Het onderwerp is er al eens geweest, maar is gesloten, dus vandaar nu #2. Wanneer wist je, of wisten jullie, dat je klaar was voor een kindje? Heb je eerst gewacht tot baan, huis, financiën en studies op orde waren? Of wogen andere factoren zwaarder? Wij zitten in die twijfelfase... En ik ben heel benieuwd in welke situatie jullie ervoor gegaan zijn!
Er klaar voor zijn is volgens mij een gevoelskwestie, ik bedoel, je kunt een huis, auto, vastbaan, spaarpot, relatie en diploma hebben.. maar er zelf nog niet klaar voor zijn.. Voor mij was bovenstaand wel een must om eraan te beginnen, daar ben in eerlijk in, maar lichamelijk was ik er allang klaar voor.
Me vriend is paar jaar ouder dan ik ongv 4jr. Toen ik hem echt leerde kennen was ik 16jr (ken hem al jaren toen ik 4jr was kende ik hem al) Het heeft half jr geduurt voor dat we wat kregen onder tussen 17jr greworden. Na een jaar zei hij ik ben we toe aan een kind, maar ik zelf nog niet. Hij zei altijd op me 21e wil ik een kleine onder tussen is die bijna 25jr. Nu ben ik zelf bijna 21e en ik ben er sinds half jaartje klaar voor, kreeg steeds meer kriebels maar dat wilde ik nog niet tegen hem zeggen wilde eerst zelf even goed nadenken. Wij gaan met een groep die ook nu kinder wezen hebben er zijn nu twee stellen die,allebei een kleine hebben 1 stel al ander half jaar en de ander is afgelopen weekend geboren. Dus bij deze mijn verhaal!
Lichamelijk en emotioneel ben ik er al wel 3 jaar klaar voor... Alleen zou ik graag eerst ergens anders willen wonen, dus huis te koop. Vaste baan wil ook nog niet lukken, mijn contract is nu ook al weer niet verlengd, dus straks werkloos... Eind vorig jaar gepraat en gepraat met mn vriend... we hebben het gevoel dat we eindeloos moeten wachten tot het "plaatje" goed is, huis staat inmiddels twee en een half jaar te koop Samen de knoop doorgehakt, en ben op 01-01-2012 gestopt met de pil en alles lekker op zn beloop gelaten, voelde zo goed!! En zie banner voor resultaat Financieel zal het wel niet helemaal perfect worden, maar we zijn er zo klaar voor om papa en mama te worden, en "vroeger" werden de kindjes ook wel groot!! Ik denk dat de emotionele en lichamelijke basis de belangrijkste voorwaarde is om de stap te zetten
Goeie vraag, maar niet zo simpel te beantwoorden. Puur individueel als vrouw, was ik er klaar voor vlak na mijn dertigste verjaardag. Het begon te kriebelen en de wereld leek vol met zwangere vrouwen en kleine kinderen. Ik had toen echter nog maar net een half jaar een relatie. Het kan zijn dat deze fijne, stabiele en al vrij serieuze relatie heeft bijgedragen aan het ontstaan van mijn kinderwens, kan ook zijn dat mijn leeftijd ervoor gezorg heeft dat er hormonaal iets gebeurde waardoor ik de biologische drang tot voortplanting voelde. Hoe dan ook, de relatie was nog te pril en bovendien woonden we niet op het zelfde continent. Als koppel zijn we er sinds 1½ jaar klaar voor. We stonden op het punt te gaan trouwen en bij mijn schat was het besef gekomen dat ik, 4½ jaar ouder dan hij en inmiddels 32, niet al te lang meer kon wachten. We woonden echter nog maar net samen, in het zelfde land, en bovendien leende de financiële situatie zich echt niet voor het grootbrengen van een kind, dus hebben we gewacht. Financieel zijn we hopelijk over enkele maanden ver genoeg dat er 3 op een redelijke wijze kunnen leven en we het als verantwoord beschouwen om ervoor te gaan. Mijn man denkt erover om een vervolgstudie te doen en in dat geval zal het nog wel een paar jaar krapjes blijven, maar als we moeten wachten tot alles perfect in orde is (studie klaar, vaste baan, studielening afbetaald, huis gekocht, gereisd) kunnen we er net zo goed helemaal niet aan beginnen, want dan is mijn lichaam inmiddels ietsje te oud voor een succesvolle zwangerschap.
Ik ben blij dat wij niet hebben gewacht tot ik een vaste baan had. Die heb ik na drie jaar zoeken nog steeds niet. Werken kan altijd, vruchtbaarheis is niet bepaald eindeloos. Ik was er klaar voor toen ik ineens zwanger was. Ik was aN het afstuderen en we waren bezig met een flat kopen toen we besloten het langzaam eens te gaan proberen, zonder haast en hopelijk over een half jaar- jaar zwanger. Diezelfde avond is mijn oudste verwekt... Dat was geweldig maar ook heeeeeeeeel snel. Het allerbelangrijkste is dat je rondkomt, een heeel stabiele relatie hebt (als er iets is dat je relatie onder druk zet, is het wel kinderen!) en een woning. Verder komt alles helemaal goed. Twee banen, drie auto's en 20.000 op de rekening zijn heel relatief.
Tja.. op zich zijn onze 'feitjes' oke. Relatie stabiel (zeven jaar samen, een getrouwd), huis (huurappartement). Beiden een baan, hij vast, ik sowieso als diploma binnen is (volgend jaar). Manlief is in dec. klaar met studie, gaat dan fulltime werken en in salaris gelijk veel vooruit. Nu redden we ons ook trouwens, je leeft immers naar wat je hebt. Nog wel wat af te betalen aan schoonouders (gedeelte bruiloft nog). Mettertijd willen we naar een koophuis, maar we hoeven niet weg (groot genoeg). Toch die twijfel.. lukt je studie afmaken naast zwangerschap, toch beetje bang voor reacties 'waarom wacht je dat ene jaartje niet'.
Ik vond hoogzwanger afstuderen echt geen probleem (en ik deed wo) denk dat het makkelijker te combineren is dan met werk eigenlijk.
Jij werkte er niet naast? Ik geef les op een middelbare school (15 uur) en daarnaast dus afstuderen volgend jaar (ik doe hbo deeltijd).
Toen ik een relatie had, waarbij ik zeker wist dat ik van deze man kinderen wilde ging het heel snel het voelde gewoon heel goed!! In een eerdere (langere) relatie voelde het niet goed en zijn er ook geen kinderen gekomen (mijn partner wilde wel maar ik niet) dat heeft me aan het denken gezet en uiteindelijk heb ik die relatie beëindigd..
Qua gevoel zijn mijn vriend en ik er al wel een poosje klaar voor. Hij is 30 en ik 26. Hij was zelfs liever gisteren al vader dan vandaag. Er moest qua maretiele dingen voor mij nog wat dingen geregeld worden. Mijn huis verkopen, zijn huis verkopen, samen een mooie gezinswoning kopen. Inmiddels mijn huis verkocht en wonen we samen in mijn vriend zijn woning die vrij klein is (daarom wilde ik eerst een gezinswoning) Doordat mijn vriend het bedrijf van zijn baas heeft overgenomen krijgen we de eerste 3 jaar geen hypotheek. Een groter huis zit er dus nog even niet in. Begin april werd er een tumor in mijn schildklier ontdekt. Er was twijfel of deze goedaardig of kwaadaardig was. Daarom werd besloten de helft van mijn schildklier + tumor te verwijderen. Uiteindelijk bleek (nu 1,5 maand geleden) dat het allemaal goed was. Op het moment dat ik thuis kwam na het horen van de uitslag is er bij mij wat veranderd. Ik ga niet meer wachten tot ik het perfecte plaatje heb wat ik in mijn hoofd heb. Dan maar vorlopig een klein huis en creatief met ruimte omgaan. Klinkt misschien overdreven maar het leven kan veel te kort zijn.
Ik ben ook op 01-01-2012 gestopt met de pil! Maar ik zit nu te wachten wanneer ik kan testen Einde van de maand pas duss hoop dat gelukt is!
Ik ben ook op 01-01-2012 gestopt met de pil! Eigenlijk had ik nooit zo'n sterkte kinderwens. Ik wilde wel 'ooit' kinderen, maar op mijn 30ste dacht ik dat nog steeds. Vriendlief en ik hadden het er wel steeds vaker over en hij wilde heel graag maar ik zat nog op het 'goede moment' te wachten. We hebben net een eigen zaak, we willen nog verhuizen, ik heb een eigen paard, we willen nog een lange reis maken....zo kon ik wel 100 dingen verzinnen om het nog uit te stellen. Maar rond kerst besefte ik opeens dat 'het perfecte moment' nooit zal komen. Er zal altijd wel iets zijn dat anders of beter kan. Maar we hebben alles om een kindje een goed en gelukkig leven te bieden. Veel liefde, goedlopende zaak, mooi huis.... Het was net alsof toen de kinderwens opeens wakker werd en hij werd opeens heel erg sterk. En nu ben ik nog liever vandaag dan morgen zwanger!
Wij zijn nu van 14 april 3 jaartjes samen, en wonen sinds januari ook samen. Sinds toen ben ik ook gestopt met de pil omdat we dit zograag samen willen, er lijkt ons niets mooiers als je van elkaar houd een klein wondertje van ons samen !! kan er niet meer op wachten... het duurt me allemaal zo lang.. ik hoop dat ik snel aantel en we een gezinnetje gaan worden. Het is elke maand afwachten.. Moest afgelopen zat ongesteld worden maar ben het nu nog steeds niet heb wel menstruatie pijn in mijn buik dus verwacht dat ik het wel ga worden deze week.. xx
Hallo.. Lastige vraag altijd, wanneer ben je er klaar voor.. Ik wist al mijn hele leven dat ik kinderen wilde en was er eigenlijk ook van overtuigd dat ik ze liefst jong wilde. Op mijn 21ste leerde ik mijn huidige man kennen.. Hij was toen bijna 25, hij wilde ook graag kinderen en van hem had het wel meteen gemogen.. Ik zag dat niet zitten, studeerde nog, we woonden beiden nog thuis en wilde carriere bouwen en genieten van ons samen (samenwonen, vakanties, stappen, vrienden, etc).. Toen ik 25 was zijn we getrouwd en nu ben ik 28 en ben ik er klaar voor Mijn man ook een stuk meer dan toen ie 24 was, dat geeft hij nu dus ook wel toe haha! We hebben gefeest en gebeest, gereisd en ik heb een goede baan en mijn man heeft sinds een jaar een erg goedlopend eigen bedrijf... Nu voelt het goed! Ik denk dat het bij iedereen anders is, wanneer het goed voelt en dat ieder zijn eigen redenen heeft.. Als het goed voelt, en je hebt een kindje iets te bieden, dan ervoor gaan!
Ik had een vaste baan, maar werd ontslagen in mijn verlof. Dus daar zou ik niet op wachten (hoewel de ervaring wel heeft geholpen bij latere sollicitaties) Wanneer was ik er klaar voor? We wisten al heel vroeg in onze relatie dat we samen kinderen wilden. Maar niet meteen. Eerst samen genieten. Een vaste baan hadden we toen al. Daar kwam een huwelijk en daarna een koopwoning bij. Na de verhuizing vonden we dat het nu toch echt wel tijd werd, aangezien ik intussen alweer achter in de twintig was. Of ik er emotioneel klaar voor was wist ik op dat moment nog niet echt. Dat kwartje viel pas toen we tijdens een zomervakantie veel met mijn nicht en haar familie (twee kleintjes destijds) optrokken. Ik heb een foto van mij, met twee kleuters aan de hand lopend op de boulevard ergens in Zuid Frankrijk. Dat gevoel vond ik zo heerlijk. Dat wilde ik ook!
Hier dan ook mijn verhaal. Toen ik 17 was ben ik onverwachts zwanger geraakt van mijn oudste zoon. Ik had toen al 3 jaar een relatie met mijn ( nu EX)partner. Ik had altijd gezegd dat ik nooit kinderen zou willen. Toen ik eenmaal zwanger bleek en de kleine op de echo zag (de dag erna, ik bleek al dik 11 weken zwanger te zijn) was ik er gelijk klaar voor. Daarna is er nog een zoon bij gekomen. Deze relatie heeft hij na 10 jaar verbroken. Sinds 9 maandjes heb ik een nieuwe vriend. Inmiddels wonen we al een half jaar onder één dak. Het gaat geweldig met ons vieren. Hij is 32 en ik ben nu 25. Hij komt uit een relatie van 12 jaar waarin zijn ex geen kinderen wou en hij wel al. Geheel onverwachts ben ik drie maand geleden zwanger geraakt. en 2 maand geleden heb ik een vmk gekregen. Daar zijn we allebei kapot van geweest. Dit heeft ons het besef gegeven hoe graag we het willen. Hij werkt fulltime. Heeft een goeie baan. ik studeer. We hebben nu nog een huurhuis, maar gaan volgend jaar kopen. Wel moet ik zeggen dat we ruimte genoeg hebben voor 3 of 4 kindjes. Bij ons is dus GEVOEL de doorslag gever. Inmiddels ben ik 5 weken zwanger.
tja het ideale plaatje is voor iedereen anders dus volg je gevoel.. wij zijn nu ruim 9 jaar bijelkaar en hebben in het begin altijd geroepen dat we nooit kinderen wilde, naar verloop van tijd werd dat gevoel minder en kwam vooral bij mij het gevoel dat ik iets miste en toch graag een kindje van ons samen wilde,een nwe stap in onze toekomst samen.. manlief vond het wel oke het leven dat we hadden met onze lieve labradors en we deden alles waar we zin in hadden.. geld zat maar ook graag uitgegeven.. beetje bij beetje kwam bij hem ook het gevoel dat hij wel een kindje wilde,na het stoppen met de pil en het lange wachten op een zwangerschap moesten we helaas ook de stap maken richting zkh na 10x iui en 1x icsi zijn we na 3 jaar onderweg geweest morgen 16 weken zwanger van ons TWEELING. we waren er al een tijdje klaar voor voor ons gevoel.. Maar zo klaar als nu zijn we nooit geweest en nee ik heb geen vaste baan, maar in de tijd van nu is er moeilijk aan te komen. en heb ik een leuke baan. manlief heeft wel een vaste baan altijd handig.. we hebben maar 1 auto en ook geen duizende euros op onze rekening staan,maar zijn helemaal klaar voor het ouderschap en al die andere dingen te laten varen en onze prioriteit en de behoefte van onze kids voor op te stellen.. ook financieel.. dus volg je gevoel.. xxx ps ik heb altijd geroepen als we kinderen willen dat wil ik ze voor mijn 30e want ben geen carrieremens. nu zijn we door de medische molen 3 jaar verder en ben ik eerder 29 dan mama,dus gevoel is veel belangrijker dan leeftijd dat is een getal en het moet je allemaal maar gegeven en gegund zijn..
Bij ons was het in de regel alles behalve ideaal. Mijn man een huurappartement waar ik pas net bij kwam wonen, ik zat in mijn examenjaar van de HAVO, we waren 10 maanden samen, en ik was 17. Toch kan ik niet zeggen dat ik er niet klaar voor was, ondanks dat ons zoontje ongepland was. Integendeel; gaan met die banaan, was onze eerste reactie! We waren zó blij. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en mijn man ook. Inmiddels hebben we een koopwoning en ga ik, over 3 jaar een vervolgopleiding doen als de jongste naar de basisschool gaat. We zijn na 4,5 jaar nog steeds erg gelukkig samen en met de kids
Wij wisten dat we er klaar voor waren, toen we ons bedachten: "Waar wachten we eigenlijk nog op?" Telkens hadden we onszelf doelen gesteld. Ik wil dit en dat bereiken, voordat we beginnen aan kinderen. Na een paar maanden kwamen we er al achter dat dat niet ging werken. Het enige wat we namelijk heeeeeel graag willen is een kindje, dus waar wachten we dan nog op? Ja, we zitten nog wel met een koophuis die we niet verkocht krijgen, maar ook daar vinden we wel weer een oplossing voor. Sterker nog, als ik zwanger ben, moeten we er een oplossing voor verzinnen! Hier verder ook liever gisteren dan vandaag zwanger!