Mijntje, dat denken van: "wat als dat of dat was gebeurd..." heb ik ook gehad. Ik denk dat dat ook normaal is. Maar ik heb wel steeds tegen mezelf gezegd: "nu weer genieten van alles". Maar ik heb alles eigenlijk pas een paar maanden geleden afgesloten, misschien speelt het mee dat ik me weer zo fit voel. Daarom ga ik ook naar het Prius-onderzoek, de informatie over mijn eigen gezondheid moet het voor mij afsluiten. Dat je bang bent snap ik heel goed. Ik wil denk ik niet meer zwanger worden, maar ik zou ook bang zijn. Vooral voor de gevolgen voor het kindje, maar ook voor mezelf. Weer die hoofdpijn, herinneringsproblemen en de moeheid. Van alternatieve geneeswijzen heb ik geen verstand. Ik neem iedere dag een multivitaminepreparaat en daar zit ook vitamine C in, ik geloof echt in genoeg vitamines nemen. Ik woon ook in Noord-Holland en Maastricht is ver weg, maar MamavanMischa is erg lovend over hen en hun site is goed. Ik ga naar Nijmegen, die zullen ook wel goed zijn. Daphne is daar weer heel erg tevreden over, er woont familie van mij naast het Radboud en ik heb er stage gelopen. Zogelukkig, van zwangerschapsvergiftiging zijn er inderdaad nog veel dingen onduidelijk. Dit geldt helaas ook voor het berekenen van de kans op herhaling. Dat zie je aan MamavanMischa en anderen op dit forum. Hun kans zou klein zijn, maar het gebeurde toch. Maar het verliep beter, dus dat is winst. Ik eet ook zoutarm want ik heb hoge bloeddruk, maar het is ook voor andere dingen dan de bloeddruk niet goed om veel zout te eten. Sweetness, jij hebt dus ook twee keer ernstige pre-eclampsie gehad. Het is wel erg rottig voor je dat je zo moe was de eerste weken. Ik had het ook, daarom deed ik zoveel mogelijk met mijn dochtertje en kwamen de andere dingen op de tweede plaats. Die oogklachten heb ik ook gehad, maar de lichtschuwheid is volledig weg, maar mijn linkeroog is nog steeds minder. Ik weet nog wel dat ik uit het ziekenhuis ontslagen werd en met mijn dochtertje in de ambulance meeging naar het regionale ziekenhuis. Ik kwam daarna buiten en het was lente, ik kreeg echt een klap in mijn gezicht. Inderdaad, het gevoel van druk op mijn oogbollen. En mijn zonnebril lag natuurlijk thuis. Dat slechte herinneren vind ik ook erg. Gelukkig heb ik veel foto's en filmpjes. En het is apart: van mijn dochtertje weet ik me meer te herinneren dan van andere dingen, ik besteedde ook geen moeite aan het herinneren van andere dingen. Kahrin, je zegt dat je keizersnede tegenviel. Ik denk dat mij wel fijn was (als je van fijn kunt spreken bij HELLP) dat ze bij mij de zwangerschap wekenlang hebben kunnen rekken zodat ik aan het idee heb kunnen wennen. En mijn dochtertje had een couveusemaat dus ik wist wel dat ik haar niet op mijn buik zou krijgen. Ze hielden haar even boven het doek en daarna ging ik naar de verkoever. Ik heb haar de volgende dag pas weer gezien. Wat bij mij heel goed gewerkt heeft is dat de verpleging op de couveuse-afdeling heel aardig was. Ook al zijn jullie allebei gezond, dan mag je nog wel klagen. Begrip is ook op zijn plaats als alles goed afloopt. Mensen snappen niet wat PE/HELLP/Eclamsie inhoudt. Ik vond de nazorg van het ziekenhuis en de huisarts ook niet goed, ze doen net alsof je 5 dagen na de bevalling beter bent. Groetjes, Mamalbf
Her er de laatste tijd veel met mijn man over gepraat, over dat Prius-onderzoek. Hij wil niet dat ik dat onderzoek laat doen. Ik mankeer al van alles en hij wil niet dat ik mij zorgen ga maken door een kansberekening. Dat was ook de reden dat wij geen kansberekening hebben laten uitvoeren op de gezondheid van ons kind. Het is en blijft een kansberekening met de kans als je een slechte kansberekening hebt, je je zelf alleen maar op zit te vreten wat ook niet bevordelijk is voor mijn gezondheid.
voor mij is het inmiddels 15 jaar geleden. de scherpe kantjes gaan eraf maar je raakt het nooit helemaal kwijt. het was bij ons alletwee een dubbeltje op de kant. ze hadden te lang gewacht. het is ter nauwernood goedgekomen maar ik heb nog een half jaar nadien op bed gelegen en kon mijn eigen kind niet opgetild krijgen daar had ik de kracht niet voor. ik heb er nog steeds een instabiel bekken door omdat ze met 5 man aan me aan het trekken en (heel erg) duwen (letterlijk) waren. toendertijd werd er ook in alle toonaarden gezwegen over dit soort dingen, laat staan dat er onderzoeken waren, tenminste ik heb er nooit iets over te horen gekregen. wat ik later van een andere gyn hoorde is dat ze toen van mening waren dat je zoiets maar 1 keer kunt krijgen. iets wat ik altijd bullshit heb gevonden. en bij mijn laatste zwangerschap zei weer een andere gyn dat er inderdaad een klein kans op herhaling is. gelukkig is het bij mij binnen de perken gebleven dit maal. en is hij uiteindelijk met precies 37 weken voor de zekerheid met een infuus gehaald. en internet was toendertijd ook nog niet.dus ik had toen ook niemand buiten mijn exman om dit te verwerken. ik hoop dat jij hier veel steun zult vinden.dat is erg belangrijk. de spanning kan bij een eventuele volgende zwangerschap erg aanwezig zijn.
Ik vind het vreselijk voor je, maar dat is toch niet alleen gerelateerd aan de zw.vergiftiging? Ook bij gezonde moeders kan een zwangerschap zo eindigen omdat de baby er snel uit moet. Rot hoor, dat je er na zo lange tijd nog zo'n last van hebt!
nou 3 verpleegster en 2 dokters op je die aan je benen trekken en op je buik duwen met grof geweld om het kind eruit te trekken/duwen terwijl jij ligt te persen hangen en 2 man boven je hoofd je buikdoor het bed te duwen. het kleintje kon niet meer per keizensnede geboren kon worden omdat mijn bloed niet meer stoldde da's niet zo gevordelijk voor je gesteldheid.daarna spoot ik leeg als een fontein en na 4 spuiten mochten er niet meer gezet worden dus toen moest de baarmoeder handmatig kleiner geduwd worden en werd ik urenlang zo mogelijk nog verder door het bed geduwd. ik kan me later ook niet alles meer herinneren. en al die tijd wist ik niet of mijn kindje leefde of waar het was.
Hoi Dames, Poeh, heftige verhalen lees ik hier zeg. Zelf ben ik ook met 36,5 week ingeleid vanwege Hellp. Was een paar dagen eerder opgenomen. Het stomme is dat ik alles echt mega-onderschat heb. Was alleen maar boos en gefrustreerd omdat ik niet naar huis mocht. Dat paste niet in het beeld dat ik van het einde van mijn zwangerschap had. Pas achteraf had ik de tijd om een beetje over de ziekte te lezen en bedenk ik me dat het allemaal veel slechter af had kunnen lopen. Hier gelukkig geen trauma's van de bevalling. Ingeleid, 15 uur niets, toen ineens vliezen gebroken en drie heftige uurtjes later had ik mijn dochter in mijn armen. Keurige 6 ponder en helemaal gezond. Scharrelde de volgende dag ook alweer rond tot groot ongenoegen van de verpleegsters. Vond het persoonlijk ook niet nodig om medicijnen te blijven slikken, maar toen werden de verpleegsters echt vals, dus toch maar gedaan... Had wel veel moeite met het plotselinge einde van de zwangerschap en achteraf toch wel een beetje geschrokken. Ben ook heel benieuwd hoe het bij een volgende zwangerschap zal gaan. Waar ik net als jullie wel nog echt veel last van heb is zonlicht. Als ik hier in huis loop en de zon schijnt smorgens dan zie ik echt alleen maar vlekken voor mijn ogen en krijg ik zelfs dat de zijkant van mijn zicht wegvalt, dus echt tunnelvisie. Ga ik binnenkort toch eens mee naar de huisarts. Tot die tijd ga ik de deur niet uit zonder zonnebril. Heb hem zelfs vaal op als het bewolkt is.
Ja, ik herinnner met je verhaal nog wel! Lijkt me vreselijk zulke bijwerkingen (bloed niet stollen, gen ks mogen) van deze rottige aandoening! Ik mag van geluk spreken dat het bij mijn niet zo is ge-escaleerd en dat het met mijn kleintje altijd goed is blijven gaan.
Ik zal mijn oogarts eens vragen hoe het zit met die zwarte vlekken voor de ogen bij fel licht, of dat ook door de zw.vergiftiging gekomen kan zijn (ik had ze al). Het zijn eiwitstolsels op je iris waarvan je bij fel licht de schaduwen ziet. Net of er zo'n spinnewebje voor je ogen dwarrelt he?
Hey lieve meiden, Fijn om te horen dat jullie nog met z'n alle zo druk op de site zijn de meeste weten inmiddels dat ik er niet zo heel vaak ben de laatste tijd ivm verkoop huis en geen internet in duitsland daar komt nog bij dat ik dinsdag aan mijn hart ben geopereerd. Maar ik als ik tijd heb lees ik even bij en probeer jullie natuurlijk een hart onder de riem te steken ! Gr. Cat.
Nou ja, doe dat maar even niet nu! Zorg er maar goed voor, hou het rustig! Ik weet niet wat je had, maar sterkte in ieder geval!
Zogelukkig, als je man er niet achter staat moet je het zeker niet doen. Je kunt wel zeggen: ik moet mijn eigen keuze maken, maar hij is er ook bij betrokken. En ik heb het idee nu, dat jij er ook niet zo achter staat? Het is waar wat je zegt: het is een kansberekening. En als je nog een keer zwanger wordt ga je neem ik aan toch naar de gynaecoloog voor je zwangerschapsbegeleiding? Mankeer je vanalles door je zwangerschap en bevalling? Of had je het van tevoren al? Als ik het niet mag weten hoef je het niet te vertellen hoor. Je zegt dat jullie geen kansberekening hebben laten uitvoeren op de gezondheid van jullie kind. Ik wist helemaal niet dat je dat kunt laten doen. Yinte, wat erg wat je meegemaakt hebt. En 15 jaar geleden wisten ze ook nog niet zoveel van PE/HELLP als nu. Gelukkig kon ik mijn dochtertje vanaf een aantal dagen na de ks goed verzorgen, ik was wel moe natuurlijk en ik had last van vergeetachtigheid. Maar er is nooit iets misgegaan. Dat ze met 5 man getrokken hebben! Als ze op tijd waren geweest, hadden ze dan een ks kunnen doen? Gelukkig heb je nu wel je 3 kinderen. coll003, ik had alles ook onderschat. Ik heb een ks gehad en liep 2 dagen na de geboorte van mijn dochtertje al zelf naar de couveuse-afdeling. Ik vond het prettig eigen baas te zijn. Je zei dat je eigenlijk geen medicijnen in wilde nemen, had jij ook veel bloeddrukverlagers? Ik wel. Ik ben nu niet meer lichtschuw gelukkig, wel is mijn linkeroog niet meer zoals voor de zwangerschap. Ik zou er ook mee naar de huisarts gaan, en aandringen naar de oogarts te mogen gaan. Je hebt maar 2 ogen. Catwomen, ik had het stukje in "Ouders van nu" gelezen. Er stond "militair" en toen wist ik dat jij het was. Je zag er leuk uit. Ik had alleen gedacht dat je in het artikel ook iets zou vertellen over je zwangerschap maar dat was dus niet zo, en wat er gebeurd was had ik op het forum ook al gelezen. Wat heftig dat je aan je hart geopereerd bent! Op jouw leeftijd. Wat hebben ze gedaan? Ben je in Duitsland of in Nederland geopereerd? Veel beterschap. Groetjes, mamalbf
Vruchtwaterpunctie, vlokkentest, nekplooimeting, triple test. En ik mankeer idd van alles, ook al voor de zwangerschap, maar merk wel dat de zwangerschapsvergiftiging en langdurige inleiding met als finale spoedkeizersnee er wel heeft in gehakt. Ik herstel minder snel dan voor de zwangerschap.
Zo, 32 pagina's doorgelezen Wat een herkenning zeg! Ik ben 13 maanden geleden bevallen met HELLP en ben nu eigenlijk wel weer opgeknapt. Als ik de verhalen zo lees zijn de meesten van jullie plotseling via de VK opgenomen in het ziekenhuis? Dan is het idd echt wel heftig lijkt me, vanuit een fijne zwangerschap dit ineens! Voor mij was de overgang wat minder heftig, ik wist eigenlijk toch wel dat ik HELLP en een vroeggeboorte zou gaan krijgen (moeder 2x, zus 2x) dus was ik vanaf 7 wk al bij de hoog risico poli van de gynaecologen. Ik heb me dus alleen heel erg zorgen gemaakt dat ik niet voor 27 wk ziek zou worden, en toen die grens voorbij was ging de vlag uit! En 2 weken daarna moest ik ook het ziekenhuis in, maar dan is alles winst nietwaar? Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat ik soms denk dat het een voordeel is geweest dat ik dit allemaal al kende, en iedereen in mijn omgeving het kent. We hebben een gezellige HELLP en prematuren nazorgpoli bij ons in de familie
Mocht je nog weer zwanger willen worden zou ik me zeker via de HA bij de gynaecoloog aanmelden. En misschien raar, maar ik vond het wel prettig: winkel even rond voor gynaecologen. Lang niet alle ziekenhuizen zijn ingericht op HELLP/PE patienten of prematuurtjes of hebben er weinig ervaring mee. Ik heb een ziekenhuis uitgekozen waar ze een speciale poli hadden voor begeleiding, nauwe banden met een ziekenhuis met een NICU, thuismonitoring doen zodat je niet steeds opgenomen hoeft te worden en zo'n 50 HELLP patienten per jaar doen, dus dan weet je dat je in goede handen bent.
Hoe kom je erachter welke ziekenhuizen dat zijn? Is dat standaard bij de academische? Welkom trouwens, leuk dat je mee komt kletsen!
Zogelukkig, ik snapte niet dat je dat met kansberekening voor gezondheid bedoelde. Ik heb wel een triple-test laten doen en toen bleek dat ik een verhoogde kans had op een kind met een afwijking. Ze hebben toen een vruchtwaterpunctie gedaan en die was OK. Het viel ook mee voor mezelf, ik had er zulke indianenverhalen over gehoord. Ik snap dat die lange inleiding en spoedkeizersnede je geen goed heeft gedaan. Wilde je zelf zolang proberen normaal te bevallen of besliste de gynaecoloog dat? Wat betreft de info over ziekenhuizen: ik denk dat je kunt bellen en dit soort dingen kunt vragen. Verder zullen er toch wel sites over zijn? Ik weet het eigenlijk niet, ik werk in een academisch ziekenhuis en ben daar ook bevallen want ik heb niet verder gezocht. Juul, leuk dat je meeschrijft. Gelukkig dat je op bent geknapt. Ik ging vanaf 12 weken naar de gynaecoloog. Ik had bij 6 weken zwangerschap een bloeddruk van 150-100. De verloskundige meette bij 12 weken 145-100 en wilde me eigenlijk niet doorverwijzen, maar ik werk in het ziekenhuis waar ik ben bevallen, en ik heb het toen zelf geregeld. Bij mij bleef de hoge bloeddruk en op een gegeven moment kreeg ik medicijnen. Hij werd toch 190-110 en toen heb ik een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen. Daarna had ik ook 9 dagen thuismonitoring (net als jij) en toen kreeg ik 's-nachts rare rugpijn. Toen ben ik opgenomen, had eiwit in mijn urine en kreeg een paar dagen later HELLP. Ze hebben mijn zwangerschap gerekt tot 36 weken en toen is mijn dochtertje geboren. Ik heb een maand in het ziekenhuis gelegen, en jij? Bij hoeveel weken ben jij bevallen? Mijn moeder heeft voor mij ook een maand in het ziekenhuis gelegen met ernstige hoge bloeddruk, en voor mijn 2 zusjes ook. We hebben dus veel overeenkomsten.
Dank je Het hoeven niet per se academische huizen te zijn, topklinische ziekenhuizen zijn ook heel goed (www.stz-ziekenhuizen.nl). Daar hebben weliswaar niet alle ziekenhuizen een NICU, maar vaak wel goede samenwerkingsverbanden. Ik zou je aanraden om eerst bij een zieknhuis in de buurt gewoon eens met de afdeling gyn te bellen en gewoon uit te leggen dat je verwacht dat je volgende zwangerschap weer zo moeilijk wordt, en dat je graag wat toelichting wilt over hun specialismen. Belangrijke vragen: - Hebben ze een NICU? Als ze die niet hebben, naar wie verwijzen ze door en hebben ze daar gestandaardiseerde protocollen voor? - Hebben ze gespecialiserde perinatologen? - Hoe vangen ze hoog risico patienten op? - Hebben ze ervaring met HELLP/PE op hunverpleegafdelingen en zo ja, hoe vaak behandelen ze daar mensen? Wat ik ook gedaan heb (gaat misschien wel een beetje ver nu ik er zo over nadenk) is naar zo'n bijeenkomst te gaan over bevallen in het ziekenhuis. De meeste zieknhuizen organmseren die 1x per maand. Ze zijn eigenlijk voor zwangeren maar geen hond die er naar vraagt Kun je een aantal verpleegkundigen spreken, zie je de kraamafdeling, de verloskamers etc.
@Juul75 Wat heftig dat je van tevoren wist dat de kans heel groot was dat je zo ziek zou worden. Als ik het allemaal van tevoren had geweten had ik het echt heel moeilijk gevonden om er uberhaupt aan te beginnen. Is het in alle gevallen in je familie wel goed afgelopen? Zelf heb ik gelukkig geen Hellp gehad, wel ernstige PE bij allebei mijn kindjes. De eerste keer overkwam het me en omdat ze mij vertelde dat het bij een tweede kindje bijna nooit voorkomt ging ik er ook de 2e keer heel onbevangen in. Dat was wel een voordeel anders had ik me misschien de hele zwangerschap zorgen gemaakt, nu gelukkig niet. Maar stel dat wij ooit voor een 3e kindje zouden gaan....ik denk niet dat ik het zou durven, dat hele circus nog een keer meemaken, bah! Hoe is dat bij jou? Denk je over nog een kindje of is het goed zo? (misschien een persoonlijke vraag dus je hoeft hem niet te beantwoorden als je niet wilt)
Hoi! Idd veel overeenkomsten zeg (behalve dat ik niet in een academisch ziekenhuis werk ) Ik ben met 33+2 bevallen. Ik heb uit achts dat het vroeg mis zou gaan de zwangerschap in het begin een beetje genegeerd (wou me niet hechten), heb bij 20 wk te horen gekregen dat dochterlief schisis had (ikke nijdig, hoezo schisis, ik had toch al genoeg aan de zenuwen voor HELLP? ), ben met 23 wk een nerveus wrak geworden omdat de leevnsvatbaarheidsgrens wel heel dicht in de buurt kwam, met 27wk de vlag uit (joehoe levensvatbaar!) en kon toen per direct ophouden met werken van de gyn omdat er al HELLP in bloed werd geconstateerd, met 29 wk opgenomen en daarn in de thuismonitoring. Uiteindelijk met 32 en een beetje definitief opgenomen (stabiel slecht was de conclusie van de gyn) en met 33+2 wel zo'n onvoorstelbare HELLP aanval gekregen dat alle toeters en bellen eraan gingen en ze op een drafje naar de OK moesten. Als ze steeds harder gaan lopen ga je wel denken:"Dit lijkt me niet goed". Maar alles is goed gegaan. Thuismonitoring is echt een uitkomst nietwaar? Je hoeveelste zwangerschap was dit? En heb je het idee dat het je hielp omdat je al een beetje bekend was met HELLP/PE en ziekenhuizen?