Ik ben nog maar heel pril zwanger en begin nu toch wel van alles te voelen. Moe, krampjes ed. en vooral sombere buien . Ik heb nog een kindje van net 1 die net ontzettend eenkennig en sneller onrustig is geworden, en natuurlijk mega druk en alles willen ontdekken. Ik ben thuisblijfmama en mijn man is zo'n 70 uur per week weg voor zijn werk, dus de verzorging van Kynan komt eigenlijk nagenoeg helemaal op mij neer. Familie woont allemaal 200 km verderop... En ik voel dat ik nu al zo'n kort lontje heb ... Als hij huilt of heel 'vervelend' is vind ik het moeilijk om rustig te blijven en erger ik me heel snel. Hebben jullie dit ook (gehad)? En hoe lossen jullie dit op? Groetjes van een mama die zich soms nu al zorgen maakt of ze het allemaal wel aan kan
ik kan alleen maar zeggen dat de eerste twaalf weken nou eenmaal zo kunnen verlopen. ikzelf was de eerste 12 weken héél moe, had enorme huilbuien en erg prikkelbaar. Tja, het hoort er nou eenmaal bij en je moet je er gewoon doorheen zien te slaan... en ik heb vaker gelezen dat je gewoon moet luisteren naar je lichaam. Als je ff wil liggen op de bank, doe t gewoon (als mogelijk is natuurlijk met je 1-jarige). Dan maar ff 12 weken niet van de grond af kunnen eten en een iets rommeliger huis, toch?
Toen ik zwanger raakte van de derde was de tweede 8 maanden. Ach, het is wel zwaar geweest in het begin. Juist als je moe bent kun je je rust niet nemen en idd erg prikkelbaar. Maarja, het was zo en daar verander je niks aan. Als je de eerste 3 maand voorbij bent word je zelf ook wel weer relaxter. Geniet er dan maar van want op het eind wordt het ook weer zwaar Al met al viel het me achteraf 100% mee en ook nu gaat het allemaal lekker hier! Komt best weer goed hoor! Succes met je zwangerschap!
ik merk heel erg dat ik prikkelbaar ben tegenover mijn huisdieren (ik heb 11 grasparkieten, 3 valkparkieten, 1 agapornis en 1 grijze roodstaart). Als ze even iets doen wat ik niet wil, even schreeuwen, of pikken ofzo, dan kan ik daar best wel kwaad om worden. Vooral de grijze roodstaart en de valkjes zijn heel tam. Die zijn het van mij totaal niet gewend dat ik zo doe. Dus ze zijn dan soms best schrikkerig omdat ze ineens niet meer weten wat ze van me moeten verwachten, omdat ik nu ineens totaal anders reageer dan normaal. Ik vind het echt niet leuk, dat ik soms ineens zo kan uitbarsten, en zeker bij de dieren probeer ik me echt in te houden. Even weglopen helpt wel bij mij. Maar helaas niet altijd. Daarna knuffel ik ze wel veel en is het weer goed....
Toen ik zwanger raakte van nummer 2, was mijn oudste zoon ook net een jaar en inderdaad, fysiek en mentaal best pittig. Ik ging vaak als mijn zoontje ging slapen, zelf ook nog even een paar uurtjes liggen. Verder vroeg naar bed gaan en proberen zo gezond mogelijk te eten. Als je je wat fitter voelt, kun je ook makkelijk met je zoontje omgaan... maar zo rond 1 jaar zijn ze idd net op een leeftijd dat ze overal aan willen zitten, ze alles willen ontdekken en je ze eigenlijk continu in de gaten moet houden... dat is ook gewoon zwaar! Na 3 maanden ging het inderdaad wel weer wat beter, maar ik moet zeggen dat ik deze zwangerschap lichamelijk zwaarder vind dan de 1e, je merkt toch dat je er al 1 rond hebt lopen. Succes!
Hoii! Ik ben vandaag in week 12 aanbweland en heb een dochter van 14 maanden. Ik heb ook een paar erge moeilijke momenten gehad..Yara zit volop in de bijna 15 mnd sprong..is huilerig, ongeduldig, gefrustreerd.. En ik was zooooo moe de eerste weken, echt niet normaal. Ik wilde zo graag slapen, en altijd net als mn dochter wakker was. Ik kon ook veel minder van haar hebben. wel zwaar voor je dat je man zoveel weg is, en dat je familie zo ver woont. want die kunnen de boel soms even ontlasten.. Ik zou de komende tijd gewoon wat makkelijker voor jezelf en voor kynan zijn..Laat de boel de boel, laat m wat vaker lekker even tv kijken met een koekie erbij zodat jij eventjes op de bank kunt liggen, en waty je ook kunt proberen; (ik weet niet hoe vaak/veel ie nog echt slaapt)...Maar als je het echt even gehad hebt, zet m in zn bedje met was speelgoed en de deur op een kier..dan kun je zelf soms net even een half uurtje rusten. En niet teveel zorgen maken over "later", dat komt vast goed, eerste tijd is pittig maar het lukt je vast! Sterkte, en niet te hoge eisen aan jezlef stellen hoor!
Ha meiden, Hahaha, leuk om te lezen over jullie korte lontjes. Ik heb mijzelf een test kado gedaan na een mega uitbarsting op een kruispunt. een man zat achterop mijn auto, heel zachtjes,niks aan de hand. HEt enige wat hij zei : "Ja, ach,het is maar een auto en je reed achteruit" Toen flipte ik volledig, want ik stond notabene voor een stoplicht te wachten,dan ga je toch niet achteruit......pfff, word weer boos,hihi. Nou moet je weten dat een auto mij helemaal niet interesseert, er zitten al genoeg krassen op. als de man gezegd had dat ie het vervelend vond,was ik zo weggereden,maar in plaats daarvan stond ik te gillen dat ie mij voor leugenaar uit zat te maken. Het enige wat ie zei was: "Mevrouwtje,waarom ben je nou zo boos......." grrrrrr. Herkenbaar dus. Ik hoop op veel verhalen,ik vind ze zaaaalig
Het is fijn jullie reacties te lezen, dat het écht allemaal goedkomt Het zal zwaar zijn maar uiteindelijk goed komen. Wat ik hier ook lees, dat je goed moet luisteren naar je lichaam is denk ik ook heel belangrijk. Ga erop letten. Thanks! Liefs
ik merkte dat ik wel heel moe was en ik vaker tot 10 moest tellen maar na de 3 maanden was het over. Hier komt ook eigelijk de gehele zorg op mij neer