Ikben er steeds meer mee bezig merk ik. Ik heb 2 jongetjes, een van 6 en de jongste is nu 3,5. Ik kijk er gek genoeg dan weer heel erg naar uit dat hij straks naar school gaat en ik meer tijd voor mezelf heb. Maar vooral de laatste tijd denk ik ookregelmatig aan een eventuele derde. Ik vergeet dan soms voor t gemak dat er een hele boel redenen zijn waarom dit niet kan: - man wil niet. - moeizame zwangerschappen gehad: de eerste ging alles perfect. De tweede zwangerschap is geeindigd in een vroeggeboorte met 20 weken (was een meisje). De derde zwangerschap had ik verhoogde kans op weer een vroeggeboorte en heb 4 maanden plat moeten liggen. Is gelukkig goed gegaan, zelf na 40 weken ingeleid. Maar erg zware zwangerschap psychisch en ook voor onze relatie. - ik wil dat dus niet nog een keer hoeven mee maken -ik ben 37 - huis is te klein (zijn nu al opzoek naar een groter maar valt niet mee in huidige markt) -financieel is het niet echt ruim. Ik roep dus altijd heel hard dat er geen derde komt. Maar als ik dat doe, dan voelt het alsof ik mezelf zit te overtuigen, mijn gevoel doet niet mee. Ik heb een onregelmatige menstruatie en als ik dan overtijd ben dan slaat mijn hoofd al weer aan het fantaseren en als ik dan eenmaal toch ongesteld word merk ikdat ik een beetje teleurgesteld ben. Ben alleen al daarom een jaar aan de mirena gegaan, maar daar kreeg ik te veel last van. Maar misschien is het ook wel door het gemis van het kindje dat ik heb verloren en zal het nooit 'af' voelen. Het is overigens niet zo dat de artsen me hebben afgeraden nog een derde te krijgen, de gynaecoloog zei zelfs na de laatste bevalling toen ik zei dat een derde geen optie was monter: " nou waarom niet, het is nu wel goed gegaan he!" Ik vind het gewoon heel lastig om dit met mijn verstand te aanvaarden, ik ben iemand die meestal obv gevoel beslissingen neemt (alhoewel mijn gevoel er ook niet uit is). En als de omstandigheden anders waren had ik nog wel een derde gewild, en man ook. Oja, ik ben trouwens wel superblij met en dankbaar voor mijn 2 mannetjes, weet ook dat dit voor sommige mensen al een luxeprobleem zal zijn... Ben benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen. Of tips hebben hoe ik meer richting acceptatie kan dat het er bij 2 blijft...
heb er pas ook een topic over geopend. hier genoeg redenen, vooral omdat ik het nu al erg zwaar heb. ik ben ook nog in het 'rouwproces' denk ik. Denk dat het vooral tijd nodig heeft en erover praten als het echt niet meer kan om welke reden dan ook.
Hier ook twijfel..het houd me de laatste week echt ontzettend bezig.. En ik vind het heel vervelend dat ik geen keuze voor mezelf kan maken, ik hoef niet nu perse een 3e.. maar gewoon voor mezelf weten of ik wel of niet wil zou al fijn zijn. hier ook 300 reden om het niet te doen, er moet een kamer gemaakt worden, er zal een andere auto moeten komen, ze worden natuurlijk steeds duurder, gaan sporten, je moet voor ze sparen en wij kunnen dan dus minder sparen en zullen wat moeten inleveren op onszelf, ook wil je natuurlijk wel eens op vakantie wat ontzettend duur zal zijn. als je naar een pretpark gaat is er altijd 1 die alleen moet.. aangezien je nou eenmaal met een oneven aantal ben en zul je dus altijd een 'buitenbeentje' hebben (al hoeft dit natuurlik niet elke keer dezelfde persoon te zijn) Maar dat gevoel he... ik kan mij niet voorstellen dat ik nooit meer zwanger zal zijn, bevallen, een kleine baby, eerste lachjes, kruipen,stapjes... Maar of dat het allemaal waard is.. ik moet natuurlijk ook denken aan de kinderen die er al zijn Heb je het er al over gehad met je man?
Ik denk dat je man hierin het beste met je mee kan denken. Je zegt dat hij niet meer wil, hoe groot is de kans dat hij op een gegeven moment toch wel wil? Als die kans er niet is dan moet je jezelf niet gek maken, maar eventueel met een professional afscheid nemen van het idee. Als je man toch wel zou willen, dan geeft dat jou misschien ook weer kracht om er voor te gaan, ondanks alle nadelen.
Hoi, Bedankt voor jullie reacties. Ja mijn man, heb het er toevallig (nouja toevallig, niet echt toevallig natuurlijk, haha) net met hem over gehad dat dit me bezig hield. Ik heb nl nogal de neiging om dingen lang voor mezelf te houden. Hij is er heel rationeel onder. Zegt dingen als:' je moet het gewoon niet als optie zien' ed. Hij hoeft geen derde. Is wel benieuwd hoe een derde zou zijn. Maar ook een vierde etc. Is meer een soort bijna wetenschappelijke nieuwsgierigheid. Een tijdje geleden begon hij al bij wijze van te huiveren als hij een baby zag: blij dat hij van dat gedoe af was. Maar op de vraag of hij echt niet meer wil zeg ie: dat lijkt me niet verstandig voor mij nu (hij is zzper, zijn bedrijf begint eindelijk meer te lopen nu maar is heel erg buffelen voor hem). Maar hij vindt dan ook dat sterilisatie voor beiden nu geen optie is want hij vindt dat je in het leven nooit kan weten hoe het loopt. (Zegt doodleuk: of een van ons kan morgen onder een bus komen 😬😱. En bedoelt dan dus dat we dan ooit nog met een ander een gezin willen stichten oid. Nou lekker romantisch dus... Ik hou het er maar op dat hij niet wil maar ergens voel ik toch nog een piepkleine ingang bij hem... maar hij zal niet de beslissing nemen om te gaan voor een derde. En ik twijfel ook teveel. Ik ben iig wel opgelucht dat hij nu weet dat ik hier mee zit. En dat t dubbel is voor mij.
Ja, maar als dat het geval is, waarom dan met zijn huidige vrouw niet nog een kindje? Ik bedoel, als de optie er voor hem is dat hij om wat voor reden dan ook, een derde bij een evt andere vrouw zou krijgen, kan hij die natuurlijk ook gewoon met jou krijgen...toch?
Ja, maar dat vindt hij dus nu geen optie/niet verstandig qua werk en voorgeschiedenis. Maar hij wil het dus niet defintief 100% voor altijd uitsluiten. Maar zo is hij wel een beetje met alles. Kan moeilijk definitieve beslissingen nemen. Beslissing nemen voor t een is een andere beslissing uitsluiten... Heeft bijv 8 jaar lang na samenwonen nog zijn gehuurde opberghok met oude meuk (echt oude meuk) aangehouden omdat hij niks weg wilde doen. Een knip er in is veel te definitief voor hem. Maar goed ik dwaal een beetje af... Maar wat ik bij mezelf merk: Ik vergeet soms ook die enorme stress van de twee laatste zwangerschappen. En ik zou t er bij voorbaat al niet voor over hebben om weer 4 maanden plat te moeten liggen, in en uit ziekenhuis, is ook praktisch onmogelijk met 2 kleine kinderen. Dus dan zou ik gewoon door willen lopen. Met alle risicos van dien. Maar ergens hoop ik dan rooskleurig dat deze zwangerschap weer gewoon normaal zou zijn... wat niemand je van tevoren kan vertellen natuurlijk.
Ik vind trouwens de praktische redenen als huis te klein ed altijd wat minder zwaar wegen... dan kom ik al snel uit bij: vroeger woonden ze ook met zijn 8en in een klein huisje zonder geld en dat was toch ook heel gezellig... tis meer de medische risicos die het zwaarst wegen voor mij... Het grappige is dat ik mij een paar jaar geleden dus niets kon voorstellen bij twijfelen over nog een kind. Omdat ik bij de eerste en tweede zo zeker wist dat ik het wilde.... en heel bang was het niet ging lukken. Toen dacht ik: als je twijfelt dan wil je dus niet echt...
Je moet er wel (samen) achter staan. Zoals ik het lees wil jij het eigenlijk wel, maar ben je bang dat het tegen gaat vallen, en wil je man het eigenlijk niet, maar durft hij zich nog niet te laten steriliseren omdat hij sowieso geen definitieve beslissingen durft te nemen. Wat als een van jullie tegen de ander zei: laten we er gewoon voor gaan. Hoe zou de ander dan reageren?
Dit is precies waar ik steeds meer tegen aan begin te lopen. Inmiddels is mijn man wel om en nu ben ik degene die maar aan het uitstellen is. Hier ook moeilijke zwangerschappen (understatement) en het idee daar weer doorheen te moeten, terwijl ik er al 2 heb rond lopen is nogal beangstigend. En dan de angst dat het weer misloopt en ik na alle ellende en pijn nog geen derde kindje in mijn armen kan houden. Ik ben 32, we hebben 2 slaapkamers over, financieel kan het. Maar er zit een overweldigende angst en daarom twijfel. Aan mijn man heb ik niks in deze. 2 of 3 vind hij beide prima. En hier speelt ook zeker het gemis van onze enige dochter mee. Terwijl ik dondersgoed weet dat dit niet over gaat.
@Vlinder, dus jij hebt een vergelijkbaar verhaal... klinkt herkenbaar. Mag ik vragen wat jouw zwangerschappen moeilijk maakte? En dus of er kans op herhaling is? Ik begrijp je twijfel helemaal. Bij een eerste of tweede ga je er sowieso voor,maar bij een derde worden de risicos steeds groter... Heb je al eens met artsen/gynaecolgen overlegd over je angsten en de risico's? Kan me voorstellen dat ik dat nog zou doen mocht het echt een serieuze optie worden...
@Nacho: voorstellen om er voor te gaan. Als hij dat zou voorstellen. Dan zou ik wel blij worden. En daarna bang... en toch gaan twijfelen. En als ik het ga voorstellen dan gaat hij niet zeggen okee. Dan zijn er al die beren op de weg. En geen sterke wens. Denk dat het anders was als het per ongeluk zou gebeuren, dan zou hij er wel voor kunnen gaan. Maarja das ook geen basis. Plus je moet er wel beiden voor kiezen vind ik als de risico's en investering groter zijn (bij de vorige zwangerschap heeft hij dus 4 maanden lang grotendeels het huishouden en kinderopvang/zorg moeten doen, en nauwelijks tijd aan eigen bedrijf kunnen besteden). En ook om die reden is hij nu te huiverig. Maar zeggt ook weer niet 100% nee lijkt het...
Ik denk dat ik dan het gesprek zou aangaan van nu is niet het moment, maar wanneer in de toekomst misschien wel... Ik proef toch dat jij het wel graag zou willen. Je kan tegen die tijd alsnog besluiten het niet te doen. Het ligt niet vast. Succes met jullie beslissing. Lastig!
Ja, ik loop bij verschillende specialisten en ben al jaren in overleg wat te doen. Zij kunnen geen goed beeld geven van de moeilijkheden, hoe dit te behandelen etv. Het is ook best veel en ingewikkeld allemaal. Ten eerste heb ik een (nog onbekende) stollingsafwijking. Jaren geleden kreeg ik ineens 2 trombose benen en daarna meerdere longembolieen. Dat is lang onderkend door artsen, waardoor ik pas na 6 weken (en meer dood dan levend was) behandeld werd. Ik heb toen een tijd in het zkh gelegen en ben daar nooit meer volledig van hersteld. Twee jaar later werd ik onverwachts zwanger (zwanger raken kan ik heel goed, zwanger blijven niet). Onze dochter bleek iniencephaly te hebben, een soort open schedeltje en dus niet verenigbaar met het leven. Daarna kregen we een zoon. Hij is geboren met een afwijking aan zijn plasbuis, heeft een auto-immuunziekte en autisme. Toen we nog een zoon kregen, leek het de eerste tijd of hij prima gezond en 'normaal' was. We kregen pas de diagnose adhd. Die combi, van 2 kinderen met 'iets' is heftig. Ik begin de dag bekaf. Wat niet helpt is dat ik kort na de geboorte van onze jongste, de diagnose ziekte van bechterew kreeg. Ontstekingsreuma, dat zich bij mij vooral uit in mijn rug, bekken, schouders en borstkas. De plaatsen die ontstoken zijn geweest, verharden, verbenen zeg maar. Als resultaat heb ik altijd pijn en slik ik heftige medicatie die oa als bijwerking heeft dat ik niet meer ovuleer. Om dus zwanger te raken moet ik stoppen met de medicatie, maar zonder medicatie is de pijn vaak onhoudbaar. En de medicatie kan absoluut niet samen met een zwangerschap. En laat nu juist de zwangerschap de meest nare periode zijn. Ik ga met pijn de zwangerschap in, rond 20 weken beland ik in een rolstoel en daar kom ik pas weer uit als mijn kindje een maand of 5 is. Verder spuug ik de hele zwangerschap door. Kortom: ik ben erg angstig voor zwanger worden, zwanger zijn, zwanger blijven en alles wat erbij komt kijken. Ik begin binnenkort met revalidatie, in de hoop dat reuma onder controle te krijgen zonder medicatie. Oh en ik heb ook hms, te flexibele gewrichten. Mijn heup bv schiet soms uit de kom. En onder invloed van zwangerschapshormonen heb ik het constante gevoel dat mijn heup uit de kom is. We hebben met de klinisch geneticus gesproken over onze situatie en de herhalingskans: De herhalingskans op iniencephaly is 8%. De herhalingskans op autisme is 30%. De herhalingskans op adhd is mij nog niet bekend omdat dit pas sinds kort bekend is. Eerlijk? Ik zou wel gek zijn om nog een kind te willen. En toch zit daar dat pijnlijke verlangen om nog 1 kindje te mogen krijgen. Maar hoe? Ik heb twee jongens die nog zo op mij leunen. Om zwanger te raken, kan ik hen niet de zorg bieden die zij nodig hebben. Ik ben 32 en je zou kunnen zeggen dat ik een paar jaar kan wachten. Maar bij autisme vooral gaat het niet beter of makkelijker worden. En de jongste is een wervelwind waar je U tegen zegt. Dus wat moet ik? Mijn wens opzij schuiven om daar vervolgens de rest van mijn leven spijt van te hebben? Of 1 jaar op mijn tanden bijten en hopen dat we er allemaal redelijk uitkomen? Ik weet het gewoon niet... Want wil ik dit wel? Elke dag fraxiparine spuiten om te voorkomen dat ik ineens dood neerval? Me niet eens om kunnen draaien in bed? De angst dat het kindje wel gezond is? En dan vrees ik nog het minst voor iniencephaly, dat is iets waar we niks aan kunnen doen, maar de heartbreak, kan ik dan nog een keer aan? Maar weer een kind met autisme of adhd? Echt, je kunt me wegdragen dan. Nou inmiddels is het 2 uur in de nacht je bent in elk geval niet alleen en ik begrijp je tweestrijd meer dan me lief is. Sterkte met een keuze maken!
Jeetje Vlinder84, wat een verhaal. Het klinkt wel alsof jij wel heel veel voor je kiezen hebt gehad en nog steeds hebt. En het klinkt ook wel als flinke risico's voor jou en je kindje bij een eventuele zwangerschap. Maar artsen zeggen dus blijkbaar niet dat je het niet moet doen. Ik denk dat als je ooit een kindje hebt verloren, dat dat wel meespeelt bij nog een kinderwens... dan voelt het alsof er nog iemand zou moeten zijn. Het anders had moeten zijn. Wat jij zelf ook al zei. Dan is het heel lastig dat gevoel te plaatsen en te beslissen of het iets is waar je wat mee moet, of niet en verdragen dat de wens er is en je er niks mee kunt. Veel sterkte!
Zo vlinder wat een verhaal! Zou pleegzorg niet een optie zijn dan? Is natuurlijk iets heel anders als een eigen kindje maar toch...