Hele zwangerschap stress en angst - op zoek naar geruststellende ervaringen

Wat vervelend dat je je zo voelt, het is zo jammer om niet die roze wolk te hebben he… Ik heb nu helaas voor de derde keer een prenatale depressie. Ook wel met vlagen van paniek en ongelofelijk stressen ‘s nachts. Ik heb 2 kindjes waarvan er eentje word verwacht dat ze inderdaad adhd heeft. Maar autisme en adhd zit in onze familie, zowel de papa als ik hebben beide adhd. Ook heb ik long covid gehad en moest ik te veel paracetamol slikken, dus waar het door komt weet je toch niet. Ik denk dat gezonde voeding en de juiste vitamines voor veel rust in je hoofd kan zorgen en ook als compensatie voor het groeiende kindje.

Je kunt er zelf niets aan doen dat je je zo voelt en je hebt al hulp gezocht. Probeer jezelf niet extra gek te maken door gedachtes dat je de baby adhd of autisme geeft. Helaas hebben we niet allemaal voor het kiezen hoe we ons tijdens de zwangerschap voelen maar het feit dat je je hier zo druk om maakt zegt al dat je een goede en lieve mama bent. Focus daar op.

en voor wat het waard is: kinderen met adhd en autisme zijn ook niet minder dan gezonde kinderen, en hoeven ook geen moeilijk leven te hebben. Ik heb persoonlijk een prachtig en bijzonder mooi leven en heb als kind de ggz uitgespeeld met van alles en nog wat… Het komt hoe dan ook goed!

 

Ik heb, na een vroeggeboorte aan 22 weken een hele angstige zwangerschap gehad van ons zoontje.

Hij is nog maar 2,5 dus zoveel valt er natuurlijk nog niet te zeggen naar zijn ontwikkeling toe.

Wat ik wel kan zeggen - en je gaat het wss niet zo graag horen - is dat hij een huilbaby was. Het heeft echt geduurd tot hij 9 maand was, medisch is alles uitgesloten gedurende die tijd, hij was - en is - gewoon extreem prikkelgevoelig.

Nu moet ik er wel bij zeggen dat hij naast de stressvolle zwangerschap ook een slechte start heeft gehad (reanimatie, infectie, 10 dagen aan een stuk lekgeprikt op neonatologie) dus er was wel meer aan de hand dan 'enkel' de zwangerschap.

Nu is het een heel vrolijk mannetje, heel actief wel (dus soms vraag ik me wel af of er ooit adhd gaat uitkomen) met een ijzersterke wil. Hij ontwikkelt zich heel goed, is op veel vlakken voor op zijn leeftijdsgenootjes maar 't blijft wel een kindje met een handleiding. Veranderingen blijven moeilijk, de nachten zijn na al die tijd nog steeds niet wat ze zouden moeten zijn. Dus ik vraag me regelmatig wel eens af welke impact zijn prille bestaan in de buik en kort na de geboorte gehad heeft en nu nog steeds heeft.

Uiteindelijk valt het echt niet te voorspellen, ik ken mensen die een even stressvolle zwangerschap als mij gehad hebben, maar gewoon rustige baby's. Meer dan afwachten en hopen dat het meevalt, kan je niet doen, vrees ik...

 

Ik denk dat moeders met ass en of adhd gemiddeld meer stress ervaren in de zwangerschap dan neurotypische. Een partner hebben met adhd of ass kan ook extra stress geven. Adhd en ass zijn erfelijk. Geen wonder dat het vaker voorkomt.

 

Ja ik! Zware paniekaanvallen, zelfs slaapmedicatie erbij. Hele zwangerschap was t heel zwaar. Veel angst, constant gevoel van stress tot dagen dat ik zelfs niet functioneerde.

Mijn derde zoon is kerngezond en een super relaxte baby als hij 5 minuten huilt op een dag is t veel. Maar ook gewoon qua gedrag heel rustig

Mijn man hielp idd door zn adhd niet mee met mijn spanning. Voelde mij vaak niet gehoord.

Bij nr2 had ik amper spanning en als hij geen adhd heeft, eet ik mijn schoen op (hij had ook hele slechte start met reanimatie en tot 3,5 echt flinke gezondheidsproblemen, eetprobleem en daardoor chronisch ijzertekort en dus slechte weerstand) maar goed mijn man heeft adhd en meer familieleden van hem. Dus we zijn niet verbaasd. We noemden hem als baby al stuiterbal

 

Ik had ook een stressvolle zwangerschap doordat

Bij mij kenmerkt de depressie zich voornamelijk doordat ik een heel actief en perfectionistisch persoon ben. Heb sowieso ook aanleg voor paniekaanvallen en hele nachten piekeren. Wanneer ik zwanger ben ervaar ik dus neerslachtigheid maar ook angst en paniek omdat mijn lichaam me voor mijn gevoel ‘in de steek laat’. Maar ook bijvoorbeeld als ik naast mijn man in de auto zit en ik het gevoel heb dat we elke seconde een ongeluk kunnen krijgen. Ik heb dan echt amper lucht, of als ik naar een sociale setting moet. Hier word ik dan weer super verdrietig en geïsoleerd door en zo zit je in een cirkeltje, ik denk dus wel dat het redelijk dezelfde klachten zijn, maar bij de een komen ze er net even anders uit dan bij de ander.

Mijn tips zijn zo min mogelijk gluten en suiker eten, ook niet TE veel zuivel, en een heleboel vers fruit en groente. Maar dit werkt sowieso om mijn adhd in toom te houden en dus ook om het ergste gevoel van ellende te blokkeren doordat ik me fris voel in mn hoofd.
528hz meditatie muziek op de achtergrond aanzetten helpt mij ook (wetenschappelijk bewezen cortisol verlagend!) je kan dit op youtube en spotify vinden.
En magnesium, vitamine D en b12 slik ik ook elke dag, vitakruid vind ik t beste merk.
Oja bewegen schijnt ook goed te zijn, en buitenlucht, maar ik vind dat best lastig.

1 voordeel, ik heb genoten van beide bevallingen en kijk zo uit naar de derde, hierna was bij mij namelijk de angst direct weg en maakte het plaats voor idiote euforie. De hele bevallingen voelde alsof ik eindelijk verlost werd van de zware last en dan nog dat perfecte babytje als kers op de taart. Magisch echt!

Nog eventjes doorzetten… Ik heb overigens 2 totaaaal verschillende kindjes, dus echt gedragsproblemen kan ik er niet direct aan geven!

 

Ja. Pas na de bevalling zwakte het wat af. Heb nog steeds wel wat spanning hoor maar geen paniekaanval meer gehad. En t zenuwachtige gevoel in je lijf ook vele malen minder. Heb meer dagen zonder raar gevoel dan met
Maar goed, zwangerschap was echt doorbikkelem echt van dag tot dag leven.

 

Bij mij erger en erger, hoe groter de buik, hoe groter de ademhalingsproblemen die ik ervoer en hoe meer paniek ik voelde. Tegen de tijd dat ik 37 weken was was het enkel wachten wachten wachten, en ik ben 2x met 39 weken ingeleid omdat de gynaecoloog zag dat ik er echt doorheen zat (maar dit is wel in België)

succes meid, sterkte nog even, gelukkig ben je het waarschijnlijk snel weer vergeten als de baby er is

 

Ik heb dat niet gekregen maar ik heb mezelf nog wel onder controle voor mijn idee, ik zou het zelf ook niet willen. Ik ben best wel anti-medicatie en zou het enkel doen in een noodgeval als ik mezelf of mn kinderen in gevaar breng. Dit is echt per persoon en situatie verschillend natuurlijk, als het voor jou echt een onhoudbare situatie is dan moet je het zeker wel doen. Voor nu accepteer ik dat het niet altijd makkelijk is en adem ik me er door heen. Ik heb wel een lange geschiedenis van angststoornissen, dwangstoornissen en persoonlijkheidsstoornissen in mn tienerjaren en vroege twintigerjaren, dus voor mijn gevoel ben ik wel wat gewend. En ik weet gelukkig dat het weer over gaat. Het is even investeren. Maar nogmaals, je kunt dat alleen zelf bepalen, iedereen voelt en ervaart anders.

 

Mijn eerste zwangerschap liep uit in een extreme vroeggeboorte, kinderen zijn opgenomen geweest, maar hebben dit niet overleeft. Je begrijpt vast dat de zwangerschappen daarna heel veel stress en zorgen met zich mee namen, ik vond het heel zwaar. Mijn oudste is inmiddels 9 jaar en heeft hier, behalve de eigenschappen die ik en mijn man herkennen in onszelf, niets aan overgehouden.

Een vriendin van mij haar vader was tijdens haar zwangerschap overleden. De verloskundige had bij haar gezegd dat stress pas invloed heeft op het kindje als je het echt hebt over moeten overleven. Denk aan oorlogssituaties, waarbij je moet vluchten, er geen fatsoenlijk voedsel is etc.

Veel sterkte, probeer te blijven relativeren. En ik denk dat @Zonnestralen gelijk heeft. Dat je gevoeliger kan zijn voor stress met bepaalde eigenschappen, en uiteindelijk is je kindje 50% van jou en geef je die eigenschappen ook weer door. Hou vol!

 

Ik was heel veel aan het piekeren en ik had angstklachten. Alle handelingen overdacht ik of ik niets had gedaan dat een negatieve impact kon hebben op de zwangerschap. Ook nachts… en als er een kans was dat ik iets niet goed had gedaan, kon ik dat niet los laten. Heel vermoeiend voor mij en voor mijn omgeving.
Ik heb het min of meer ondergaan. Afleiding was boeken lezen/ series kijken en proberen te relativeren, maar dat lukte niet goed.