Bedankt voor alle reactie's,dat doet me erg goed! De papa is inmiddels 2 weken weg en ik merk dat ik rustiger word,net of begin ik het een plekje te geven. Maar zo nu en dan vliegt het me aan en kan ik zo in huilen uitbarsten. Hij heeft me veel verdriet gedaan,ben boos en teleurgesteld. Maar ik probeer dat toch los te laten want stres is niet goed voor de baby. Probeer afleiding te zoeken,leuke dingen doen met familie en vrienden en ik ben lekker in min huis bezig. Het nadeel is dat ik zijn ouders af en toe tegen kom in mijn woonplaats,het is alleen dat ze in de auto voorbij rijden maar toch....ik ben soms bang dat als het kindje geboren is en ze dan eindelijk met de dna test niet meer onderuit kunnen of het hun kleinkind mischien niet is ze me het leven zuur gaan maken. Dat ze het kindje gaan opeisen ofzo,ik weet dat het niet kan maar ze kunnen me het wel moeilijk maken. En wat moet ik dan? Probeer er maar niet teveel aan te denken. Maandag heb ik weer een echo en dan over 3 weken al de 20 weken echo...ondanks alles kijk ik erna uit en hou ik al zoveel van dit kindje. Daarnaast is mijn zoontje zo blij grote broer te worden...ik ben daar wel gelukkig mee. Maar met mannen ben ik wel klaar mee,ik wil dan ook zeker geen relatie meer met de papa. We hebben wel beter verdiend!
Och meisie toch, ik vind het zo verschrikkelijk voor je... Ik heb al je posts gelezen en vind het echt te zot voor woorden hoe er met je word omgegaan; door de papa, door zijn ouders en door de dorpsbewoners die toch altijd meteen met hun mening klaar staan, terwijl ze van de hele situatie geen toeten of blazen weten. Ik was een soort van 'blij' met je laatste post, waarin je schrijft dat je geen relatie meer wilt met de papa. Ik snap dat het heel moeilijk is/was om hem uit je hoofd te zetten, maar echt... hij doet je alleen maar pijn, maakt je onzeker en denkt alleen aan zichzelf. Je verdient echt beter!! Je houdt al zo veel van dit kindje. Je zoontje is blij om grote broer te worden. En dit kindje is gewoon een wonder - zeker omdat het een spontane zwangerschap is met jouw pco. Jullie gaan het redden, ook zonder de papa. Ik vind het echt heel erg dat ze straks een dna-test van je verwachten; want kom op... volgens mij weet de papa dondersgoed dat hij wél de vader is!! Ik zou denk ik zelf niet eens die dna-test willen. De papa weet zelf best dat hij wél de vader is, maar durft dit blijkbaar niet toe te geven?! Áls ik al een dna-test zou laten doen, dan zou het me om de alimentatie gaan - al geloof ik dat je dan ook nog een lange weg te gaan hebt... Heel veel sterkte/succes, meis!! Probeer lekker te genieten van je zoontje en het wonder in je buik. Jullie worden een heel liefdevol gezin met z'n drieën!!
We zijn weer even verder en net als ik me weer wat beter ga voelen,gaat het ineens weer mis. De afgelopen week voel ik me wat somber,huil erg snel en vraag me af waar ik toch in ben beland. Ondanks de scheiding die me veel heeft gedaan had ik mijn zaakjes aardig op orde. Mijn werk,mijn zoontje waar het goed mee gaat en gewoon leuke dingen doen. Met mijn zoontje gaat het nog steeds goed,maar ik voel me ontzettend alleen,ondanks dat ik familie en vrienden heb die me helpen. Toch voel ik me niet happy,ik doe mijn dingen wel en kan soms ook wel genieten van dingen maar ineens denk ik weer veel aan mijn ex. Was dit kindje maar van hem geweest,dan had het kindje ook een lieve vader gehad,mischien was het goed geweest voor onze relatie,mischien waren we weer gelukkig geworden....nooit heb ik dit gevoel gehad maar de laatste tijd steeds meer. Met de zwangerschap gaat het verder goed maar ik voel me schuldig naar het kindje toe,het echte genieten is er niet bij,kan ik dit kindje wel alles bieden wat mijn zoontje heeft,trek ik het financieel wel alleen? De papa zit nog steeds in het buitenland,ook niks van gehoord....zo erg! Ik vind het zo onvoorstelbaar dat iemand zo kan zijn en zo kan doen. Wat heb ik toch gedaan??? Waarom ben ik verliefd op hem geworden,waarom waarom waarom. Van alles wat in mijn hoofd spookt. Ik voel me verdrietig,boos,soms heel erg boos en gekwetst! Zal het ooit goed komen?
Ik heb alles even vluchtig gelezen en het enige dat ik kan zeggen is: wat een k*o*e ouders van die gozer...en die jongen zelf heeft ook geen ruggegraat. Oké....dat hij geschockt is, natuurlijk....heel begrijpelijk. Maar het lijkt wel of die ouders van hem een flinke invloed op hem hebben ! Een DNA TEST.... wat denken ze wel niet ! Ik zou het nogeneens doen, weet je dat. Ga voor het kindje...geniet van je zwangerschap.... en laat die familie lekker..... wees sterk !
Vanaf hier ook een dikke knuffel, sterkte met de hele situatie. Vind het knap van je dat je niet met die DNA test hebt ingestemd ivm de risico's voor je kindje. Een mama die er helemaal voor gaat en dat is precies wat je kindje nodig heeft. Sterkte hoor!
meid ik lees net je hele verhaal en wil je veel sterkte wensen! Je komt over als een onwijs sterkte vrouw! Zo knap dat je deze beslissingen hebt genomen en goed voor jezelf op komt. Met jou gaat het echt wel goed komen!
Lief jullie reactie's! Maar sterk voel ik me helemaal niet,ik heb het gevoel dat ik elk moment in elkaar kan storten. Ik ben bang voor wat er komen gaat en of ik het wel alleen kan. Voel me alleen...blijf maar piekeren,echt genieten kan ik niet. Toch hou ik wel van dit kindje,dat voel ik aan alles!
Het gaat hier steeds beter,al heb ik natuurlijk nog wel mijn moeilijke momenten. De papa van het kindje zou vorige week terug komen van zijn werk in het buitenland,hij belde me vorige week op met de mededeling dat hij nog 2 weken langer blijft. Nou hij kon daardoor niet bij de 20 weken echo afgelopen maandag zijn. Tsja...ik voelde me even verdrietig en kwaad maar al snel ging dat gevoel weg. Ik doe het de hele zwangerschap al alleen dus die 20 weken echo kon er ook nog wel bij. Hij zit nou al 1,5 maand in het buitenland en heb 1 keer een telefoontje van hem gehad,voor de rest hoor ik helemaal niks van hem. De 20 weken was gelukkig helemaal goed,mijn beste vriendin was mee en het was echt bijzonder! Kindje lag lekker te duimen hihi. Helaas konden we het geslacht niet zien omdat de navelstreng tussen de beentjes lag. Aankomende maandag heb ik weer controle bij de gyneacoloog en hopelijk weet ik het dan. Het gaat dus beter hier...maar ben soms wel bang voor wat er nog komen gaat.
Jeetje vlindertje.... heb in 1 ruk je verhaal gelezen... Laat de liefde voor je kindje (en het enorme wonder van hoe je dat kindje hebt gekregen) genoeg zijn om je door deze situatie heen te slepen. Tis jammer dat je emotioneel nog zo aan de papa vast zit. Ik denk niet dat je veel van hem en nog minder van die ijskouwe familie hoeft te verwachten. Zijn gedrag laat je al zien uit wat voor een nest hij komt. Het is vervelend voor jou dat hij je steeds weer een stukje hoopt geeft om het dan vervolgens een aantal dagen later weer van je af te pakken. Kies voor jezelf en voor je 2 kindjes. Je bent niet alleen vlindertje, je bent straks met z´n drietjes... Probeer toch ondanks alles een beetje te genieten van het zwanger zijn, anders heb je straks misschien spijt dat je dat niet hebt gedaan. En dat je in een klein stadje woont? Nou laat iedereen lekker lullen over je, ze kunnen beter van je lullen dan van je eten... en morgen ben je ook weer oud nieuws. Makkelijk gezegd van mij als buitenstaander (hoewel... woon zelf ook in zo´n gehucht..) maar probeer erboven te staan. Het zegt meer over een ander dan over jezelf. Ik wil je heel veel sterkte wensen en probeer het leven weer van de zonnige kant te zien. Je kunt het.
Ik vond het van kracht getuigen dat je geen dna test wil doen. Ik heb je hele verhaal gelezen en ik zou niet eens willen dat hij de "vader "van mijn kind zou zijn als ik jou was, kijk hoe hij en zijn familie met jou omgaan tssss dat gun je hun toch niet zo'n groot wonder in je buik en hij wijst het af. Ik heb zelf 2 kinderen alleen groot gebracht en tja het is niet altijd makkelijk, maar dat is het ook niet als je het samen doet. Maar jou kids krijgen dan wel jou normen en warden mee, warmte en geen afwijzing. Een waar spreekwoord: vader worden is een gunst, vader zijn een hele kunst. Ps. een verwekker is nog lang geen vader, dat is iemand die met raad en daad en liefde, er voor het kind is en goed voor de moeder. meis jij red het wel, dikke knuffel.
Hier weer even een update van mij. Babyspulletjes komen weer in huis,ben kleertjes aan het uitwassen en leg ze netjes neer in de kast. Kraamhulp is langs geweest....het zou zo mooi kunnen zijn en toch voel ik me zo vaak verdrietig. Steeds vaker denk ik aan mijn ex,hij was er voor me tijdens de zwangerschap,tijdens de bevalling en hij is een goeie papa. Dit kindje zal dat nooit krijgen,ik voel me schuldig...kan ik dit allemaal wel alleen. Mijn zoontje is zo blij om grote broer te worden,maar hij voelt mijn verdriet ook. De papa van het kindje zit nog steeds in het buitenland,hoor niks van hem....en sinds afgelopen week merkte ik dat ik niet veel meer aan hem denk,dat ik mijn leven op de rit probeer te krijgen samen met mijn zoontje en het komende kindje. Normaal probeerde ik de papa erbij te betrekken maar nee,hij is uit beeld,uit mijn gedachten en uit ons leven. Vanmiddag was ik boodschappen aan het doen,ik was druk bezig met te bedenken wat ik vanavond zou gaan eten. Ineens stond ze voor me....de moeder van de babypapa. Ik schrok...maar liet niks merken,ze keek me strak aan en zei helemaal niks. Ik ben met mijn buik vooruit en mijn hoofd omhoog doorgelopen en heb ook niks tegen haar gezegt. Wat een vreselijk koelbloedig mens,ik wil niks maar dan ook niks met zulke mensen te maken hebben. Toch voel ik ook verdriet,haar kleinkind groeit in mij,en het doet haar schijnbaar helemaal niks. Ik kan het me niet voorstellen dat iemand zo kan zijn,maar het zegt meer over haar dan over mij. Ondanks dat ik het vaak moeilijk heb en verdrietig ben voel ik me toch ook sterker worden....ik moet dit kunnen,dat ben ik aan dit kindje en mijn zoontje verplicht. Mijn leven bestaat voor hun en geen enkele man laat ik meer toe in mijn leven. Ik vertrouw niemand meer en ben beter af zonder man dan met een man die je niet waardeerd zoals je bent en je met respect behandeld.
Zo, ik heb je hele verhaal gelezen en jeetje meid wat heb ik een onwijs respect voor jou! Natuurlijk heb je het moeilijk soms en dat zal ook altijd wel blijven. Maar ik vind dat je alles bewonderingswaardig aanpakt. Je bent een sterke vrouw en een hele goede mama, daarom heeft dit kindje voor jou als mama gekozen denk ik. Probeer niet teveel te denken in termen van 'waarom' en 'had ik maar', daar heb je niks aan. Trek je eigen plan en laat de papa (en zijn ouders!) maar barsten totdat zij eens wat meer respect tonen. Ik wil je heel veel sterkte en succes toewensen maar volgens mij komt dat wel goed! Je mag me altijd pb'en als je je verhaal kwijt wil. Liefs!
Wat goed van jou, hoe je gereageerd hebt tegen 'dat mens'. Ik snap je verdriet heel goed. Ik kan dan ook niet begrijpen hoe dat mens zo kan doen tegen de moeder van haar kleinkind. Bah! Die mensen ben je liever kwijt dan rijk en wat balen dat je ze dan toch sporadisch tegenkomt. En nogmaals: Goed dat je zo hebt kunnen reageren! En ook goed dat je merkt dat je niet meer aan de papa denkt. Dat getuigt van kracht!
hoi, Ik stel misschien een stomme en brutale vraag. Maar hoe is de band tussen jou en je ex ? Is die nog goed ? Wat vindt hij van de situatie ? Zou hij niet evt. toch nog een beetje een papa rol op zich willen nemen voor deze kleine ?? Ik vraag dit omdat ik een gezin ken, alle 4 de kinderen zijn van andere vaders. En de vader van één van die kinderen neemt ook de jongere zusjes mee van zijn dochter. Want hun eigen vader is niet in beeld en hun noemen hem wel bij zijn voornaam maar hij speelt (of in iedergeval speelde, ze zijn nu al wat ouder, dochter is nu een jaar of 14/15 en haar zusjes wel wat jonger) toch een vader rol voor die meisjes.
De band tussen mijn ex en mij is opzich goed maar sinds ik zwanger ben iets minder. Dit komt omdat hij er veel moeite mee heeft dat ik nu ineens wel zwanger kan worden. Door mijn pco is ons zoontje na hormoonbehandelingen gekomen,een 2de kindje is ons nooit gelukt. Voor zowel mijn ex als mezelf hebben we het moeilijk,ik had zo graag gewild dat dit kindje van mijn ex zou zijn want hij is een lieve en goeie vader. Ik kan nu niet van hem vragen of hij een vader rol wil gaan spelen,dit is te pijnlijk voor hem maar ik hoop met de tijd dat er toch een soort vader rol zal ontstaan. Ik denk dat mijn ex het aan het hart gaat als hij straks ook ziet dat dit kindje geen vader zal hebben. Voor mij is de papa van dit kindje geen papa,het is een donor geweest,meer niet! Hij is volledig uit mijn systeem en dat wil ik ook zo houden! Samen met mijn zoontje en dit kindje ga ik verder,als het kindje geboren is mijn leven weer p de rit krijgen,werken en genieten van de kleine dingen die zo mooi kunnen zijn.