Hallo dames, Naar aanleiding van het topic over de medische wetenschap ben ik eens gaan nadenken. Hoe ver gaan mensen voor een ander mens? Ik zou nooit mijn lichaam beschikbaar stellen voor het testen van medicatie, want ik vind dat mijn eigen gezondheid nog altijd voor die van een volstrekt vreemde gaat. Maar toch voel ik mij dan een beetje schuldig... egoïstisch is het juiste woord. Maar ben je dat dan wel als je zo denkt? Ik vind het altijd prachtig om mee te maken als mensen iets doen voor een ander zonder eigenbelang. Helaas maak je het niet vaak meer mee in het dagelijks leven, althans dat is mijn ervaring... Daarom vroeg ik mij af: Wie heeft er al eens iets heldhaftigs gedaan? (al is het maar klein) Ik wil graag mooie verhalen horen! Je mag soms wel eens trots zijn op jezelf en dat ook delen O Zelf ga ik de spits afbijten met 2 dingen die me altijd bij blijven staan. De eerste zal ik nooit vergeten omdat ik toen heb gezien hoe makkelijk en egoïstisch mensen kunnen zijn: Het was 's avonds rond een uur of half 8. Ik kwam uit mijn werk. Ik zag al van een afstandje dat een (waarschijnlijk) drugsverslaafde een oudere vrouw met rollator stond lastig te vallen voor geld. Van de afstand waarop ik verwijdert was van het duo kon IK al zien dat de vrouw zich bedreigd voelde en graag weg wilde, maar de viezige man bleef maar aandringen bij haar en werd zelfs lichtelijk agressief! Op dat moment passeerden er 2 jongere mannen (die liepen een eindje voor mij).... die keken ernaar, en liepen door Alsof er niks gaande was! Ik was denk ik daar nog bozer over dan over het feit dat die junk die oudere dame lastig aan het vallen was... Dat heeft me uiteindelijk denk ik ook het lef gegeven om me er wél mee te bemoeien. Ik sprak de man dus aan en vroeg of hij de vrouw met rust wilde laten. Deze begon toen te flippen en tegen de rollator van de vrouw aan te schoppen. Ik ben toen tussen hem en de vrouw in gaan staan en ja... ik kreeg toen de rest van de klappen Resultaat: junk loopt na het slaan meteen weg richting coffeeshop, oudere vrouw erg geschrokken maar wel ongedeerd, ik: 2 gekneusde ribben en een gekneusde arm. Maakte me allemaal niks uit, maar WAT was ik boos op die 2 knullen die gewoon niks deden! :x Die moeten hoe dan ook de comotie gehoord hebben die de vechtpartij met zich mee heeft gebracht want zo ver weg waren ze niet, maar ze zijn gewoon doorgelopen. grrrrr... 2de gebeurtenis die ik nooit zal vergeten is voornamelijk vanwege het gevoel! Mensen beweren wel eens dat ze geen instinct meer hebben. Daar ben ik het dus absoluut niet mee eens. Soms gebeurd er iets, en dat wekt dan een bepaalde reactie op. Daar denk je dan niet over na, dan handel je gewoon. Ik vond dit heel vreemd om te ervaren, ik heb dat pas 1 keer gehad. En wel als volgt: Ik heb ontzettende watervrees! Echt! Ik kom NIET in de buurt van water al helemaal als het om vijvers gaat brrrrr.. Daar krijg ik echt hyperventilatie van en paniek. Ik kan dan ook niet zwemmen, nooit een diploma gehaald om deze reden. Op een dag was ik met de hond wandelen in het park en er waren nog jonge kindjes aan het spelen bij de rand van een vrij diepe vijver. Opeens duwt het ene kindje het andere het water in Nou dat kind dat in het water viel begon ontzettend te spartelen en te krijsen (waarschijnlijk meer uit schrik dan wat anders) en voordat ik zelf nog na kon denken ben ik het kind nagesprongen en heb hem op de kant geholpen. Ik kon gewoon zwemmen! Ik KAN helemaal niet zwemmen! Maar het gebeurde gewoon! Dat was vreeeeeemd... Dit was puur instinct Bovendien ben ik nog nooit zo hard met hakkenschoenen over een hobbelig grasveld gerend Ook instinct... Heel stiekempjes ben ik toch wel trots op mezelf over deze 2 dingen. Helaas kan je zoiets niet zo vaak vertellen. Dussss... wie volgt?
Wij wonen aan een drukke weg met een bushalte zowat achter in de tuin. Toen we hier nog niet zolang woonde zaten we in huis maar hoorde we wat in de buurt van de bushalte. Er stonden 2 auto's op de busstrook en er waren 2 mannen een man die op de grond lag in elkaar aan het schoppen. Een derde man stond er ook bij en in de auto van die drie mannen zat een jong meisje (jaar of 5 denk ik). Er stonden al aardig wat mensen bij te kijken van een afstand maar niemand die iets zei. Nu dacht ik vroeger altijd dat als ik zoiets zou zien gebeuren dat ik niet het lef zou hebben om er wat tegen te doen maar ik werd zo boos op dat moment dat ik er naar toe liep en tegen die mannen ging schreeuwen, dat we de politie gebeld hadden, wat ze aan het doen waren, of ze wel helemaal goed bij hun hoofd waren en wat allemaal niet meer. Die ene man die erbij stond te kijken kwam toen op mij af en begon tegen mij te schelden. Een andere man ging weer in de auto zitten en die andere ging nog even door. Toen ik begonnen was tegen die drie mannen toen durfde er opeens veel meer mensen iets te zeggen of te doen. Een man met een fiets zette zijn fiets tussen die scheldende man en mij zodat hij mij niet aan kon vliegen en andere mensen hebben op een gegeven moment het slachtoffer overeind geholpen. Uiteindelijk zijn de drie mannen vertrokken voordat de politie er was maar gelukkig hadden diverse mensen het nummerbord genoteerd. Het slachtoffer is met hoofdletsel in de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd en mocht gelukkig de volgende dag weer naar huis. Hij kon zich van het voorval niet veel herinneren. Wat mij het meest is bijgebleven is inderdaad dat iedereen er wel naar stond te kijken maar niemand er wat aan deed en dat meisje in de auto.... Toen die man tegen mij aan het schreeuwen was werd mij duidelijk wat er aan de hand was. Het slachtoffer had volgens hen te laat opgetrokken bij het stoplicht zodat hun weer voor rood licht kwamen te staan (waar ze dus uiteindelijk wel doorheen waren gereden!) Volgens die mannen deed hij dat expres en dat was toch geen goed voorbeeld voor die kleine meid...... Nee met drie mensen 1 man in elkaar slaan, dat is wel een super voorbeeld! Ik heb daarna echt nog wekenlang slecht geslapen vanwege dat meisje.
Ik stond op het station te wachten op mijn bus en iets verderop zat een meisje van een jaar of 12. Even later ging daar een jongen naast zitten van een jaar of 25, met de rug naar mij toe. Toen zag ik aan de achterkant van die jongen dat zijn arm "bepaalde" bewegingen maakte en dat meisje was paniekerig rond aan t kijken. Ik kreeg n vemoeden en ben opgestaan en erna toe gelopen, mn vermoeden was juist en ik werd ineens zo woest, heb dat meisje vast gepakt en zei, kom maar bij mij staan en ben me toch uitgevallen tegen die jongen. Die daarop meteen de benen nam. Verder hebben ik en mn vriend al diverse keren ruzie's beëindigd die op straat gebeuren tussen kinderen. (ook grote kinderen) Dat die eens ruzie hebben..oke...hoort erbij. Maar dat ze met 6 man op 1 staan te rammen hoort er niet bij. Mijn vriend doet aan de lopende band heldendaden. Die zit bij de vrijwillige brandweer en heeft al veel mensen bevrijd en gered. En ook n hoop dieren. Helaas maakt ie ook de andere kant mee, dat er niemand meer te redden is..
ik kan hier niks heldhaftigs melden, heb zoiets nog nooit van dichtbij meegemaakt (gelukkig) maar ik heb wel een keer hulp nodig gehad( was nog er jong),ik stond op het ijs met twee oudere meiden, 1 zakte door het ijs en de andere haalde haar uit het wak en slaapte haar naar binnen. Later zou ze mij komen halen... Ik stond ondertussen op ijs dat steeds verder naar beneden zakte en het kraakte onder mijn voeten. Maar ik kon niet naar de kant want daar lag al geen ijs meer... Ik heb staan gillen om hulp naar 2 mannen die 25 meter verder hun hond uit lieten, wel kijken naar mij, maar helpen? ho maar! ik ben blij dat er nog mensen zijn die anderen helpen, dat hoort eigenlijk iedereen te doen.
Ik woonde aan een drukke weg toen ik in een studentehuis woonde. Op een gegeven moment komt er een huigenoot me kamer binnen om te zeggen dat er aan de pverkan een flink ongeval was gebeurt wij allebei verpleegkundige in opleiding als een speer er naar toe er stonden allemaal mensen om heen en NIEMAND deed iets en stonden allemaal te kijken. Wij ons er tussen gefrommeld en EHBO gegeven gerenaimeerd en toen de politie kwam kunnen beademen de p[olitie deed verder ook gelemaal NIKS. Het leek erg lang te duren maar eindelijk was er dan een abulance en hebben het van ons overgenomen terwijl de politie gewoon stond te kijken. We hebben ons adres achter gelaten bij de politie want hiun zouden zeggen als ze wat wisten. we hebben an de olitie noot meer wat gehoord wel stond er op een dag een paar jongeren met een grote bos bloemen want ze hadden navraag gedaan wat er precies gebeurt was en dat er 2 meisjes hadden geholpen. Hun vader is overleden onderweg naar het ziekenhuis dit hadden we al in de krant gelzen maar wat ik en me huisgenoot het ergste vond is dat er stond dat de politie eerste hulp hebben verleend en niet omstanders. Maar ja ach we hebben ons best gedaan en meer hebben we niet kunnen doen.
echt mooi deze verhalen heb het allemaal zitten lezen... zelf heb ik nooit echt een heldendaad verricht... gelukkig ook nooit nodig geweest heb wel een keer iemand gered die bijna verdronk dan want was zelf aan het zwemmen en een meisje zelfs een kennis toen zag ik een paar keer koppie onder gaan... ik ren erop af en en daarna zwemmen en pak haar vast ik zeg gaat het? zegt ze ja nu wel ik verzoop bijna... nou dan schirk je wel even verder heb ik zelf ook wel eens hulp nodig gehad maar het was het verhaal zoals gewoonlijk iedereen kijken en niks doen... ik was denk ik 11 jaar en ging zwemmen daarna rond 7 uur even een patatje kopen met een 'vriendin' wat ik doorhad dat er 3 jongens achter ons aankwamen en wijg aven er geen aandacht ana totdat ze naar mij toe kwamen en me op de grond duwde en ik riep donder op! en echt 3 jongens rond de 18 a 19 jaar de 1 wou me bikini uittrekken waarop ik terug schopt en de andere een duw gaf en op de grond viel... waardoor ik op me blote voeten over de stenen allemaal losse steentjes terug heb gerend naar het zwembad... het ergste nog alle klasgenoten en alle mensen stonden met een grope 0f 20 toe te kijken teriwjl ik riep help! wat zeiden ze sla ze en schop! echt is gelukkig verder niks gebeurt had alleen flink schaafwonden maar dat er niemand hielp te erg! daarna nog aangfite gedaan echt NOOIT meer wat van de politie gehoord.... en gisteren heb ik nog een oud vrouwtje geholpen ze was omver gewaaid door de wind dus even haar geholpen met omhoog komen wel fijn om hier te lezen dat er toch nog mensen zijn die wel andere helpen!
Op de een of andere manier trek ik altijd situaties aan met bejaarde mensen. Of ze aan me zien dat ik in de bejaarderzorg werk 1 keer, gingen we naar de kerk i.v.m. de jaardienst voor mijn vader. Wij liepen nog op de parkeerplaats maar ik zag dat vlak voor de kerk een ouder echtpaar liep en dat de man opeens viel. Ik gooi mijn tas neer en ren er meteen naar toe. Eerst kijken of hij niks mankeerde en toen samen met mijn man, die oude man opgeholpen en tot de kerkbank meegelopen. Want hij was erg geschrokken. Mijn man zei even later: vindt je dat nog normaal dat je je tas zomaar op straat gooit Ach ja, als je maar iemand kan helpen. En de 2e situatie is: Ik reed met mijn moeder richting een druk kruispunt. En zag dat een scooter een overstekende oude man had aangereden. En wat denk je: iedereen kijkt en niemand doet iets. Ik midden op het kruispunt mijn auto stil gezet en naar de man toegerend. De buschauffer die het ook zag belde de ambulance en ik heb eerste hulp verleend. Maar heb wel de man op straat laten liggen, daar ik niet wist of hij iets gebroken had. Ik denk dat iedereen wel handelt. ( als je een beetje meeleeft met de medemens) Het is ook een behoorlijke stoot adrenaline die door je lichaam gaat en dan doe je gewoon wat je gevoel ingeeft. Ik ben benieuwd naar de andere verhalen. Hope
nou ik weet niet of het heldhaftig te noemen is omdat er geen fysieke handelingen bij te pas komen maar ik en mijn man hebben vaak mensen kostelos in huis genomen omdat ze uit huis geschopt waren of gewoon nergens terecht konden, ook hebben we mensen vaak financieel geholpen zonder er ooit om terug te vragen (en dan betreffen het geen kleine bedragen) dus we hebben wel degelijks iets goeds gedaan voor anderen zonder eigenbelang...telt dat ook?
wowwwww! Ja prachtig deze verhalen! Zo zie je toch maar weer dat er ook goede mensen zijn, en dat vind ik een prettige wetenschap. De goede kant van de mens mag wel eens wat vaker belicht worden Ik zit ook te wachten op nog meer verhalen. liefs, Joeja
@ayyildizf: Dat geldt zeker! Jullie zijn engeltjes dat jullie dat zomaar doen. Wij hebben zelf een keer een puber in huis gehad 6 weken lang omdat haar vader haar mishandelde, geen huur betaalde en hij met zijn gezin op straat kwam te staan. Vandaar dat ik weet dat iemand in huis nemen zomaar best een zware last kan zijn én een inbreuk op je privacy. Je levert zelf behoorlijk in op dat moment. Dus, ja! Mag zeker gezegd worden!
Tja ik vind het niet echt een heldendaad, maar ik heb een jaar of 7 een oude man die voor de supermarkt was neergevallen gereanimeerd en een ambulance gebeld. Die man heeft het allemaal net gered en sindsdien heb ik een goede band met deze man van 80 jaar erbij. Inmiddels is zijn vrouw overleden en ga ik regelmatig langs om een bakkie koffie te drinken en even met hem te wandelen. Ook ben ik regelmatig tussen een vechtpartij gaan staan om alles te sussen, maar naar mijn idee behoor je mensen te helpen, en niet aapjes te kijken. Groetjes, Elvira
mooi om dit allemaal te lezen Ik ben op mijn 12de weleens een vijver ingegaan nadat een eend urenlang vastzat in het riet met een haakje in zijn bek en het draad helemaal vastgewikkeld om hem heen. Stonden ook een stuk 6 volwassen heren omheen maar niemand die ook maar iets doet. En vorig jaar op weg naar mijn werk in de trein. Zat een chinees gezinnetje met baby die zich verslikte (in iets veel te groots om al te eten als baby). Het kind zat in een maxicosi en begon al blauw aan te lopen maar de ouders waren te druk in gesprek met elkaar (ruzie ofzo). Ben toen ook opgestaan en heb dat kind opgepakt en gezorgd dat het bewuste stukje uit de luchtpijp kwam door hem op mijn hand schuin naar beneden te houden en op het ruggetje te slaan. Het stel keek me echt raar aan en een bedankje kon er ook niet vanaf.. heb het gevoel dat ze niet eens doorhadden dat er iets gaande was met hun baby.
Heb ook ooit zoiets meegemaakt. Ik liep met mijn toenmalige vriend door de stad en toen zat er een vrouw die geen nederlands sprak op de grond met een klein jongetje. Zij zat te huilen, wij ernaar toe. Het jongetje was niet meer bij bewustzijn! en reageerd ook niet meer op pijnprikkels. Hij ademde nog wel, maar natuurlijk direct de ambulance gebeld en die kwamen met de traumahelikopter. Het stomme vond ik dat er dus allemaal mensen waren, die wel even keken, maar vervolgens doorliepen. Uiteindelijk bleek dat het jongetje de dag daarvoor gevallen was, had ook een kleine hoofdwond en daardoor was het gebeurd. Gelukkig is alles goed afgelopen.
vind het geen helden daad, maar heb mijn zusje tot 2 keer toe van de dood gered. 1 keer waren we samen in de zee, we wilden eruit gaan.. maar het was zo'n hele stijle kant en stroming.. Ineens verdween ze onderwater (we waren nog klein) heb gegraaid als een gek onder water.. en vond haar al proestend.. 2de keer was ze kleiner denk ik en ze had zo'n buisje smarties gekregen met zo'n dun dopje. Ze zat op de stoel met haar buisje te spelen en ineens zie ik haar kokhalzen. Ik rende op haar af en mepte haar op haar rug.. met een boog vloog dat dopje uit haar keel. gheheheh wat een doos die zus van mij hahah
Zo, jullie verdienen stuk voor stuk een medaille! En ik heb een kleine daad verricht: 10 weken meegedaan aan moeders voor moeders Groet van Kiki
Ben ik helemaal met je eens. Maar ergens is het (helaas) ook doodeng in sommige gevallen. Denk maar aan al die ruzie's overal, zinloos geweld dus. Mijn oudste noem ik altijd gekscherend "vredestichter", als die op stap is wil die ook altijd ruzie's sussen. Ik ben als de dood dat ie ooit een verkeerde tegen komt en dat er politie aan mn deur staat omdat ze iets moeten vertellen....
Goed zo Kiki. En wie weet kan ik je over een tijdje wel vermelden dat jij op mijn heldenlijstje erbij komt.
Kleinigheidje maar maar vond het oh zo zielig. Was met mn vriendin en kinderen op scheveningen op het strand...of zandvoort...nouja iig op t strand En na verloop van tijd komt er n meisje...niet veel ouder als 3 voorbij lopen, helemaal in tranen. Echt zo zielig. En ze bleef maar rond kijken en huilen en doen. En niemand deed wat dus ik en mn vriendin er op af en geprobeert er uit te krijgen wat er mis was. We vermoeden natuurlijk al dat ze dr ouders kwijt was. En ga dan maar zoeken als 3 jarige op t strand! Hebben dr bij dr handje gepakt en zijn gaan wandelen met onze kinderen. Meisje was zo overstuur dat ze niet veel kon zeggen. Wij zijn rond aan t kijken gegaan of we een donkere vrouw zagen die ook liep te zoeken.. was n heel donker kindje nml. Onderwijl vragent of ze wist bij welke paal (er staan daar van die palen met bordjes erop met beesten oid zodat kinderen en volwassenen weten waar ongeveer hun spullen lagen) haar ouders waren. Maar het enige wat er uit kwam was gesnik...kan me dat kleine zweet handje wat me echt heel stevig vast gegrepen had alsof ze bang was helemaal te verdwijnen nog helemaal voor de geest halen. Na n tijdje wandelen...zo'n 10 minuten ofzo zagen we een blonde vrouw helemaal in paniek....Had al lopen zoeken en schreeuwen...liep gewoon te huilen zo ongeveer...niemand die wat deed ofzo...zelfde als bij die kleine meid. Die bleken dus bij elkaar te horen! Had ik dus niet verwacht zon witte hoog blonde vrouw en zo'n donker kindje maar gelukkig wel weer bij elkaar En door alle commotie wisten wij niet meer waar wij lagen Gelukkig wist mijn oudste zoontje het wel (pdd-nos en lopende enceclopedie) Maar ik snap dat niet hoor...Als je zon kleine uk ziet lopen helemaal in paniek, dan help je die toch? Al is het maar naar de strandwacht of ehbo brengen (waren wij ook van plan als we de moeder niet hadden gevonden) Maar nee...dan kijk je blijkbaar de andere kant op ofzo En dan die arme moeder....je zal je kindje maar kwijt zijn op zon plek Helaas heb ik het ook van die kant mee mogen maken. Op een braderie...zo staat mn zoontje van 4 naast me...zo istie weg. Wij altijd goed afgesproken dat als we elkaar kwijt zijn dat we dan allemaal naar de fiets lopen en dan vinden we elkaar weer. Maar dat was schijnbaar iets te konkreet voor mn ventje want hij had netjes gedaan wat hij moest doen...maar ik was daar (nog) niet! Had natuurlijk niet gezegd ga naar de fiets EN blijf er wachten...foutje van mama... Dus ging hij me zoeken in de boekenwinkel (wat ik daar nou zou moeten als ik hem kwijt ben...) Dus toen kwam ik bij de fiets en was hij er niet Ben in paniek en bijna blind van de tranen nog een keer over die braderie gegaan om te zoeken....NIEMAND die vraagt wat er is...ze kijken je aan ...zien je tranen...en verder mag je het zelf uitzoeken... Gelukkig was mn zoontje er de 2e keer wel toen ik weer bij de fiets kwam. En kon ik na n tijdje wel lachen om zn peuter redenatie. Maar god wat voelde ik me reddeloos en zo klein en alleen gelaten op dat moment