Hallo, ondanks een hele moeilijke zwangerschap van mijn zoon, willen we nu na 18 maanden toch graag een tweede. Mijn man kan het niet snel genoeg gaan! Waar ik heel blij mee ben! Mijn enthousiasme is iets minder. ik zou heel graag een tweede kind willen, maar ik zie heel erg op tegen een volgende zwangerschap. Ik heb het mezelf toendertijd erg kwalijk genomen dat er zoveel tegen slagen waren tijdens mijn zwangerschap, het was immers mijn lichaam dat faalde. toen mijn zoon met 38,3 weken ter wereld kwam was ik zo ontzettend dankbaar dat ik een volgroeid en gezonde zoon heb gekregen. Ik had me voorgenomen dat ik dankbaar moest zijn met 1 zoon. Tot een aantal weken geleden, het begon weer te kriebelen. Na uitgebreide gesprekjen met mijn man en daarna met mijn huisarts toch besloten om een tweede kind te willen! Al ben ik erg bang voor een tweede zwangerschap! Nou vroeg ik me af of hier meer vrouwen zijn die met dezelfde problemen kampen, of hier ervaring mee hebben. ik zou het graag willen horen groetjes nancy
Wat vond je moeilijk,of wat ging moeilijk?ik weet niet op welk vlak ik moet denken nu,vandaar mijn vraag.
Na de geboorte van mijn dochtertje, was de wens er heel sterk voor nog een wondertje. Maar................hoe graag ik het ook wilde, ik was bang voor nog een zwangerschap. Ik zag tegen de zwangerschap op. Het was niet zo dat ik bij mijn dochtertje een moeilijke zwangerschap had, dat zeker niet. Maar ik had tijdens de zwangerschap van haar wel extreem veel pijn. Een pijn die ik niet weer 8 maanden lang wilde voelen. Die pijn hield me tegen om opnieuw zwanger te raken. En toch, op de 1 of andere manier, ging de knop bij mij om, en toen onze dochter 11 maanden was wist ik het zeker : ik wilde nog een kind !!!!! Nou was het niet zo dat we vanaf dat moment direct aan de slag gingen hoor. Uiteindelijk weer zwanger, 2 miskramen gehad, en weer kwam het gevoel : wil ik het wel ???? Nu ben ik 28 weken zwanger van een Tweeling. Ja, het is wederom een zware, pijnlijke zwangerschap. Zeker omdat het 2 kindjes zijn. Maar wat ben ik blij dat ik die stap gezet heb, en mijn angst voor wederom een pijnlijke zwangerschap aan de kant heb gezet. Ik zou niet anders meer willen. Hoe zwaar het nu ook is, ik ben blij dat ik nog de mogelijkheid heb gekregen zwanger te mogen zijn, nog een keer te mogen baren, nog een keer een kindje te krijgen ( in mijn geval nu 2 dan hahahaha ) Maar wat houdt jou tegen dan, als ik vragen mag ???? Ben er eigenlijk wel benieuwd naar, want dat kan ik niet terug vinden in jou verhaal............
hier ook 1 met een dubbel gevoel. mijn verhaal in het kort: anderhalf jaar medische malle molen uiteindelijk in een rustmaans spontaan zwanger geraakt voor mij voelde dat echt als een wonder maar helaas al gelijk vanaf het begin veel bloedverlies met 14 15 weken stopte het en vervolgens met 22 weken opnieuw bloedverlies alleen toen kwam het met krampen. wat bleek mijn placenta lag te laag en het was onzeker of ik de kleine zou blijven zitten omdat het bloedverlies weeen konden opwekken.dus heb daarna weken rust gehouden. rond 26 weken kwamen de rugkrampen en ook zo erg dat ik ze weg moest puffen. ( geen weeen) urine laten testen toen bleek ik gbs bacterie bij me te dragen. na de 30 weken begonnen de voorweeen waardoor ik vele nachten niet kon slapen. uiteindelijk ben ik met 40,4 weken bevallen en heb ik 30 uur weeen gehad, waarvan het gelijk met 4 minuten begon ipv dat het opbouwde. eenmaal bevallen bleek mijn kindje een huilbaby te zijn. dit heeft 4 maanden lang geduurd dag in dag uit. helaas was dat niet zijn enige probleem ook kon hij 1 kant niet opkijken. hiervoor bij de manuele therapuit geweest en die heeft dat gelukkig verholpen. verder heeft ons zoontje een enorm groot slaap probleem niet kunnen inslapen! hij is hiervoor opgenomen geweest. helaas had dit geen baat. nu is hij inmiddels bijna 17 maanden en sins 3 weken heeft hij de allerlichtje vorm melatonine pilletjes ( op voedingssupllementbasis ) en ja hoor hij kan inslapen! wooooww wat een verademing voor papa en mama en vooral voor de kleine zzoooooo fijn. eindelijk kan hij rustig inslapen. ( het enige nadeel is dat hij snacht nog erg veel wakker word en dan wel weer moeilijk opnieuw in kan slapen . soms is hij om 1 uur wakker en slaapt hij om 5 uur pas weer) maar over het algemeen komt hij zon 3x. wat nog best pittig is. maar al met al heeft hij enorme grote vooruitgang geboekt! verder is het een enorm prikkelgevoelig kindje en ennorm druk.met de nodige gebruiksaanwijzing. ( sterrenbeeld ram ik noem het altijd een ram met een d ervoor) maar verder is het een super lief kereltje al met al heb ik toch ook de kriebels voor een 2de. ook omdat ik mijn zoontje een broertje of zusje gun ik merk vaak aan hem dat hij het fijn vind kinderen om zich heen te hebben. en het zou ook leuk zijn als er niet teveel jaar tussen ze zit. zodat ze samen kunnen spelen. hoe bang we ook zijn dat de 2de zwangerschap hetzelfde word als de eerste en hoe bang we ook zijn dat het tweede kindje dezelfde problemen krijgt als ons zoontje. heb ik toch het gevoel dat het de "tijd": is voor een 2de soort instinct gevoel. gek he? ons huis staat momenteel wel in de verkoop en we hebben nog geen ander huis. maar wie weet hoe lang dit gaat duren? vandaar dat we toch de stap hebben genomen ervoor te gaan! dit x wel zonder medische malle molen een half jaartje. ik wil er nog geen drang achter zetten . gewoon rustig aan. ik probeer ipv alle nagatieve dingen de positieve naar boven te halen. angst zul je denk ik altijd hebben.dat is iets waar we doorheen moeten. komt goed meid!
Goede morgen, om even mijn verhaal te verduidelijken, Ik heb mijn zwangerscap niet als prettig ervaren! Het was zo verschrikkelijk! De eerste 12 weken was ik zo misselijk, ik hield niets bi7nnen. Ik sliep de halve dag omdat ik zo verzwakt raakte, na 12 weken stopte het en kon ik gaan genieten van mijn zwangerschap, met 13,3 kreeg ik een zware bloeding, de paniek sloeg toe! Meteen een echo gekregen maar er bleek niet veel aan de hand te zijn, voor zover ze konden zien was alles in orde met de kleine, de placenta lag aan de onderkant dat veroorzaakte de bloedingen, als advies kreeg ik mee het rustig aan te doen. Daarna nog een aantal kleine bloedingen gehad, zelf waren we er natuurlijk niet gerust op, maar kregen na iedere bloeding toch weer het placenta verhaal te horen. Gelukkig verplaatste de placenta meer naar de plek waar hij hoorde, en de bloedingen stopte gelukkig. met 17 weken viel het me op dat ik bij lichte inspanningen al last kreeg van harde buiken. Ook dit probleem met de verloskundige besproken, kreeg het advies rustig aan te doen, met 25 weken werd ik smorgens wakker met krampen in mijn buik, ik dacht meteen dat het mn darmen waren, na de wc gaan lukte niet en heb in de loop van de ochtend toch maar weer de verloskundige gebeld, ik kon iets gaan halen bij de apotheek, ik had waarschijnlijk last van verstopping. Tegen de avond nog steeds last van krampen en het werd best pijnlijk, weer de verloskundige gebeld, ze kwam even kijken. Voor dat ik het zelf in de gaten had lag ik met loeiende sirenes in de ambulance, ik was aan het bevallen. Mijn baarmoederhals was verweekt en had 1 cm ontsluiting. In het ziekenhuis aangekonen werd ik volgepompt met weeenremners en longrijping. We moesten hopen dat mijn zoon nog minstens 3 dagen bleef zitten zodat de longrijping zijn werk kon doen. Ook moesten we beslissingen nemen over wat te doen met een kind dat met 25 weken geboren werd, vanaf 26 weken beslist een arts, nu moesten we daar zelf over beslissen. We besloten dat ze er alles aan moesten doen om onze zoon in leven te houden, ondanks de grootte kans op handicappen. Nou die 3 dagen werden 3 weken,ik kreeg een pasariumring op mijn baarmoederhals geplaatsr en ik mocht met volledige bedrust nasr huis, de verloskundige kwam om de 2 dagen mij controleren, en ik moest iedere week naar het ziekenhuis voor een ctg, verder had ik nog steeds dagelijks last van weeen. Ik redde de 32 weken, wat waren we blij, want als ie nu zou komen zouden de kansen op overleven aanzienlijk groter zijn, hij was wel volledig ingedaald dus kregenbte horen dat het niet meer heel lang ging duren. maar meneer bleef zitten. Met 36 weken was ik zo verzwakt en uitgeput dat ik niet meer kon lopen. De weeen en slapeloosheid en de pijn aan mijn lichaam eisten zijn tol, met 38 weken besloten de arten dat het genoeg was, ik werd ingeleid omdat ik anders de bevalling niet aankon, mijn bloedruk was verhoogd, en mijn zoon was erg groot. Ik kreeg inslapers voorgeschreven zodat ik het weekend op krachten kon komen en smaandags zou ik bevallen, het liep anders, zaterdag morgen had ik weer last van weeen, en het zette Door, om half 4 smiddags was hij er eindelijk, alleen hij was veel te klein, nog geen 2 kilo. Hij moest in de couveuse, nou daar stond ik dan te kijken naar mijn inimini zoon me afvragend wat er allemaal verkeerd was gegaan. Mijn zoon was te klein, hij moest groeien om mee naar huis te mogen, ik werd ontslagen uit het ziekenhuis en mijn zoon moest blijven, dan kom je thuis met een lege buik, en een lege maxicose, ik vond het verschrikkelijk. Mijn zoon mocht een aantal dagen na mij ook naar huis, in plaats van dat we blij en gelukkig waren maakten wij ons alleen maar zorgen. En het duurde dan ook een tijdje dat we eindelijk konden genieten van onze zoon. Nu doet ie het helemaal super, hij blijft alleen een beetje achter in de groei. Maar op zijn ontwikkeling ligt ie voor, toen wij besloten voor een kindje te gaan, dan ga je er vanuit dat het leuk, en spannend is zn zwangerschap. En dat je kunt genieten van een groeiende buik, en blij en gelukkig kunt zijn met het wonder dat in me groeit. Het liep dus anders. wij hebben besloten om voor een tweede kind te gaan, maar nu kijk ik niet uit naar mijn zwangerschap, nou weet ik ook wel dat het bij deze heel anders kan gaan. En dat de arten zn drama proberen te voorkomen, om dat ze problemen voor willen zijn. Maar toch, ik maak me nu alweer zorgen. En ben als de dood dat we al dat verdriet onzekerheid en angst weer moeten gaan doorstaan, voor een tweede wonder! Groetjes
Ik snap je.. Ik heb/had ook zo mijn redenen om niet aan een nieuwe zwangerschap te beginnen. Je lichaam heeft niet gefaald. Je hebt je ondanks alle tegenslagen er de vorige keer doorheen gevochten! Dat is niet falen, dat heet een moeder! Probeer je hoofd koel te houden. Praat veel en pak jezelf aan als je merkt dat je begint te piekeren. Je hebt heel veel mensen om je heen (waaronder artsen) die je goed in gaten houden. Het helpt mij nu heel erg door constant tegen mezelf te zeggen dat piekeren, angst en stress niet goed en eerlijk zijn voor dit nieuwe wonder in mijn buik. Deze verdiend ook een sterke moeder mocht het nodig zijn. En wie weet... gaat het dit keer wel allemaal anders.. Succes meid!
Ik zou niet zomaar voor een tweede gaan, maar eerst de eerste zwangerschap wat meer verwerken. Je hebt een heftige ervaring ondergaan en daar wordt je nu door beïnvloed. Het kan helpen om dan een paar keer met iemand te praten (psycholoog, coach etc). Voor wat betreft de misselijkheid zou je nog hier kunnen kijken voor info: Steunpunt hyperemesis gravidarum | Misschien helpt dat nog. Ik heb er door omstandigheden (extreme misselijkheid met uitdroging, vruchtbaarheidsproblemen en zware bevalling) voor gekozen om het bij eentje te laten. Ik heb wel hulp gezocht bij het verwerken van de zwangerschap en bevalling, en dat was erg prettig. Daardoor kon ik er ook nog wat objectiever naar kijken.
@maartt, dank je! Echt lief! Ben je zwanger? Verloopt alles goed? Ik weet ook wel dat ik niet teveel moet stressen! En het is ook wel een geruststelling dat iedere zwangerschap anders kan zijn, de gynecoloog heeft al besloten, zodra ik in verwachting ben meteen een bandje te plaatsen, ook ga ik bij hem onder controle. En niet meer bij de verloskundige. En zal mijn baarmoedermond vaker gemeten worden, daarnaast weet ik inmiddels hoe weeen voelen, en zullen bij mij ook op tijd de alarmbellen gaan rinkelen. En omdat ik de vorrige zwangerschap ook bijna volledig heb uitgedragen is de kans op een vroeggeboorte verminderd. Zijn toch ook positieve dingen denk ik maar zo. @rosao, weet je wij willen gewoon heel graag een tweede kind. Ik word dit jaar 32 en heel veel ouder wil ik ook niet zijn om kinderen te krijgen, en ten derde ik wil het leeftijdsverschil zo klein mogelijk houden zodat de kinderen mooi en fijn met elkaar kunnen opgroeien. Ik ben ook opgegroeid met 2 zussen en mijn man met een broer, wij hebben dit als heel fijn ervaren.
Pffft...hier nog een Het heeft bij ons bij ons eerste kindje (inmiddels is zoonlief net twee jaar) 5 jaar geduurd voor ik überhaupt zwanger raakte, waarvan 3 in de mmm. Ik heb altijd graag twee kindjes gewild, mijn man ook. Ik ben inmiddels 37, mijn man een flink stukje ouder. Voor mijn gevoel is er geen tijd meer te verliezen en moeten we er nu toch echt gewoon voor gaan, die tweede. Maar ik voel(de) toch wel weerstand, vanwege de nogal heftige bevalling en een hel van een kraamtijd (zoonlief huilde 15 uur per dag, ha deed niks, lang verhaal, toestanden, koemelk-allergie, reflux, extreem veel slaapgebrek, met alle gevolgen van dien, etc) ...nou, als ik toch eerlijk ben...maak daar maar het hele eerste jaar van. Ik vond het afschuwelijk zwaar. Af-schuwe-lijk zwaar!!! Het tweede jaar ging snel veel beter en nu hebben we allemaal alweer een hele poos onze draai gevonden. Maar al met al reden genoeg voor flink wat maanden getwijfel of ik wel klaar was voor een tweede... Maar... tijdens dat getwijfel dit voorjaar, raakte ik spontaan zwanger, en we waren zo blij. Helaas mocht het niet zo zijn, het eindigde in een vroege miskraam, maar het gaf ons een positief zetje en hebben we besloten er toch direct echt voor te gaan. In mei/juni ben ik enthousiast begonnen met de medicatie voor ons tweede kind. Na het vlot opwekken van een mooi ei, volgde de eerste IUI en had ik begin juli ineens een handvol positieve zwangerschapstesten. Eerste poging. Raak. Dolblij. Zo snel zwanger. Wow. Slik. Maar wel echt dolblij. Bij de eerste echo op 29 juli bleek het echter een zwangerschap met een leeg vruchtzakje te zijn. Vorige week heb ik hiervan de miskraam gehad en sinds eergister is het allemaal achter de rug. Het vloeien is gestopt. Lichaam voelt niet meer zwanger aan. Mijn hart en hoofd zijn ook weer zo goed als oké, we waren op vakantie toen dit gebeurde (bewuste keuze) en hadden zo alle tijd en gelegenheid zonder afleiding om het te verwerken. Het kan gebeuren, een miskraam. Zeker met pcos en zeker op mijn leeftijd. Ik ga aanstaande dinsdag terug naar de gyn voor een echo om te kijken of mijn bm schoon is, maar tegelijk om medicatie te starten voor een nieuwe poging. Vanavond zat ik in mijn uppie een romantische film te kijken over een one-night-stand zwangerschap, die eindigde in een zoetsappige bevalling en ik merkte dat ik een soort paniekgevoel kreeg bij het zien van alle fysieke veranderingen en emoties waar de hoofdpersoon tijdens de zwangerschap en voorafgaan aan de bevalling doorheen ging. Ik zat er nog een poos op 'na te kauwen' en voelde me niet fijn... Daarna zocht ik hier op 'opzien tegen tweede zwangerschap' en vond ik jullie posts...ik zag dat ze heel recent zijn en besefte me dat ik gelukkig (!) de enige niet ben...hoop dat we elkaar misschien een beetje vooruit kunnen helpen...ik weet even niet zo goed hoe ik verder moet met deze emoties...ze negeren lijkt de makkelijkste oplossing...maar niet het verstandigste...
Nee jullie zeker niet de enige en alle reacties zijn zo herkenbaar. Ik deel jullie onzekerheid en angst. Wij zijn 4 jaar geleden ouders geworden van een prachtige zoon die na een perfecte zwangerschap tot de 21e week, uiteindelijk met 27 weken en het gewicht van 24 weken is geboren. Veel te vroeg en extreem klein. We werden in ronde 12 zwanger en tot de 20 weken echo had ik een vlekkeloze zwangerschap, een eitje. Totdat bleek dat hij veel klein was en ik uiteindelijk met 26 weken in het ziekenhuis belandde om daar de zwangerschap uit te liggen zeg maar. Onverwachts ging het mis en is onze zoon met spoed gehaald. Omdat het met mij niet goed ging en ik als moeder toch voor de gezondheid van het kind ging. Vreselijke afweging maar zo werkt het nu eenmaal in gynaecologen-land. Extreem klein belandde onze zoon op de NICU en daar volgden maanden van angst, hoop, vrees en bewondering hoe bere sterk die kleine was. Het is een paar keer erg kritiek geweest maar na 6 maanden mocht hij mee naar huis. Maar de roze wolk dreef niet boven ons huis, we kregen een getraumatiseerd kind mee dat niet wist hoe hij baby mocht zijn, alleen maar huilde en non stop ziek was. Inmiddels is hij vier en een vrolijk mannetje met een enorme medisch dossier en een lange gebruiksaanwijzing. Een jaar geleden hebben we de knoop doorgehakt en besloten voor een tweede te gaan. Na de bevalling van mn zoontje ben ik zelf door de MMM gegaan om de groeivertraging in de zwangerschap te achterhalen. Een combi van hoge bloeddruk en slechte doorbloeding hebben een rampzalige placenta veroorzaakt. Ik zag dat dus als falen van mn lichaam, voelde me ook ontzettend schuldig. Stom, want ik leefde heel gezond en kan me niets verwijten maar toch was mijn lichaam oorzaak van de slechte groei van het kind. Ik ben inmiddels bijna 36 en we zitten nu in ronde 12 voor een tweede. Ik heb lang geroepen dat er nooit een tweede zou komen, puur uit angst voor herhaling. Zo'n periode traumatiseert je en ervaringen moeten slijten. Ik weet nu dat ik meteen in gaten gehouden wordt als ik zwanger mag worden, dat idee helpt me. Die controle mistte ik de vorige keer totdat het leed al was geschied. Nu zal dat anders zijn, krijg ik medicatie voor bloeddruk etc. Inmiddels hebben we de gang naar de gyn al gehad omdat het nu alweer een jaar duurt en we nog niet zwanger zijn. Over 2 weken krijgen we uitslag en gaan we eventuele behandelingen bespreken. De angst voor herhaling van vroeggeboorte is groot en ik weet zeker dat het geen zorgeloze zwangerschap zal zijn. Maar zoals Maartt al mooi zei, de wens is sterk en die moeten we niet door angst laten tegenhouden. Moeilijk maar we staan er niet alleen voor.
@maartt Ten eerste van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! echt super voor je! ik zal voor je duimen dat alles goed gaat! Hou ons maar lekker op de hoogte! hihi Ik heb al een aantal gesprekken gehad met de huisarts en ben bij het eerste gesprek doorverwezen naar de gynaecoloog, daar hebben ik en mijn partner al het een en ander besproken voordat ik mijn spiraaltje liet verwijderen. Natuurlijk zijn ze dan verplicht om te melden dat het ook allemaal hetzelfde kan verlopen, of nog erger, maar er worden natuurlijk ook de goede en positieve kanten verteld. En ik hou mezelf toch maar een beetje voor dat het ook zomaar eens een heerlijke zwangerschap kan gaan worden zonder problemen. Maar we zijn ons er natuurlijk ook van bewust dat het weer helemaal verkeerd kan gaan. Het is allemaal een beetje dubbel, maar we zullen het pas weten wanneer het zover is. groetjes
@ victoire Bedankt voor je reactie, op deze manier kunnen we ook een beetje steun vinden bij elkaar! Mijn zoon is ook niet zn super slaper, en als ik eerlijk ben hij is nu de anderhalf gepasseerd en slaapt nog steeds niet de hele nacht door, al moet ik toegeven dat het op het moment wel mee valt, het gaat de goede kant op. Mijn zoon is met 8 voedingen naar huis gekomen toendertijd, meneer sliep overdag prima en sloeg voedingen over, maar het leek wel of hij die snachts wou inhalen, en hij had ook veel moeite om alleen te zijn en stilte om zich heen te hebben. Hij is namelijk gestart in de couveuse, waar ook snachts veel om hem heen gebeurde. andere kindjes en natuurlijk de verpleegkundigen die er rondliepen. Nu krijgt ie nog steeds soms een nachtvoeding, (ik zwijg er meestal maar over, heb er al genoeg over gehoord, tips die niet helpen!) Even een fles erin en meneer tuttelt weer in slaap. Maar ik moet wel toegeven dat mijn zoon het eerste jaar wel zn 7 keer wakker werd per nacht, en dat we nu op zn 1 a 2 keer zitten, dus al een hele vooruitgang. groetjes nancy
@ jackyiro Hey, Ik ben zo blij voor je dat je nu een vierjarige hebt rondlopen! En de angst die wij gehad hebben is bij jullie werkelijkheid geworden, ongelooflijk dat alles goed is gekomen! echt super! Super goed van je dat je het aandurft een tweede te krijgen. ik weet eerlijk gezegt niet wat ik in jouw situatie zou doen. En maartt heeft inderdaad gelijk! Prettig om te weten dat we niet alleen staan, als er behoefte aan is? zouden we een clubje kunnen oprichten? Geloof dat het hier ook kan, ben niet zo goed met computers maar heb het er wel tussen zien staan hier! kunnen we mekaar op de hoogte houden, en hopelijk eindigen we dan met gezonde kinderen in onze armen. ik hoor het wel groetjes nancy