Ik weet niet of er nou veel meiden zijn die hier ervaring mee hebben maar ben eens benieuwd wat voor reacties ik krijg. Ik was ongepland, ondanks koperspiraal zwanger. Diezelfde dag kwamen we er achter dat ik 8 weken en 2 dagen zwanger was maar dat het vruchtje die dag overleed (het klopte bijna niet meer). Ik heb eerst 2 weken afgewacht, wilde het eerst verwerkt. Maar behalve dat ik me gaar voelde door alle hormonen en telkens discussie kreeg met mijn man over pro/anti abortus (waar we dus niks mee te maken hadden) voelde ik maar weinig. Het vruchtje is niet vanzelf losgekomen. Heb eerst nog een echo gehad maar het was echt overleden. Gisteren is de miskraam opgewekt door medicijnen. En dat was niet zo leuk. Ik had s morgens veel pijn en toen het eruit kwam was ik licht in paniek. Het was echt heel duidelijk een vruchtje/kindje met vruchtzak. Heel bizar dat het toch echt zo was. En nu zit ik hier en bedenk hoe ik me voel. En ik voel gewoon niks en ik weet dat dat niet goed is. Zal de klap nog komen? Zal ik echt verdrietig of opgelucht zijn? Feiten zijn gewoon... we zaten er beide echt niet op te wachten. Mijn zoon en dochter schelen 20 maanden en mijn zoontje zou met dit kindje 14 maanden schelen en ik vind het nu al mega zwaar. Ook financieel niet heel handig. Over 2 weken word ik boventallig op mijn werk. Maar, ik zou niet voor abortus gekozen hebben (en mijn man kan zich daar nu ook wel in vinden) en ik zou echt wel veel van dit kindje gehouden hebben... En toch voel ik maar weinig. Mijn man gaat zich over 2 maanden laten sterriliseren. Wij vertrouwen beide niet meer op anticonceptie. En daar voel ik enigszins weerstand tegen maar een andere optie is er denk ik ook niet. Ik wil geen andere anticonceptie en mijn man zal nooit een derde willen. Vanmorgen had ik de arts van het ziekenhuis aan de lijn. Zij zei: Ik hoop je hier heel snel weer zwanger te zien... en toen moest ik wel even slikken... dat zal dus niet meer gebeuren. Ik vind het wel erg cru dat mijn laatste zwangerschap zo geeindigd is. Maar verder voel ik nog steeds weinig. Kortom, een hele hoop gedachtes... weinig gevoelens... Wie heeft dit ook meegemaakt en kan me eventueel tips geven? Andere mensen met tips ook welkom natuurlijk.
knuf lieverd, ik denk dat de gevoelens nog wel komen... t is allemaal zo snel gegaan, je hebt eigenlijk niet eens de tijd gehad om te wennen aan t zwanger zijn en toen werd t je alweer afgenomen..
Ik heb dit niet meegemaakt (wel miskraam van gewenste zwangerschap en daar ben ik vanaf het begin erg verdrietig om geweest). Maar het "niks voelen terwijl ik denk dat het wel zou moeten" herken ik wel uit een andere situatie. Ik heb de neiging om achterover te leunen en eens naar mezelf te gaan kijken, als het ware. Eens analyseren water nu eigenlijk allemaal met me gebeurt. En dan vooral het gevoel uitschakelen. In mijn geval kwam de klap later alsnog. Het besef dat het niet niks was wat ik had meegemaakt. Dat ik ook verdrietig mocht zijn. Ik denk dat dit ook voor jou geldt. Dit had jouw kindje kunnen zijn. Je had het nooit vrijwillig afgestaan. Je zou ervan gehouden hebben. Ook al gaat het om iets waar je niet om hebt gevraagd; je bent toch iets kwijtgeraakt. Mijn ervaring is dat uitgesteld verdriet vaak groter is dan verdriet dat je gelijk "beleeft". Ik kan je niet zeggen hoe je dat moet doen. Ik weet het zelf niet goed. Ik weet alleen dat ik het eerst niet kon en nu wel. (Maar dat is zeker niet zomaa gegaan!) Orobeer toch toe te geven aan je gevoelens. Opluchting en verdriet hoeven niet met elkaar te strijden ofzo. Dat kan best samen gaan! Veel sterkte in ieder geval.
ik ben een paar dagen geleden gecurreteerd mijn gevoel vanaf maadnag dat ik hoorde dat alle 2 de hartjes niet meer klopte was niks.. ik voelde helemaal niets geen ene andere emotie geen geluk en geen verdriet.. gisteren is alles pas bij mij binnegkomen en een flinke klap gehad. iedereen verwerkt dingen op zn eigen manier. ene is licht terleurgesteld tot zwaar depresief.. het zijn jou gevoelens en elke gevoel die jij hebt is goed... Suc 6 en veel liefde in de toekomst
Ik heb het zelf niet meegemaakt (wel van een gewenste zwangerschap) maar mijn beste vrienden wel. Zij kwam erachter dat ze zwanger was terwijl ze aan de pil was en deze correct in nam. In het begin was ze helemaal in paniek, het was niet helemaal duidelijk hoe ver ze was en ze zat alles behalve in de ideale situatie om nog een kindje te krijgen (woonde door omstandigheden weer tijdelijk thuis met haar zoon, vader en zij waren uit elkaar en financieel was ook een huge problem). Ze heeft abortus heel serieus overwogen want vader in kwestie wou absoluut niet nog een kind op dit moment en de uit eindelijke keus die je maakt, maak je natuurlijk wel voor 3 personen of eigenlijk 4. Na lang overwegen kwam ze tot de conclussie dat ze een abortus echt niet kon omdat zoon ook ongeplant was maar die heeft ze wel laten komen. 2 weken later begon ze bloeden en nog eens 3 dagen later is ze het kindje verloren. Ze bleek al 12 weken te zijn aan hand van de grote van het kindje. Ook bleek dat het kindje zwaar gehandicapt was, hoofdje was vergroeit met lichaam. Ze heeft intens veel verdriet gehad en voelde zich enorm schuldig omdat ze abortus heeft overwogen. Uit eindelijk heeft ze er vrede mee gesloten omdat het kindje geen mens waardig bestaan zou hebben. Ik denk dat voor jou de klap ook nog moet komen. Het had kunnen uitgroeien tot jullie kindje, waar jullie ondanks dat het niet geplant was, wel van hadden gehouden en veel liefde hadden gegeven.. Laat het even bezinken, neem wat tijd voor jezelf en probeer even te realiseren wat er nou precies gebeurd is, het is hoe dan ook niet niks. Sterkte!
ik ben in 2005 zwanger geraakt door alles heen van mijn toenmalige partner die alcoholist was en zeer geweldadig.. ik wilde dus totaal niet! Mijn zwangerschap werd een Mola zwangerschap.. dus ik kwam ook nog in een giga medische molen terecht.. maar ik voelde opluchting op dat moment, omdat ik geen kind wilde dat op deze manier verwekt was en al helemaal geen kind van hem.. ik onderging een curretage.. vond de moed een punt te zetten achter relatie.. en het ging goed. tot paar jaar geleden.. ik heb een gigantische klap gehad op bepaald moment.. leek wel of alles er in 1 keer uitkwam.. en het bleek dat ik ondanks ongewenste zwangerschap en alles erom heen niet verwerkt had.. heb hulp moeten zoeken om het een plek te geven.