Ik sta voor een moeilijke beslissing. Afgelopen januari ben ik weer begonnen met werken, na de bevalling van ons tweede kindje. Omdat mijn werk nogal wat doet met je psyche (ondersteuner directie in TBS kliniek), niet alleen door de vaak beladen zaken, maar ook door de werkdruk. Ik moet alles PRECIES goed doen. Een klein voorbeeld. Ik werk van 8.00 tot 16.30 uur. van 10.00 tot 12.00 uur zit ik bij een vergadering waarbij allerhande behandelinhoudelijke termen om mijn oren vliegen. Ik ben door tijdsdruk verplicht om deze vergadering na mijn pauze uit te werken en dan moet hij ook nog foutloos (denk aan d-t foutjes en interpretatie) aangeleverd worden. Stel er zit wel een keer een foutje in een verslag van 6 A4-tjes. Dan wordt je direct bij de baas geroepen en wordt je stevig aan de tand gevoeld. Dit foutje blijft je de rest van de tijd achtervolgen, tot de volgende vergadering een dag later... Zo ziet mijn werkdag eruit. Ik werk nu sinds februari nog maar 2 dagen per week, normaal 3 dagen. Maar ik word echt nog steeds dood ongelukkig van dat werk. Mijn man en ik hebben het gehad over, als ik thuis zou blijven voor de kinderen, even pas op de plaats maak ( ook wegens vrij ernstige gezondheidsklachten waarvan de oorzaak nog niet achterhaald is) en hem ga helpen in zijn zaak en dan op termijn iets kleins voor mezelf ga beginnen. Hij is bij de boekhouder geweest en als we het rustig aan doen, dan kunnen we best goed rondkomen. Mijn tegenargumenten zijn: ik heb dan de sociale contacten niet meer en best een leuke band met sommige collega's, ik ben volledig afhankelijk van mijn man. Wel zou ik zo graag alle tijd aan mijn kindjes willen besteden. Het enige waar ik bang voor ben, is dat ik een beetje ver eenzaam. Wie kan mijn helpen? Wat zou jij doen in mijn situatie??
Zoals jij al over je werk praat (en sorry ik bedoel het niet bot), maar zoals je het schrijft ga je niet met plezier naar je werk en zit jij in deze functie, met alle bijbehorende verplichtingen aan perfectie, niet op je plek. Als het je thuis toch te "saai" is, je de sociale contacten mist, dan kun je altijd nog naar een andere baan uitkijken toch. Je hebt het in princiepe luxe voor elkaar. Financieel is het mogelijk.... Je moet niets maar jij MAG Succes met je beslissing.
Bedankt Flamingo, ik voel me niet aangevallen. Het is gewoon de waarheid. Mijn functie is ook dusdanig veranderd van een leuke, uitdagende en afwisselende functie in een saaie notuleerbaan, dat het niet meer bij me past. Ik heb dit aangekaart bij de werkgever, maar er is niets aan te doen. Je blijft daar tegen een muur aan lopen. als ik weer wil gaan werken is dat inderdaad mogelijk, maar het liefst ga ik iets voor mezelf doen in een richting waarvan ik weet dat ik mij daar met volle overtuiging en passie in kan storten . Wat nu zaak is, omdat mijn man zijn zaak snel groeit, is dat zijn klussen en boekhouding op orde komen, want dat komt de zaak dan alleen maar ten goede. Toch is een eigen zaak nooit compleet safe, wij hebben beide nog een vast inkomen bij een baas. Mijn inkomen is ook erg goed, dus het is een flinke deuk. We zullen zeker moeten gaan bijstellen in luxe. Voor mij is dat geen probleem, ik zou het als een uitdaging zien, maar mijn man is de zaak begonnen om (in zijn woorden) niets tekort te hoeven komen. De kinderen alles te kunnen geven en veel op vakantie te kunnen. Hij zou het aan de andere kant ook wel fijn vinden, als ik thuis bij de kinderen blijf. Toch is het niet een hele makkelijke keuze. Ik zeg wel mijn baan op waar ik in 6 jaar van het algemeen secretariaat naar ondersteuner van de directie ben gegaan. Ik heb ook mijn leuke momenten op mijn werk, vooral met collega's. Verder vind ik het een beetje eng om volledig afhankelijk te zijn. Een groot pluspunt vindt ik dat ik heel veel aandacht aan de kinderen en het huishouden + lekkere hapjes koken kan besteden. Zoals je merkt, nog even een warboel in mijn hoofd
Kan je niet een half jaar fulltime ouderschapsverlof opnemen? Dan kan je rustig uitproberen of thuis zijn je bevalt of dat je toch het sociale van je werk mist. En als het thuis bevalt, kan je alsnog stoppen. Succes, lijkt me een lastige beslissing.
Als jullie het je kunnen veroorloven dat jij tijdelijk zonder werk zit zou ik per direct mijn baan op zeggen als ik jou was en dan gewoon op zoek gaan naar wat anders. Dan ben je misschien idd tijdelijk afhankelijk van je man en heb je wat minder sociale contacten, maar ik kan me niet voorstellen dat dat erger is dan de (werk)situatie waarin je nu zit.
Als je dat doet, krijg je ook nog eens maximaal 4.11 euro terug van de belastingdienst. Ok, het is geen wereld salaris, maar alle beetjes helpen. Je zou gewoon eens kunnen kijken wat er aan andere banen is. Ik heb een klein jaar na Jelle's geboorte ook gekozen voor een andere baan omdat de baan die ik had me teveel werd. Lichamelijk zwaar, vaak op en neer met een klein contract, werkgever die me niet tegemoet wou komen en collega's die niet snapte dat mijn werk niet op de eerste plaats kwam. (ja, ook de collega's met kinderen) Ik heb ervoor gekozen om qua werkdruk en lichamelijke belasting een stap terug te doen (van een verpleeghuis op een revalidatieafdeling naar een verzorgingshuis) en dat is de beste beslissing geweest die ik ooit heb kunnen maken. Ok, ik nam het risico dat het werk me niet lag, maar dat blijkt helemaal niet zo te zijn. Ik ben nu niet meer helemaal kapot als ik thuis kom, heb plezier in mijn werk en ik krijg er ook nog eens hetzelfde voor betaald.
Ik zit over hetzelfde na te denken.. Een succesverhaal ter inspiratie: een collega kreeg knallende ruzie met mijn baas (hier ook altijd een hoop gezeik over kleine foutjes) en heeft letterlijk gillend het bedrijf verlaten. Eerst zat ze gewoon thuis, toen ging te vanaf huis werken voor zichzelf, maar dat werkte ook niet. Haar man heeft een eigen bedrijf en moedigde haar aan de stap te zetten. Nu, anderhalf jaar later, heeft ze een eigen taartenwinkel en levert ze zelfs aan BNers! Ze is vaak moe, wat wil je ook met 3 koters, maar ik heb haar nog nooit zo gelukkig gezien. Zij was zo moedig om voor zichzelf te kiezen en ik vind het een enorme inspiratie. Wie weet durf ik die stap ook ooit erns te nemen...
Wat een dillemma zeg, Is je oppas goed geregeld, of heb je daar ook geen goed gevoel over ? Mijn advies is, regel een lieve gastouder waar je je kindje in een rustige omgeving brengt met steeds hetzelfde gezicht/persoon en laat het daar eventueel ook eten en/of ontbijten zodat jij een beetje relaxed aan het werk kunt gaan. Dat is een super situatie..... Leg en maak alles vantevoren klaar voor de dagen dat je gaat werken. doe zelf rustig aan. Plan, plan, plan... Concentreer je even op je huidige werk, Focus....doe je uiterste best, ga er voor, het zijn tenslotte maar 2 dagen. De banen liggen niet voor het oprapen deze tijd.
Ik zit momenteel ook thuis ivm ziekte maar als ik heel eerlijk vind vind ik het heerlijk. Ik heb nog zat sociale contacten en ik mag zelf geen autorijden. Ik zou heel graag willen dat dit altijd kon. Ik zou zeggen ga lekker een tijdje met je kindjes op trekken je krijgt er zoveel voor terug.
Als het financieel zou kunnen zou ik ook voor het moment stoppen met werken. Ik heb in tegenstelling tot jou wel een prima baan en ook nog eens dicht bij huis.Toch zou ik graag bij mij meisje thuis zijn, mijn man helpen in de zaak en wellicht iets voor mezelf gaan doen. Ach ja, het zijn lastige overwegingen, maar als je zo de balen hebt van je werk moet je ermee stoppen. Ik ken het uit ervaring en het kan alleen maar beter worden! Alles gebeurt met een reden!!
Een jaar geleden zat ik in een soortgelijke situatie. Een baan met zware werkdruk. Leuke, lieve collega's maar toch redelijk ongelukkig door de functie. Altijd keihard gewerkt op een redelijk hoog niveau met een behoorlijk salaris en ambitie en groeimogelijkheiden. Twee kindjes waarvan 1 met flinke gezondheidsklachten (hele periodes met om de week heel benauwd en 40+ koorts). Een man die wel leuk verdient maar niet super (wat dat betreft had hij beter kunnen stoppen) Het was twijfelachtig of het echt te redden was maar we hebben een buffertje. Dat scheelt. En ook ik had altijd al de wens om eens wat voor mezelf te doen. Ik heb er voor gekozen m'n baan op te zeggen. Die sociale contacten mis ik wel maar ik doe m'n best dit te vervangen op andere manieren. 1 vaste ochtend in de week een bakkie doen met vriendinnen met kinderen en elk weekend wel even voor mezelf op pad. Al is het maar een uurtje. Heel soms heb ik wel eens een weekje dat ik het echt mis om geen werk te hebben en geen collega's om me heen te hebben. Maar de volgende ochtend doe ik weer eens 2 uur over een paar boodschapjes doordat de kleine meid werkelijk elke paardebloem onderweg grondig bestudeert of we zijn thuis koekjes bakken of weet ik wat en dan realiseer ik me weer dat dit de beste keuze ooit is. m'n dochter is qua gezondheid gigantisch opgeknapt. Financieel redden we het prima, bezuinigen is m'n nieuwe hobby . En het eigen bedrijfje bestaat sinds 1 januari dit jaar. Ik hoop in de jaren dat ze beiden thuis zijn een basis te kunnen leggen waar ik mee verder kan wanneer ze naar school zijn. Succes met de moeilijke beslissingen en als je nog dingen wil weten o.i.d. mag je altijd een PB sturen.
@Anita1983, dat is wel een inspirerend verhaal. bedankt daarvoor. Wij hebben ons besluit nog niet genomen, omdat ik momenteel nog met flinke gezondheidsproblemen te kampen heb, waarvoor eerst een oorzaak gevonden moet worden. Maar mijn hart zegt echt dat ik moet stoppen daar. @Yil, dat is ook waar. Ik ben er ook van overtuigd dat alles met een reden gebeurd. @Geesje, ik denk dat mijn post niet helemaal goed is overgekomen. Ik maak een afweging momenteel om te gaan stoppen bij het bedrijf waar ik werk, om de eerste jaren bij de kinderen te blijven en mijn man te helpen met zijn zaak. Ik was vooral benieuwd naar ervaringen van de mama' die ook gestopt zijn met hun baan en hoe dat wordt ervaren. bedankt voor jullie ervaringen, het klinkt positief en daar ben ik heel blij om, omdat mijn voorkeur steeds duidelijker begint te worden. We zijn druk bezig met de financien op een rijtje zetten .
Ben benieuwd naar je gezondheidsklachten.. Heb je deze misschien omdat je nu met zo'n tegenzin naar het werk gaat? Ik kamp zelf ook met gezondheidsklachten en zit sinds een paar weken ziek thuis. Heb een erg drukke, verantwoordelijke baan waar ik net heb besloten mee te stoppen. Ga morgen naar de bedrijfsarts en het daarna ook aan mijn teamleider vertellen, oftewel: ontslag nemen. Mijn lichamelijke klachten zijn ws een gevolg van maandenlang op mijn reserves te hebben gelopen (zeg ik dat goed?). Ik wil al jaren voor mezelf beginnen en ga dat nu gewoon doen! Iets wat ik leuk vind en goed in ben. Wij gaan het financieel ook een stuk krapper krijgen maar we kunnen het wel redden. Ik ben geen type om me alleen met de kinderen bezig te houden, heb ambities en wil mezelf op andere gebieden ontwikkelen. Dus ik ga niet 'niks' doen, vandaar de keuze om voor mezelf te beginnen. Sociale contacten kan je zoeken en onderhouden. Ik merk dat ik nu ik thuis zit (ondanks dat ik ziek ben), mijn vriendinnen juist meer spreek. En het heeft ons ontzettend veel rust gegeven thuis qua halen, brengen, kdv, op tijd weg, snel in de auto, thuis snel koken, kindjes moe van school/bso/kdv, kindjes in bad en naar bed, zelf op de bank ploffen en op naar de volgende dag hectiek.. Ik ben benieuwd wat je keuze zal gaan worden. En je hebt wel 6 jaar voor dezelfde baas gewerkt, dat staat goed op je CV, voor als je in te toekomst wel weer op zoek gaat naar een nieuwe baan.