Helemaal in de knoei...

oh jeetje, wat een moeilijke situatie!

Voor de beeldvorming: heb je die dipjes enkel over je relatie, of bijvoorbeeld ook regelmatig over werk/vriendinnen/familie/verplichtingen?

 

Klinkt ingewikkeld!
Kan het niet een soort koudwatervrees zijn? Huis samen, op weg naar een kind samen. Ik was in de wolken dat we gingen proberen zwanger te worden, maar ineens was ik ook mega bang en aan het twijfelen.
Heb de afgelopen jaren ook wel periodes gehad dat ik in een dip zat. Maar uiteindelijk ben ik me gaan indenken hoe het zonder hem zou zijn, dat vind ik zo verschrikkelijk dat ik accuut weer weet hoe het zit.

Maar als jij niet meer van hem houd en geen kinderen van hem wilt, is het wel tijd om te gaan praten en een knoop door te hakken. Misschien handiger geweest voor de aankoop van een huis, maar daar heb je nu niets meer aan.

Of eerlijk in gesprek gaan en kijken hoe hij erin staat. Maar uiteindelijk moet jij de keuze maken lijkt mij.
Moeilijk hoor!

 

Het komt zoals het komt.
Met een huis zit je aan elkaar vast met een kind je leven lang.

Je kunt toch beter met hem hier over gaan praten.

Is het de grote stap samen een huisje boompje beestje is het idd wat anders en wil je niet je hele leven met deze man leven.

Nu heb je nog een keuze ook al lijkt die onmogelijk. Huisje boompje heb je. Daar twijfel je aan.

Voor je alles ( weg gooit) betrek tot je partner hier in wie weet voelt hij wel het zelfde. Je weet het maar nooit.

Niet bij iemand blijven omdat je vind dat je geen keuze terug meer hebt die heb je nu namelijk nog wel.

Met een kind niet meer.!

 

Ach meis, het weggetje 'zo hoort het' klinkt heel bekend. Gelukkig voor mij met mijn ex. Op het moment dat hij het uitmaakte (lees een ander had) was de enige vraag in mijn hoofd: "en mijn kinderwens dan?". Niet dat hij mij zou verlaten, maar dat kind wat ik zo graag in de toekomst wilde hebben.
Ik was ook al vaker in een dip qua relatie en inderdaad situaties waarvan ik dacht: Hier komen we vast sterker uit. Maar ook: "Ja, maar met deze situatie kan ik het toch niet uitmaken? Wie heeft hij dan om op terug te vallen?"
Maar het was ik die de 100% gaf en niet terugkreeg en het was alsof er 100 kilo van mijn schouders afgetild werd toen dat wegviel. Het was de beste keuze die hij ooit voor mij heeft kunnen maken.

Wat mijn voorgangers al zeggen, met een kind zit je altijd aan hem vast en dan is het jouw keuze of je dat ziet zitten. Of met iemand waar je echt de stappen zet omdat je het wil, niet omdat het zo hoort en de volgende logische stappen zijn.
Vraag je af of je echt gelukkig gaat worden en eerlijk gezegd haal ik al uit je verhaal dat het niet het geval is. Je bent nog jong, je leven ligt nog open en dat kan ook heel eng zijn, want je weet nu wat je hebt en wat je mag verwachten.
Heel veel succes met wat je gaat doen.

 

Wat moeilijk!
Toch ga ik even heel kort door de bocht reageren.
Ik denk niet dat jullie relatie sterk genoeg is en dat jij genoeg van je partner houdt.
Daarom zou ik, als ik jou was, er uitstappen nu het nog kan en je nog niet gebonden bent d.m.v. kinderen.
Sowieso moet je al een onwijs sterke en stabiele relatie hebben als je aan kinderen begint, want kinderen veranderen alles en geloof mij er komen tropenjaren aan.
Ik denk dat je het zelf ook allemaal wel weet, maar ik kan me goed voorstellen dat de stap groot is om te maken, de stap is alleen veel minder groot nu je nog geen kinderen samen hebt.
Ik denk altijd maar zo, als je echt bij elkaar "hoort" dan kom je toch wel weer bij elkaar terecht.
Veel succes met de beslissing die je maakt.

 

Is er niet een kleine kans dat je gewoon moeite heb met veranderingen? Of zelfs met de stappen die je maakt naar het volwassen worden? Ik vraag me diep van binnen een beetje af of dit wel met je vriend te maken heeft. Kan je deze stappen wel met een andere man nemen?

 

Herken je dilemma: lange stabiele relatie met iemand op wie op papier niks aan te merken valt, huis gekocht, een grote gezamenlijke kinderwens en getopt met anticonceptie, trouwplannen en een knagend gevoel dat om de zoveel tijd de kop opstak.

Ik heb vlak voor de verhuizing en het huwelijk de relatie na tien jaar verbroken. Heb me zelden zo verschrikkelijk gevoeld, wat deed ik iemand van wie ik hield aan!

Zes jaar later kan ik zeggen dat het enige waar ik achteraf spijt van heb, is dat ik niet eerder naar dat knagende heb geluisterd. Het volhouden was uitstel van executie, écht verschrikkelijk was het namelijk nooit (anders was de keus niet zo moeilijk geweest) maar een happy end zat er ook nooit in. Het was voor ons beiden beter geweest als ik de knoop eerder had doorgehakt.

Ik was destijds 30 en ging ervan uit dat ik hiermee ook mijn kinderwens opgaf. Twee dagen (!) later kwam ik Grote Liefde tegen en zie onderschrift Vanaf onze eerste dag wist ik ineens te benoemen wat er nu wel was en wat ik voorheen miste.

Succes met je keuze, luister goed naar je gevoel! Je hebt het niet mis..

 

Dan moet je doen wat je hart je ingeeft en nu de keuze maken. Met spijt schuldgevoel bij iemand blijven is een zware keuze. Jij bent niet verantwoordelijk voor hem. Maar voor jouw eigen geluk.

 

Maar is je liefde echt helemaal weg? Of is het soms weg door de dingen die hij doet? Wat je mist?
Waar komt het door?

Voor mij deels herkenbaar. Ik herken veel dingen over je relatie, maar ook je verleden.
Ik ben echter nog steeds met hem en met inmiddels zelfs 3 kinderen.
Als je erover wilt praten mag je mij gerust een PM sturen.

Kijk als je gevoel echt weg is en het is over, dan is er geen reden meer om nog wat te redden. Maar als er nog gevoel voor hem is en je wilt ermee door dan kan er een hoop veranderen als hij er hetzelfde over denkt.

 

Ja ik snap wel wat je bedoelt.
Je moeder zie je graag, maar je zou er geen sex mee willen toch?
Wil je dat nog wel met je partner? Voel je je aangetrokken? Wil je je aangetrokken voelen?
Zie je hem voor je met jullie baby?

 

Ik zou om te beginnen per direct terug aan de pil gaan.

Dat huis kan je nog verkopen, maar als je volgende maand zwanger bent, hang je sowieso voor de rest van je leven aan deze man vast (ook al ga je ooit uit elkaar).

Ik zou eerst gaan uitzoeken of je met deze man uit wil worden, voor je aan kinderen begint. En als je verder wil 1 verandering tegelijk ... je huis.

Weet je partner dat je in therapie bent? En het waarom? En hoe reageert hij daarop?

 

Dat knagende gevoel herken ik ook wel. Nooit voor 100% zeker kunnen zeggen dat dit degene is met wie je oud wordt. Ergens altijd het gevoel hebben dat er iets mist, maar wat?

Ik heb dit ook gehad in mijn vorige relatie, eigenlijk na 2 jaar al maar pas na 6 jaar ging ik ook echt weg bij hem. De relatie had ups en downs, maar dacht altijd als er meer ups zijn dan downs dan zit het wel goed. Ook gestopt met de pil, wij woonden al wel samen. Maar nooit zwanger geraakt (gelukkig), zijn bijna 2 jaar bezig geweest maar niks. Met mijn huidige man was ik binnen 5 maanden zwanger, vond ik best opvallend!

Achteraf gezien ben ik er heel blij om dat ik weggegaan ben, alleen spijt dat ik het niet eerder heb gedaan. Had mij én hem veel ellendige momenten bespaard. Hij was niet slecht, op zich een goede, lieve man maar echt passen bij mekaar deden we niet, maar kon er nooit de vinger op leggen waarom.

Als iemand in die tijd mij gevraagd had of het de ware was, en ik had volledig eerlijk geweest dan zou ik nee hebben gezegd. Daar draait het om, heel eerlijk zijn naar jezelf toe. En dan even buiten beschouwing laten hoe je vriend zich erbij zou voelen, of hoe hij zou reageren. Wat wil JIJ? En eerlijk gezegd denk ik dat je dat al weet als ik het zo lees.

En ja, dat is verdrietig. Heel spijtig ook dat je over een aantal weken samen zou gaan wonen, maar ik denk dat het beter is er nu over te praten en stappen te nemen dan als je al samenwoont. Of al kinderen hebt/zwanger bent.

Ik stelde de beslissing ook vaak uit; verjaardag, feestdagen, vakantie, ziekte etc. Maar zo zal er altijd een 'excuus' zijn om niet de knoop door te hakken. Mijn ex reageerde heel erg overstuur, maar kwam ook niet met ideeen om onze relatie nieuw leven in te blazen. Het enige wat hij deed was huilen, schreeuwen en mij smeken om te blijven. De weken erna via telefoon ook nog, tot hij uiteindelijk in zag dat we niet meer bij elkaar kwamen. Het heeft me enorm veel moeite gekost bij mijn keus te blijven (vond het zielig). Maar medelijden is nooit een goede reden om te blijven of terug te gaan!

Nadat hij stopte met contact opnemen, voelde ik alleen maar opluchting over mijn keus. En toen wist ik 100% zeker dat ik de beste keus had gemaakt. Ik kon dan wel niet zeker zeggen dat hij degene was waar ik oud mee zou worden, maar ook niet dat ik hem niet zou missen als ik weg zou gaan.

Maar nu denk ik: als er al twijfel is (gedurende langere periode, of meerdere periodes) over blijven of weggaan dan zijn dat voor mij alarmbellen. En ik denk dan ook dat je het beste wél het gesprek aan kunt gaan met je vriend.