Aaaaaaaaah,waarom ben ik toch in zo'n kleine gemeenschap gaan wonen??? De mensen zijn zo aan het praten en bemoeien met onze situatie,ik word er helemaal gek van! Nu word er over mij gezegt dat ik met opzet zwanger ben geworden,of dat het mischien ook wel van een ander kan zijn. Dus word ik voor sloerie uitgemaakt ook nog. Nou kan me dat nog niet eens zoveel schelen,maar dat ik met opzet zwanger zou zijn geworden,hoe pijnlijk is dat wel niet voor mij met mijn pco. Het raakt me diep! Al zou ik dat natuurlijk niet moeten doen. Ik vraag mezelf af,waar ben ik toch in beland....mijn hele leven staat op zijn kop! EN hoe sterk ik af en toe ook kan zijn,hoe zwak voel ik me nu. Gedachten spoken door mijn hoofd,had ik toch abortus moeten doen? Maar dan zou ik het voor een ander doen? Nee,dat kan toch ook niet! Had ik niet zoveel naar mijn gevoel moeten luisteren mischien....ik weet het niet. Weet wel dat het moeilijk is,en dat ik verdriet heb en het gevoel heb alleen te zijn.
Zal blij zijn als het weekend voorbij,ik doe wel leuke dingen met vrienden maar ik voel me toch steeds zo alleen. Genieten van de zwangerschap lukt me zo moeilijk,iets van de papa hoor ik ook niet. Wat zou ik graag willen dat hij eens zou zeggen: laten we ff naar de film gaan of laten we wat leuks doen. Hem uit mijn hoofd zetten moet ik doen,soms denk ik dat me het lukt maar soms ook weer niet Ik schrijf het hier maar van me af,mischien helpt het.
Sjeej wat vervelend dat er over je geroddeld wordt Wat naar van die mensen! Maar ja, dat heb je wel... En over je vriend... als je niet tegen hem zegt wat je mist, dan weet hij het ook niet. Mannen zijn niet goed in gedachten raden en zelfs met hints hebben ze moeite. Dus gewoon recht voor zijn raap zeggen dat je het fijn zou vinden als hij je wat meer aandacht geeft en je meeneemt naar iets leuks. Succes!
Het is mijn vriend niet,dus dat maakt het allemaal zo moeilijk. Ik hoor nu al een dikke week niks van hem,ik heb zelf ook geen contact gezocht. Maar dat vind ik heel moeilijk! Ik wil hem uit mijn hoofd zetten maar het is zo moeilijk. Iedereen zegt dat ik voor mezelf en de kleine moet gaan kiezen en dat wil ik ook,de manier hoe ik dat moet gaan doen weet ik dus niet!
Inmiddels al bijna 2 weken niks van de papa gehoord. Begin eraan te wennen maar het blijft moeilijk Ik weet het soms echt even niet meer. Probeer mijn eigen plan te maken,maar zo makkelijk is dat niet. Mischien dat ik hier wat tips kan krijgen? Zou fijn zijn als er wat reactie's zouden komen.
Ik zou verder gaan zonder hem en je eigen plan trekken.ga genieten vana je zwangerschap,straks ga je het kindje voelen en dat is zo mooi! Probeer de gedachte aan hem van je af te zetten,dat is makkelijker gezegd als gedaan,dat weet ik,maar je hebt weinig keus. Als hij zich toch meld,dan kan je altijd wel weer zien. Sterkte ermee meid!
Misschien maar goed dat je niets van hem hoort, zo betrokken is hij toch niet bij de zwangerschap en hoe langer je hem niet ziet of hoort de makkelijker het voor je wordt ipv konstante confrontaties die toch op niets uitlopen. Verwerk het in je eigen tempo, zoek afleiding, ga eens lekker baby shoppen, wellicht bij het zien van al die kleine schattige rompertjes en kleertjes voel je je stukken beter, zorg goed voor jezelf, maak het gezellig thuis enz enz Soms ben je beter af zonder partner. Laat de mensen maar roddelen, jij krijgt een prachtig kindje!
Ach meisje toch...laat die papa gewoon doen.. Laat hem straks zijn kindje zien als hij het wil, maar verwacht voor jezelf helemaal niets van hem. Hij doet je vreselijk veel pijn omdat jij wel gevoelens voor hem hebt en hij niet voor jou!!! Hij heeft zijn lichamelijke behoeftes, dan wipt ie even langs, en dan laat ie je weer barsten.. Ik ben nu 32 jaar. Toen ik 20 jaar was zat ik in een soorgelijke situatie, alleen is dat een late MA geworden. Ik voel gewoon wat jij nu moet voelen. Zet je kindjes voorop met jezelf, en heus, je komt wel weer een lieve vent tegen voor jezelf, en iemand die wel 100% voor jouw kindjes kiest!! Zet m op!!!!!!! Je bent zo gezegend met dit 2e wondertje in je!!
Het gaat hier op het moment erg slecht! Zo beloofde de papa 4 weken terug niet weg te gaan naar het buitenland voor werk voor een aantal maanden zo stond ie afgelopen weekend bij me op de stoep met een ticket in zijn handen en te zeggen dat hij alsnog weg gaat. Inmiddels is hij al weg...voor 4 weken zegt ie. Maar ik geloof hem niet meer...ik heb het gevoel dat hij me nu echt laat zitten en ik er nu echt alleen voor sta. Heb contact gehad met zijn vader en die vertelde ook dat hij 4weken weg zal zijn en daarna terug is. Maar ook ben ik erachter gekomen dat hij tegen zijn ouders heel anders praat dan tegen mij. Zijn vader vond dat hij best weg kon gaan want zijn zoon kon nu toch niks voor me doen. Ja ik had maar een punctie laten uitvoeren voor de dna test en dan hadden ze nou wat voor me kunnen doen. En die dna test zal pas na de geboorte van het kindje zijn omdat er risico's aan verbonden zijn en dat wilde ik niet doen. Ook de papa stemde daarmee in maar volgens zijn vader wilde hij dat wel. Een relatie zal er ook niet komen zei zijn vader,nou dat wil ik niet eens meer!!! Maar wel dat er een papa voor dit kindje zal zijn....maar ik ben bang dat ik de papa niet meer terug zie. Het maakt me bang en verdrietig. Als na de geboorte de dna test is gedaan en als op papier staat dat hij de vader is van dit kindje dan willen ze praten maar voor nu kan ik het alleen maar uitzoeken. Hoe kan ik nog een normaal contact hebben met hun dan? Ik lieg niet en heb niks te verbergen....dus die dna test zal ik ook zeker doen,al is het maar voor mijn eigen rust. Maar moet ik ze dan hartelijk welkom heten...zo werk dat toch niet? Er is zoveel kapot gemaakt. Ik had nu wel graag willen praten maar die kans krijg ik niet. En het nadeel is we wonen allemaal in dezelfde woonplaats,een kleine woonplaats dus je komt elkaar tegen. Ze groeten me niet eens,ik vind dat echt kwetsend. Hoe kan ik hiermee omgaan? Hoe verwerk ik dat de papa weg is gegaan?
Pfff meid, ik heb geen ervaring met een dergelijke situatie, maar ik wil je wel een dikke digi-knuf geven. Het is niet niks wanneer je expartner en zijn familie zo vervelend doen en daarnaast ook nog eens al dat geroddel in je woonplaats. Meid je bent hartstikke sterk en jij kunt het!!!!!
Och meid ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen Ik wil je graag een hart onder de riem steken en je helpen maar weet niet hoe! Probeer niet meer teveel op de vader te rekenen. En trek je niet teveel aan van zijn familie.. ik weet dat dit moeilijk is en helemaal als je in een kleine gemeenschap woont. Woon zelf ook in zo'n roddeldorpje namelijk en er is ook al genoeg over mij geroddeld. Heb hierdoor geleerd me niks meer van anderen aan te trekken ook al lukt dat niet altijd Verder weet ik geen tips te geven maar weet wel dat je sterker bent dan je zelf denkt!! Probeer echt nergens meer op te rekenen en voorkom daarmee teleurstellingen. Nu ga je natuurlijk die 4 weken afwachten tot hij terugkomt, maar meid ga er niet vanuit Laat hem bewijzen dat hij echt papa voor de kleine wil zijn en laat zijn ouders niet voor hem praten. Praat echt alleen met hem. Laat hem de eerste stap zetten vanaf nu.. Echt heel heel heel veel sterkte toegewenst..
Als ik alleen met hem praat,blijkt nu dus wel dat hij 2 verschillende verhalen verteld. Ik weet gewoon niet meer wat ik denken moet,het vertrouwen in hem is weg en als dat weg is dan werkt het sowiso niet meer. Hij is nu een week weg,zit aan de andere kant van de wereld en ik denk elke dag aan hem. De angst dat hij niet meer terug komt en dat dit kindje geen vader zal kennen. Ik huil zo vaak....vraag me af hoe dit heeft kunnen komen. Ben bang voor de toekomst,de dna test zal er komen...en dan? Dan word alleen het kindje geaccepteerd en ik kan stikken? Hij zou bij de bevalling zijn...maar dit zal waarschijnlijk ook niet meer doorgaan. Vraag mezelf ook af,wil ik hem er nog wel bij hebben? Ik voel me zo alleen,en vraag me af hoe ik dit allemaal alleen ga doen.
Jeetje meid, heb je verhaal even gelezen en wat een ellende heb jij al over je heen gekregen zeg!! Het is ook niet eerlijk hoe hij je behandeld, maar meis laat je niet gebruiken he!! Het lijkt nu heel moeilij, maar je kan het alleen wel redden hoor!! Met je kindjes komt het wel goed, want volgensmij ben jij een hele lieve mama..dus ik weet zeker dat ze niks tekort zullen komen!! Steek niet teveel energie meer in hem meid, dat klinkt natuurlijk makkelijker gezegt dan gedaan, maar hij verdiend dat gewoon niet!! Heel veel sterkte meis, ik leef met je mee!!!
hoi, ben zelf ook een alleenstaande mama. 'papa' heeft nooit zijn dochter gezien en men meisje staat allen op mijn naam. ik ga even mijn mening geven en hoop je hierbij niet te kwetsen. je zegt ik wil een papa voor mijn kindje. nu dat snap ik. maar hij komt alleen opdagen als hij daar zin in heeft. zo lees ik uit je verhaal. beeld je ven in. je kindje is 3 jaar zit te wachte aan het venster maar 'papa' komt niet. dan kan jij gaan zeggen dat hij er niet zal zijn. op wie gaat je kindje boos zijn?? op joi, omdat jij het slecht nieuws moet vertellen. wil jij een papa die alleen papa is als hij het wil???? ik ben van mening ofwel ben je papa bij de bevruchting ofwel nooit. maar niet wanneer het je uitkomt. mijn ex was er ni na de bevruchting, goed, dus nu ook niet simpel bij mij. dan doe ik het wel alleen. ik zou zeggen laat hun links liggen. neem zelf geen contact meer op. laat hem het kind niet erkennen. en kijk wat hijd oet na de bevalling.erkennen kan je dan nog altijd. je lijkt me een sterke vrouw en goede mama, ga voor jezelf en je kind. n hij is de naam man/papa niet waard. probeer nog een beetje te genieten van je zwangerschap. dat verdien je. succes
Wat die ouders betreft: Ik zou ze de rug toekeren. Hun willen straks wel in het leven van hun kleinkind zeker? Nou, als het aan mij zou liggen, kunnen ze dat vergeten. Dat je nog wil dat je kindje een papa heeft, snap ik nog wel. Maar je kindje kan héél goed zonder opa en oma. Zo'n opa en oma voegen niets goed toe. Die maken alleen dingen stuk. Als ze ná de geboorte (en bewijs van DNA test) ineens wél betrokken willen zijn, zijn ze hypocriet. Maar zelfs dan zullen ze jou niet leuk vinden en waarschijnlijk niet leuk behandelen, denk ik. Dus die mensen ben je liever kwijt dan rijk. Misschien, als de papa straks wel echt betrokken is bij zijn kind, dat ze het geluk hebben hun kleinkind te zien bij hem thuis. Dat hij het kind meeneemt naar hen. Maar ik ben van mening dat jij helemaal niets met hen te maken hebt. Helemaal omdat zij (nu) ook niks met jou te maken willen hebben...
Ik ben het eens met mijn twee voorgangsters. Vergeet die gast! Een kind kan beter opgroeien zonder papa, maar met een stabiele mama, dan met een papa op wie het niet kan rekenen en een mama die als een schoothondje achter zijn onbetrouwbare papa aanloopt. Zoals hij en zijn ouders je behandelen is gewoon schandalig! De enige reden waarom ik die dna-test nog zou doen, is om te bewijzen dat hij de vader is, zodat je alimentatie van hem kunt eisen. Verder zou ik niks meer met hem of zijn ouders te maken willen hebben, zelfs niet als zij dat willen. Je zit nu steeds te wachten op een reactie van hem, en hoopt dat hij bij je terug komt. Maar waarom zou dat zíjn keuze moeten zijn?! Volgens mij moet jij er zelf voor kiezen dat je hém niet meer wilt! Ik zou hem zeker niet bij de bevalling willen. Tijdens de bevalling moet jij je op je gemak voelen en niet gespannen en dat kan niet als hij er is. Als hij er echt per se bij wil zijn, zou hij van mij op de gang mogen wachten. En als na de geboorte blijkt dat hij wel zijn verantwoordelijkheid neemt, laat hem dan een papa zijn voor jullie kind, maar begin zeker niet weer een relatie met hem! Laat hem eerst maar eens minimaal een jaar ofzo bewijzen uit wat voor hout hij gesneden is. Meid, kop op! Je bent al moeder, je weet hoe het is om voor een kind te zorgen. Met een tweede erbij zal het heus niet makkelijk zijn, maar je hebt al ervaring en wordt vast een heel lieve mama voor dit kindje!
Ik heb je verhaal in het begin ook gelezen en ik leef met je mee. Het is geen ideale situatie waar je je in bevindt, helemaal omdat je in zo'n klein dorp woont, maar ik hoop dat als alle ellende achter de rug is, je trots op jezelf kunt zijn! Je moet maar zo denken dat de mensen die je met de nek aankijken domme bekrompen zielen zijn!