wel of niet vragen?

Als iemand zegt geen kinderen te hebben, wat doe je dan?

Mag je vragen of dat een bewuste keuze is? Het hele leven draait ten slotte niet om het krijgen en hebben van kinderen en dat zou de persoon kunnen irriteren. Of misschien widen ze heel graag maar lukte het niet?
Of zeg je maar beter niks?

Wat doen jullie in zo'n geval?

 

Niks, waarom zou je? Voor sommige is het geen levensdoel.
Als men wel kinderen heeft vraag je toch ook niet waarom?

Denk dat als die persoon het wil vertellen het vanzelf wel ter sprake komt.

 

ik vind dat een heel persoonlijke vraag en zou die niet zomaar stellen. Waarom wil je weten waarom iemand geen kinderen heeft?

 

Ik heb wel eens gevraagd; zou je ze wel willen? Gewoon een gesprek aangaan moet kunnen toch.

 

Nee. Dat is in mijn ogen een erg persoonlijke vraag waar zeer zwaarbeladen diepere ladingen achter kunnen zitten.
Eigenlijk vind ik het zelfs een beetje brutaal. Waarom zou je dat willen weten? Zeker als buitenstaander. Het is natuurlijk anders als je iemand al beter kent, maar dan is de vraag 'waarom niet?' Waarschijnlijk ook wel helder.

Als mensen er iets over kwijt willen zullen ze uit zichzelf wel iets laten volgen op hun 'nee'. Iets als 'nee, dat is uiteindelijk nooit gelukt' of 'nee, ik zie mezelf echt niet als moeder' of 'nee, dat past niet in ons drukke leven' oid. Dan zet iemand zelf de deur open.
Een simpel 'nee' houdt die deur gesloten en het is niet aan een ander om die open te trappen.

 

Nee ik zou dit niet vragen. Ik kan mij voorstellen dat het een irritante vraag kan zijn als mensen geen kinderen willen en een pijnlijke vraag als ze het wel willen maar het geluk niet hebben gehad...

 

Ik heb nu niks gevraagd. Ik heb het gewoon aangenomen.
Waarom ik het wilde weten? Puur interesse willen tonen. Maar uiteindelijk niet gedaan omdat ik niet wist of het wel kon. Daarom mijn vraag hier.

 

Wij waren volgens onze omgeving vrij laat met kinderen krijgen (ben 33, zoon is 7 weken). Ik kreeg deze vraag dus ook regelmatig. Of we wel kinderen wilden, en zelfs of het niet lukte (hoe brutaal kun je zijn?). De eerste vraag is op zich niet erg vind ik, al vond ik het soms irritant omdat ik het gevoel kreeg dat ik me moest verdedigen voor onze keus om wat langer te wachten. Het lag er erg aan hoe (en door wie) de vraag gesteld wordt.
Toen ik zwanger was werd er zelfs ronduit gevraagd of het wel op de natuurlijke manier gebeurd was omdat het zo lang had geduurd 😳. Dat vind ik echt raar om te vragen en heel erg privé. Bijna niemand weet van het dragerschap van mijn man dus ook niet dat we PGD hebben gedaan. Dat gaan we ook niet tegen iedereen vertellen. Dat we wat "later" zijn begonnen was echt een keuze. Maar we zijn al bijna 8 jaar getrouwd en blijkbaar hoor je na je huwelijk meteen aan kinderen te beginnen, anders krijg je vragen.

 

Niks. Ik haat die vraag. Steeds als ik ergens nieuwe mensen ontmoet en ik vertel dat ik getrouwd ben en vertel hoelang, vragen ze of je kinderen hebt. Nou is dat een logische vraag natuurlijk, dat vraag ik zelf ook wel eens. Maar de vraag erachter 'waarom dan?' Is waardeloos. Ik wil mensen niet vertellen waarom, dat gaat ze niets aan. Of ze vragen heb je geen kinderwens? Ik wil ook niet vertellen dat ik een kinderwens heb, dan gaan ze het zelf invullen.
En ze verzinnen de meeste domme redenen, geen geld, geen zin, liever carriere...

 

Niet vragen. Zelfde als dat ik om de haveklap de vraag krijg of en wanneer er een tweede komt. Iedereen die mij kent weet dat die er nooit zal komen en dat me dat met momenten wel verdrietig maakt.

 

Niet vragen kan erg pijnlijk zijn. Als iemand er iets over kwijt wil doen ze dat vanzelf

 

Ik zou het zelf niet vragen,maar merk wel dat de mensen het zelf aangeven of het een bewuste keuze is of niet.

 

Waarom zou je dat moeten vragen? Ik vind dat niet belangrijk om te weten eigenlijk

 

Ik zou het wel vragen als ik close met iemand begin te worden. Dan moet dat gewoon kunnen vind ik. Ik krijg soms ook de raarste vragen, zeker toen ik zwanger was (alleenstaand zwanger, nu jaren later nog steeds alleenstaande mama), en heb die vragen nooit als zo vervelend ervaren.

 

Je vraagt mensen met kinderen ook niet waarom en of het een bewuste keuze is?
Als het een goede vriendin is vind ik het wat anders maar niet zo maar vragen dus.

 

Dit dus.

 

In de vrijgezelentijd kreeg ik die vraag ook heel vaak, om gek van te worden. En dan waren het vooral mensen die wat verder weg stonden die met zulke vragen kwamen. Heb zelfs een keer gehad dat iemand vroeg of ik dan niet een alleenstaande moeder via donor wilde worden. Sorry, maar dat gaat mij toch echt te ver.

 

Hangt ervan af wat voor rol iemand in mijn leven speelt.. Wij zijn al 5 jaar bezig en dan zit ik er echt niet op te wachten dat een vage kennis dat aan mij vraagt..
Begin ik close met iemand te worden dan mag diegene dat best vragen en die zal er dan ook eerlijk antwoord op krijgen, maar dan zal ik er waarschijnlijk zelf ook wel mee komen aangezien het iets is wat belangrijk is voor ons!

Voor veel mensen is het een manier om een gesprekje aan te gaan, dat is niet oké want je weet niet hoe het bij diegene zit!

 

Ik vraag nooit WAAROM ze nog geen kinderen hebben.
Ik vraag wel vaker aan mensen of ze ooit kinderen zouden willen. Dit vind ik in mijn ogen geen verkeerde vraag.
Uiteraard ligt het wel een beetje aan de persoon of ik zoiets vraag.

Laatst vroeg ik het aan iemand (die sinds kort bij de vriendenkring hoort. Maar heb haar wel al meerdere malen gezien en gesproken en ook een band opgebouwd) en ze gaf aan dat ze wel graag kinderen wilden maar dat het niet zo wilde lukken. Daar ga ik uiteraard niet op verder vragen. Heb alleen aangegeven dat ik dit erg vervelend voor hun vond en er veel sterkte en succes mee gewenst. Dan voelt die persoon zich niet verplicht om een heel verhaal te moeten houden. Uiteindelijk begon ze zelf er e.e.a. over te vertellen.

 

Zoals sommigen aangeven hangt het voor mij ook samen met hoe close ik met iemand (aan het worden) ben. Ik zou het nooit aan vage kennissen vragen, of aan iemand met wie ik voor het eerst kennismaak.

Ik heb het wel een keer gevraagd aan een collega. We waren samen ongeveer rond dezelfde tijd aangenomen bij het bedrijf en moesten best redelijk wat samen werken. We leerden elkaar dus beetje bij beetje meer kennen en konden het best goed met elkaar vinden. Op een gegeven moment wist ik al dat ze een bepaalde chronische ziekte had en dat dit best veel gevolgen had voor haar dagelijks leven. Toen kwam het een keer op het onderwerp en vroeg ik of ze eigenlijk kinderen had. Toen ze nee zei, heb ik geloof ik gevraagd of dat ook samenhing met haar ziekte. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Ze hadden wel geprobeerd, maar ze werd lichamelijk te onstabiel en hebben besloten te stoppen.

Ik heb niet het idee dat ze het erg vond dat ik er naar vroeg. Ik denk zelfs dat het soms fijn kan zijn als er vanuit oprechte interesse in iemand over gepraat kan worden en het onderwerp niet angstvallig vermeden wordt. Hoewel we beiden niet meer bij dat bedrijf werken, hebben we nog steeds goed contact met elkaar.