katalaya dank je wel dame. maar hoe heb jij je er doorheen gesleurd als die jaren? misschien een advies voor mij.
het is nog vroeg lichtje, zolang je nog geen menstruatie hebt, kan het allle kanten opgaan. ik duim voor je!
Ovitrelle houdtj menstruatie niet tegen, utrogestan kan het tegen houden. Heeft het bij mij nog nooit gedaan overigens maar bij sommigen zeer zeker wel. Sterkte met wachten nogeven. It ain't over till its over!
Tja.. daar vraag je me wat... Ik kan het je uitleggen, maar ik weet niet of je er wat mee kunt. Wat ons op de been heeft gehouden, is om ten alle tijde een 'Plan B' achter de hand te houden. Hoe gaan we ons leven inrichten als kinderen krijgen ons niet gegeven is? De voordelen daarvan hebben we ons heel goed voor de ogen gehouden: allebei een leuke baan, dus relatief veel geld en veel vrije tijd om dat geld op te maken. Daarbij zijn Katman en ik bij elkaar gekomen toen ik 31 was. Dus mijn leven was al op 'Plan B' ingericht. Ik denk dat het moeilijker is als je wat jonger bent, en je levensdoel altijd hoofdzakelijk heeft bestaan uit 'moeder worden'. Dat zet je niet zomaar even opzij. Tuurlijk, als 'Plan A' (een gezinnetje) uitblijft, is dat wel even slikken. Zeker de eerste paar maanden, als je pas probeert zwanger te worden. Wat een teleurstelling als ik ongesteld werd. Maar ik vond de zwaarste periode toen we er na ruim een jaar achter kwamen dat mijn beide eileiders zwaar beschadigd waren. De maanden die ik toen moest wachten tot de herstel/verwijderoperatiee vond ik psychisch slopend. Alles was voor niets geweest, de toekomst was onzeker. Na de operatie waarbij 1,5 eileider verwijderd is, en de overgebleven halve eileider was opgelapt, moesten we weer een jaar gaan proberen. De teleurstelling die elke maand kwam dat het weer niet gelukt was, begon weer van voren af aan, maar dit keer met de dreiging van een naderende IUI/IVF. Toen ben ik me alvast gaan instellen op een leven zonder kinderen, en heb ontdekt dat hoe je over een situatie denkt, bepaalt hoe je je voelt. Ik kon de situatie op zich niet veranderen, maar wel mijn gedachten erover. Dus heb ik mezelf gedwongen te kijken naar wat ik wél had, in plaats van wat er miste. Dit had gelukkig het juiste effect. In plaats van door te schieten naar afgunst naar degenen bij wie het lijkt te komen aanwaaien, werden we er steeds relaxter onder. De vijf IUI-behandelingen mislukten; we haalden onze schouders op. Met een halve eileider hadden we niet anders verwacht. De eerste IVF-behandeling mislukte. We waren niet anders gewend. Tuurlijk waren we teleurgesteld, maar onze focus lag meer op 'wat gaan we doen NA de mmm'. Op een gegeven moment verlangden we meer naar de afronding van de mmm dan naar een kindje zelf. En toen raakte ik zwanger van de tweede IVF! Mijn God, wát een psychische klap! Ik ben er echt een week helemaal naar van geweest. Uitzinnig van vreugde, tuurlijk! Maar AL die gedachten, fantasieën en plannen die diep weggestopt in mijn hersenen onder een dikke laag stof lagen. Alles moest weer 'opnieuw' beleefd worden. Ik vond het emotioneel loodzwaar! Ik voelde me zelfs alsof ik mijn mmm-vriendinnetjes verraden had! Eindelijk kon ik met een positieve test naar mijn ouders!!! Eindelijk kon ik voor MEZELF naar de Prenatal! Eindelijk!!! Omdat iedereen op de hoogte was van ons mmm-traject, gingen overal de vlaggen uit. Een fantastische tijd. Ik heb zo intens genoten van die paar weekjes zwangerschap, tot de droom als een zeepbel uit elkaar spatte toen ik bij de eerste echo een missed abortion bleek te hebben. Dit had een keerpunt kunnen worden in ons optimisme. Tuurlijk; het waren verschrikkelijke weken vol met wachten, cytotec pillen en een curretage. Maar meteen daarna voelde ik een vleugje dankbaarheid. Dankbaar dat ik toch zwanger was geweest. Zo belangrijk voor mijn gevoel van 'vrouw zijn'. Dat gevoel heb ik me aan vast geklampt en als fundering voor mijn denken gebruikt. En het werkte: twee weken nadat alles rondom de miskraam achter de rug was, voelde ik me al zoveel sterker. En vooral optimistisch: zwanger worden was gelukt, nu nog zwanger blijven. En door dit optimistme wisten we dat de terugplaatsing van de cryo die we nog over hadden uit de tweede IVF zou lukken. Katman had dit nog sterker dan ik. Toen ik positief testte, reageerde hij met 'ik zei het toch?' Heel raar, maar voor ons geldt 'what doesn't kill you, makes you stronger'. Mijn tip is: wees je bewust van hoe STERK je gedachten je gevoel bepalen. Als je de situatie niet kunt veranderen, verander dan de manier hoe je erover denkt. Dat bepaalt hoe je je voelt. En als je je goed voelt, kun je meer aan, en krijgt een mislukking minder vat op je. Ik gun iedere mmm-meid vooral de rust toe die ikzelf heb gehad tijdens mijn mmm-traject. Hoe langer het duurde, hoe makkelijker (!!!) het voor ons werd. Zelfs toen er nog geen uitzicht was op succes.
Je test kan zeker nog wel positief worden, hoor. Dag 10 na de terugplaatsing is nog erg vroeg. De artsen zeggen niet voor niks dat je pas twee weken na de terugplaatsing mag testen! Succes!
Als eerst wil ik iedereen bedanken voor al jullie reactie en steun en natuurlijk katalya met je mooie tekst waarbij je de tijd hebt genomen. Jippie dank je wel dat je om mij vraagt. Ik heb net de bloedtest gedaan en die is gewoon NEGATIEF. Heel erg helaas, wel pijnlijk...... Maar nu is mijn vraag of dit klopt de arts die zei net dat de 1ste keer bij ivf de kans veel minder is en dat ze bij stelletjes bij de 2de keer meer ziet slagen, klopt dit of wil ze mij alleen gerust stellen. Daarnaast vraag ik mezelf af hoe kan t mislukken die ivf, waar kan t aan liggen? Ik moet over 2 weken weer een nieuwe afspraak gaan maken om te kijken hoe t verder moet.
He, Lichtje... wat jammer... ik hoop dat je - wanneer je er klaar voor bent - misschien iets aan mijn verhaal hebt. Wat betreft het lukken van de tweede IVF... Ik weet het niet. Nooit van gehoord. Het klinkt mij ook niet logisch in de oren. Maarrr... bij mij was het wel zo! Eerste IVF en daaruit komende cryo beide negatief, Tweede IVF en daaruit komende cryo beide positief. Who knows?
Dag Katalya, Het is inderdaad heel erg jammer. Ik vond je verhaal wel echt wat hebben niet daarvan hoor. Maar ben pas 29 geworden en als ik nu al moet denken van als t niet lukt..... pfff dan weet ik t ook niet meer. Woww dus wel goed, de 2de keer raak. Maar mijn vraag is als ik ga trainen is dat dan wel goed voor mij? En daarnaast ben ik enorm aan t twijfelen of ik de 2de ivf voor mijn vakantie ga plannen of juist daarna...... dat weet ik ff niet meer. maybe advies of tips?
Trainen lijkt me sowieso goed. Zinnen verzetten, trots en lief zijn voor je lijf is een goede basis-vibe. Mits je het natuurlijk niet overdrijft, en als een dolle je lijf gaat afbeulen om een rondje op- en over de Himalaya te rennen... En jouw voordeel is inderdaad dat je 29 bent. Toen ik moest gaan twijfelen aan of het ooit wel zou lukken was ik 'al' 33, en had na die halfbakken 'hersteloperatie' nog ruim een jaar zelf proberen voor de boeg. Wat is bij jullie eigenlijk het probleem? Mijn gevoel zegt me dat je je 2e ivf na je vakantie moet plannen. Ik weet niet waarom, misschien omdat je zelf al aangaf dat het je enorm zwaar is gevallen. Ga in de vakantie lekker aan de boemel, met in je achterhoofd dat het misschien (waarschijnlijk!!!) je laatste vakantie is zonder moederlijk afgedwongen verantwoordelijkheidsgevoel of luiers verschonen. Ik denk ook dat het in jouw geval belangrijk is om náást de IVF-ellende juist door te gaan met andere alledaagse of bijzondere dingen. Als je nu alle IVFfen achter elkaar plant, is dat het enige waar je hersenen zich op stuk zullen bijten. Je focus wordt dan te eenzijdig, waardoor de angst dat het misgaat een grotere rol gaat spelen (en misschien een mislukte poging veel harder zal aankomen.) Het blijft een lastige materie, iedereen beleeft het anders... Ik besef ook dat ik vanuit mijn luxe-positie wel erg makkelijk praten heb.
hey kayalya, Ik zit zo te twijfelen om mij aan te gaan melden bij de sportschool. Ik ben bang dat ik dan zoals de 2 eerdere keren wel zal betalen en niet zal gaan trainen. Je was 33 geef je aan en hoe oud ben je nu als ik vragen mag? Ik moet je eerlijk zeggen ben inmiddels wel depressief geworden door deze situatie, slik de medicatie niet meer. Ik zit in de zw maar wil nu wel echt aan de slag want ik wordt er helemaal nog zieker van dat thuis zitten. Ik ben ook inmiddels 6 kg bijgekomen. Ik heb de ivf erg zwaar ervaren moet ik zeggen, n volgens mij heb je groot gelijk en dat ik eerst vakantie ga vieren en dan fit terugkom en dan beginnen met ivf nummer 2. Naast de ivf doe ik niks meer alleen thuis zitten. heel de dag thuis zitten, ben letterlijk op. Maar ik ben bang dat als ik ga beginnen met werken, dat ik geen vrij zal krijgen voor de ivf afspraken van mn werkgever> Nou nee je praat niet makkelijk vind ik, maar vind dat je me echt gerust stelt. Gr. lichtje
(Potver, had ik een hele lap tekst getikt, foutmelding, tekst weg. Oké, nog maar een keer Sportschool? Ik zeg 'doen'! Zeker! Het wordt tijd dat je weer 'vriendjes' wordt met je lichaam. Het heeft je nu vreselijk in de steek gelaten, en trekt je gedachten mee de put in. Wat er in je lichaam gebeurt met betrekking tot de IVF kun je niet afdwingen, helaas. Maar je kunt WEL de controle overnemen over de algemene lichamelijke staat van je lijf. Na mijn 5 IUI's en eerste IVF was ik meer dan 10 kilo aangekomen. Ik walgde van mijn lijf, maar kon de motivatie niet opbrengen om er wat aan te doen. Hield mezelf voor dat het nu toch geen zin zou hebben, want als ik misschien zwanger zou worden, zou ik toch weer aankomen. Eind augustus vond ik het genoeg. Ik werd er ook bijna depressief van, en besloot mezelf een schop onder mijn hol te verkopen. Ik ging bij de Weight Watchers en ook wat meer bewegen. Na de eerste kilo's kwam het gevoel een beetje trots op mezelf te mogen zijn. Dat voelde enorm goed! Op dat positieve gevoel kon ik doorgaan, en tegen de tijd dat de tweede IVF begon, was ik bijna 10 kilo afgevallen. Ook deed het me goed om - na al die jaren mmm - eens op een ándere manier met mijn lijf bezig te zijn. Niet van negatieve ervaring naar negatieve ervaring, maar voor de verandering ook eens een positieve ervaring. De tweede IVF lukte, maar zoals je weet werd dat helaas een mk. Vrijwel meteen daarna heb ik het afvallen weer opgepakt, en toen ik aan deze IVF begon, voelde ik me met 15 kilo minder echt lekker in mijn vel zitten. Ook kreeg ik een kans om op een opleidingsplaats te solliciteren. (Anderhalf jaar durende studie van 16.000 euro, betaald door de baas! Naast mijn full-time baan.) Een gouden kans wat carrière betreft, maar als het zou lukken, zou dat heel onhandig uitkomen met mijn geplande cryo poging. Ik besloot het er toch op te wagen, want de kans dat ik toegelaten zou worden / de cryopoging zou lukken, was erg laag. Maar je raad het al: beide lukten! Dus ik ben net sinds gisteren terug van 3 weken studie in het buitenland, en heb nog 1,5 jaar studie voor de boeg. Het was loodzwaar. Maar ook dit traject heeft me de afleiding bezorgd die ik blijkbaar hard nodig had. (Ook ik maakte me zorgen over hoe een zwangerschap in te plannen zou zijn, maar er is me al verzekerd dat het geen enkel probleem hoeft te zijn. Ik loop gewoon een beetje studievertraging op, who cares?) En hierdoor wist ik dat ik een eventuele teleurstelling ook makkelijker kon verwerken. Maar ook deze IVF-cryo lukte dus! Ik zou je echt willen adviseren om je flink kwaad te maken. Je hebt verdikkeme een enorme pot energie gestoken in de mislukte IVF-poging. Die energie heb je ergens vandaan gehaald, dus diep binnenin je zit een bron. Zoek die bron, en gebruik het kleine beetje energie wat je daar vind, voor jezelf. Je verdient het om weer een lichtpuntje te zien. Vecht daarvoor, zodat dat lichtpuntje weer een overtuigend zonnetje wordt! Je geeft het zelf al aan; van thuiszitten wordt je depressief, je gaat je zorgen maken over wat je werkgever vindt... Alleen JIJ kan die visieuze cirkel doorbreken. Maar één tip: ga je nu nog geen zorgen maken over problemen van de toekomst, over vrij kunnen krijgen voor de volgende IVF. Het kleine beetje energie wat je nu hebt, moet je daar niet aan besteden. Door hoe je je nu voelt, lijkt dat probleem veel groter dan het eigenlijk zal zijn. Als je je straks fit, fris, strak en actief voelt, zul je zien dat die enorme berg waar je tegenop ziet eigenlijk maar een klein hobbeltje is. Laat zorgen voor morgen daar waar ze horen: bij morgen. Kijk naar het hier en nu, wees lief voor jezelf; nu ben JIJ aan de beurt om goed voor te zorgen. Ook al zou je - zoals je vreest - in eerste instantie maar twee keer naar de sportschool gaan... na die twee keer voel jij je al een tikje beter. Dat tikje betere gevoel ga je dan niet in een bodemloze IVF-put storten, maar hou je voor JEZELF, en investeer je terug in jezelf om ook die derde keer te gaan. En vierde keer. Al dit zal je ook helpen om je focus te verleggen. Je zult je minder schuldig voelen naar je werkgever als je weer gewoon werkt. Je zult je minder ontevreden voelen naar jezelf en je partner vanwege dat je thuis zit. Mocht je nu het idee hebben van 'Pffft, hoe moet ik dat állemaal aanpakken', dan is het misschien helemaal niet gek om te bedenken dat je dit niet alleen hoeft te doen. Zeker gezien de 'state of mind' waarin je nu zit, zou iemand om mee te praten je waarschijnlijk wel kunnen ondersteunen. Gewoon iemand die objectief is, er verstand van heeft, en af en toe tegen je zegt dat je het goed doet. Dat je trots mag zijn op hoe je jezelf aanpakt. (Mijn ziekenhuis heeft een folder met hoe je in contact kunt komen met iemand die speciaal voor vruchtbaarheidsproblemen en de emotionele invloed daarvan is.) Tijd dus voor een andere wind. Wil je me beloven dat tegen die tijd dat je op vakantie gaat, je een mooie basis gelegd hebt om er ook echt van te genieten? Niet alleen van de vakantie op zich (waar ga je heen?), maar ook van dat fijne gevoel dat je (een deel van) je lichaam en je leven weer onder controle hebt. (En ik durf heel zachtjes te zeggen... en dan de rest... ) Echt, je verdient het om weer het licht te zien. Je naam zegt het al, je hebt het in je. Om nog even op je vraag terug te komen; ik ben nu 35. Wat is bij jullie eigenlijk het probleem waardoor jullie met IVF bezig zijn?
Ik vind t erg lief dat heel je tekst weg was door die foutmelding en dat je alsnog je tijd en energie voor mij hebt ingezet om het nogmaals in te tikken. Thanx hiervoor. Ik ben vanaf vandaag begonnen om elke dag 30 minuten te gaan fietsen, in een natuurpark bij mij in de buurt. Ik voel me echt lekkerder. Het is de bedoeling dat ik elke dag 5 min erbij zet. Dus morgen wordt t dan 35 min en overmorgen 40 min en zo maar doorgaan. Na mijn vakantie ga ik mij inschrijven op een sportschool. Ik ga zoals je zegt vriendjes worden met mijn lichaam en mezelf proberen te verwennen. Ik moet proberen niet te gaan stressen > Ook ik ben dus die 6kg aangekomen, niks past mij meer en durf nauwelijks naar buiten te gaan. Ook ik zei altijd tegen mezelf niet aanmelden voor sportsschool omdat ik ook elke keer dacht dat ik zwanger zou worden.... pff dus niet. Hoe heb jij de Weight Watchers ervaren? Zijn de kilos er weer snel bij gekomen? In hoeveel tijd ben je die 10 kg kwijt? Wel goed van je moet ik zeggen. Je hebt t wel erg goed aangepakt, en dat wil ik nu ook. Ik ben begonnen vanaf vandaag gezond te eten en niet meer voor de buis zoveel chocolade, ijs, koek en chips eten.... oh en niet te vergeten snoep en prik drinken. Na hoeveel weken kreeg je een miskraam bij de 2de ivf? Hoe ben je hiermee omgegaan? Het lijkt mij namelijk wel erg moeilijk. Hoe kwam t dat jij je lekker in je vel voelde? Wat een mooie kans zeg die opleiding! Ik zit nu ook erg te twijfelen om een studie aan de uni te gaan volgen. Alleen ben ik weer bang dat ik mij zo erg ga stressen omdat ik ook een full time baan heb ernaast dat daarvoor de ivf zal mislukken. Ooh heerlijk waar ben je geweest voor je studie? Het is wel goed dat die studie je afleiding gaf, maar ging je daardoor niet stressen? En was je niet bang net als mij dat door die stress je ivf cryo zou mislukken. Studievertraging maakt niet uit, je bent zwanger en je hebt die studie dus beter nieuws is er niet lijkt mij. Dat klopt mn energie aan een mislukte ivf poging pfffff. Je hebt groot gelijk ik moet nu aan mezelf denken. Inderdaad van thuiszitten wordt ik alleen depressiever. Je hebt groot gelijk, ik kijk heel erg ver in de toekomst waardoor ik mezelf alleen maar gekker maak. Ik verheug mij nu enorm op mijn vakantie. Het klopt heb net 30 minuten gefietst en voel me echt lekker in me vel, althans lekkerder dan gister. Het klopt ik wil gewoon weer aan de slag, lekker weer werken want ik mis t heel erg. Serieus? Ik heb van mijn ziekenhuis dat niet gekregen, dat zou echt fijn zijn. Heb jij daar gebruik van gemaakt. Lijkt mij wel goed. Wij gaan voor 4 weken naar Marokko. Ik wil daarom nu echt afslanken zodat ik mij ook lekker ga voelen tijdens mijn vakantie. Bij ons zeiden ze bij 2 andere ziekenhuizen dat alles goed was. Bij de derde kwam er naar voren dat de zaad van mijn man qua hoeveelheid goed was maar de bewegelijkheid minder. We zouden eerst voor isci gaan en vlak na de punctie werd ons verteld dat het ivf wordt want de zaad was weer goed. En hebben ze bij jullie een oorzaak gevonden? Gr Lichtje Ps erg bedankt.
Kijk, dat klinkt goed. Ik hoop dat je na het sporten je ook wat beter in je velletje bent gaan voelen. Ik vond Weight Watchters ideaal: door het puntensysteem weet je precies hoeveel je mag. Als je je daaraan houdt, is afvallen gegarandeerd. Dat vind ik het moelijke bij 'lijnen': je mag dit niet, je mag dat niet, en ondertussen maar hopen op gewichtsverlies. Bij WeightWatchers kijk je wat je wél wilt eten. En elke week heb je een heleboel 'gratis' punten die je lukraak over de week mag verdelen. Genoeg voor een flinke verjaardag met taart en hapjes, twee keer extra een menu van de McDonalds, of elke dag een 'verkeerd' toetje, stuk chocola, borrel enz. Of gewoon je 'extra weekpunten' opsparen om in één keer een complete zak chips leeg te eten. En met volle mond roepen 'ik ben op dieet, hoera!' Op deze manier heb je niet het idee dat je iets moet missen, en zoals ik al zei: hou je je binnen je dagelijkse punten, is afvallen gewoon een feit. Tegenwoordig hoef je ook niet alles op te zoeken in een lullig boekje, en altijd met pen en papier door het leven te gaan. Op internet hebben ze een handige site. Daar log je in, en staan alle voedingsmiddelen in een database. Klik ze aan, en het programma houdt de stand bij. Kan ook via je telefoon. Ideaal! En na een tijd weet je de punten uit je hoofd, of kun je ze zo globaal berekenen dat je ze niet meer in de computer hoeft bij te houden. Ondertussen moet je een half uur per dag bewegen. Dat mag ook gewoon stevig wandelen zijn. Overdrijf het sporten niet. Beter elke dag even wandelen (=shoppen, huis poetsen, fietsen) dan twee weken woest joggen en daarna opgeven. (= funest voor zelfvertrouwen) Ik ben zo 15 kilo afgevallen in de periode augustus - maart, maar daar zat dus ook een zwangerschap met miskraam tussen. In die periode mocht ik niet afvallen. Nu ben ik iets aangekomen door de zwangerschap en mijn drie weken buitenland. (hotelbuffetten en constant iets moeten eten om misselijkheid te lijf te gaan.) Wat dat betreft blijft het levenslang oppassen. (eerst even deze posten, voordat ik zostraks al mijn tekst weer kwijt ben...)
Bij de tweede IVF hoorden we bij de eerste echo met 7w4d dat het hartje gestopt was met 6 weken. Alsof de wereld onder je voeten openspleet, en we in een nachtmerrie belandden waar we niet meer uit wakker leken te worden. Toen zijn we ook echt wel door een diep dal gegaan. Eerst twee weken wachten of het misschien vanzelf loskwam, toen een week aanmodderen met Cytotec-pillen, en toen alsnog een curettage. Die drie weken waren echt verschrikkelijk. Mijn verhaal van die periode kun je hier nalezen: http://www.zwangerschapspagina.nl/miskraam/323903-ma-afwachten-cytotec-curettage-ervaring.html Het is echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn geweest. Integendeel. Na de curettage heb ik twee weken nodig gehad om lichamelijk te herstellen van de ingreep en narcose, en om emotioneel weer op te krabbelen. Maar we hadden het geluk dat we nog 4 embryo's in de vriezer hadden, en dat bewezen was dat het een 'goede batch' was. Dus we hadden een goede houvast aan het feit dat we niet weer helemaal opnieuw hoefden te beginnen, maar dat we na 2 cycli 'gewoon' een cryo konden laten ontdooien. Een stuk minder belastend dan een complete IVF-procedure. Dat heeft ook bijgedragen aan onze veerkracht. En we hadden heel sterk het 'gevoel' dat het meteen weer raak zou zijn. Doodeng om uit te spreken, omdat je denkt dat het ongeluk brengt, maar ons gevoel klopte. Het was meteen weer raak. Afgelopen maandag hadden we de eerste echo. Tot die tijd heb ik mijn zwangerschap een beetje 'genegeerd', omdat ik vanwege de vorige ervaring nog niet blij durfde te zijn. Trillend van angst ging ik de stoel op, en toen we meteen een druk spartelende E.T. zagen, mét hartslag... tja, toen was het natuurlijk huilen geblazen. Alle spanning en ontlading kwam er in één keer uit. Zo mooi... Nu durf ik weer hoop te hebben, nu durf ik weer verder te gaan waar we voor de kerst gestopt zijn. Grapje: onbevlekte ontvangenis bestaat dus toch! Er is bij mij geen 'vieze sex' aan te pas gekomen, ik kom net terug uit het Heilige Land (Israël), en ben uiterekend rond de kerst!
Je vroeg nog naar waarom wij IVF doen: Na ruim een jaar proberen kreeg ik op kerstavond 2009 een kijkoperatie. Daar bleek dat mijn beide eileiders ontstoken waren geweest. De één had een enorme cyste van 10 cm die 'm helemaal uitrekte en afsloot. Mijn andere eileider zat in de knoop vastgegroeid. Er moest met een vervolgoperatie geprobeerd worden om de in de knoop geraakte eileider te redden, maar de kans was groot dat ze allebei verwijderd zouden moeten worden. Wat een verschrikkelijke kerst hebben we toen gehad. Dat was voor ons echt het diepste dal van de mmm; de periode tussen de kijkoperatie en de verwijder/hersteloperatie in maart 2010. Ik voelde me zo falen als vrouw. Totaal onvruchtbaar, al die tijd dus. Toen ik wakker werd na de operatie in maart, werd me verteld dat ze de in-de-knoop-eileider hadden kunnen sparen door het slechte stuk er af te halen. Ik had dus nog maar een halve eileider over, maar daarmee zou het theoretisch mogelijk moeten zijn om zwanger te raken. Dus weer een jaar proberen, zonder succes. Toen heb ik een HSG aangevraagd omdat ik wilde weten of die halve eileider niet verstopt was. Dat was deze niet, en op wat aandringen mochten we toen meteen door met IUI. (Ik heb wat meer nadruk op mijn leeftijd gelegd. Ik was toen 34, en ze wilden het liefst dat ik 1,5 jaar zou proberen.) Ik 'moest' eerst nog 5 keer IUI voordat ik door mocht voor IVF. Ik vond dat wat onlogisch, want het zaad was prima. Maar ik was al lang blij dat we weer 'verdergingen'. In juli 2011 heb ik dan mijn eerste IVF gehad, maar deze mislukte. Hieruit hadden we 2 cryo's over. In september hebben we deze laten ontdooien. Eéntje overleefde het ontdooiproces, maar ook deze poging sloeg niet aan. En toen was ik het zat, om steeds maar met de mmm bezig te zijn. Ik ging dus bij de WW, ging andere dingen doen. In november 'even' de tweede IVF tussendoor. Maar ik ging er al helemaal niet meer van uit dat deze zou slagen. Ik wilde gewoon van die helem mmm af zijn. Met of zonder kind. En de rest van het verhaal ken je inmiddels... Geniet van je vakantie straks, en ga inderdaad eens rondkijken wat je studie-mogelijkheden zijn. Oriënteren op iets wat je wél kunt controleren. En als je zwanger mocht raken nét nadat je begonnen bent...: [sarcasme aan] O, o, o, wát een pech! [sarcasme uit] *grijns* Ik heb rond de tweede IVF-poging een verschrikkelijke heibel gehad met iemand op mijn werk, wat me heel veel stress gaf. Het heeft blijkbaar geen negatieve invloed gehad op het resultaat. Misschien juist wel positief, want ik maakte me meer druk om die situatie op mijn werk dan over de IVF, haha. Heel veel succes!