Hallo meiden, Vorig jaar is mijn moeder overleden aan borstkanker. Het was een hele verdrietige tijd. Nu gaat het wel weer aardig, maar heb ik zo vlagen van verdriet. Vooral nu ik zelf graag moeder wil worden en met allerlei vraagjes zit. Vragen die ik nooit aan haar heb gesteld en nu niet meer kan stellen. Herkent iemand dit? of heb je een moeder waarmee je geen contact meer mee hebt. Dan zou ik het fijn vinden om die ervaringen te delen. xx Kitty
Hoi Kitty, Mijn moeder is de dag na de geboorte van mijn 1e dochtertje overleden op 27 juli 2007. In het begin bessefte ik het niet dat ze er niet meer was. Ik heb inmiddels 2 meiden wat totaal van elkaar verschillen en ik zou zo graag dingen over mij van vroeger willen weten maar kan het helaas aan niemand meer vragen. Mijn vader overleed toen ie 47 was in 2001. Daarna mijn opa(70) op 2 juli 2007, 3 weken later overleed mijn moeder(45) en mijn oma(69) overleed op 19 augustus 2009 10 dagen voordat mijn jongste 1 zou worden. Soms is het wel fijn dat er zo'n forum is waar je even je hart kan luchten. Liefs nancy
Hoi, Mijn moeder is dit jaar overleden net na haar 57 verjaardag aan een zeldzame kanker in haar buik. Daarvoor had ik haar een aantal jaar niet gezien wel elke x geprobeert wou het ging niet mede door mensen die zich ermee gingen bemoeien. Ben bij haar sterfen geweest en heb haar laatste wensen in vervulling kunnen laten gaan. Ik mis haar vreselijk en zou zo graag alles met haar willen delen al mijn angsten en twijfels maar ook blijdschap. mijn moeder zou het geweldig gevonden hebben als ze weer oma zou worden. Dit gedicht hieronder is met mijn moeder mee gegaan. Mama tot straks Mama tot straks is wat ik tegen je zeg, Want op dit moment ben je al onderweg. Jij weet dat deze weg niet zo lang is, En het is niet jij, maar ik die hier voor bang is. Jij bent al heen gegaan, en dat maakt me een beetje boos, Maar straks is ons volgend samen zijn geheel tijdloos. Bij deze boosheid waren tevens wat verwarringen, Waardoor sommige dingen anders dan anders gingen. Maar straks kunnen we alles bijpraten, Zoals we vroeger bij elkaar zaten. Het zal nog wel even duren, volgens mij nog velen uren, Eer dat wij samen van boven naar de nabestaanden kunnen turen. Veilig zit jij nu al in het felle licht, Maar voor dit licht knijp ik nu mijn ogen nog even dicht. Ik heb nog een lange weg te gaan, En weet dat jij in moeilijke tijden naast me zult staan. Tot straksmama zei ik als ik weg ging, om dan later terug te komen, Maar nu zeg ik dit in herinnering, en in mijn aller mooiste dromen. Straks is niet tijds gebonden, Straks is als ik je weer zie, en heb gevonden. Mama tot straks
Hoi Kitty, Mijn ouders wonen op Curacao. Ik heb ze nog niet verteld dat ik zwanger ben, omdat ik het over 3 weken persoonlijk wil gaan doen. Ik vind het ook heel erg jammer dat mijn moeder duizenden km van mij vandaan woont. Ik kan haar weliswaar bellen en advies vragen, maar mijn kleine zal ze mischien eens in het jaar zien. Ik vind het jaar dat ze bijvoorbeeld er niet zijn om een dagje op de kleine te passen, niet omdat het goedkoper is, maar omdat ze dan toch opgroeit met opa en oma. Mischien een stom advies, maar als je moeder zussen had, probeer deze te benaderen. Mischien zit er zelfs eentje tussen met wie je een hele goeie band hebt. Ik denk dat ik dit zou proberen. Sterkte meid.
Hoi Kitty, Mooi dat je er een toppic over opent. Mijn moeder is 27 juli 2005 plotseling overleden 53 jaar was ze nog maar, niet meer wakker geworden smorgens... kwam voor ons heel hard aan, maar voor haar...een mooiere dood kan bijna niet als ik het zo zeggen mag. Ik had toen geen vriend en was al helemaal niet bezig met een kinderwens ofzo. Gelukkig hebben we voor haar dood veel gesproken over hoe zij het vond om zwanger te zijn van mij en mijn broer, mijn moeder heeft 4 zussen en daar heb ik goed contact mee...dus kan ik nu soms 1 tante vragen hoe wie en wat. Ik heb 7 juli MK gehad....1e keer zwanger en dat ging helaas mis.... in die tijd heb ik haar mega gemist..... Ik probeer positief te blijven en denken dat zij mee kijkt over mijn schouder...maar dat is niet altijd makkelijk. Meid ik wens jou veel sterkte toe met het verwerken en het een plekje geven voor nu maar ook voor de toekomst. Verder veel geluk en succes met zwanger mogen worden, ik duim mee dat je snel zwanger mag zijn. Liefs knuffel Lilly
heel mooi gedicht ( mamavan5 ) moest even een traantje weg pinken. ik ken er niet over mee praten heb allebij mijn ouders nog alleen ze zijn al wat op leeftijd, mijn vader was ook al bijna bij me vandaan gegaan. toen ik nog heel jong was. gelukkig is die er nog. meide veel sterkte met het verlies. en met jullie zwanger worde en zwangerschap kusjes linda
Lieve Kitty, mijn moeder is vorig jaar in februari heel onverwacht overleden aan longkanker. Het was verschrikkelijk allemaal, maar nu gaat het ook met mij weer aardig. De dood van mijn moeder heeft mijn kinderwens versterkt en ik mis haar daardoor des te meer, ook omdat ik al mijn vragen niet aan haar kan stellen. In mijn familie weet niemand van onze pogingen zwanger te raken (we zijn 13 maanden bezig nu, net de mmm in, want mijn vriend heeft slecht zaad). Ik heb een tweelingzus die geen kinderen wil en daar dus ook geen ervaring mee heeft en met mijn vader kan en wil ik er niet echt over praten, hoewel ik heel hecht met hem ben. Maar dit is toch meer iets tussen vrouwen. Bovendien wonen zij in Duitsland, dus ook nog eens 500 km hier vandaan. Ik kan er gelukkig wel met goede vriendinnen over praten en zo kom je ook wel dingen te weten, krijg je adviezen en kun je ervaringen delen, maar dat neemt het gemis van mijn moeder zeker niet weg. Als ik eraan denk dat mijn moeder haar kleinkinderen (die er hopelijk gauw komen) nooit zal zien is het verdriet is nog steeds immens. Ik probeer me dan weleens in te beelden dat ze het van boven allemaal wel zal zien en met ons meeleeft. Meid, ik hoop dat je in je omgeving en wellicht in dit forum de steun en antwoorden krijgt die je nodig hebt! Groetjes en veel sterkte, Nati
Hallo meiden Wat een reacties en wat fijn , maar verdietig tegelijk dat er meerder zijn die dit hebben. Mooi gedicht ook . @ nancy heftig verhaal zeg, begrijp dat dat heel moeilijk is. @nati wat is mmm eigenlijjk? ik heb gelukkig wel vriendinnen waarmee ik over dingen kan praten. Lastig is gewoon dat ze wel meelven, maar het niet echt begrijpen. Ik heb wel eens met haar over dit soort dingen gepraat maar niet veel. Ik ben ook de enige thuis (ik heb nog twee zussen) die een onregelmatige cyclus heeft en pas op latere leeftijd ongesteld werd. Door al dit soort dingen ben ik onzeker geworden of het bij mij allemaal wel werkt, maar ja misschien heeft iedereen dat wel. Nu zit ik dus op dag 50 heb ik 4 negatieve testen en moet k nog tot maandag wachten. Dan kan de huisarts misschien verder helpen. Wat denken jullie kan ik zwanger zijn? xx Kitty
Hi Kitty, Mmm is de 'malle medische molen', dus bij ons gaan ze nu onderzoeken opstarten bij de gyn in het ziekenhuis. Mijn moeder vertelde trouwens weleens dat zij binnen no time zwanger was van een tweeling (mijn zus en mij), dus ik vraag me weleens af hoe zij had gereageerd op ons probleem. Toen zij nog leefde had ik nog geen kinderwens, dus heb ik het helaas nooit echt met haar over dit onderwerp gehad. Groetjes, Nati
aha nou snap ik de mmm. Ik hoop dat ik het niet nodig heb, maar ben bang dat ik wel meer moeite moet doen met onregelmatige cycli. En ja die dooddoener van afwachten is heel leuk en moet ook, maar is o zo moeilijk. Mijn moeder zou ook wel nuchter reageren denk ik, maar dat kalmeerde me vaak wel. Misschien dat ik het haar ook niet zou vertellen, maar het idee dat het niet eens kan vind ik lastig. Gelukkig heb ik wel een zusje met wie ik echt alle kleine klachtjes kan bespreken. Heb jij ook zo'n iemand? xx kitty
Dit is nou precies waar ik ook tegenaan loop, iedereen heeft begrip voor de situatie (al moet het ook vooral niet te lang duren want na bijna 2 jaar heb je het toch wel verwerkt) maar niemand weet hoe je je echt voelt. Ik ben mijn vader 19 jaar geleden verloren aan kanker en mijn moeder februari 2008 aan longemfyseem, Tim was toen 8 weken oud en gelukkig heeft ze hem nog kunnen zien en vasthouden en is ze toch oma geworden! Toen we haar vertelde dat ze oma werd vroeg ze ons of we lang bezig waren geweest we hebben het er verder nooit meer over gehad hoe lang het eigenlijk duurde voordat ze zwanger was van mij en m'n broer......wat wil je zoiets graag vragen maar helaas.....dat kan niet meer. We zijn nu bezig voor een 2e en zijn inmiddels al weer 5 maanden (6 rondes) bezig. Bij Tim was het deze ronde raak.... Het gemis is nu weer erg groot hoe zou ze zijn geweest als oma en hoe zou ze het vinden als ze nog een keer oma zou worden, het gaat echt met vlagen en periodes maar missen doe ik ze elke dag!! (enorm!!)
Ja, gelukkig heb ik ook wel personen waar ik goed mee kan praten, maar het zwanger worden blijft toch iets waar je vooral zelf mee bezig bent. Maar ik ben altijd bang dat mensen me een zeikerd vinden als ik weer over begin, dus vaak zeg ik dan maar niets. Bij mijn moeder had ik die angst niet. Mijn moeder lukte het ook altijd mij te kalmeren en en van haar nam ik dingen makkelijker aan dan van anderen. Als zij zei dat het wel goed kwam geloofde ik dat. Ik probeer me nu vaak voor te stellen wat zij had gezegd of gedacht en dat helpt ook wel een beetje. Je hebt helemaal gelijk, het idee dat je het niet meer kan vertellen is heel erg. Of ik het echt had verteld weet ik ook niet, want over het algemeen probeer ik dingen met mezelf uit te maken en wil ik niet dat mijn familie zich zorgen om mij maakt, dus veel dingen vertel ik juist mijn familie niet...
Het overlijden en missen van een moeder hakt er in. Mijn moeder is al 7 jaar geleden overleden, maar mis haar nu meer dan ooit. Ze zal nooit ons kleine meisje vasthouden. En ze zou zo trots zijn geweest. Zondag is ze gedoopt in de doopjurk van mijn moeder. Heel emotioneel, maar zo was ze er toch een stukje bij. Mijn zus en ik zijn gelukkig erg close met elkaar, en dat helpt me door de zwaarste dagen heen. Maar het gemis blijft heftig.