jaar me hier thuis. Ik heb niet zoveel contact met de buren, omdat ik daar geen behoefte aan heb. De kinderen spelen met de buurkinderen en ik heb mijn eigen contacten opgebouwd in deze woonplaats. Ik heb overigens 8 x verhuisd en heb daarvan maar op 1 plaats echt niet kunnen aarden. Raar volk daar, erg bekrompen, verder dan die plaats ging het wereldje niet van veel mensen daar. Buren waren volledig conractgestoord. Dat niet alleen, die moeders van psz zeiden me ook geen gedag als ik ze 5 minuten na het wegbrengen in de supermarkt tegen kwam. Af en toe maakten we een praatje met andere buren, bleken ook import. Verder, ik ben blij dat ik daar weg ben na 4 jaar. We hadden een prachtig, groot huis daar en wonen nu kleiner, maar het is het me waard. Geef het nog even de tijd, straks als je kind naar school gaat, ga je vast andere moeders leren kennen. Misschien zijn de buren kat uit de boomkijkers en komt het contact later.
Veel mensen vinden mijn oude dorp ook bekrompen. Dorpje van 2000 inwoners en stuk of 50.000 koeien Het is echt ons-kent-ons-en-ons-weet-alles-van-ons daar. Iedereen kent elkaar. Mijn ouders zijn 25jr getrouwd geweest, mijn vader is erheen verhuisd vanuit 2 dorpen verderop, en hij is echt altijd een buitenstaander gebleven. Na 25jr nog. Mijn vriend werd bij de bakker ook wat argwanend aangekeken hahaha Maar voor mij was het echt thuis. Ik heb in mijn studententijd ook een paar jaar in een ander dorp gewoond, daarvan wist ik dat het tijdelijk zou zijn. Toen ben ik lid van een vereniging geworden om meer contacten te krijgen. Helaas ben ik toen nogal teleurgesteld, het was allemaal leuk en vriendelijk, maar bleef oppervlakkig. Er was een vaste kliek en alle anderen, waaronder ik, werden bv niet uitgenodigd voor een bbq of uitstapje. Ikzelf heb wel de hele club uitgenodigd voor mijn verjaardag. Maar er veranderde niks. Hierdoor, maar voornamelijk wegens tijdgebrek, wil ik nu niet bij een nieuwe vereniging gaan. Peuterspeelzaal gaat onze zoon niet naartoe. Basisschool natuurlijk wel maar dat is voorlopig nog niet. In de speeltuin ben ik met mijn zoon en worden we ook niet aangesproken door andere moeders oid. Onze buren komen blijkbaar ook nooit in eht buurspeeltuintje, zie ze er nooit. Het doet me gewoon echt een beetje pijn als ik, zoals gisteren, de buren samen zie lachen en kinderen zie spelen. Ene kant denk ik: prima, graag of niet, zoek het lekker uit. We hebben vrienden in andere dorpen. Maar ik kan dat gevoel van er-niet-bij-horen voor mezelf niet verstoppen. En ik denk ook, als het nu niet lukt om contact te krijgen, waarom zou dat over een paar jaar opeens wel lukken?
Ik vind het een beetje kinderachtig van je buren.. Tuurlijk iedereen is druk maar hoeveel tijd kost een kopje koffie..? Ik heb niet echt tips voor je, wij verhuizen pas over een poos naar een compleet nieuwe wijk (en dan is echt iedereen nieuw). Maar hoop dat je snel wat meer je draai hebt gevonden.
Ik herken het wel hoor, ik woon nu 2 jaar aan de andere kant van het land van mn familie ( 250km ) en hoewel we hier fijn wonen, wil ik toch graag terug. We hebben een mooi huis, veel mooier als in zeeland. De kinderen zitten op een heel leuke school en we hebben alle winkels op 't dorp die we nodig hebben. Onze directe buren zijn leuk, dochter heeft leuke vriendinnetjes maar toch. Zodra mn man een weekend op zee is stap ik in de auto naar zeeland. Een weekend met zn 4en thuis lukt wel prima hoor maar alleen wil ik het gewoon niet. Dan blijft Zeeland trekken. Maar wij zijn hier heel duidelijk vanwege een andere baan heen verhuisd en mocht hij daar ooit zn baan verliezen dan gaan we toch het liefste weer terug. Hoewel in Zeeland de contacten toen voornamelijk via mn werk waren heb ik er ook een heel goede vriendin en familie en schoonfamilie dus gewoon veel meer thuis. Ik vind het bv ook erg gek dat mn kindjes nu niet in hetzelfde ziekenhuis, dezelfde stad als de andere twee geboren gaan worden!
Je woont er nog geen jaar..ik zou het de tijd geven.. Hier 7 jaar terug verhuisd, vond het de eerste paar jaren ook soms moeilijk, maar dit is nu echt mijn thuis, ik wil echt nooit meer weg hier.
Tsja, lastig voor jou. Ik zou wel zeker overwegen om je kindje op de Psz te laten starten. Voor zijn contacten maar ook die voor jezelf. Vanuit het standpunt van je buren kan ik wel snappen dat zij niet perse open staan voor nieuwe vrienden. Zij hebben al een hele club opgebouwd. Al jarenlang doen die het zo waarschijnlijk. Vraag zelf concreet eensmensen mee naar de speeltuin. Of bel aan om te vragen of ze ter plekke een kopje koffie willen komen drinken. Of regel een borrel voor de buurt bij jullie thuis. Wellicht ook zelf iets qua hobby erbij gaan doen waar je meer mensen leert kennen.