Hoi allemaal, De laatste tijd speelt het idee voor een tweede kindje toch wel in mijn hoofd. Mijn partner wil dit heel graag. Zelf twijfel ik. Mijn zoon was een huilbaby. Er is geen sprake geweest van een roze wolk en zelfs nu (als ik moeder met pasgeboren baby'tjes zie, krijg ik nog altijd de kriebels en denk ik--> OMG ik ben blij dat die vna mij niet meer zo klein is...wat een ellende...). Ik zie door mijn ervaring de kraamperiode (maar ook daarna) niet als een fijne periode, maar ene van enorme stress. Ik ben heel bang dat dit weer gaat gebeuren... Ik hou natuurlijk heeeeeeeel erg veel van mijn zoon! Maar hij slaapt bijvoorbeeld de nachten nog altijd niet door (heb daar net een ander topic over geopend). Iemand hier ervaring mee (1e kindje huilbaby en wanneer 2e?)
Ja, hier was mijn oudste ook een huilbaby. Toen hij 13 maanden was gingen we voor een tweede. Op zijn 2e verjaardag werd ons dochtertje geboren (hij sliep net een week door pff). Zij was gelukkig geen huilbaby. Ik heb eigenlijk nooit getwijfeld over wel of niet nog een kindje, wel heel heel erg gehoopt op niet nog een huilbaby haha.
Niet zoals in jouw situatie. Maar bij ons was N een huilbaby en E niet. We zeggen wel eens: als we een eenling hadden gekregen en het was N geweest, weten we niet of we snel voor een tweede zouden zijn gegaan. Maar als E eerst was gekomen, zouden we meteen voor een tweede zijn gegaan. Dus ik kan me je gevoel voorstellen. Maar probeer je gevoel voor een tweede los te zien van je eerste kind. Als het gevoel voor een tweede opkomt, zou ik dat proberen toe te laten... <3
Mijn oudste was een huil baby, huilde 8tot12 uur per dag. Toen ze 2,2 jaar was kwam haar zusje..... Die huilde 17 uur per dag! Maar ik vond het een stuk makkelijker, ik wist dat het over ging en ik wist haar rustiger te krijgen, het huilen was bijna niet te stoppen, alleen als ze om mijn buik lag te slapen en dat kon alleen als haar zus op bed lag. Ik werd echt nog wel eens gillend gek van het huilen maar niet zo erg als bij de eerste.
Mijn oudste was ook een huilbaby, toch wilde ik al gauw een tweede. Rond de eerste verjaardag van dochterlief was manlief ook om en zijn we ervoor gegaan. Mira sliep toen nog steeds niet door en het is altijd een meisje met een pittig karakter gebleven. Na een paar maanden was ik zwanger van Ediz en ben ik maar heel eventjes bang geweest voor weer een huilbaby, de wens voor een tweede was alleen veel groter. Ediz was daarentegen een hele rustige en relaxte baby. Wel met enorm veel mamahonger, maar oh wat was dat in mijn ogen makkelijk zeg! Ik kon altijd wel iets voor hem betekenen en huilen deed ie echt amper. Dus voor mij een wereld van verschil.
Mijn oudste was een huilbaby, na onderzoeken van de artsen en observatie enzo bleek bij 18 uur per dag te huilen. Hij sliep door toen hij 1,5 jaar was, zijn zusje was net geboren, Wij hebben bewust gekozen voor zo jong op elkaar, zij had koemelk allergie en verborgen reflux dus de eerste 6 maanden alleen maar huilen.we wisten niet van de reflux daar kwamen we met 6 maanden pas achter toen ze opgenomen werd in het ziekenhuis dat ze een beschadigde slokdarm had, Ik heb haar net als onze zoon veel in de draagdoek gedaan, scheelt echt een hele hoop. De derde was opeens een verademing, zo rustig, nooit huilen, ook niet voor de fles,ze wachtte gewoon tot ze hem kreeg, En toen kreeg ze last met adem halen ( 6 maanden was ze ) viel nog mee maar wat vaker wakker, ze kreeg de diagnose waarschijnlijke astma ( onder de 4 jaar bijna niet vast te stellen ) maar met pufjes goed te doen, met 8 maanden was het drama, meer last van haar astma meer pufjes en andere pufjes in overleg met de arts. Daarna tig keer bij de huisarts geweest en geëist om een kno verwijzing die ik in november pas kreeg ( ze was toen 13 maanden) daar bleek heftige oor en neus ontsteking te hebben. Een week later op precies 14 maanden is ze geholpen, ze slaapt beter, heeft geen pijn meer, maar is nog geregeld in de avond of in de nacht wakker en na 6 uur wakker worden in de ochtend is echt een zeldzaamheid, Mijn punt, het is niet alleen een huilbaby die moeilijk kan zijn,zelfs als het begin super lijkt kan het daarna nog moeilijk worden. Wij hebben 2 moeilijke kids gehad in het begin waardoor we bij de derde op het ergste voor bereid waren en die bleek juist in het appeltje eitje Als jullie heel graag een tweede willen moeten jullie samen heel goed bedenken wat dat voor jullie betekend qua kraamtijd e.d en of jullie denken het samen aan te kunnen, en dan is het de eerste jaren even door de zure appel bijten Misschien dat als jullie voor een tweede gaan je dit ook uit kunt leggen aan de kraamzorg, dat hun je ergens meer in kunnen ondersteunen. ?
Onze oudste was een huilbaby. Wel met, uiteindelijk, medische oorzaak. Ik had zelf eerst zoiets van "dat doen we nooit meer". Ook ivm pnd. En toen was de oudste een jaar geworden en heel langzaam ging het toch kriebelen. Net na de 2e verjaardag van de oudste ben ik bevallen van de tweede. Weer een huilbaby, maar door de ervaring van de eerste was ik veel relaxter. Ook ben ik meer op mijn strepen gaan staan toen de ha mij zo terug naar huis stuurde. (Dezelfde week gewoon nieuwe afspraak met verzoek doorverwijzing ka) Ook hij had medische klachten. Waar we bij de oudste langer hebben moeten 'knoeien' voordat we geloofd werden en serieus naar de klachten, waren de problemen erna volledig opgelost en was hij een normale, redelijk vlotte, baby. Bij de jongste was het grootste probleem snel opgelost. Echter bleef hij vaak ziek en dan gelijk 7 dagen. Koorts duurde standaard 5 dagen (meer dan 39 graden) en in die periode accepteerde zijn lichaam geen fv. Dan ging hij overgeven en bleef overgeven. Pas met ruim 1 jaar zelf bedacht dat hij toch, in tegenstelling wat de artsen zeiden, kea had en later ook soja allergie. Ook loopt hij achter in zijn grove motoriek. Af en toe echt momenten gehad met de gedachten "waarom wou ik zo graag een tweede?" Toch vind ik het over het algemeen minder zwaar en minder heftig. En ik hou echt heel veel van beide jongens
Hier geen huilbaby maar vond de eerste periode met dat babyachtige echt verschrikkelijk. Nooit een babymens geweest en zal het blijkbaar ook nooit worden. Toch gaan we wel voor een tweede omdat de periode erna het dubbel en dwars weer goedmaakt. Maar als t kon zou de tweede lopend geboren worden
Als je mijn banner ziet, en dus het verschil in leeftijd van mijn beide kindjes, zal je begrijpen dat wij niet over 1 nacht ijs zijn gegaan. Dochter huilde bijna de hele dag, heb daar ook een pnd door gekregen. Na 9(!!!) jaar dan toch maar voor een tweede gegaan. Ja het heeft ons echt 9 jaar gekost om die beslissing te nemen. En ik voel me elke dag weer een gezegend mens...zoon lacht de hele dag! Hij huilt gewoon bijna nooit. Wat een opluchting! Dit verdient iedere nieuwbakken moeder/vader! Al huilt geen enkele baby natuurlijk expres...
Mn oudste was technisch gezien misschien geen echte huilbaby (daarvoor huilde ze net niet genoeg, mits je je uiterste best deed ), maar wel een vrij moeilijke baby. Ze kon tot ze ruim een jaar was letterlijk geen seconde alleen zijn en je moest haar altijd, altijd dragen. Verder huilde ze altijd bij omkleden, in bad doen, tandjes poetsen, nagels vijlen, etc. Kortom je moest echt op je tenen lopen om haar gelukkig te maken. Ik vond het vrij pittig. Als dreumes gingen de scherpste kantjes er vanaf en naarmate ze ouder werd, werd ze steeds makkelijker. Vanaf 18 mnd sliep ze goed door en niet lang daarna begon ze echt goed te praten met zinnen van vijf a zes woorden, waardoor ze haar gevoelens en gedachtes ineens redelijk goed kon uitdrukken. Vanaf dat moment werd het een groot feest met haar. Ze sloeg bijna letterrlijk om van nacht naar dag en ze werd een hele makkelijke peuter, die zichzelf lang kan vermaken, altijd vrolijk is, overal mee naar toe kan en goed slaapt . Dat was dan ook het moment dat we ervoor kozen om het opnieuw te proberen (helaas eerst een bbz gehad, vandaar iets meer tijd ertussen). De jongste is overigens totaal anders dan de oudste. Ze is veel makkelijker en huilt alleen als er echt iets is. Helaas zijn de nachten in ieder geval op dit moment wel een stuk slechter dan met de oudste, omdat ze wel een slechtere slaper dan de oudste was is.
Ik heb lastige dochter in sommige dingen: ze was indd huilbaby en veeleisend, erg slim en ondernemend, zo verschillend van andere babys en kinderen. Slaapt nooit door, erg weinig altijd, wil altijd op volwassene manier leven: dus naast zitten op stoel, jas ophangen zoals jij etc. Wil dingen wat ze zelf bedacht had en niet geholpen worden etc. Zo was ze ook als baby. Mede ellende met bv heb ik vreselijke eerste 5wk gehad 9-21 gehuil. Gelukkig osteopaat geholpen veel de rest was gewoon aanpassingen met omgaan met haar. Ik leerde haar steeds meer kennen, zag haar gedachten voordat ze dat uitspraak (soort van), leerde haar begrepen en op haar manier helpen en uitleggen. Dat is goed gelukt tot nu toe. Nu sinds ze 1 jaar is geniet ik van haar enorm ze is erg zelfstandig lief grappig niet stout erg rationeel en slim. Enige dat ze niet goed slaapt snachts maar daar komt ook door eczeem waardoor ik weet dat het niet haar schuld is en proberen we dat zo aangenaam mogelijk voor haar en voor ons nachten maken. Ondanks dat dus wilden we gelijk tweede. Dus ook net na geboorte bijna. Iedereen om mij heen zei dar ze pittige pakketje is en als ze zulke baby zouden hebben zouden ze nooit tweede willen voorlopig. Maar ik was echt zo van: ik ben positief en leer ermee leven ik pas mij aan en accepteer haar. Dus we dachten gelijk aan tweede. Ik ben nu zwanger en tegen te tijd als baby eris ze is 2.5. Ik verwacht geen problemen. Enige wat mij dat echt bezig houd is dat ik steeds 1 trap op en af moet met kinderwagen, hond, peuter dan. Dat vind ik de ergste in alles! We gaan gelijk na de geboorte 2e week naar osteopaat omdat het weer keizersnede wordt dus hopelijk dat komt goed. En voor kraampjes ga ik gelijk aan probiotica tijdens zwangerschap en eerste maand baby.. Dus beetje voorzorgsmaatregelen maar komt vast goed. Ik zou zeggen als je wil doe je dat is maar wat je wil. Weet je gehandicapte kinderen zijn nog lastiger maar toch gaat ouders vaak voor 2e en 3e!
Nu is een tweede bij ons echt geen optie gezien mijn medische gestel op dit moment en daarbij was de zwangerschap een drama, dus ik sla over.... maar had het wel gekund dan denk ik ook wel dat ik er heel erg goed over na zou moeten denken (vooral mijn man, want die wordt soms gillend gek met dochter). onze kleine meid is bepaald geen makkelijke. Het huilen is er nu wel af, maar ze slaapt nog steeds niet goed en is zo verschrikkelijk hyperactief overdag. Ik ga geregeld tegelijk met haar naar bed, want in de nacht moeten we er ook uit.. en dan heb je nog iets geslapen. Een tweede zou echt niet in dit ritme passen. Bij mijn zus ging de tweede heel erg soepel, na een huilbaby, ik denk dat je eraan gewend bent en je het dan gewoon wat relaxter oppakt ofzo. nu moet ik wel zeggen dat haar tweede echt een makkelijk kind is, die hoor je echt nooit
Hier was de eerste een huilbaby en de 2e net zo. Maar met 1 verschil: Ik had bij de 2e een draagdoek! En zolang de kleine daar maar in lag was ze helemaal stil. En in de nacht ging het wel redelijk. Zoon kwam bij haar geboorte ook nog iedere nacht om 1 fles dus dat was wel erg pittig maar ik vond het wel een stuk makkelijker. Ik was ook rustiger. Komt omdat het een tweede is denk ik.
Wij hebben 2 huilbaby's gehad. de eerste door, onder andere, koemelkallergie en de tweede door verborgen reflux icm koemelkallergie. Wat moet ik ervan zeggen? Het was retezwaar voor man en mij. Maar het blijven je kinderen. Dus je blijft met ze lopen etc. Je moet het wel met zijn tweeen doen. En wij hadden mensen om ons heen (oma) die af en toe ontlasten. Niemand kan zien of je wel of geen huilbaby krijgt maar wij gingen er al vanuit. dan kon het alleen maar meevallen. Helaas geen meevaller. Maarja. Ook huilbaby gaat voorbij.
mijn oudste was ongeveer net als humptydumpty beschrijft een heel pittige baby. Hij sliep pas met 2,5 jaar door. We hebben wel bewust gewacht met een tweede tot hij door ging slapen... ik heb bij anderen gezien hoe het je sloopt als er 2 kids zijn die je de nacht wakkerhouden en dat wilde ik echt niet! Bij nummer 2 waren de zwangerschap en de bevalling veel makkelijker en ook de baby zelf is veel makkelijker! Het is een heel ontspannen mannetje die bijna altijd lacht. Zelf denk ik dat je beter de "pittige" baby als eerste kunt hebben, dan ben je voorbereid en is het alleen maar een kadootje als je tweede makkelijker is. Als je het andersom hebt en je had je weer ingesteld op die roze wolk is het veel zwaarder.
Bedankt voor al jullie reacties Ik denk dat ik toch ga wachten tot mijn zoon doorslaapt en ook een beetje kan praten (hij doet dit nu nog niet). Ik begrijp wel uit jullie verhalen dat je - als je weer een huilbaby hebt - je er makkelijker mee om kan gaan. Dat begrijp ik wel, omdat je inderdaad weet dat het overgaat (je staat er dan anders in lijkt me en bent minder onzeker). Thanks!
Hier ook zo, wij hebben er zelfs 5 jaar mee gewacht. Ik ben ook echt geen baby mens, maar dat zijn ze zo kort. Vanaf 1 jaar vind ik het echt pas leuk worden. Maar ohh wat ben ik blij met mijn dochtertje!!
Wij hadden hetzelfde dilemma. Dochter was een enorme huilbaby. 18 uur per dag concludeerden ze in het ziekenhuis. Daar lag ze toen ze 3 en 6 maanden oud was. Verborgen reflux en veel kramp. Wat we ook deden niets hielp. Afschuwelijk eerste jaar gehad. Echt. We twijfelden heel lang over überhaupt nog een kindje totdat ik eind november zwanger bleek. De keuze is voor ons gemaakt. Gelukkig maar. Wij hadden het waarschijnlijk niet aangedurfd. Ben bij vlagen ook wel bang voor wat de toekomst gaat brengen. Dochter slaapt nog steeds niet door. Ja soms een paar nachten en dat is het dan wel. En dan straks een baby erbij. We zullen zien hoe het gaat. We zijn in ieder geval wel heel blij met het kleintje wat onderweg is, hoe spannend we het ook vinden