Alsje kinderen uit de borst kunnen drinken is het heel handig ja, maar als ze dat niet kunnen is het extra werk. Niet bij iedereen en zeker bij prematuren gaat dit niet makkelijk.
Helemaal eens met Patriestwin. Natuurlijk is het prachtig als het goed gaat maar vooral bij mijn eerste was het een groot geklooi, haar tongriempje moest na 5 weken nog worden doorgeknipt, het bloed kwam uit mijn tepels en het deed retezeer waardoor ik de deur niet eens meer uit ging, veel te bang dat ik in het openbaar pijn moest lijden. Zelfs de lactatiekundige kon het niet oplossen. Pas toen ik na 9 weken in tranen besloot dat het mooi geweest was kon ik gaan genieten van mijn babietje. Respect dus voor jou, dat je het zo lang al doet, echt waar, maar het is niet voor iedereen weggelegd.
Patriestwin, ik kan heel snel typen. Dat is ook een voordeel. Gelukkig voor je zus dat ze naar Belgie is gegaan om zwanger te worden, anders had ze nu haar tweeling misschien niet gehad of nog meer pijn gehad. Gelukkig dat ze de 29 weken heeft gehaald, 28 weken noemen ze op de neonatologie vaak een mijlpaal wat betreft de gezondheid voor later bij een kindje. Had zij ook PE / HELLP? Ik zie dat ik niet dezelfde nefroloog heb gehad in Belgie als jij, ik had een man. Ik ben ook naar 2 bloeddrukdokters geweest in Belgie, ook netjes doorverwezen. De ene is dus nefroloog en de andere cardioloog. Gelukkig hebben ze iets gevonden bij jou, duidelijkheid geeft vaak opluchting en ze kunnen er dus iets aan doen. Mijn dochtertje heeft ook een vaste kinderarts in Belgie, dat geeft mij geruststelling. Ze zoeken de dingen daar goed uit als ik een vraag heb. Kinderbijslag is inderdaad ook goed in Belgie en naar schoolgaan is er goedkoper. Maar ik weet van mijn nichten dat je wat betreft gezondheidszorg vaak bij moet betalen als je naar de dokter gaat. Mijn dochtertje is 26 dagen in het ziekenhuis gebleven. Het ging eigenlijk altijd goed met haar, alleen viel ze de eerste weken altijd in slaap tijdens het drinken dus deden ze het via haar sonde. Daarom kon ze niet eerder naar huis. Dat je zoontje heel erg gevoelig is wat betreft drukte is zielig. Mijn dochtertje is juist heel relaxt, ik weet niet hoe dat komt. Als ik jou was ging ik het PRIUS onderzoek doen in Nederland, je hebt dan een Belgische en een Nederlandse mening. Dan betaal je inderdaad niet voor niets premie in Nederland. Zogelukkig, kinderen moeten inderdaad eten maar mijn dochtertje dronk de eerste weken niet zelf of te weinig. Wat Patriestwin ook zegt. Ze had een sonde. Ze was verder gezond maar ze had de kracht niet om te drinken. Ik heb het de eerste dagen geprobeerd om haar aan te leggen maar het ging niet want ze viel in slaap. Wat betreft het kolfapparaat, die moest ik tijdens mijn opname zelf gaan halen overdag en 's-nachts. Meer dan 15 meter lopen, 2 dagen na de ks. Toen mijn dochtertje overgebracht was naar het streekziekenhuis moest ik daar bij aankomst meteen kolven. Ik kon daarna bijna niet meer lopen en zag spierwit. Toen heb ik samen met de kinderarts besloten in ieder geval enkele dagen te stoppen en daarna lukte het niet meer. Met spelen bedoel ik eigenlijk een beetje met haar knuffelen. Dat focussen op het drinken trok ik niet. Wandelen in de zon daarentegen deed me heel goed want ik ging vaak op een bankje zitten. Nu heb ik ook genoeg tijd om mijn dochtertje te verzorgen en te wandelen met mijn honden, werken, poetsen enzovoort. Maar toen ging het niet. Ik ontspande net als jij als ik de fles gaf, het is misschien minder closed dan bv maar ook een rustmoment. Groetjes, mamalbf
Jullie hoeven je niet aangevallen te voelen hoor! Ik spreek alleen voor mezelf en val nooit iemand ergens op aan. Of mag ik niet zeggen dat ik het fijn vond en nog steeds vind? Ik had ook een te vroeg geboren baby. Nee, niet heel prematuur nee, maar hij had wel last van de zware bevalling van een week. Die wou helemaal niet drinken, alleen fingerfeed. Daar ben ik een week na de bevalling dag en nacht druk mee geweest. Tegen de tijd dat hij zijn portie op had kon ik weer gaan kolven. Wel 10 "deskundigen" zijn aan mijn bed geweest en gaven het allemaal op. Iedereen zei: geef toch flesje kv, je moet bijkomen. Maar ik had de melk en ik wou dit perse. Totdat kraamhulp nr.3 zei: hij gaat vandaag nog aan de borst en dat deed mijn zoon dan ook. Ik ben blij dat ik heb doorgezet, maar het was niet makkelijk! Wat ik al eerder zei: voor mij -en ik spreek dus niet voor een ander- maakte het geven van bv heel veel goed!
@zogelukkig Vooral die laatste 3 zinnen riepen bij mij het gevoel op dat ik me moest verdedigen. Tuurlijk vond ik het ook fijn, ik had het echt heel graag minstens een half jaar willen volhouden, zo bijzonder en intiem, zo'n kleintje aan je borst. Ik wilde alleen maar zeggen dat het opgeven (of besluiten fv te geven) vaak niet zonder slag of stoot gaat. Ik vind dat je er zeker trots op mag zijn, absoluut!
Zogelukkig, inderdaad heel erg fijn voor jou dat het is gelukt! Ik voel me niet aangevallen maar wil toch ook even reageren. Voor Mischa (die 7 wk te vroeg was) heb ik uiteindelijk 3 maanden full-time gekolfd. In het ziekenhuis kon hij nog wel zelf drinken, maar bijna nooit volledige voedingen. En toen we thuis waren ging het helemaal niet meer. Ik weet niet precies waardoor. Na een paar dagen thuis zag ik het niet meer zitten en ben ik kunstvoeding gaan geven. Mischa kreeg toen zo'n pijn in zijn buikje dat ik na een week jankend opnieuw ben gaan kolven en wonder boven wonder heb ik het weer op gang gekregen. Ik ben ook steeds blijven proberen aan te leggen, maar op den duur ging dat steeds meer pijn doen. Achteraf heb ik waarschijnlijk vaatkramp, want ook nu als ik onder de douche sta kleuren mijn tepels vaak paars. (na een voeding werden ze spierwit en verschoten dan van vuurrood naar knalpaars) Nu met Levi ("maar" 4 wk te vroeg) had ik me voorgenomen om het weer te proberen, maar als het niet "vanzelf" zou gaan zou ik ermee stoppen. Levi heeft twee keer bij mij gedronken en daarvan heb ik ruim twee dagen met hele pijnlijke tepels rondgelopen. Het drinken zelf deed ook vreselijk zeer van begin tot eind. We hebben hem gewogen en hij had wel gewoon gedronken en er hebben verschillende zusters meegekeken en niemand kon zien dat er iets fout ging, het leek gewoon goed te gaan met aanleggen. (bij Mischa werd me gezegd dat ik dan zeker verkeerd aanlegde...) Voor mij heeft borstvoeding dus niets met een gezellig of intiem moment samen te maken, maar met pijn en ploeteren. Maar, ik ben wel heel trots en voel me heel voldaan dat Mischa 3 maanden bijna volledig borstvoeding gekregen heeft, al is het dan uit een flesje. Het was heel hard werken. Iedere 3 uur flesje geven, kolven (ook 's nachts want dat is goed voor de productie) en soms ook nog eerst proberen aan te leggen en daarna de hele riedel alsnog. Heb zelfs soms aangelegd en aan de andere kant tegelijkertijd gekolfd. Het drinken deed dan zeer, maar het gaf wel een hogere opbrengst met kolven. Achteraf weet ik niet hoe ik het voor elkaar gekregen heb met de toch al beperkte energie die ik had. Dat was de reden dat ik het met Levi niet wilde doen, ik heb nu ook Mischa nog om voor te zorgen. Maar het is dus blijkbaar niet bepaald vanzelfsprekend wat jou gelukt is! Of het nou met de vaak prematuur geboren babies te maken heeft of met het herstellen van je eigen lichaam weet ik niet...
Het kwam op mij wel aanvallend over, ik had het namelijk heeeeeel graag willen doen! Maar kolven, proberen aan te leggen en nog flesje erna geven was niet te doen, ze waren gewoon te gewend aan de fles. Ik heb werkelijk nog nooit zulke boze babytjes gezien. Ze snapten gewoon niet meer dat ze moesten aanzuigen voor het toeschietreflex. Ik had een hele goede bv 1200cc heb ik zelfs gekolft op een dag. Misschien had ik het met 1 babytje wel kunnen volhouden, want 1 baby aanleggen voeden en kolven ging nog maar dan moest nummer 2 nog ik ben zelfs een week naar mijn moeder gegaan om het nog te proberen maar het ging gewoon niet, ze konden gewoon niet voldoende aan de borst drinken, heb er hulp bij geroepen maar ik moest ze met een theelepel gaan voeden zodat ze de fles afleerdenen dat trok ik niet. En de bv heb ik echt met heel veel pijn op moeten geven. En als ik dan zo'n berichtje lees komt dat wel kwetsend over, ik weet dat het vast niet jou bedoeling is maar mijn kinderen hebben al zoveel gemist zoals vele prematuren, ipv lekker bij mama op de buik na de bevalling kregen ze een infuusje ingeprikt en lagen ze alleen in de couveuse. Ja sorry ik word dan toch wel geraakt door de manier hoe je het schrijft. Want iedere moeder wilt het allerbeste voor haar kindje(s) en dat is bv toch en dan had ikook niet haast failliet hoeven te gaan aan kunstvoeding Ik ga mijn boefjes even eten geven, ik reageer zo verder op de rest.
Ik vind het echt jammer dat het bij de meeste van jullie niet gelukt is, want het is echt fijn, zal niet met superlatieven gooien, want dat doet misschien pijn en ik wil niemand pijn doen. Als je goed leest, val, ik niemand aan, integendeel; vertel slechts mijn eigen verhaal. Vind het dus gewoon jammer dat het de meeste van jullie niet gelukt is! Begrijp dat verdriet daarover heel goed! Ik vind het borstvoedingsbeleid na gecompliceerde bevallingen werkelijk waardeloos! Ze hebben mij de eerste keer aan de dubbele elektrische kolf laten zitten in het ziekenhuis, dag na bevalling. Ik had dus die twee zuignappen op mijn borsten en omdat ik nog geen melk had (pas op dag 5!) zat ik droog te kolven. Ze zouden me na 10 minuten afkoppelen, maar ik kon nergens bij, zat vast aan 7 infusen en kon me niet verroeren zo'n pijn aan mijn buik had ik van de keizersnee. Mijn zoontje wou ook alleen maar slapen en niet drinken. Hij viel ook meer dan 10% af, kreeg dorstkoorts en moest kunstvoeding. Vreselijk vond ik dat! Zo kapot als ik was, ging ik eerst 20 minuten 20cc kolven om die daarna met een cupje en later een spuitje te geven. Daarna pas die kunstvoeding! Ik wou ook niet dat hij een speen kreeg ivm tepel-/speenverwarring. Ik kon mijn eigen baby niet pakken en werd woest als ze hem meenamen of zeiden dat ze een flesje gingen maken! Borstvoedingscertificaat hadden die verpleegsters allemaal, maar aan-mijn-hoela! Ze douwden mijn ventje in zijn toch al gevoelige nekje en knepen keer op keer weer in mijn tepels om ze "staand" te krijgen... Later bleek dat hij een verschoven nekwervel had overgehouden aan de keizersnee die op een zenuw drukte, wat moet dat douwen hem een pijn gedaan hebben, nog giftig ben ik erom! Toen het na een week eindelijk lukte, kreeg ik last van hyperlactatie, vaatkramp, kloven. Omdat mijn linkertepel bijna was afgescheurd door die aan de kolf-hang-actie, deed het helse pijn! De eerste maanden voedde ik zeker 8 tot 12x per dag, 3 kwartier per keer. Ja, de eerste 5 minuten deden erge pijn en daar zag ik dus 16 tot 24x per dag zwaar tegenop! Maar daarna ging het en begon het grote genieten. Daarna die vaatkramp weer in die zere tepel. Iedereen zei: meid, stop toch! Ik ben de eerste 3 maanden niet weggeweest. Niet erg, wat zijn 3 maanden? Zie nu iedereen weer en kan weer gaan en staan waar ik wil. Toen mijn zoontje met slokdarmontsteking door de reflux met spoed was opgenomen zei men: stoppen, over naar fles. Nee dus. Onzin, want met een goed borstvoedingsbeleid kan je reflux heel goed handelen. Toen hij bij 8 maanden door het doorkomen van twee boventanden de borst weigerde en mij heel hard ging bijten, ben ik wederom niet gestopt. 48 uur later had ik hem terug aan de borst, niemand geloofde het. De weken daarna was het tricky; hij vertrouwde het niet helemaal; het aanhappen deed hem zichtbaar pijn. Toen ze door waren, die rottanden, ging het weer als vanouds en kon ventje en ik zelf ook weer heerlijk genieten. Toen ikzelf met 9,5 maand een buikoperatie moest ondergaan zei weer iedereen: stoppen. Maar wederom mooi niet! Ik kreeg volledige narcose, antibiotica, morfine en andere pijnstillers. Ik heb met de artsen rekensommetjes zitten maken over halfwaarde-tijden etc, want ik haat kolven en nog meer het weggooien van vloeibaar goud. 1 arts en 1 broeder (notabene, maar zijn vrouw gaf ook al lang bv) begrepen me. Man, wat kan je je dan begrepen voelen! Hier dus echt niet louter gelukzalige momenten gehad hoor, maar een stemmetje in mij zei dat ik dit ging kunnen en dat dit het beste en mooiste was voor mij en mijn zoon. En dat is het nog steeds. Alle melkvoedingen krijgt mijn zoon nog aan de borst en ik hoop daar mee door te gaan totdat hij 2 jaar is!
Nou petje af hoor! Bij jou is het duidelijk ook niet bepaald vanzelf gegaan. Ik vind het heel knap dat je zo hebt doorgezet. Fijn dat je er zo van kunt genieten! Dat pakken ze je mooi nooit meer af!
Zeker petje af! Knap hoor! Ik heb helaas geen borstvoeding kunnen geven, iets wat ik nog steeds heel erg vind. Als ik nu iemand een kindje de borst zie geven kan ik daar eigenlijk ook niet zo goed tegen. Dat alleen is voor mij al een reden om, als ik het aandurf, ooit nog een kindje te krijgen. Zodat ik dat kan ervaren. Want slechts een paar minuten nadat mijn dochter op mijn borst werd gelegd om een poging te doen om aan te leggen, werd ik met spoed naar de OK gereden. Ik heb dus ook geen kans gehad om het te proberen. Ik werd ook pas uren later wakker en kon niet eens aan mijn eigen neus krabben toen ik jeuk had, laat staan borstvoeding geven. Ik had ook helemaal niets, zelfs geen stuwing. De kraamverzorgster zei dat ze dit nog nooit mee had gemaakt, en ze zat al 40 jaar in het vak (een geweldig mens overigens!). Ze had zowiezo nog nooit bij zo'n zieke vrouw gekraamd en wilde toen de kraamzorg op was ook eigenlijk niet weg omdat ze te ongerust was om mij. Gelukkig kregen we na haar nog thuiszorg. Borstvoeding werd mij in het ziekenhuis ook afgeraden ivm de hormonen , ik was nogal emotioneel en (zoals ik ernu op terugkijk) getraumatiseerd. Mijn man heeft ook bijna alle nachten bij mij op de kamer geslapen, durfde niet alleen. Op dat moment dacht ik zelf ook dat dit het beste was, maar als ik er nu op terug kijk hadden ze me beter een goede (psychische) nazorg kunnen geven en me meer kunnen helpen met de borstvoeding ipv dit advies en een slaappil voor de eerste nachten thuis. Ben er nog boos om. De avond voor ik naar huis moest (want zo voelde het, wilde het nog helemaal niet eigenlijk) ben ik compleet ingestort, ik kon zelfs mijn schoonouders en zwager niet ontvangen. Compleet overstuur. Ik heb toen een uur of wat met een verpleegkundige gesproken, dat hielp wel. Zij waarschuwde mij ook voor het risico van een postnatale depressie (heb ik niet hoor, gelukkig). Ondanks dit alles ben ik de volgende ochtend voor 10-en al naar huis gestuurd, er staat zelfs niets van in mijn dossier. Tja, dat dossier is trouwens toch een verhaal apart. Heb het inmiddels thuis ivm de onderzoeken in maastricht en heb het nog niet helemaal doorgespit, maar kom me nu toch al fouten tegen. Niet normaal. Ze hebben me naar huis gestuurd 3 nachten na de bevalling, fluxus, 2 OK's, 5 zakken bloed, helemaal geel, wel een redelijke bloeddruk, maar met trombocyten van 66! Vind ik toch wel erg schokkend! Het verklaart wel waarom ik zo ontzettend ziek was. Ze zeiden in maastricht al dat zoals zij het lezen ik dus ook helpp heb gehad, maar omdat ze niet op leverwaarden (!) hebben geprikt kon hij dat niet met 100% zekerheid zeggen. Het is dus echt een ontzettend slecht gegaan allemaal daar in K...ziekenhuis. Alleen al de weg naar de bevalling toe was een drama. Zelfs met 37 weken zwangerschap, al weken ziek, gesprongen adertjes, een bloeddruk van 140/90 (terwijl deze normaal en tot aan week 32 120/60 was), continu lichtflitsen zien, misselijk, pijn rechtsboven in mijn buik, enorme hoeveelheden vocht (ben uit mijn birckenstocks geknapt!), niet tegen licht kunnen, trombo's die ineens van 200 naar 151 daalden vonden ze mij niet ziek genoeg. Staat zelfs in mijn dossier, er werd, omdat er geen eiwitten gevonden werden, alleen gesproken over dreigende PE. En nu begrijp ik dat om eiwitten op te sporen je regelmatig urine in moet leveren of 24 uur moet sparen, bij mij is slechts 1 plasje gecontroleerd een week voor de bevalling. Na veel aandringen werd er dan eindelijk ingeleid. Maar toen was er al bijna een week geen bloed of urine nagekeken. En bij de indicatie voor inleiden werd dit zelfs niet genoemd maar de cyste waarvoor ik al sinds 20 weken zwangerschap onder controle was bij de gyn. Al met al klopt er niets van. In maastricht hebben ze mij voor het eerst verteld dat ik wel degelijk PE heb gehad en bijna 100% zeker helpp na de bevalling. Als ze hier goed op gereageerd hadden had ik mogelijk geen fluxus gehad en was ons een hele hoop ellende en angst bespaard gebleven. Maar goed, dat is koffiedik kijken. Jeetje was eigenlijk helemaal niet van plan om een heel verhaal te schrijven.... is niet echt gelukt geloof ik! Wel echt super dit forum. Dank je! En fijn dat jij weer aan het werk bent en dat dit goed gaat nu. Ik heb sinds een maand of 4, 5 heel erge pijn in mijn handen en voeten. Dit lijkt op gewrichtspijn, van mijn handen heb ik met name 's nachts last van en van voeten ook, maar ook als ik even gezeten heb en weer opsta. Zodra ik dan even in beweging ben gaat het over. Ook heb ik heel erg vaak een soort spierpijn in mijn kuiten. En hoofdpijn heb ik ook nog heel regelmatig. Ben dan ook erg benieuwd of de uitslag in maastricht me hier iets meer duidelijkheid over kan geven. Nou, heb nu wel weer ff genoeg getypt! Fijne avond allemaal, en nogmaals superfijn dit forum! Ben blij dat ik mee mag schrijven.
Hoi allemaal, Ch28, jij bent de eerste die ik "hoor" over gesprongen adertjes... Wat bedoel jij daarmee? In je ogen? Ik heb namelijk een gesprongen adertje in mijn ene oog, vlak naast mijn iris. Die zit er sinds ik van Mischa ben bevallen vorig jaar en hoe ik ook zoek en navraag, niemand weet hoe dat kan komen... Heb jij enig idee waarmee die adertjes te maken hebben? Eigenlijk, nu ik hier weer wat meer zit te lezen de laatste dagen, moet ik eerlijk bekennen dat ik wel degelijk van sommige dingen last heb. Alleen weet ik niet of dat nog steeds is, of alweer... Pijn in je voeten bij het opstaan klinkt heel bekend, dat heb ik continue. Ook las ik iets bij jullie over zwarte dingetjes die voor je netvliesbewegen. Als ik erg vermoeid ben heb ik dat ook, net als lichtvlekken zien en zo. Alleen ervaar ik dat niet echt als last, daardoor heb ik er nooit echt bij stilgestaan. Ook ben ik nog steeds wel erg moe, maar ik hoop heel erg dat dat gewoon komt doordat ik zo actief ben. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Eerlijk gezegd heb ik er heel veel moeite mee om te denken dat het toch van de p.e. komt terwijl het toch eigenlijk niets uitmaakt waardoor het komt. Misschien omdat ik automatisch denk dat als het van de p.e. is, het heel lang gaat duren voor het allemaal weer normaal is. Onzin natuurlijk. Levi begint te piepen om zijn fles, dus ik ga me maar snel klaarmaken voor bed. Groetjes!
Hoi mamavanmischa, Ik had inderdaad vanaf een week of 1,5 voordat ik bevallen ben gesprongen adertjes in mijn ogen en ik kreeg er een paar dagen voor de bevalling ook op mijn wangen. Ik weet niet waar het van komt, maar ik denk zelf dat het misschien van de hoge bloeddruk is gekomen. Misschien dat jij het daar ook van hebt? Het kan schijnbaar ook komen van het persen bij de bevalling, maar ik weet even niet meer of jij "gewoon" bevallen bent of een KS hebt gehad, heb vandaag het hele forum doorgelezen en nu alweer vergeten. Vervelend zeg dat je nog (of alweer) last heb van bepaalde dingen. Lastig he, die voeten? Word er af en toe echt gek van! Ik heb jouw verhaal hier gelezen op het forum (ben niet alles vergeten hoor) en ik vind het, ondanks dat het de 2e keer weer PE is geworden (wat ik erg vervelend voor je vindt) wel geweldig voor je dat je nu 2 gezonde jongens hebt! Groetjes!
Hoi Ch28, Ik ben wel gewoon bevallen, maar volgens mij hoort een gesprongen adertje geen jaar te blijven zitten... (bovendien heb ik vorige keer maar 12 minuten geperst en dit keer 11...) Maar goed, is alleen nieuwsgierigheid van mij hoor! Jammer dat jij het ook niet weet. Ja ach het is vervelend, maar echt last ondervind ik er niet van. En inderdaad, ik heb twee gezonde jongetjes, die heel erg lief zijn en waar ik enorm van geniet, dus de rest is ook eigenlijk niet belangrijk! Groetjes!
Hai Meiden! Over ruim een week ga in naar Maastricht voor het Prius en ik ben heel benieuwd.... Net mijn dossier doorgenomen van het zkh waar ik ben bevallen...wel een beetje schrikken allemaal. Ik heb zelfs een bloeddruk gehad van 180/115! En ik lees het "onderzoek van de placenta"" dat ik drie infarcten zaten in mijn placenta. Dit wist ik helemaal niet... hebben andere meiden hier wel eens van gehoord? Nou, nog even dus en ik ga aan het onderzoek beginnen.... ben heel benieuwd, spannend of een nieuw begin of iets afsluiten en toch geen tweede kindje. Want heb me wel voorgenomen als de kans op herhaling toch groot is door bijv. een afwijking durf ik het risico echt niet aan.....
Ik heb weleens gehoord van infarcten ja. Mijn placenta was helemaal "schoon". Prius blijft kansberekening he? Zelfs als ze zeggen dat de kans groot is, blijft het slechts een kans.
Ik lig volgende week ook 4 dagen in het ziekenhuis en ik ga mijn dossier ook opvragen. Daar heb ik dan tijd zat voor
Ik heb 1 keer gehoord van een infarct van een placenta... Dat was niet zo'n leuk verhaal. Vrienden van ons zijn zo hun kindje verloren. Zij liep net over tijd en voelde op een dag haar kindje niet meer, het is die dag nog overleden... Heel verdrietig. Nu een jaar later hebben ze trouwens inmiddels gelukkig een gezonde dochter gekregen. Had bij haar trouwens niets met p.e. of hellp te maken. Ze hebben ook achteraf pas ontdekt dat het infarct de oorzaak van het overlijden van hun kindje was.
Nu las ik laatst ergens (en ik weet niet meer waar) dat pe/hellp een ziekte is/ontstaat in de baarmoeder.
@zogelukkig. Het schijnt dat PE/HELLP ontstaat in de placenta, niet in de baarmoeder. De geboorte van het kindje maakt geen einde aan de PE/HELLP, maar de geboorte van de placenta. Ik vind het wel een logisch verhaal, want je hoort ook dat de meeste kindjes wat dysmatuur zijn, wat aangeeft dat ze niet voldoende binnen hebben gekregen via de placenta. De placenta infarcten van Mijntje klinken me dus ook niet raar in de oren, maar het lijkt me wel enorm schrikken om dat te lezen zeg! Ik denk dat ik, als ik weer zwanger ben en in het ziekenhuis ben, ook mijn hele dossier maar eens opvraag. Nu ziek thuis, ik ben als laatste van het gezin ook door de buikgriep geveld.
Ach ja; dat bedoel ik! Dat is nou typisch iets wat ik eraan over heb gehouden. Woorden verwisselen of er niet op komen. Ging zaterdag een nieuwe bal halen voor mijn zoontje. Sta ik in die winkel: "Heeft u ook ballen? Mijn hond heeft de bal van mijn zoontje doodgebeten". Echt, kan ter plaatste weleens door de grond zakken!