Kennen jullie mensen die een heldendaad hebben verricht? Of heb je dat misschien zelf gedaan? Plaats je verhaal hier. Ik kom hier op omdat ik vanmorgen mijn moeder aan de telefoon had en we waren druk in gesprek en haalden dingen van vroeger naar boven en ik weet niet meer hoe we er op kwamen, maar vroeger heeft zij een kind van de verdrinkingsdood gered. We waren op een camping en mijn ouders (toen nog niet gescheiden) waren nog druk bezig met de tenten op te zetten en spullen uit te pakken etc... en mijn zus en ik liepen vast rond over de camping om de camping een beetje te verkennen. Toen kwamen we bij het buitenzwembad en zagen dat er een klein kind in lag. We waren nog erg jong en klein maar zagen in dat dit niet zo hoorde dus we liepen gauw naar onze ouders en we gingen een verhaal ophangen, maar mijn moeder was druk bezig en zei: "Ik heb nu even geen tijd, ga nou spelen!" Maar ineens drong het tot haar door wat we eigenlijk zeiden en ik zei: "Maar mama, ze kan alleen nog maar 'ka ka' zeggen" en toen nam ze een sprint richting het zwembad en dook erin en kon het kind nog net redden. Haar luier zorgde ervoor dat ze bleef drijven. Ze was nog nét niet aan het verdrinken en heeft het hele gebeuren dus overleefd. Maar eigenlijk kun je mijn moeder dan wel een held noemen. De ouders waren haar enorm dankbaar en mijn ouders kregen 100 gulden van ze. Daar zijn we toen nog met het gezin mee naar de Efteling van geweest. (Nu is de Efteling volgens mij veel duurder.) Het meisje heette Stacey en toen we later een klein poesje namen, noemden we dat poesje Stacey. Toen ik dit verhaal nu weer hoorde, kreeg ik er een brok van in mijn keel. Ik denk dat het mij nu in deze tijd meer doet dan eerst. Weet nu wat het is om een kind te verliezen en zij heeft dat kunnen voorkomen. Wow! Nog iemand met een verhaal?
Een paar jaar geleden woonde ik in Amerika bij een gastgezin. Ik woonde in Minnesota (land of the 10000 lakes) waar het echt ontzettend koud is. Op Thanksgiving reden we naar een tante om de feestdag daar te vieren. We waren nog maar net op de regionale weg of we zagen de auto voor ons slippen en zo het meer in duiken. Mijn gastouders stopte gelijk de auto en mijn gastvader sprong de auto gelijk achterna (bij een temp. van -10!), hij heeft eerst het kindje wat in de auto zat op het droge gebracht en daarna de bestuurster. Wat mij nog echt heel goed bijstaat was dat die vrouw de hele tijd riep "mijn tas, mijn tas, oh nee mijn tas ligt nog in de auto". Ze keek helemaal niet om naar haar dochter en maakte zich enkel druk om haar tas :x:x:x Ik weet wel dat ik zo ontzettend trots was/ben op mijn gastvader
Elena, volgens mij is dat redelijk normaal gedrag.. komt misschien raar over maar ze zijn dan zo van slag dat ze zich druk gaan maken om zulke dingen.
mijn opa en oma! die hebben in de oorlog met gevaar voor eigen leven en dat van hun eigen 5 kinderen een hoop onderduikers gered! Hebben daar ook beiden o.a. de yad vashem onderscheiding voor gekregen.
vroeger heeft mijn opa een hond uit de vijver gered die aan het verdrinken was.. iedereen stond erbij en keek erna,.. maar hij dacht geen minuut na en sprong er zo in !! zou ik zelf ook doen.. kan me niet voorstellen dat je aan de kant zou blijven staan !!
Zelf geen heldendaad verricht, niet omdat ik niet wil, maar omdat ik nog nooit in zo'n situatie ben terecht gekomen. Maar zelf ben ik wel een keer ernstig bedreigd op straat en bijna niemand deed iets. Maar 2 mensen wel. 1 mevrouw ging voor mij staan en 1 mijnheer rende naar het politiebureau (was daar ongeveer 5 minuten rennen vandaan) en binnen no time kwam er overal politie vandaan. Dat was voor mij wel een heldendaad.
ik zelf niet echt, mijn man daarintegen... Een jaar geleden stond hier voor het eerst een app in de fik. Ik zag het gebeuren en mijn reactie was gelijk: 112 bellen. Mijn man komt binnen lopen van werk, die de andere ingang had genomen en nog niet had gezien dat er brand is, hoort mij het zeggen, kijkt en zegt gelijk: ik ga helpen... en weg was hij. Ik heb het eten uitgedraaid en ben erachteraan gerent.. hij was nergens meer te bekennen, alleen zag ik dat de hele gallerij vol met rook stond, dus ik bedacht me geen moment en heb de verdieping onder de brand er van op de hoogte gebracht en de mensen uit huis gehaald, bij mij thuis opgevangen. Ondertussen kwam ik mijn man tegen... wat denk je.. hij is die gang opgerend, die helemaal zwart van de rook stond en kwam halverwege de bewoonster van 85+ tegen. Die heeft hij mee naar het gedeelte genomen waar nog geen rook stond ( galerijen zijn overdekt en afgesloten). Onderweg moest hij zelf nog een raam open doen om lucht te happen en hup verder. Daarna is hij er weer op gerent, en op alle andere deuren staan bonzen.... gelukkig stonden al die huizen leeg. Het app is afgebrand, bewoonster en kat hadden niks ernstigs. Onderburen zaten tot s avonds laat bij ons en we hadden een week lang ons hele huis vol met bloemen staan.... mijn held.... zucht
oja.. en op de kermis vroeger.. was er een meid van een jaar of 12, en een hele groep meiden van de zelfde leeftijd zeker een stuk of 11.. die ene meid werd echt door de hele groep in mekaar geslagen over de hele kermis, echt bont en blauw en bloed.. en niemand deed wat, iedereen liep gewoon door alsof er niets aan de hand was.. toen is mijn moeder tussen die groep gesprongen en heeft die wijven weggeduwd en gescholden en toen dat meisje uit die groep getrokken en met haar bij een cafetje gaan zitten om haar ouders en de politie te bellen... ik was toen een jaar of 8 geloof ik... en ik kan me dat nog zo goed herinneren.. was echt zielig voor die meid
ik weet niet of t een heldendaad genoemd kan worden maar ik heb naar mijn idee uit instinct gehandeld toen ons huis in brand was gestoken. is onderussen alweer 8 jaar geleden volgens mij maar heb er nog steeds "last"van. wij woonde net 3 weken in Tilburg omdat ik daar werk had gevonden en mijn man daar vandaan komt. konden bij vrienden intrekken dus geen probleem. echter 3 weken later hadden buurtjongens onze camper in de brand gestoken. midden in de nacht om 4 uur. de camper stond slechts een halve meter van t huis uit waardoor de vlammen tegen onze slaapkamer aan stond ik schrok wakker omdat ik dacht een nachtmerrie te hebben over t feit dat ons huis aan t afbranden was. toen ik dus wilde plassen zag ik pas dat t ect gebeurde dus heb gegild om onze huismaatje wakker te schreeuwen en heb tegen mijn man ( toen nog vriend) staan aan schoppen om hem wakker te krijgen terwijl ik de brandweer ook aan t bellen was( oe kom je erop) uiteindelijk ben ik toen naar beneden gerend om de kat te vangen, onze slangen en rat (geen voer hoor) te redden van de verbrandingsdood om vervolgens via een klein dakraampje naar beneden te springen. de brandweer was terwijl wij de dieren redde al aan t blussen maar daardoor was wel t plafond van de huiskamer al aan t instorten maar wij vonden de dieren belangrijker dan toen ons eigen leven( misschien heel raar maar zo dachten mijn man en ik op t moment. lang verhaal maar ik denk dat doordat ik wakker ben geworden t leven van mij, mijn man en onze huisvriend heb gered en die van onze dieren . achteraf hebben wij toen de brand geblust was nog de schade bekeken en er bleek maar 2 milimeter hout tussen de vlammen en ons in t zitten. we hadden niks meer. alleen t gene wat we aan hadden
mijn echte heldendaad is van mijn vader (toch wel)mijn oom en neef. mijn broertje toen een jaar of 4. is in een onbewaakt ogenblik van de boot afgevallen (lagen in de haven en hij had nog geen vest aan) en daar is hij onder de boot terecht gekomen en dus nooit meer boven kunnen komen zonder hulp. mijn vader neef en oom zijn gaan duiken en hebben hem gevonden. ze hebben hem wel even moeten helpen met ademhalen hij had natuurlijk water binnen gekregen. achteraf 15 jaar laten besefte ik pas wat een heldendaad dat is geweest.en ik had er niet aan moeten denken wat als ze hem niet gevonden hadden of als het op open water was gebeurd.
en dat door een tv! moet je er wel even bij vertellen wat de bewoonster eerst nog had gedaan hahaha ik bedoel niet gelijk vluchten maar eerst je zoon bellen dat er brand is (zoon is brandweerman) maar gelukkig geen gewonden en dergelijk
whah tv ontploft idd, probeerde het zelf te blussen maar in noodtime stonden de gordijnen in de fik en op dat moment is mijn lieffie gaan rennen.. zoon was er later als mijn man, die is idd brandweerman... rare dag was het
hahaha ja zoon moet vanuit zuid komen bij de dumpel vandaan hahaha. nou ja gelukkig is het allemaal goed afgelopen. (heb jij nog mee gemaakt dat de oude brandweer kazerne in de brand stond? nee ofwel)
Ik vind het niet echt een heldendaad maar omdat TS een voorbeeld van verdrinken aankaart moest ik er ineens aan denken. Ik heb toen ik 14 was een vriendinnetje gered van verdrinking in de zee. We waren wat te ver uit de kust gaan zwemmen, waren moe en toen werd het ineens heel erg diep waardoor het water super koud werd. Zij dus ineens enorme kramp, paniek en ze ging een paar keer onder. Ik kon niet reddingszwemmen maar ja, iemand laten verdrinken doe je ook niet nietwaar? Dus ik heb haar aan haar haar omhoog getrokken, kreeg in haar paniek een stomp op mijn hoofd (stank voor dank ) dus ik gaf een tik terug om haar rustig te krijgen. En toen ben ik, zoals ik het op Baywatch wel eens gezien heb, met haar terug gezwommen, dus zij zo half op me en ik op mijn rug, en toen het wat warmer werd ging haar kramp ook weg. Nooit zo over nagedacht, je bent 14 en hardstikke puber, dus op het strand zaten we er al om te geinen dat ze bijna verdonken was
mijn vader heeft ook ooit een meisje gered wat stikte in een toverbal. ik stond erbij en keek ernaar, hevig onder de indruk. ik geloof niet dat het zelf als en heldendaad zag, hij was er heel kalm onder en naderhand ook. mijn broer moet echter geregeld op komen dagen. hij heeft een vrij hoge functie in een staalfabriek en hij is de ehbo er. ongelukjes zijn daar meteen grote ongelukken, en af en toe ook dodelijk. dat is nu eenmaal zo als je de voorzorgmaatregelen niet of minder in acht neemt en slordig wordt als het dan mis gaat krijg je een paar ton aan staal over je heen. affijn, hij wordt geregeld bij ongelukken geroepen want hun bedrijf staat bij een akelig verkeerspunt. dan verleend hij eerste hulp en reanimatie als dat nodig is tot de ambulance arriveerd.ik geloof ook niet dat hij het ziet als echte heldendaden trouwens. hij is net zo nuchter als mijn vader.
Mijn schoonvader is een held! (hij mag het zelf ook graag vertellen haha!) Ik weet niet wanneer het was, maar hij was op weg ergens naar toe en toen zag hij dat er een auto met 3 jongens tegen de boom was geknald. De auto vloog in brand en de jongens konden er zelf niet uit komen. Niemand durfde wat te doen, maar mijn schoonvader is er naartoe gerend en heeft via de kofferbak de jongens weten te bereiken. Toen hebben wat omstanders hem geholpen en hebben ze de jongens alledrie uit de auto weten te halen!!!! Hij is er zelf supertrots op, haha...(zegt van niet hoor, hij zegt dat het normaal is, maar ik heb het verhaal al 20x gehoord en hij denkt nog steeds dat hij het telkens voor het eerst vertelt!!!)
wat fijn om te horen dat er nog zulke mensen zijn! want tegenwoordig kijken veel mensen maar doen niets.... niet echt een heldendaad denk ik maar ik ben wel onwijs trots op mn ventje! een paar weken geleden was hij de hond aan het uitlaten savonds (vlakbij een snelweg) en de hond sloeg aan om iets. dus mn man kijken en toen stond er een meisje al aan de andere kant van de vangrail op de snelweg! ze wilde zich voor een auto gooien, mn man heeft 112 gebeld en is naar dat meisje gelopen. haar daar eerst weg gehaald en een heel gesprek gehad met haar totdat de politie er was. meisje was 15 en zwanger en vanwege problemen thuis en met vriendje zag ze het allemaal niet meer zitten. de politie heeft haar veilig meegenomen gelukkig. ben blij dat mn man haar daar weg gehaald heeft niet alleen voor haar leven maar ook dat van een automobilist! ik denk niet dat die het na had kunnen vertellen anders....
Pffff wat een verhalen hier... gelukkig wel steeds met een goede afloop! Ik heb m'n zoontje 1x met de heimlichgreep moeten redden (mandarijnpartje was in z'n slokdarm blijven steken, hij kreeg het echt niet weg en na 30 sec had ik geen vertrouwen meer dat het goed zou komen). Maar da's geen heldendaad natuurlijk. Rare moeder ben je als dan niks doet