Ik snap wat je bedoelt. En hierbij wil ik Kim31 quoten: Het volhouden was uitstel van executie, écht verschrikkelijk was het namelijk nooit (anders was de keus niet zo moeilijk geweest) maar een happy end zat er ook nooit in. Het was voor ons beiden beter geweest als ik de knoop eerder had doorgehakt. Dit was bij mij PRECIES hetzelfde. Ik kon uren praten met mijn ex, het was gezellig, we deden leuke dingen. Veel meegemaakt. Ik ben nu net als Kim31 met mijn GROTE LIEFDE, nu na 5 jaar voel ik nog hetzelfde voor hem en is ons tweede kindje op komst. Ik reageer op je bericht niet omdat ik wil dat er een relatie kapot gaat, maar omdat ik zoveel herkenning lees. Tuurlijk is je gevoel niet helemaal weg, je hebt grote stappen met hem gezet, hij is verweven in je leven. Hij is degene waar je tot nu toe je toekomst mee zag. En JUIST omdat het niet "écht verschrikkelijk" is, is het zo stom om dit gevoel te volgen. Je weet wat je nu hebt, maar je hebt geen idee wat je te wachten staat. En waar dat nu huis en eventueel kind is wordt dat een groot zwart gat. En dat is heel spannend, frustrerend soms, maar het is JOUW leven en JOUW geluk.
Zoals ik net ook schreef is medelijden nooit een goede reden om te blijven. Daar zal de relatie niet beter van worden en het is daarnaast (vind ik) ook niet eerlijk naar je vriend toe. Zou jij willen dat hij bij je bleef uit medelijden? Bedoel dit overigens niet aanvallend of boos hoor! Het is heel moeilijk, maar eenmaal je een beslissing genomen hebt zou ik niet zwichten voor zijn smeekbedes. Want uiteindelijk doe je hem daar denk ik meer verdriet mee dan de knoop doorhakken en bij je keuze blijven.
Bedankt voor je duidelijke reactie, sennavt! Echt, bedankt. Heb ik zeker wat aan. Ik krijg door jouw reactie een beetje "de klop van de hamer". Alsof ik in mijn hoofd voortdurend hoor: "shit shit shit shit shit shit" Over dat zwanger worden herken ik in jou iets dat m'n therapeute zei: er is iets dat de bevruchting tegen zal houden als je onbewust dat kind niet wilt. Jouw verhaal bevestigt dat. "Als iemand in die tijd mij gevraagd had of het de ware was, en ik had volledig eerlijk geweest dan zou ik nee hebben gezegd."
Ik kan geloven waarom je zoveel herkenning leest, absoluut... Zo is het precies bij mij. Verschrikkelijk. Ik weet dat je het niet boos bedoelt hoor, sennavt! Ik stel jullie reacties absoluut op prijs. Ik wist dat ik op dit forum 'goed ontvangen' zou worden. Het is zeker niet eerlijk naar hem toe. Daar heb je gelijk
Als ik zo jou reacties lees, dan weet je eigenlijk diep in je hart al wat je wil. Ik wens je heel veel sterkte toe.
Oh lieve Fien toch, wat moet jij je rot voelen. Het is voor mij zó herkenbaar! Ik ben 7 jaar lang bij mijn ex geweest terwijl ik wist dat hij mij niet gelukkig kon maken, wij woonden samen (huur, maar waren bezig met architect om een huis te laten bouwen), we waren bezig zwanger te worden (zwanger geweest maar eindigde in een miskraam), financieel hadden we alles op een rijtje en het leven zag er rooskleurig uit, althans, voor hem. Na mijn miskraam ben ik weer begonnen met anticonceptie omdat ik twijfelde aan onze relatie. Ik kreeg nog sterker het gevoel dat wij niet bij elkaar hoorden. Nog twee jaar lang heb ik hem op deze manier aan het lijntje gehouden, zo voelde het voor mij. Uiteindelijk ben ik een gesprek met hem aangegaan en hem verteld hoe ik in de relatie stond.. We hebben samen gehuild en veel gepraat. Ik besloot een flatje voor mezelf te zoeken, na 2 maanden trok ik in mijn nieuwe appartement en begon mijn nieuwe leven. Een tijdje heb ik gedacht dat ik hem miste, ik voelde me depressief en dacht dat ik de verkeerde keus had gemaakt, totdat ik mijn huidige man leerde kennen, en wat voelde dat goed! Inmiddels zijn we 8 jaar verder, getrouwd en een dochter rijker! Lieve Fien, ik hoop dat je snel de knoop doorhakt en kiest voor jezelf. En terug anticonceptie nemen! Het zal zwaar zijn, je zal verdrietig zijn, je vriend ook, maar hier word je niet gelukkig van. Sterkte met je besluit!
Hmm... Ik durf het bijna niet geloven, maar begin het te vrezen... Bedankt voor je reactie, Marleen31.. Het is wat dubbel, ik wens niemand mijn situatie toe, maar het is aan de andere kant "fijn" om mensen te lezen die hetzelfde meegemaakt hebben. Ik kijk er nu al tegenop, maar ik vrees dat er inderdaad goed gepraat moet worden. Oh, wat ga ik 'm kwetsen door er nog maar over te beginnen
Als je eenmaal beseft wat je keus is/zal zijn dan is het heel logisch dat je, aangezien je relatie niet heel erg slecht is, je zo voelt. Het is dan ineens echt geworden lijkt het hoewel je het diep van binnen al wist. Ik had zelf met vlagen het idee: waarom zou je een niet zo slechte relatie opgeven voor een onzekere toekomst? En natuurlijk is een relatie verbreken verdrietig en pijnlijk, want in zo'n situatie (dat de relatie eigenlijk wel oké is maar toch net niet) is het lastig te zeggen of het de juiste keus is. Daar zul je, meestal dan, pas later achter komen. Ik denk ook echt dat ik in die tijd nooit zwanger ben geraakt omdat mijn lichaam wist dat dat niet de beste keus was. Het is heel vreemd hoe lichaam en geest samenwerken in die zin. Ik wens je heel veel sterkte, ik weet hoe moeilijk het is en ik hoop dat je voor jou de juiste keus maakt. In beide gevallen, blijven of weggaan, wens ik je alle geluk en liefde voor de toekomst! Wat ik nog wel wil zeggen is: laat je niet tegenhouden door angst voor de toekomst (kom ik nog iemand tegen etc). Dit heeft bij mij ook een rol gespeeld, het was zo veilig en vertrouwd. Je weet wat je hebt, en niet wat de toekomst je zou kunnen brengen. Maar dat moet geen reden zijn om bij elkaar te blijven. Soms is houden van niet genoeg..
ik heb ook zo'n relatie gehad.. alleen ik of zelfs wij hebben het veel te ver laten komen... onze relatie was niet goed.. misschien wel nooit geweest.. ik wist het wel maar zag het niet.. ik wilde het niet zien.. wij kozen dus WEL voor een kind ondanks dat ik super veel van mijn zoon houd, was het de grootste FOUT van ons leven om SAMEN een kind letterlijk te NEMEN.... fout fout fout. en dat wisten wij allebei... maar ik was te bang om de knoop door te hakken.. ik wist wat ik had..ondanks dat het geen goede relatie was.. ik was bang voor het onbekende.. zoon geboren.. dat ging 6 maanden perfect.. na 6 maanden slechter slechter slechter... zoon was 13 maanden en toen hakte hij de knoop door.. zelfs toen zag ik het niet en wilde zelfs bij hem blijven niet omdat ik nou zoveel van hem hielt hoor. maar nog steeds bang voor wat komen ging... na paar maanden begon ik mij steeds meer te beseffen dat ik nu juist gelukkiger ben dan ooit geweest.. ik ging samen met mijn zoontje wonen die toen 13 maanden was.. met zoon ging het goed en met mij ook.. we waren echt gelukkig samen.. nu zijn we alweer 7 jaar uit elkaar.. heb ik een lieve partner waar ik nu 3 kids mee heb.. we gaan bijna trouwen en we hebben een koophuis.. dit is liefde.. hij neemt me zoals ik ben en andersom.. hij is gek op mijn oudste zoon.. van mijn ex kom ik niet meer van af.. we zijn met ruzie uit elkaar gegaan en zijn echt water en vuur samen... en ik ben op de dag van vandaag nog steeds blij dat HIJ toen de keuze heeft gemaakt.. omdat ik doodsbang was voor wat komen zou.. zou ik nooit de knoop hebben door gehakt.. omdat ik simpelweg niet durfde... laat het dus nooit zover komen.. ik was laf en zeker zwak op dat moment.. en ik wilde een KIND al was het van de buurman denk ik wel is.. ik wilde het.. en zag de liefde ook zeker niet meer... al een aantal jaar niet meer hoor.. ik heb mezelf laten misleiden door mijn eigen gevoelens.. en mijn lafheid op dat moment.. nu heb ik daar wel van geleerd en zal het nooit meer zover laten komen... succes met je beslissing.. ik hoop dat je wat aan mij verhaal heb...
Als je de stap wilt maken om bij hem weg te gaan,maak hem dan nu! Mijn vriend heeft voor mij een lange relatie gehad en ze hadden samen een huis gekocht,in die tijd zag zij het niet meer zitten en begon met vreemdgaan. Toen het huis klaar was na een lange verbouwing heeft mijn vriend 4 maanden later omtdekt dat ze vreemd ging met zijn beste vriend.....kapot was hij ervan. Daar zat huj dan,in een ruim huis...alleen....om het te kunnen betalen heeft hij de bovenverdieping moet verhuren,wat gelukkig nu niet meer het geval is want ik ben er nu.
Bedankt, sennavt... Ik voel het inderdaad zo aan. Ik ben dan ook verschrikkelijk bang om de verkeerde keuze te maken, in een impulsieve bui. Aan de andere kant... Het is niet de eerste keer dat ik twijfel Ik heb zéker wat aan je verhaal, Monique! Het is net voor die situatie dat ik bang ben. Ik wil doodgraag een kindje, maar ten koste waarvan? Ik dacht vroeger: "ach, als we uit elkaar gaan, ben ik tenminste zeker dat m'n kind een goede papa heeft". Maar da's toch echt geen goede ingesteldheid!? Bedankt, pinter... Echt, iedereen bedankt trouwens!
Follow your heart, it will make you happy.. En als je toch aan zijn gevoelens denkt: je beschrijft hem als een lieve, goede man, hij verdient iemand die 100% voor hem gaat toch? Als jij dat niet bent, gun hem dan ook de kans die ander die dat wel doet/kan/wil te vinden. Sterkte met de hele situatie TS.
Heftig! Ik herken het gevoel wel exact wat je zegt. Ik heb het ook ooit eens gehad. We zijn toen tijdelijk uit elkaar gegaan, ik was ook bang een verkeerde keuze te maken. Maar toen we tijdelijk uit elkaar gingen en ik hem niet echt mistte en juist opluchting voelde werd het duidelijker. Toen bedacht ik ook nog: is dit de man met wie ik nog 50 jaar samen zou willen blijven? Dat antwoord was nee. Wij hadden ook een koophuis. Toen ik definitief de knoop had doorgehakt voelde ik me zooooo bevrijd. Ik kreeg al vrij snel een nieuwe relatie (binnen 6 maand) en nu alweer 6 jaar samen, samen een kindje en super gelukkig. Vaak denk ik nog terug aan die keus en dat ik nog vaak blij ben dat ik die keus heb gemaakt! Al was mijn ex vriend ook echt lief, grappig en een goede jongen. Succes met je keus!
Goh het valt me op dat bijna alle reacties op elkaar lijken: luister naar je gevoel. Moeilijk hè TS? Dat je een verleden deelt, wil nog niet zeggen dat je ook een toekomst zult delen, maar het is heel lastig, verdrietig en rottig om die stap te zetten. In de aanloop naar mijn relatiebreuk toe zei een vriend: je offert je eigen geluk nu op om iemand gelukkig te maken met een illusie in plaats van oprechte liefde en daarmee doe je jullie beiden tekort. Die kwam wel binnen.. Sterkte en liefs, het komt hoe dan ook uiteindelijk goed!
Sterkte en succes met je beslissing. Ik heb ooit een relatie van 4,5 jaar afgebroken en dat was echt waar de moeilijkste beslissing die ik ooit moest nemen. Het was niet dat het een slechte kerel was, een slechte relatie was maar het was gewoon... op denk ik. Maar o wat heb ik getwijfeld, zelfs nadat ik de relatie al had stopgezet. Heeft bloed, zweet en tranen gekost... Maar... ik denk dat jij zelf voelt wat je nu moet gaan doen. Dat wist ik toen (in mijn binnenste als ik heel diep diep keek) ook.
Ja, dat vind ik eigenlijk ook. Ik heb heel de tijd rekening gehouden met het feit "hoe graag hij mij wou houden", maar of dat allemaal wel zo eerlijk is... Eerlijk naar hem toe? Eerlijk naar mijzelf toe? Bedankt Floortje27, voor je verhaal... Alweer zo herkenbaar. Ik quote specifiek bovenstaande zinnetje omdat ik er nog maar eens voor mezelf wil bij stilstaan. En eerlijk? Ik denk van niet. Ik zie het soms echt niet meer zitten. Doodzonde, want zo'n man is echt een geschenk Wel, hier komt ie ook binnen. Dat vat het volgens mij helemaal samen. Ook al vind ik het moeilijk naar mijn gevoelens te luisteren (ik ben zwak voor ratio), ik doe hem tekort door om de zoveel tijd te gaan twijfelen. Ik dacht, het hoort erbij, maar nu is het toch echt niet normaal meer. Inderdaad, zoiets voel ik nu ook. Ik kan er zelfs geen deftige uitleg aan geven. Ik stel me al scenario's voor waar al m'n vrienden uit de lucht vallen (ik ben geen prater, iedereen komt steeds naar mij met problemen) en ze me dus al die vragen gaan stellen. Waarom? Het zit toch goed? Kom op, jullie hebben net een huis gekocht? .... enzovoorts enzovoorts
Is het wat om open te zijn tegen je vriend, je zorgen te uiten, zeggen wat er bij de psycholoog gezegd is en dan daar samen nog eens heen te gaan?
Ik heb niet alle reacties gelezen maar niemand kan je vertellen wat juist of niet juist is dit moet je samen met je vriend doen. Praten is het sleutelwoord ik heb zelf ook hulp gehad en wat ik heel typisch vind in je verhaal is dat jouw therapeut haar/zijn mening geeft of misschien voor haar/zijn gevoel jouw mening verteld. Mijn therapeut zei altijd, ik kan zeggen hoe ik er over denk of hoe ik denk dat jij er over denkt maar mijn mening geef ik niet want jij moet hier zelf achter komen...met het in de hand leggen van een mening helpt zo iemand jouw niet...