Hellp pre eclampsie eclampsie en Prius onderzoek

Hoi Mijntje,

Ja, ik voel me nog steeds goed. De gebroken nachten zijn pittig, maar ik red me wel en krijg zelfs weer wat kleur in mijn gezicht. Klinkt stom, maar dat doet me echt goed, hahaha!

De tweede keer was inderdaad milder. Althans, na wat ik hier las is mijn conclusie dat ik het mild gehad heb, in mijn dossier van het ziekenhuis staat zelfs alleen maar "verdacht van p.e.". Hoe het komt dat ik me nu zo veel beter voel weet ik niet precies. Mijn bloeddruk is in totaal (zo ver ik weet) een keer of vijf omhoog geschoten (naar 150/100 ongeveer) en vanzelf weer gedaald. De laatste keer dat hij zo omhoog ging hebben ze me aan de magnesium gelegd en me ingeleid, en dat magnesium-infuus is het enige bloeddrukverlagende middel geweest wat ik gehad heb.

De eerste keer dat ik p.e. had (vorig jaar, gek idee! ) heb ik wel bloeddrukverlagers gehad, maar die deden niets en mijn bloeddruk bleef hoog. Ik denk zelf dat de vergeetachtigheid, verstrooidheid en hoofdpijn en zo wel kunnen komen door lang een hoge bloeddruk te hebben... De moeheid wijt ik een beetje aan het algehele ziek zijn van je lichaam, wat nu moet gaan herstellen. Maar ik ben ook geen dokter en ik weet het niet.

Ik hou het even kort. Ik schrijf niet veel meer, maar lees zo nu en dan nog wel mee. Het is hier thuis alleen behoorlijk druk zo af en toe.

Groetjes allemaal!


Oja, gisteren hebben we een echt kraamfeest gehouden, met slingers en kaarten aan de muur. Hadden we vorige keer allemaal niet (voor jullie vast heel herkenbaar). Geen zin in, Mischa in het ziekenhuis en daarna wel feestje gegeven, maar daar was ik niet aan toe. Ik kan me zelfs niet eens meer herinneren wie er allemaal waren toen, en kon met niemand een normaal gesprek houden. Het was erg leuk om dat nu wel mee te maken!

 

Wat omschrijf je dat mooi zeg en het is helemaal waar. Onbewust kijk je toch naar anderen en concludeert dan dat het bij mij allemaal wel mee viel terwijl mijn gevoel wat anders zegt. Gek is dat toch.

Vandaag had ik mijn eerste werkdag en ging vol goede moed heen en had er echt weer zin in. Halverwege de dag was ik alleen al helemaal gebroken en kreeg ik knallende koppijn, kon aan het einde van de dag amper recht uit mijn ogen kijken, ook steeds weer die druk op mijn oogbollen en zwarte sliertjes/vlekjes voor mijn ogen. Echt balen, ik was best wel teleurgesteld over hoe ik me voelde want dacht echt dat het kwa energie juist weer beter met me ging. Morgen lekker vrij en dan woensdag weer werken, hopelijk gaat het dan beter.

 

Dat klinkt echt lekker en heel erg leuk! Wat fijn dat je je deze keer goed genoeg voelt om zo'n feest te geven en er van te genieten!

 

Oef ja, de eerste werkdag....herinner ik me ook nog. Zowieso de eerste maanden, dat je elke keer denkt dat het wel redelijk goed gaat en dat je vervolgens keihard met je kop tegen die muur van je eigen beperkingen aanknalt.....succes ermee, en probeer niet te hard te balen. Neem je rust, je weet dat het uiteindelijk allemaal wel weer goed komt

 

Knap dat je weer aan het werk gaat hoor! Ik ben zo ver nooit gekomen. Heb een half jaar in de ziektewet gezeten en toen werd mijn contract niet verlengd en een paar maanden later was ik weer zwanger. Nu krijg ik er wel weer zin in, maar ik geloof niet dat ik mezelf alweer in staat acht om het ook echt te doen.

 

Hoi mamalbf,
Bedankt voor je reactie. Ik denk alleen dat je mij door de war haalt met iemand anders. Mijn dochter werd geboren na een inleiding bij 39+6 en woog 3160 gram en mijn zoontje werd ingeleid met 37+1 en woog 3940 gram. Beide keren dus vanwege PE met magnesium en het hele circus.
Gr. Sweetness

 

Juul, gelukkig dat je dochtertje het nu goed doet. Kinderen knappen inderdaad snel op. Dat ze gezellig is, is wel heel belangrijk. Dat maakt je leven makkelijker. Mijn dochtertje is heel gezellig, vrolijk en stoicijns. Ze heeft volop vriendjes en vriendinnetjes op het KDV, dat komt natuurlijk door haar makkelijke aard.
Ik zie het net zo als jij: ik heb me heeeel rot gevoeld na mijn zwangerschap en al ging het steeds beter: ik ben pas de oude sinds iets na mijn dochtertje haar tweede verjaardag. Net als jij dus. Maar ik heb wel gezorgd dat ik genoot!
Ik hoop dat het met jou ook goed blijft gaan.
Wat jij zegt is heel waar: dat je geen waarde oordeel aan iemands gevoel kunt hangen.
Ik doe het ook wel eens, maar dan denk ik ook terug aan de ergste tijd na de bevalling. Niemand zag iets aan me maar ik was vergeetachtig, moe, had rare spierpijn en erge hoofdpijn. Je moet je maar bedenken dat mensen die zich voor de zoveelste dag ziekmelden echt niet kunnen komen.

Denise, leuk dat je meeschrijft.
Voor mij waren de verhalen ook zo herkenbaar.
Gelukkig is Rowan gezond, maar wel erg dat je bijna altijd pijn hebt.
Ik vond het heel erg dat ik zo vergeetachtig was. En de hoofdpijn was soms zo erg dat ik de dosis Finimal op een dag maar een keer overschreed om toch maar van mijn dochtertje te kunnen genieten. Het is wat jij zegt over die glimlach, mijn dochtertje is altijd heel vrolijk geweest en dat maakte het voor mij goed.
Ik zou zeker het Prius-onderzoek gaan doen! Maak snel een afspraak want de wachtlijst is best lang, en afbellen kan altijd nog.
Ik ben het met Juul eens, ga ook naar de huisarts om andere dingen te laten testen.
Ik heb me een paar maanden na de geboorte van mijn dochtertje naar de internist laten doorverwijzen (de huisarts protesteerde wel flink maar gaf me uiteindelijk toch een verwijsbrief). Die heeft me veel uitgelegd en goed geholpen.
Ik hoop dat je je snel beter voelt, maar blijf geloven: het gaat steeds beter allemaal.

Mijntje, fijn voor je dat je snel het Prius onderzoek gaat doen. Inderdaad spannend. Ik ga half juni en weet niet wat ik me er van voor moet stellen. Natuurlijk wel dat ze testen doen, ik werk zelf in een ziekenhuis en weet hoe alles een beetje gaat. Maar ik hoor van verschillende mensen dat ze zo gezellig gekletst hebben en dat de verpleegkundigen zo aardig zijn. Ik zal wel zien.
Je schrijft dat je je afvraagt of je langer bloeddrukverlagers had moeten krijgen. Misschien kun je dit vragen in het gesprek met de verpleegkundige / gynaecoloog. Ze zullen het heus niet doorvertellen aan het ziekenhuis waar je bent bevallen.

MamavanMischa, gelukkig voel je je goed.
Die gebroken nachten zijn inderdaad niet fijn, maar je doet het natuurlijk voor je kind en je krijgt zo wel een goede band want Levi is je dankbaar.
Ik geloof ook dat de vergeetachtigheid en hoofdpijn kunnen komen door lang een hoge bloeddruk te hebben. Ik ben nu al lange tijd goed ingesteld en het gaat nu goed met me, onthoud goed en heb zelden nog hoofdpijn.
Ik snap dat je het thuis druk hebt. Gelukkig kun je er hele dagen zijn voor je kinderen.
Fijn dat je dit keer wel wat aan het kraamfeest gehad hebt.

Sweetness, sorry dat ik het verwisseld heb!!! Ik probeer altijd zo precies te zijn maar soms gaat het fout.
Je hebt je eerste werkdag in ieder geval overleefd en volgehouden. Zo moet je het de eerste tijd maar zien. Ik had ook vaak erge hoofdpijn en die oogklachten.
Ik snap dat je er van baalt. Ik schaamde me altijd zo voor mijn vergeetachtigheid, al vonden mijn collega's dat het goed ging.
Ik ben het met Juul eens, soms worden je beperkingen even keihard duidelijk. Ik heb veel steun gehad van mijn collega's gelukkig.
Een rustdag na een werkdag is fijn.

Groetjes,

Mamalbf

 

Ik heb de hele topic doorgelezen voor dat ik wilde reageren, ben spontaan zwanger geraakt van een tweeling en had voor mijn zwangerschap al een hoge bloeddruk waarvoor ik medicatie slikte en eiwitten in de urine. MIjn bloeddruk werd lager en vanaf het moment dat ik ongeveer zwanger ben geraakt ben ik gestopt met die medicatie omdat het wel goed ging, een paar weken later had ik een positieve test. Elke 3 maanden ging ik naar de internist/nefroloog en dit werd tijdens mijn zwangerschap gewoon voortgezet, ik woon in belgie en liep sowieso al bij de gyn met door mijn 2ling zwangerschap werd ik meer gevolgd. Ik heb op een of andere manier al heel snelgeweten dat ik PE kreeg. Ik voelde mij al heel snel slecht en met 24 weken ben ik nog eens extra op controle gekomen omdat ik zoveel vocht vasthield en daardoor soms mijn handen oncontroleerbare bewegingen maakten of blokkeerden, vanaf dat moment moest ik elke week naar de huisarts met urine en voor bloeddruk controle zodra de bloeddruk boven de 145/95 zou komenmoest ik mij per direct melden. Ik voelde me steeds slechter zwakker en en zwakker, ik ben met 28/29 weken gestopt met werken door 2ling zwangerschap (op aanraden van de gyn) maar ook dit hielp niet, het gaf me wel de mogelijkheid om veel te rusten want er liepen nog geen andere kindjes rond. Ik heb meerdere malen gehad dat ik me eerder ben gaan melden bij de huisarts of dat ik bij de arbo binnenliep van mijn werk om mijn bloeddruk te controleren, deze bleef hoog maar nooit boven de 145/95. Uiteindelijk met 32 weken zag ik lichtflitsen, deze had ik al eerder heel kort gezien maar ik twijfelde maar met 32 weken wist ik het zeker, dit is niet goed!! Ik voelde me zo moe en slecht terwijl ik elke nacht 9 uur sliep en overdag ook minstens 2 uurtjes, het enige wat ikhoefde te doen was ons huisje bijhouden en te koken. Maar ik voelde me zo slecht, ik heb me gemeld op de spoed en CTG en echo waren goed, de dag erna had ik gewone controle en kreeg ik nog een ctg ook dat was weer goed, bloedwaarden waren goed alleen de bloeddruk was wat hoog, de gyn-assistent (gyn was met vakantie) wilde datik een 24 uurs collectie ging doen en mijn vriendin kwam me naar het ziekenhuis brengen, die schrok zich een hoedje van hoe ik eruit zag, ze zei zo zag ik eruitmet 41 weken je bent zo opgeblazen, ik had dus 1.6 gram eiwit in de urine en ik werd gelijk opgenomen. Dacht nog dat ik naar huis mocht maar dit liep op tot 11 a 13 gram per 24 uur en de bloeddruk bleef omhoog kruipen ook met medicatie. Zelfs met strikte bedrust werd dit hoger, mijn buik groeide hierdoor wel veel sneller, de meeste striemen heb ik aan mijn 3 weken bedrust overgehouden ze hebben supergoed voor me gezorgd, doordat ik me zo slecht voelde vond ik het heerlijk in het ziekenhuis, ik hoefde niks te doen dan bellen en televisie kijken en ik vond het heeeeeerlijk. De zorg in belgie is echt top, ik bennlse maar woon sinds een aantal jaar in belgie en wat betreft de zorg wil ik nooit nooit meer weg hier. Als ik maar hoofdpijn had of wat dan ook werd er gelijk bloed getrokken en werd ik onderzocht. 2 a 3 keer per week deed ik een 24 uurs collectie urine en werd er bloed getrokken. Bloeddruk 4x op een dag en 2x op een dag CTG. Ik heb nooit beseft hoe ziek ik was, iedereen schrok zich een hoedje en ik riep maar als de baby's maar gezond zijn, ik moet ze een zo goed mogelijke start te geven maar iedereen maakte zich onwijs druk om mij. Ik snap dat nu wel nu ik de foto's terug zie. Mijn schoonzus ik vk en zei zelfs dat ze het maar 1x eerder had gezien dat iemand er zo slecht uitzag als ik. Uiteindelijk met 35.3 zou ik een middagje naar huis mogen als de bloeddruk goed was, dat duurde heel lang omdat ze het zo druk hadden dus ik was aan het mopperen tegen mijn moeder aan de telefoon. Uiteindelijk kwam ze dan en ineens voel ik me zoooooo raar, net alsof ik helemaal wegzak, algehele spierzwakte en mijn hart gaat als een gek te keer. ze meet gelijk de polsen de bloeddruk end ie zijn hoog ik geloof 180/120 en mijn hart gaat als een gek te keer, na 20 x meten aan elke arm zakt deze iets maar blijft hoog. Uiteindelijk moet ik naar de gyn en ze doen inwendig onderzoek want ik ga bevallen, ik krijg een echo en de kindjes zouden 2300 en 2400 gram zijn, is echt heel goed voor 2ling zwangerschap en ze zouden 1 weekmoeten blijven, ik ook dus ik was happy ikkreeg ook magnesium, had het idee dat ik in de fik stond ook en ik begon over te geven, heb er 26 uur over gedaan en werd telkens gewekt om bloed te prikken en de bloeddruk op te meten en aan het ctg te gaan dus slapen heb ik amper gedaan. Heb uiteindelijk een ruggeprik gekregen, zaaaalllligggg ik heb van 4/5 cm tot 10 cm geslapen. Uiteindelijk een droom bevalling gehad als ik de 2 infusen en het bloedprikken e.d. er niet bij had haha maar voor de rest super goed begeleid, lieve zusters gehad en weinig pijn. Helaas waren mijn kindjes flink dysmatuur maar 1935 en 1840 gram en moesten ze een maand op de neo blijven, dat drong pas later tot me door, ik was ook heel wazig en vond alles best, ook dat ik mijn 1e geborene niet eens op me heb gehad die zal ook heel erg blauw en mijn 2e geborene heb ik 10 sec op me gehad ofzo. Door dat alles zo als een roes aan me voorbij is gegaan heb ikvooral in het begin gehad dat ik heel snbel een3e wilde om alles wee ropnieuw te beleven.Heb nog steedsd het gevoel dat het niet is afgesloten al heb ik het veel beter een plekje kunnen geven.

na 3 maanden was de eiwit 1.6 gram en dit was te wijten aan ontzwangeren waarschijnlijk maar een paar weken terug was deze toch weer 3.2 en nu krijg ik een nierbiopsie. Die nefroloog wijt dit toch aan de zwangerschapsvergiftiging, ze denk toch dat dit een trigger is geweest voor de ontwikkeling van eea. Er is wel een auto-immuniteitsziekte in mijn bloed gezien (lupus) maar deze houd zich al heel lang rustig dus waars is er meer aan de hand. Over een paar wekenw eet ik meer. Het enige waarover ik me erger is dat ik heel plots ineens zo naar huis werd gestuurd, ik werd al die weken zo goed ind e gaten gehouden en dan opeens na 3/4 dagen is het van je mag morgen naar huis, mijn kinderen lagen op de neo, ik lag emotioneel in de kreukels omdat ik mijn kinderen niet bij me had en dan ineens moet je het maarzelf doen met bloeddruk verlagers. Had ook een beetje het idee dat sommige verpleegster zoiets hadden van ach je hebt wel een zware bevalling gehad ( al heb ik dit niet zo ervaren) en je babytjes liggen niet bij je dus wat doe je hier nog eigenlijk. Moet zeggen dat dit weer andere waren dan degene die ik voor mijn bevalling had en dat waren echt superrrrrr vrouwen stuk voor stuk op hier en daar een missertje na ( verpleegster vroeg hoe het met de bv ging, ik stond voor haar met een hele dikke buik haha). Mijn gyn heeft me echt de hele periode zoooo goed begeleid, kwam me bijna elke dag een hart onder de riem steken en heeft ook tijdens de nacontrole gevraagd wat hij of hetteam beter of anders had moeten doen. Ik wil ooit nog een 3e maar wil wel in belgie bevallen omdat ik veel vertrouwn heb in de zorg hier. In nl durf ik een 3e niet aan omdat ik vrijwel zeker weet dat ik het weer krijg.

Ik krijg nu medicatie van de eiwitten en de bloeddruk maar ben zeer benieuwd wat de PE heeft verzoorzaakt in mijn lichaam.

 

hoi allemaal,

Ik ben al een tijdje lid van het forum, maar ik heb net pas dit topic ontdekt. En daar ben ik erg blij mee!
Ik ben namelijk op 7-8-9 bevallen van een gezonde dochter.Ik ben ingeleid ivm hoge bloeddruk en omdat ik me erg ziek voelde. Helaas is er in de periode voorafgaand aan de bevalling niet goed gereageerd, ook heb ik na de 38 uur durende bevalling een fluxus gekregen waardoor ik 2 OK's heb gehad en zo'n 3,5 liter bloed ben verloren. Tussen de OK's ben ik in shock geraakt en heb ik hartritme stoornissen gehad, het had niet veel gescheeld of ik was er niet meer geweest. De nazorg vanuit het ziekenhuis was erg slecht en ik weet pas sinds kort, ben overgestapt naar een ander ziekenhuis, dat ik zowel zwangerschapsvergifiting als een help heb gehad. Erg schokkend om te horen aangezien er vanuit het ziekenhuis tijdens mijn zwangerschap helemaal niet goed op is gereageerd en de fluxus met alle ellende ons mogelijk bespaard had kunnen blijven.
Het is heel toevallig om hier te lezen over de onderzoeken in maastricht, ik ben daar namelijk gisteren geweest voor het onderzoek en krijg over 6 weken de uitslag.

Ik zit nu nog steeds in de ziekenwet en het ziet er helaas niet naar uit dat dit snel anders wordt. Het is heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met een lang herstel. En zo herkenbaar allemaal! Ik ben nog erg moe, vergeetachtig, kan me niet goed concentreren en heb zo'n pijn in mijn voeten, benen en handen! Ook houd ik nog steeds vocht vast. Nu vraag ik me af of dit laatste voor anderen herkenbaar is? Met name over het vocht vasthouden, bij inspanning krijg ik nog steeds helemaal dikke handen en word ik niet lekker, en de pijn in handen en voeten maak ik me wel eens zorgen.
Ik ben hiervoor bij de internist en de huisarts geweest maar zij wuiven het weg: "ontzwanger eerst maar eens" wordt er gezegd:x.

Ook psychisch ben ik nog lang niet de oude, het is zo heftig geweest allemaal.

In ieder geval fijn om eindelijk iets te vinden over dit onderwerp!

Groetjes!

 

Ik zit een beetje te denken over de symptomen die ik naderhand heb gehad (ik ben er nu wel bovenop, na 13 maanden)

Vergeetachtigheid. Enorm emotioneel, ik kon echt overal om huilen. Moe moe moe. Hoofdpijn, dat gevoel dat je kiezen uit je kaak springen. Gevoelig voor prikkels, ik kon pas met 2 mnd naar de supermarkt, en het heeft wel 5 mnd geduurd voordat ik naar een verjaardag kon, ik kon gewoon de aanwezigheid van mensen niet verdragen. Af en toe last van zwarte slierten over mijn ogen (is nu weg jippie!). Lichtgevoeligheid, maar dat had ik eigenlijk altijd wel.

Ik ben nog steeds wel emotioneel, dat was ik vroeger nooit, maar ze zeggen ook dat je emotioneel incontinent wordt als je moeder bent geworden, dus schuif ik het maar op af

Grappig om te zien dat bijna iedereen gelijke symptomen heeft naderhand, daar zouden ze in het ziekenhuis wel meer mee kunnen doen qua nazorg. Het was dat ik wist wat ik kon verwachten, maar na de nacontrole werd ik weggestuurd met het bericht dat bloeddruk en bloed weer in orde waren en ik dus alleen nog maar aan hoefde te sterken. En het is wel een beetje meer dan dat.

 

Het inderdaad fijn om hier te lezen dat vrijwel iedereen dezelfde symptomen heeft erna, daar zouden ze in het ziekenhuis zeker meer mee mogen doen. had me een hoop zorgen gescheeld! In maastricht doen ze dan trouwens wel, ik heb daar ook een heel fijn gesprek gehad na de onderzoeken.
Wat je schrijft over het niet kunnen verdragen van prikkels is ook heel herkenbaar. Twee weken geleden hadden wij veel bezoek ivm de verjaardag van mijn man en ik kon geen gesprek volgen, was veel te druk. Dit heb ik eerder ook nooit gehad. Vind het wel allemaal lang duren hoor. En ik hoop dat het allemaal nog ooit weer "normaal" wordt.

 

Heel herkenbaar allemaal.

Ben wel moe, maar dat wijt ik ook aan fulltime moeder zijn, een zeer drukke dreumes hebben en nog steeds nachtvoeden. Valt mij op dat volgens mij niemand van jullie (lang) borstvoeding geeft? Ventje is bijna 1 jaar en komt nog 4x per dag waarvan 1x 's nachts. Ik ben er ontzettend trots op dat ik bv ben gaan geven (lukte pas een week na de bevalling) en nog steeds geef. 9,5 maand na de bevalling heb ik ook een operatie ondergaan (staat helemaal los van de PE). Het was niet makkelijk met de narcose, zware medicatie en een buikwond, maar waar een wil is is een weg. Het heeft me ook mentaal veel goeds gegeven; ik raak er ontspannen van en ik vind het fijn dat ik na die ontzettende rotbevalling dat wel mooi kan! Dat maakt veel goed; zo van: kijk nou, dat kan dit brakke lijf mooi wel! Het geeft me een ontzettend gelukkig gevoel!

Ik ga een jaar na de bevalling niet naar een concert van Snowpatrol, ik had kaartjes. Kan dat soort drukte niet aan. Zelfs even een kopje koffie drinken in een middelmatig druk cafe bevalt mij niet; al dat geroezemoes en stoelen geschuif, dan gaat het weer zoemen in mijn hoofd. Als ik te druk of te moe ben, krijg ik hoofdpijn.

Kan niet tegen fel licht (ben dus eigenlijk helemaal niet zo blij met dit weertype) en heb wel die floaters voor m'n ogen, maar die had ik al in mindere mate, dat wel.

Alleen als ik te weinig beweeg, houd ik wat vocht vast bij mijn enkels, maar mijn trouwring past weer (joepie!!!). Was al snel van de bloeddrukverlagers af, wou dat perse, vanwege de borstvoeding.

Emotioneel. Ach; heb heel af en toe een enorme jankbui en dan moet ik alles weer even kwijt aan mijn man en dan kan ik er weer weken tegen, haha! Is ook cyclus-gerelateerd hoor.

Ik heb nog steeds behoorlijke last van mijn bekken, heb daar nu ook weer therapie voor. Iedere stap doet zeer, kan amper bukken en tillen (lekker met een beertje van 12 kilo). Dat vind ik eigenlijk erger dan de naweeen van de PE. Heb het idee dat die ooit wel helemaal zullen verdwijnen. Van dat bekken ben ik daar niet zo zeker van...

 

Herkenbaar hoor! Ik heb 4,5 maand borstvoeding gegeven en dat heeft echt wel een week geduurd voordat het een beetje op gang kwam! Maar omdat mijn meiske schisis heeft kan ze niet aan de borst want ze kan geen vaccum zuigen, dus moest ik afkolven. na 4,5 maand liep de voeding zo terug dat ik ermee gestopt ben. het was ook wel loodzwaar, eerst kolven, het vervolgens in de Habermann fles doen (=speciale fles waar schisis kinderen wel uit kunnen drinken) en dan voeden. En dan een paar uur later weer.

Maar het gaf idd echt een kick, zo van: "Zie mij, Ik kan niet met de melk naar de kloelkast lopen want dat is te ver, maar ik rkijg er wel wat uit!"

 

Jeetjemina Cat! Moet jij op dit moment niet eerst heel erg aan jezelf gaan denken? Wat heftig zeg? heb je medicijnen voor de embolie, is het gevaar geweken, ben je weer thuis?

Ik ga, zodra ik weer zwanger ben, aan de perinatologen in mijn ziekenhuis zeggen dat ze de nazorg na HELLP beter moeten doen. Dat ze des noods mensen actief doorverwijzen naar de HELLP-stichting en de hyves pagina voor HELLP. De info is er, maar mensen komen er gewoon niet bij omdat ze niet weten dat het bestaat!

 

Oh ja die vergeetachtigheid die had ik ook heel sterk, als ik mijnkinderen woog of hun temp opnam toen ze op de neo lagen dan wist ik 1 minuut later niet meer wat het was. Op datmoment schaamde ik me rot en nu lees ik dus dat het normaal is, en bv heb ik geprobeerd 5/6 weken lang hebben ze dit gekregen maar ik moest kolven want aan de borst drinken lukte niet, ik ging er bijna aan onderdoor, kolven en een tweeling, ze huilden heel veel de eerste weken, was de ene net lekker aan het slapen dan lag de ander constant te huilen, mijn streven was bv te geven tot ze zelf niet meer wilden. Heb me er ook heel erg goed in verdiept maar helaas heb er mee moeten stoppen, Dat doet me nog steeds zeer omdat ik echt pro-bv ben.

 

Hoi Cat,

Jeetje, jij bent lekker bezig zeg... Gaat het een beetje met je? Volgens mij moet jij je voorlopig (zoals al gezegd) inderdaad even goed met jezelf bezighouden en goed herstellen!! Het klinkt erg heftig allemaal. Ik heb trouwens ook je interview gelezen. Ik kreeg het blad waar het in stond toevallig als kraamkado na mijn bevalling.

Heel veel beterschap gewenst!

 

Patriestwin, welkom bij ons.
Knap dat je de hele topic doorgelezen hebt. Hij wordt lang.
Ik heb een Belgische papa en we komen daarom veel in Oost- en Westvlaanderen.
Bij mij ging het zwanger worden niet vanzelf, en ik ben hiervoor naar Belgie geweest. Ik ben daar heel goed geholpen, ook nog tijdens en na de zwangerschap. Omdat ik bij 6 weken (en nu nog steeds, dus waarschijnlijk voor de zwangerschap ook al) hoge bloeddruk had en later pre-eclamsie en HELLP kreeg kon ik er helaas niet bevallen. Ik woon bij Amsterdam.
Mijn dochtertje woog bij haar geboorte 1790 gram, bijna even zwaar als jouw kindjes dus.
Je zegt dat je voor de zorg in Belgie wil blijven, maar het onderwijs voor de twins is er ook goed!
Gelukkig neemt de nefroloog je serieus, het is belangrijk dat ze je nierfunctie zo goed mogelijk houden.
De nazorg ervaren de dames hier bijna allemaal als slecht.
Ik heb wel veel gehad aan de gynaecoloog in Belgie, die heeft me een goede internist en kinderarts (in Belgie) aangeraden en hier heb ik veel aan gehad.
Kun je niet aan de nefroloog vragen of hij of zij kan laten onderzoeken wat het met je lichaam gedaan heeft? Of aan de gynaecoloog, als die zo open vraagt wat anders had moeten gaan zal die ook wel eerlijk zeggen waar je terecht kunt.

ch28, jij ook welkom hier. Onze club wordt steeds groter.
Wat erg van die OK's na de bevalling. Alsof je al niet genoeg mee had gemaakt.
Dat iemand 3,5 liter bloed verliest hoor je niet vaak.
Join de club (helaas) wat betreft de slechte nazorg. Het is slim dat je over bent gestapt naar een ander ziekenhuis, als je vertrouwen weg is is door hen begeleid worden niet meer mogelijk.
Ik ga half juni naar het Prius-onderzoek in Nijmegen, dan heb jij je uitslag al. Succes.
Ik kan gelukkig wel werken, daar ben ik blij om. Het is wel met ups en downs gegaan maar nu gaat het goed.
Ik had een rare spier/gewrichtspijn in mijn benen, wat voor pijn heb jij in je armen en benen?
Ik werd door de internist heel serieus genomen (door de huisarts niet maar dat hoor je hier meer), jammer genoeg jij niet. Hij of zij had je vragen kunnen beantwoorden.
Ik hoop dat je alles een beetje kunt verwerken de komende maanden.

Juul, ik geloof zeker dat de meeste vrouwen emotioneler worden als ze mama zijn.
Maar bij ons verloopt de verwerking van alles door de PE / HELLP natuurlijk niet optimaal en we hebben er nog medische problematiek bij. Dat maakt je denk ik nog emotioneler.
Dat de nazorg zo slecht is vind ik onfatsoenlijk, ik heb het idee dat ze er misbruik van maken dat je zo zwak bent en je - lekker makkelijk - zonder goede nazorg naar huis sturen.

Zogelukkig, je schrijft dat je je moeheid ook wijt aan het fulltime moeder van een actieve dreumes zijn. Ik geloof dat zeker. Ik ben aan het einde van mijn parttimedag meestal vermoeider dan na een werkdag. Maar ik geniet wel veel meer van mijn mamadag!
Ik vind het heel knap dat je zoontje nog steeds bv krijgt. Bij mij is het mislukt. Maar het kwam eerlijk gezegd ook wel goed uit, ik wijdde me liever aan wandelen en spelen met mijn dochtertje en later werken dan aan bv. Ik kon het er niet bijhebben. Ik kon naast de bv niet de medicijnen gebruiken die zo goed helpen. Ik had het wel fijn gevonden om te doen, maar het is niet zo gelopen.
Wat rottig dat je zo kort na je zwangerschap geopereerd moest worden, ze moeten je wel hebben.
Ik zou ook niet naar een concert willen gaan, maar iets drinken in een cafe gaat weer goed. Doe het alleen niet vaak. Ik ga wel graag met mijn dochtertje naar het bos en daarna naar het pannenkoekenhuis. Daar staat geen muziek aan en het is kindvriendelijk.
Je zoontje is al flink! Mijn dochtertje is bijna 3 en die weegt ook 12 kilogram. Wat rottig van je bekken. Hopelijk helpt er iets tegen.

Catwomen, wat erg dat je ook nog een longembolie hebt gehad!
Het is nogal wat, wat je mee hebt gemaakt. Eerst je moeilijke zwangerschap en nu dit.
De stichting HELLP-syndroom doet op het moment veel aan de informatievoorziening. Ze vertelden dit op de HELLP-dag.
Ze hebben een notitieblokje met de symptomen van PE / HELLP erop en dit verspreiden ze onder verloskundigen, gynaecologen en andere betrokkenen. Verder geven ze gastlessen aan kraamverzorgsters en andere mensen die bij bevallingen betrokken zijn.
Verder gaven ze de mama's en eventueel partners of ouders tijdens de pauze informatie over het Prius-onderzoek (al drong het niet zo tot me door, zo was ik aan het kletsen).
Je kunt hen ook bellen 's-avonds, ze hebben aardige vrijwilligers.
Ik ben het helemaal met je eens dat we goede nazorg moeten krijgen, hopelijk nemen veel mama's contact op met de HELLP-stichting of de Hyvesgroep of weten ze ons forum te vinden.
Als je mijn hulp wil hebben voor iets ben ik hier altijd toe bereid.
Maar let in eerste instantie op je eigen gezondheid!

Groetjes,

Mamalbf

 

Mamalbf: Ja ik wilde eerst weten wat er allemaal werd geschreven En ik kan snel lezen dus dat scheelt!

Mijn nicht is ook voor het zwanger worden naar belgie gegaan, ze is daar ook veel beter geholpen en geopereerd terwijl ze innl zeiden als je zwanger wilt worden kunnen we je niet operen (dus helse pijnen telkens) ze heeft nu ook een twin middels IVF, zij was 15 dagen verder als mij en is met 29 weken bevallen maar heeft gelukkig een gezonde zoon en dochter. De nefroloog zie ik volgende week vrijdag weer, ik heb woensdag de biopsie en zij is er dan niet maar ik zie haar vrijdag weer en ik ga het dan zeker vragen. Ze had mij eerder ook doorgestuurd naar een andere internist die weergespecialiseerd was in hoofdpijnen en die heeft mij toen ook grondig doorgelicht, wat dat betreft ben ik vol lof over de belgische zorg er ging een wereld voor me open. In nl moest ik ermaar mee leven, in belgie zoeken ze door en ze vinden nu ook wat! Ik was altijd zo moe en dacht echt dat ik gewoon zwak was wat dus helemaal niet zo is. Vroeg me altijd af hoe het kon dat andere mensen werkten, huishouden en nog kinderen konden combineren en ik alleen een fullt-time baan en huishouden niet eens kon handelen. Wat ik ook zo vreselijk fijn vind is dat ik altijd naar de kinderarts kan, ik bel ze gewoon op en ik mag dan meeestal dezelfde dag gelijk komen, deze kinderarts was ook bij de geboorte en hun eerste weken op de prematuren heeft hij ze gevolgd. Wat het onderwijs betreft en de wegenbelasting en oh ja de kinderbijslagzit ik hier echt prima. Het enige wat ik mis is familie om me heen!

Hoe lang is jou dochter in hetziekenhuis gebleven? Die van mij 29 dagen om precies te zijn, in het begin vielen ze zo vreselijk veel af, waarschijnlijk hielden hun ook veel vocht vast. Maar daarna ging het gelukkig heel snel, zo te zien hebben ze er niks aan overgehouden, mijn ene zoontje is alleen heeeeel erg gevoelig in drukte. Dan is hij ontroostbaar.

Ik weet heel erg zeker dat mijn lichaam schade heeft ondervonden aan de PE, vraag me ook af of er een PRIUS onderzoek is in belgie, ik ben wel grensarbeider ( nu in de ziektewet) dus ik ben ook verzekerd in nl dus ik ga even uitzoeken of ze dit in belgie ook hebben en anders ga ik misschienwel mee doen in Maastricht, ik betaal immers niet voor niks aan beide landen premies.

 

Mensen zijn of verbaasd dat ik nog voed of ze vinden het knap. Gek vind ik dat, omdat ik het de normaalste zaak van de wereld vind! Ik heb borsten en er zit melk in, lekker handig!
Ik snap niet zo goed dat je zegt dat je je tijd liever aan wandelen of spelen besteedde? Kind moet toch eten? Fles maken en geven kost veel meer tijd! Ik heb genoeg tijd over om te wandelen met mijn honden en aandacht te geven aan mijn dreumes.
En ik vind het ook niet vermoeiend. Ik ben moeier dan voor de bevalling, maar dat wijt ik aan mijn lichamelijk gestel en de drukte die het hebben van een baby met zich meebrengt. Ik ontspan er juist van. Toen ik nog heel erg bij zat te komen van de PE en de zware bevalling kwam ik heel erg tot rust van het geven van borstvoeding. Het was verplicht 3 kwartier zitten en ontspannen. Bovendien gaf en geeft het me een gelukzalig gevoel, het maakte voor mij veel goed na een bevalling waarvan uiteindelijk alle fases helemaal kunstmatig waren.