Emma is ook niet eenkennig en nooit geweest. Ze is nu 14 maand en vindt aandacht van alles en iedereen geweldig! Ik vind het ook leuk, geniet er heerlijk van. Ben ervan overtuigd die die fase nu ook niet meer in zo'n extreem niveau zal komen. Ideaal toch!
Mijn dochter is ook nooit echt bang geweest voor mensen. Alleen donkere mensen heeft ze een tijdje eng gevonden, en dat terwijl papa ook donker is
Mja, die van mij is 4enhalf maand en nu al eenkennig! Nou, niet zo handig. Ze bestudeert 'vreemden' van top tot teen. En als ze zo vlak voor haar neus 'raar' gaan zitten doen zet ze het op een gillen! Ik was en ben juist heel makkelijk in het weggeven van mijn kind. En blijf het ook wel proberen. Maar toch, ze wil graag eerst de kat uit de boom kijken. Ze heeft het niet van een vreemde, want haar beide ouders hebben daar ook wel last van.
Mijn dochter is 21 maanden en nog nooit eenkennig geweest. Was het maar waar dat ze iets terughoudend was, graag zelfs . Het zal haar een zorg zijn wie er op haar past, bij wie ze op schoot kruipt of haar aanspreekt. Ik heb nog nooit een pruillip gezien als ik haar wegbreng naar het kdv. Handig zou je denken, maar ook een nadeel vind ik. Ze vliegt overal op af en denkt nergens bij na lijkt wel. Ook als ze ons niet meer in het vizier heeft, bv in de winkel, komt ze echt niet uit haarzelf terug. pfff doodvermoeiend soms.
Hier zijn ze totaal (nog) niet eenkennig. Soms vraag ik me af of ze wel weten dat ik mama ben . Ze vinden de aandacht die ze krijgen echt geweldig, maar reageren wel heel verschillend naar verschillende mensen toe. Bij vreemden lachen ze gewoon 'vriendelijk'. Als opa's komen wordt mijn zoontje helemaal hysterisch van de blijdschap, hij weet dan niet wat ie met zichzelf aan moet en gilt het echt uit van blijheid. Zo reageert ie nooit als ie mij ziet Ik heb geen idee of ze erg eenkennig worden, van ene kant hoop ik dat echt niet. Ik kan moeilijk tegen als ik dreumesen of peuters zie die helemaal hysterisch worden als moeders maar even naar andere kant kijkt. Ik weet dat het vaak ook heel erg aan het kind ligt, maar denk vaak bij mezelf: laat je kind toch de wereld ontdekken, het is geen baby meer, hoeft niet de hele dag op schoot te zitten'. Maar ik durf niet te hard te roepen, dadelijk worden die van mij ook zo erg