Hallo Melanie, Scoobje, Catwoman, Zogelukkig, MamavanMischa en anderen, Ik heb net alle berichtjes van dit topic gelezen, gelijk een mail gestuurd naar het ziekenhuis in Maastricht voor een screening en heb me direct geregistreerd voor dit forum. ik ben afgelopen mei bevallen van een dochter. Gelukkig is met haar alles goed, maar ik moest met een spoedkeizersnede bevallen omdat ik HELLP gekregen heb en herken zo veel in jullie verhalen (van in de fik staan van de magnesium, tot je eigen bevalling niet meemaken omdat je van de wereld bent). Omdat ik vandaag weer eens zoveel last had van spierpijn ging ik es googlen en zo kwam ik hier terecht. Ik wil zo graag weten wat ik kan doen om mijn herstel te bevorderen, want net als jullie heb ik niks aan een opmerking als: doe maar rustig aan. Hoewel ik een hele aardige bedrijfsarts heb, van wie ik helemaal thuis mocht blijven (maar daar word ik ook niet beter van), komt hij niet verder dan de opmerking: neem een ontspannend bad. Ik zou willen weten of sporten nu wel of niet verstandig is. Ik probeer nu steeds wat meer te lopen met de hond of naar het centrum te wandelen met de kinderwagen...maar kan ik meer gaan doen? Wat doen jullie? Groetjes ' voor mijn meisje'
Hoi Voormijnmeisje, kijk ook eens op hyves. Er is een hyves met inmiddels meer als 1000 lotgenoten! En meestal is sporten wel gezond, in mijn geval blijkt dat ik weinig plasma heb, en dat maak je aan tijdens het sporten. Ook voor de conditie van je hart is het erg aan te bevelen. Verder "herstel bevorderen"... verwacht niet te veel van je zelf! Uit het meerendeel van de verhalen die ik heb gehoord/gelezen blijkt gewoon dat het heel veel tijd kost om te herstellen en soms blijf je bepaalde dingen lopen.
Hallo iedereen, Ik heb jullie berichtjes gelezen en hoop dat ik voortaan mee mag praten. Ik zal even vertellen wat er gebeurd is. Ik ben 37 en mama van een dochtertje van bijna 2 en een half jaar. Ik had al voor de zwangerschap hoge bloeddruk maar heb daar eigenlijk nooit veel aan gedacht. Toen ik 12 weken zwanger was moest mijn zwangerschap vanaf toen door de gynaecoloog begeleid worden omdat mijn bloeddruk 150 - 100 was. Mijn bloeddruk bleef de gehele zwangerschap hoog en uiteindelijk ben ik bij 30 weken zwangerschap 5 dagen opgenomen geweest. Ik kreeg daarna bloeddrukmedicijnen voor thuis en er kwam iedere dag een verloskundige van het ziekenhuis thuis op bezoek om een CTG te maken en de bloeddruk te meten. Bij 32 weken zwangerschap werd ik 's-nachts ziek en ben toen naar het ziekenhuis gegaan. Ik had eiwit in mijn urine en wist toen dat ik daar op mijn bevalling moest wachten. 4 dagen later kreeg ik heel erge buikpijn rechtsboven in mijn buik en ik bleek toen leverfunctiestoornissen en een verlaagd aantal bloedplaatjes te hebben. HELLP dus. Bij 36 weken zwangerschap werd ik ingeleid maar dat mislukte omdat mijn dochtertje dips kreeg op de CTG, voor het eerst tijdens mijn zwangerschap. Toen heb ik de volgende dag een keizersnede gehad. Mijn dochtertje woog bijna 1800 gram en haar Apgarscore na 5 minuten was 10 gelukkig. Ik had na de zwangerschap veel last van vergeetachtigheid, concentratiestoornissen, hoofdpijn en spierpijn. De hoofdpijn is sinds een maand of 3 goed te doen, een pijnstiller is dan voldoende om te kunnen weken en andere dingen te kunnen doen. Spierpijn heb ik nog wel vaak maar ook dan neem ik een pijnstiller. De vergeetachtigheid is steeds minder geworden maar ik heb het nog wel. Ik hoop dat het ooit helemaal weg gaat. Ik heb ook niet veel nazorg gehad, ik moest er ook zelf achteraan. Ik ben nu gelukkig bij een aardige internist voor mijn bloeddruk. Laatst zei de huisarts (andere dan tijdens de zwangerschap, mijn vertrouwen was weg) dat ik wel bij haar kon komen voor mijn bloeddruk maar ik wil dat perse niet door de slechte nazorg. Ik kreeg het echt Spaans benauwd en heb het bij de laatste controle aan de internist gevraagd en die zei gelukkig dat ik bij hem mocht blijven voor mijn bloeddruk. Ik hoop dat iedereen hier zoveel mogelijk herstelt en veel plezier van de kindjes zal hebben!!!
Hoi meiden, Wat een leven opeens weer in dit topic! Voormijnmeisje, Ik ben ook net zoals jij begonnen met stukjes te gaan lopen, steeds wat verder. Als ik nu drie kwartier gelopen heb ben ik wel echt even behoorlijk versleten de uren erna, maar ik ben dan ook inmiddels 14 weken zwanger. Ik begon met kleine eindjes een keer in de week, en probeer nu zeker 3 tot 4 keer per week een flink eind te doen. Sporten heb ik niet geprobeerd omdat ik merk dat gewoon lopen al zo veel energie kost, en bovendien lijkt het me niet verstandig om terwijl ik zwanger ben te gaan beginnen met sporten terwijl mijn lijf dat niet meer gewend is. Wat ik wel heel gek vind, mijn uithoudingsvermogen wordt steeds beter, maar nog steeds heb ik iedere keer als ik gelopen heb een soort fladders in mijn benen! Alsof er allemaal belletjes in mijn benen knappen, van boven tot onder. En stijve spieren hou ik ook, maar die echte spierpijn van de eerste maanden heb ik niet zo vaak meer, alleen als ik echt heel gek doe! En meestal trekt het na een paar uurtjes wel weg. (hoewel ik laatst een uur heb gelopen op wat hoger tempo en toen had ik drie dagen kramp in mijn kuit) Ik weet niet of jullie de site van de stichting HELLP syndroom kennen (Stichting HELLP syndroom) maar daar kun je je aanmelden voor een mailinglijst. Persoonlijk heb ik al een tijdje het idee dat ik daar niet meer zo veel wijzer word. Maar wat ik vaak ben tegengekomen is dat mensen daar fysio-fitness deden. Misschien is dat een idee om weer een conditie op te bouwen? Mamalfb, de vergeetachtigheid gaat over! Bij mij was het weg. Na een tijdje kwam het opeens terug en daar begreep ik helemaal NIKS van... Maar een zwangerschapstest bracht de verklaring daarvoor. Ik was nog wel eens verstrooid als ik erg moe was, maar door rustig aan te doen (jaja, is ie weer) werd dat ook steeds beter. Ik kreeg van iemand de tip om (zweedse, kruiswoord enz) puzzels te gaan doen en heb het idee dat dat wel wat hielp. En ik had de kans om thuis wat te werk te doen (ik ben grafisch ontwerper) en in het begin was ik bang dat ik grote fouten zou maken. maar het heeft alleen maar geholpen om er weer een beetje in te komen en om mijn "hoofd weer een beetje te gebruiken". Frappant dat jij bij je huisarts bent weggegaan, ik namelijk ook! Om dezelfde reden. Ik heb hem een brief geschreven en uitgelegd dat ik inmiddels wel zo ver (met verwerken en op een rijtje zetten van de heftige gebeurtenissen) was dat ik begreep dat hij niet persee had kunnen weten dat ik ziek was, maar dat ik door hoe alles gelopen was het vertrouwen zodanig was kwijtgeraakt dat ik mij genoodzaakt voelde om naar een andere huisarts te gaan. Ik heb sinds week 24 met vage klachten gelopen (terugkerende blaasontstekingen, uren lang om de 5 minuten harde buiken) maar hij zei dat ik maar moest accepteren dat dat er gewoon bij hoorde... Uiteindelijk met 32 +5 wk spontaan bevallen en pre-eclampsie gekregen. Of ik had al pre-eclampsie en ben daardoor bevallen, dat wordt nu in het ziekenhuis een "kip-of-ei-verhaal" genoemd, we zullen er wel nooit achter komen hoe het zat. (ze zagen pas tijdens de bevalling eiwitten in mijn urine maar ik had wel al een paar weken die enorme pijn in mijn bovenbuik) Het was bij mij trouwens niet alleen de huisarts, een arts-assistent in het ziekenhuis zei 2 dagen voor mijn bevalling dat hij me er niet ziek uit vond zien (terwijl ik bijna niet kon zitten en praten van die pijn in mijn bovenbuik, ik verontschuldigde me nog en zei dat ik dacht dat de baby oin mijn ribben duwde met zijn voetjes) en stuurde me met een pilletje naar huis... In deze (ongeplande) zwangerschap probeer ik er maar gewoon helemaal blanco in te staan en nergens aan te denken. Ik weet hoe het voelt als het misgaat (en heb maanden alles gelezen over het onderwerp) en wil me niet onnodig druk maken. Maar eigenlijk heb ik inmiddels ervaren hoe weinig kennis ze op dit gebied (nog) hebben en dat is wel een beetje griezelig!!! Nou, t is een heel verhaal geworden. Allemaal succes met weer de oude worden en geniet van je baby's!!
Hallo meiden, Ook ik wil graag meeschrijven als dat mag. Ik heb me ook al aangemeld voor de hyves. Hierbij mijn verhaal. Ik zal proberen het zo kort mogelijk te beschrijven Ik heb al een dochter van 1.5 en ben sinds 1,5 week ook moeder van een 2e dochter. Bij mijn eerste zwangerschap heb ik helemaal geen klachten gehad. En bij mijn 2e zwangerschap tot de bijna 33 weken ook niet echt. Met bijna 33 weken werd ik door de vk doorgestuurd omdat mn bloeddruk zo hoog was. Ik moest 4 dagen in het ziekenhuis blijven. Daarna ben ik 1 week thuis geweest en na die week ben ik weer opgenomen omdat mijn bloeddruk weer zo hoog was, eiwitten gevonden waren in mn urine en ik felle hoofdpijn had en lichtflitsen zag. Daar ben ik toen gebleven tot aan mn bevalling met 37 weken. Ze zouden me sowieso inleiden als ik precies 37 weken was, maar met 36 +4 weken werd ik opeens erg ziek. Eiwitten waren fors gestegen en bloeddruk was steeds 168 over 110 e.d. Ik werd ook aan de magnesiumpomp gelegd (wat is dat een rotgevoel zeg!!!!) En deze heb ik in lagere dosis gehad tot een paar dagen na de bevalling. Ze zijn me toen de dag erna gaan inleiden. Dit heeft 3 dagen geduurd. Ik moest op 21 september bevallen anders zou ik de ochtend erna een ks krijgen. Om 23.35 uur op die 21 september ben ik inderdaad bevallen van een gelukkig zeer gezonde dochter. Ik moest nog een paar nachten in het zkh blijven en mn meisje lag op de neonatologieafdeling wegens mijn magnesium gebruik. We zijn nu een week thuis en merk dat ik er juist nu best wel moeite mee heb. Herkennen jullie dit? Dat dit pas achteraf kwam? Ik moet helaas nog een tijd de bloeddrukverlagers blijven slikken want vanochtend was ie bij de huisarts weer 130/90. Te hoog voor mijn doen. Maar wat mijn voornaamste klacht en ook vervelendste klacht is dat ik niet kan focussen. Ik kan steeds 2 zinnen lezen in een tijdschrift bijvoorbeeld en dan wordt alles wazig. Dan kan ik na een paar minuten weer 2 zinnen lezen enz enz. Ik hoop dat dat straks over is want ik ben bang dat het anders lastig werken wordt. Ook schrik ik van de tijd die ik hier op het forum zie staan voor het herstel! Dat wist ik helemaal niet! En die concentratieproblemen herken ik zeer goed. En de hoofdpijn. Toen ik in het zkh lag wist ik helemaal niet dat dit nog zo lang na kon zeuren NA de bevalling...pfff...dat valt even tegen. Sorry voor mijn lange verhaal maar ik ben al blij dat ik het eindelijk echt aan iemand kwijt kan.
Hallo iedereen, Leuk dat ik mee mag chatten. MamavanMischa, Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap! Het is inderdaad goed dat de natuur maar beslist heeft dat je nog een keer zwanger moest worden. En het schiet al op, 14 weken. Ik heb ook vanaf na de zwangerschap heel veel gewandeld, mijn dochtertje vindt het fijn en onze 2 honden ook. Echt sporten doe ik weer sinds een klein jaar volgens mij. Ik voel ook vaak mijn benen, maar de spierpijn wordt wel steeds minder. Ik ga 7 november naar de ontmoetingsdag van de HELLP-stichting, voor het eerst. De eerste keer na de HELLP wist ik nog niet van de stichting, de tweede keer is het er niet van gekomen maar nu vind ik het fijn om te gaan. Fysio-fitness was voor mij ook goed geweest. Maar het is zoals hier vaak gezegd is: de nazorg is slecht. Ik heb in totaal meer dan een maand in het ziekenhuis gelegen en na de keizersnede stond ik dus te popelen om naar huis te gaan. Dat mocht dus 5 dagen na de geboorte van mijn dochtertje. De gynaecoloog zei wel dat de huisarts vaak langs zou komen, in de eerste week in ieder geval 2 keer per week. Hij kwam de dag na ontslag een keer langs en daarna liet hij mij gewoon naar de praktijk lopen en liet hij de assistente de bloeddruk meten. Ik kreeg een allergie door de medicijnen maar de assistente herkende het niet toen ik zei dat ik zoveel pijn, roodheid en nog meer verschijnselen had. Toen ben ik maar naar het ziekenhuis gegaan. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Hij heeft wel meer dan 20 keer in 3 maanden tijd mijn bloeddruk laten opmeten door de assistente maar hij deed niets met de resultaten. Ik werk in het ziekenhuis en op den duur heb ik maar een verwijsbrief gevraagd voor de internist. Hij wilde hem eerst niet geven maar nadat mijn vader mee was geweest (!!! Waarom is zoiets nodig?) gaf hij hem maar. Gelukkig mag ik bij de internist blijven voor mijn bloeddruk. Dat je "er niet ziek uitziet" is ook zo'n dooddoener. Dat zei de verpleegdkundige ook tegen mij ook toen ik de tweede keer 4 dagen in het ziekenhuis lag en belde omdat ik zo'n pijn rechts onder mijn ribben had. Ze zei dat het kwam doordat ik zo gespannen in bed lag. Toen ik het bleef zeggen nam ze (heel chagrijnig) bloed af. Toen de uitslag er was kwam de dokter meteen langs, die was heel aardig. De huisarts heeft het ook niet serieus genomen. Toen hij de dag na ontslag langs kwam zei mijn vader dat mijn dochtertje op de couveuse-afdeling lag. Toen zei hij: "Oh, een dag of 10 en dan is dat ook weer voorbij". Ze heeft er wel 3 1/2 week gelegen en was bij ontslag nog geen 5 pond. En steeds als ik zei dat iets niet goed ging zei hij dat het wel meeviel of dat ik maar rustiger aan moest doen. Bij mij was het heel vreemd wat betreft de vergeetachtigheid. Ik heb dat de eerste tijd niet gemerkt. Maar mijn baas (is arts) zegt dat dat waarschijnlijk komt omdat je dan volledig met de baby bezig bent en omdat het thuis veel minder opvalt dan op je werk. Ik merkte het pas echt goed toen ik weer ging werken, al zijn ze gelukkig tevreden over mijn werk. Bij mij helpt het ook om te werken, net als bij jou. En goed slapen doet ook veel. Shauna, ten eerste gefeliciteerd met je dochtertje. Jouw verhaal lijkt een beetje op het mijne. Ik ben ook opgenomen geweest, naar huis geweest en daarna weer opgenomen. Bij mij kwam ook het besef toen ik thuis was. In het ziekenhuis wordt alles voor je gedaan en geregeld en denk je alleen maar aan de geboorte en daarna de eerste dagen met de baby. Dat van dat lezen hoor je vaker, ik heb het niet extreem gehad maar dat ik echt stukken kan lezen is pas na enige tijd teruggekomen. Het is ook bekend dat bij vrouwen die HELLP gehad hebben het concentratievermogen vaak niet goed is. Dat het herstel lang duurt, daar ben ik ook door schade en schande achter gekomen. En ik kan ook niet goed tegen mensen die het niet meegemaakt hebben uitleggen hoe het voelt. Over de stichting HELLP-syndroom gesproken: ik heb een aantal boekjes besteld (hun blad heet "Inzicht" en hier staat veel in over de gevolgen van HELLP op de moeder). Je kunt informatie hierover vinden op hun site en ze nabestellen. Als dit niet lukt kan ik ze ook wel kopieren en ze naar jullie opsturen. Ik ben ook van plan lid te worden voor een tijdje, het lijkt me vooral heel fijn met andere vrouwen te praten bij de ontmoetingsdag. Ik moet stoppen want mijn pauze is voorbij. Groetjes, Mamalbf
Hoi mamalbf en de rest natuurlijk! Wat lijkt me dat raar, na een maand in het ziekenhuis opeens 5 dagen na je bevalling naar huis mogen! Dat is gewoon standaard i.v.m. verzekering volgens mij, als er na 5 dagen "niets bijzonders" meer is mag je naar huis... Ik mocht ook na 5 dagen naar huis en vond dat heel dubbel. Fijn dat ik weer gewoon kon slapen (deed geen oog dicht in het ziekenhuis), maar ik vond het vreselijk om niet meer steeds naar Mischa te kunnen als ik zin had. Toen ik thuis was moest ik er met de auto heen, terwijl ik toen ik in het ziekenhuis lag soms 's avonds heel laat nog even naast zijn couveuse ging zitten. Wat een RAAR verhaal van jouw huisarts!! Het zat mij in het begin enorm dwars dat ik mij niet gesteund en serieus genomen voelde door mijn huisarts, maar na een aantal maanden, toen ik de broef ging schrijven, kwam ik tot de conclusie dat hij zich in principe gewoon min of meer aan het boekje had gehouden. En dat boekje is gewoon niet toereikend... Maar in het ziekenhuis was het nog gekker. De arts-assistent die vond dat ik er niet ziek uit zag, gaf ons een papiertje met "pre-eclampsie/zwangerschapsvergiftiging" erop, moesten we maar even op de site van NVOG opzoeken wat daar de symptomen van waren en in de gaten houden of ik daar last van kreeg. Dat was onze voorlichting! Ik had me inmiddels aardig ingelezen, maar bij mijn vriend drong het pas twee maanden later door wat er nou precies gebeurd is! Want ook tijdens en na de bevalling werd ons niets verteld. Ook niet aan mijn ouders die er ook waren. Ik had op zich een hele lieve arts-assistente (ja alweer eentje, heb geen gynaecoloog gezien al die tijd!) die mijn bevalling begeleidde, maar toen ik haar achteraf vroeg waarom ik eigenlijk magnesiumsulfaat gekregen had zei ze dat dat was "omdat ik zo lag te rillen (ik lag letterlijk te stuiteren en had mega hoge reflexen) en dat was nergens voor nodig. Om Eclampsie te voorkomen? Nee joh, dat kwam bijna nooit voor!" Wat grapig dat jij in het begin niks merkte van de vergeetachtigheid. Al in het ziekenhuis stond ik constant 10x dezelfde vraag te stellen zonder dat ik dat merkte. Na een week kwam ik er achter dat alles wat de zusters me vertelden over Mischa, ook in zijn map stond. Die moest ik iedere dag 20x doorlezen om de informatie in me op te nemen. Ik kon op zich wel lezen, maar ik kon geen woord onthouden, nog geen tel, een heel vreemd gevoel! Wat een rare reactie van je huisarts over je kindje!! "En dan is dat ook weer voorbij"?!!! Ik heb een hoop vreemde opmerkingen gekregen (je zult wel lekker uitgeslapen zijn zo zonder gebroken nachten b.v.), heel goed bedoeld overigens maar mensen snappen het gewoon niet. Maar dit van je huisarts?!!!! Echt niet normaal, wat een rare man! Ik moest je verhaal trouwens even goed terug lezen, maar je kindje is 2,5 en de hoofdpijn is nu sinds 3 maanden goed te doen met een pijnstiller... Poe hee! Daar heb ik gelukkig sowieso geen last van gehad. Maar dat lijkt me behoorlijk pittig zeg! Ik begon mezelf al behoorlijk zielig te vinden na een half jaar en toen bleek ik zwanger te zijn... Nu kan ik het allemaal wel hebben, want nu weet ik dat het door iets leuks komt. En bovendien ben ik nu nog wel moe, maar daar ben ik al zo aan gewend, daar heb ik me op aangepast. Dus echt last ondervind ik er niet meer van. Ik heb ook juist niet meer zo de behoefte om over het onderwerp te lezen. Voor mij gevoel heb ik alle info die ik er over kon vinden verslonden en nu wil ik het een beetje afgesloten hebben. Ik wil mezelf niet meer als "herstellend" zien en het gewoon doen met de energie die ik nu heb. Hoewel ik het juist ook wel weer heel leuk vind om dit topic te volgen en mee te praten. maar dit topic is ook een stuk luchtiger dan de mail-lijst van de stichting HELLP. Op een bepaald moment kreeg ik het gevoel alsof mama's daar hun verhaal niet meer mochten doen omdat hun kindje tenminste nog leefde. Daar kon ik niet zo goed tegen dus ik lees niet meer zo actief mee en reageer niet meer. Wat ik trouwens wel leuk vind, ik ben hier niet de enige die zulke lange verhalen schrijft. Het is gewoon ook niet niks wat we hebben meegemaakt, maar dat begrijpen alleen degenen die het ook meegemaakt hebben. Groetjes maar weer! MamavanMischa
Melanie, je lag dus een half jaar na mij op de OHC (dec 2006). Het herstel is hier helaas nog geen 100% en of dat helemaal gaat gebeuren dat betwijfel ik. Ja, lichamelijk wel, maar geheugen echt niet! Ik mocht pas na 8 dagen naar huis, en "liever" niet, maar het was druk en het was verantwoord om mij naar huis te sturen, ik zou in het ziekenhuis niet sneller genezen. Gelukkig heb ik wel meer informatie gehad in het ziekenhuis, en hadden ze mij wel verteld waarom ik die magnesium sulfaat kreeg, echter kan ik me daar weinig van herinneren, heb het later gelezen.
Hallo iedereen, MamavanMischa, Ik was de vorige keer trouwens vergeten te zeggen dat ik Mischa een heel mooie naam vind. Mijn dochtertje had misschien ook zo geheten als ze een jongetje was geweest. Maar ik wist al bij 12 weken dat ze een meisje was. Ik was alleen maar blij dat ik na 5 dagen naar huis mocht, want ik lag al zo lang in het ziekenhuis. Ik kon er ook niet slapen en had alleen maar slechte herinneringen aan de lange tijd ziek zijn. wij gingen 's-avonds altijd tot een uur of half negen naar het ziekenhuis. Ik heb niet het idee dat we later op de avond nog wel welkom waren. Die opmerkingen over "lekker doorslapen" ken ik. Ze bedoelen het goed maar ze hadden niet door dat ik liever niet ziek was geweest en dat ik er graag iedere 3 uur uit was gekomen als alles beter was verlopen. Ik ben het ermee eens dat ze zich aan hun boekje houden. Maar ik hoorde van een vrijwilligster van de HELLP-stichting dat het al meer dan 2 jaar bekend is dat vrouwen niet tevreden zijn over de nazorg. Dan doe je daar toch iets aan? En verder is het bij iedere gynaecoloog weer anders. Bij mij heeft de gynaecoloog overigens gezegd dat mijn nazorg niet goed was gegaan, eigenlijk heel eerlijk. Ze waren na ontslag vergeten bloed te prikken en urine in te laten leveren. Toen hebben ze dus niet gezien dat ik nog niet OK was. Maar nu heb ik een goede internist dus is het goed voor mij, vooral omdat ze toegegeven hebben dat het niet goed gelopen was. Maar de huisarts had wel meer kunnen doen en die vond zijn zorg nog goed ook. Ik ken iemand die heel dik is en iemand met astma die op kosten van de verzekering naar fysio-fitness mochten. De huisarts had dat geregeld. Dan had de huisarts dat voor mij ook kunnen doen. Dat die arts-assistent in het ziekenhuis je geen duidelijke instructies had gegeven over wanneer naar het ziekenhuis te komen vind ik slecht. Dat was bij mij goed geregeld: ze hadden de waarschuwingstekenen (ik geloof een stuk of 5) duidelijk opgeschreven en ik had veel controles. Ik merkte de vergeetachtigheid pas echt goed toen ik weer ging werken. Van tevoren had ik natuurlijk de hele dag om alles te doen en een heel jonge baby is natuurlijk makkelijk. Wat ik nog wel weet is dat ik meteen na thuiskomst al merkte dat ik niet tegen harde geluiden kon. Toen ik binnenkwam waren mijn twee honden heel erg blij en ik houd heel veel van hen. Maar ik kon het niet verdragen dat ze blaften. Verder weet ik ook nog dat ik alleen maar met mijn dochtertje bezig was de eerste tijd. Aan de administratie doen, beurt van de auto enzovoort dacht ik niet eens. Dus in die zin was ik natuurlijk al vergeetachtig. Nu heb ik het alleen nog bij heel korte-termijngeheugendingen. Als ik bijvoorbeeld de was doe leg ik die zo lang op de droger als ik hem gevouwen en gestreken heb. Vervolgens vergeet ik die mee naar beneden te nemen als ik klaar ben. Dat zou me vroeger nooit overkomen zijn. Maar met een kind heb je natuurlijk meer aan je hoofd, ik weet niet of ik daarom ook meer vergeet. Bij mij gaan er gelukkig nooit dingen echt fout, zowel niet op mijn werk als thuis. Ik vind het fijn om dingen over HELLP te lezen maar ik laat het beslist niet mijn leven beheersen. Ik houd er ook niet van continu die vreselijke verhalen te lezen. Maar op zich hebben jij en ik misschien enigzins geluk gehad. Een aantal babies overleven het niet, en sommige vrouwen raken hun baan kwijt door de concentratieproblemen en de moeilijke verwerking. En de een kan ook beter met tegenslag omgaan dan de ander. Als het echt zo'n grote rol speelt in je leven heb je meer behoefte om erover te praten denk ik. En verder ben jij zwanger. Jij bent met andere dingen bezig nu. Ik zie wel 7 november op de HELLP-dag wat voor mensen het zijn. Daphne, mijn geheugen is ook nog niet 100 % maar gaat zelfs na 2 jaar nog vooruit, zelfs sneller dan op het begin. Hetzelfde heb ik gehoord van een vrijwilligster van de HELLP-stichting. En in de Margriet stond een interview met Anky van Grunsven, die heeft ook HELLP gehad. Die vertelde ook dat ze lang last heeft gehad. Gelukkig ben jij goed begeleid in het ziekenhuis, dat heeft je kraamtijd waarschijnlijk goed gedaan. Groetjes, Mamalbf
Hallo allemaal, Ik zou het fijn vinden als ik jullie mijn verhaal mag vertellen. Ik ben een mama van 2 gezonde zoons. Mijn eerste zwangerschap is prima gegaan en en vrij makkelijk thuis bevallen. 2 jaar geleden echter kreeg ik bij mijn 2e zwangerschap met 38,5 weken acute Hellp en met ik met een spoedkeizersnede bevallen van zoon nr 2. Tijdens de keizersnede bleek ik ook nog een leverbloeding te hebben. Om een lang verhaal kort te maken, mogen wij blij zijn dat we er nog zijn. Gek is wel dat ik in het ziekenhuis hoorde dat het uitzonderlijk is dat je dit bij een 2e zwangerschap meemaakt, meestal is dit bij een eerste en neemt de kans daarna bij iedere zwangerschap af. Ik vond (en vind) het allemaal heel heftig (vooral achteraf als er een beetje begint door te dringen wat er allemaal gebeurd is) en heb steeds geroepen dat het nu klaar is. Gek genoeg heb ik nu toch een beetje de kriebels voor een 3e kindje. Maar of ik het durf is de vraag. Twijfel om een afspraak te maken bij mijn gyn. om te vragen naar dat Priusonderzoek waar ik nu allemaal over lees. Nu vond ik dus dit forum! Wat een herkenning! Ik was inderdaad ook erg suf, weinig concentratie, uithoudingsvermogen enz enz. Mijn gyn. heeft me doorgestuurd voor fysio-fitness en dat doe ik nu nog steeds. Het bevalt me erg goed en ik voel me ook erg goed, al merk ik wel dat ik in het "gewone" leven toch sneller moe ben en sneller iets "druk" vind. Oh ja, ik ben een echte leesfanaat en dat kon ik eerst ook niet. Dat wordt op den duur echt beter! Hoop dat mijn verhaal niet al te warrig is, maar ik heb ineens van alles te vertellen ! Groetjes, Lin
Lin, wat jij ook al zegt... Ik kon een jaar geleden mezelf niet goed concentreren, en ben nu begonnen met een studie HBO Recht!!!
Ik wil even een tip kwijt om een beter concentratievermogen te krijgen. Sudoku's maken. Het heeft mij erg geholpen om mijn concentratievermogen te verbeteren. Ik heb er alleen nog veel last van als ik moe ben.
Hallo iedereen, Lin, fijn dat je meepraat. Ik vind je verhaal niet warrig hoor. Ik heb ook een keizersnede gehad, bij 36 weken. Ik lag toen al 3 weken in het ziekenhuis omdat ze de zwangerschap rekten. Ik zou zeker de gynaecoloog om raad vragen, als een derde kindje welkom is zou ik als ik jou was naar de mogelijkheden vragen. In het ziekenhuis waar ik geweest ben deden ze die gesprekken vaak, hoorde ik. Misschien ga ik ook fysio-fitness doe. Ik heb proberen te tennissen maar wat jij zegt is waar: ik was ook sneller moe dan de anderen in mijn groepje. Gelukkig dat je weer kunt lezen, ik doe het ook graag. Bij mij gaat dat ook weer goed. Daphne, wat goed dat je studeert. Ik zou het denk ik niet meer kunnen maar ik werk best veel uren, heb dus een dochtertje en ook nog 2 honden. Maar ik heb een HBO-baan dus ik hoef ook niet meer. Ik ben ook de 35 gepasseerd, dus het is mooi geweest. Malaika, wat toevallig! Sudoku's hebben bij mij ook heel goed geholpen. Ik begon ermee tijdens de ochtendpauzes op mijn werk en had er veel lol in na een tijdje. Op het moment helpt bij mij niet te veel hooi op mijn vork nemen het beste. En dat vind ik ook het beste voor mijn dochtertje. Ik ben altijd op dinsdag vrij en dan doe ik vooral dingen thuis en wat boodschappen, en we gaan dan vaak naar buiten. In het weekend ga ik wel regelmatig naar de dierentuin of iets anders maar ik laat nooit de zaterdag en de zondag druk zijn. Groetjes, Mamalbf
Hoi allemaal, Mamalbf, wat leuk dat je je kindje ook Mischa zou hebben genoemd. Ik word natuurlijk wel nieuwsgierig hoe je bij 12 weken al wist dat ze een meisje was. Inderdaad vreemd dat er niks gedaan wordt en dat het zo onbekend blijft he! Hoe meer ik mensen (zoals jullie hier) ik tegenkom, hoe meer ik merk hoe weinig er bekend is. En helaas vooral wat betreft de nazorg... Wat bizar dat ze vergeten waren urine en bloed af te nemen!! Gelukkig dat je nu iemand gevonden hebt die je begeleidt. In principe had ik ook veel controles trouwens. De keer dat ik de arts-assistent sprak was de tweede keer in 3 dagen dat ik in het ziekenhuis zat sinds ik was doorgestuurd. En 2 dagen later beviel ik spontaan. Dus dat was wel ok, maar dat was dan ook het enige dat ok was. Toch ben ik nu weer onder controle in hetzelfde ziekenhuis en heb ik er alle vertrouwen in. Ik heb zelf een verloskundige uitgezocht (zij had mijn voorkeur boven de gynaecologen omdat zij een paar dagen na de bevalling op de rand van mijn bed was komen zitten en uitgebreid de tijd nam om met me te praten. Ze herkende me bij het intakegesprek zelfs nog! Het is dan ook nog maar 9 maanden geleden dat ik daar lag, echt heel raar! Je hebt gelijk hoor, wij hebben zeker geluk gehad, je kindje verliezen, daar wil ik niet eens aan denken hoe vreselijk dat moet zijn. Maar het was dat iemand letterlijk zei dat wij niet mochten zeuren over wat we meegemaakt hadden en de gevolgen die we ondervonden, aangezien we een gezond kind hadden... Ik denk er met een fijn gevoel aan terug, maar sommige vrouwen (met levend kindje) zijn gewoon bijna getraumatiseerd door de bevalling en alles (IC afdeling, bijna doodgaan enz) er omheen. Dat vond ik een beetje kwetsend en toen heb ik besloten om in plaats van me boos te voelen, maar gewoon niet meer zo actief mee te lezen. Nou het eten staat op tafel (luxe, een man die graag kookt!) dus ik reageer later nog even op de rest. Groetjes!
Hallo MamavanMischa, Ik hoop ten eerste dat je lekker gegeten hebt. Ik wist bij 12 weken zwangerschap dat ik een meisje zou krijgen omdat ik een vruchtwaterpunctie gehad heb. Ik had die kansberekeningstest laten doen en die gaf een verhoogd risico aan. De nekplooi was wel netjes dun. Toen heb ik ervoor gekozen een vruchtwaterpunctie te laten doen. Het viel heel erg mee en de uitslag was gelukkig goed. Ik vind het ook raar dat de nazorg zo slecht is. Ze weten toch dat je zo ziek bent geweest. En een gynaecoloog is de beste arts om de nazorg bij te doen want die is de enige die weet wat er heeft gespeeld, de huisarts niet. Je mag 6 weken na ontslag een keer langskomen en dat was het dan bij mij. Ik voelde het alsof ik bij de huisarts werd gedumpt, al spreekt het ziekenhuis dat tegen toen ik na een tijd een afspraak had gemaakt en erover begon. Ze zeiden dat ik gerust vaker langs had mogen komen, maar ze gaven wel toe dat ze waren vergeten bloed te laten prikken en urine te vragen in te leveren. Fijn dat je zo'n fijne verloskundige hebt. Het is zo belangrijk een aanspreekpunt te hebben, ook voor na de geboorte. Voor als er echt iets is of als je nog iets wil weten. En als je zwangerschap goed verloopt kan je bij haar blijven voor de controles. Het slaat nergens op dat iemand zei dat jullie niet moesten "zeuren". Het is inderdaad zo dat als je een gezond kindje hebt gekregen je toch traumatische ervaringen over hebt kunnen houden door de slecht verlopen zwangerschap. Ik heb dat in ieder geval wel. Bij 6 weken was mijn bloeddruk al 150-100. Bij 12 weken was de kansberekeningstest niet OK. Vruchtwaterpunctie gehad. Daarna hoge bloeddruk gehouden en meer dan een maand in het ziekenhuis gelegen. De keizersnede vond ik eerlijk gezegd fijn, voor mijn gevoel hoefde ik toen niet meer te vechten. De keizersnede werd ook gedaan door de aardigste gynaecologe die ik gehad heb en de arts-assistent die haar assisteerde was ook aardig. Maar ik dezelfde mening als jij: ik heb toch van de geboorte en kraamtijd genoten. Groetjes, mamalbf
Hee, dit topic bestaat dus nog wel, ik had er geen abonnement meer op, vreemd. Vandaag terugkomdg van de zwangerschapsyoga gehad en al die meiden zijn al weer aan het werk, terwijl hun baby's jonger zijn dan de mijne. Ook ouwehoeren over gewicht en lijnen en in broeken passen enzo, daar heb ik niet zoveel mee, ben daar totaal niet mee bezig! Nu hoef ik niet aan het werk, omdat ik een bewust thuisblijvende moeder ben, maar zou het eerlijk gezegd ook nog niet kunnen. Wel geef ik nog volledig bv, dat doen zij allemaal niet meer. Ben er trots op, vind het nog steeds fijn om te doen. Zie helemaal geen reden om er binnenkort mee te stoppen ook al kost het me veel energie, ik krijg er ook heel veel voor terug! Ik doe nu best wel veel, ik KAN het huishouden weer bijbenen en m'n tuintje doen en koken en de hond uitlaten en veel wandelen met de baby enzo, maar ik ben vaak geraddraaid! Vannacht kwam ons zoontje om 5 uur voor een voeding, voordat ik sliep was het bijna een uur later en weer een uur later ging de wekker... Mijn zoontje is overdag vaker wakker nu (5,5 maand) en slapen 's middags bevalt me sowieso niet meer, ik ga raar dromen en wordt dan vervelend wakker. Ventje slaapt nu en het duurt nog wel even voor mijn man thuiskomt, dus ga ik lang onder de douche staan, daar knap ik meestal wel van op en daarna zet ik een espresso'tje. Maar mensen snappen het niet, ze vinden je een zeur merk ik. Fijn om hier lotgenoten te vinden! @Mamavanmischa; hoe gaat het met je zwangerschap? De 3 maanden alweer voorbij, wat gaat het toch snel allemaal!
Hallo zogelukkig, Gelukkig dat je je zoontje en de hond goed kan verzorgen en het huishouden erbij kunt doen. Ik snap wat je bedoelt dat je je vaak geraddraaid voelt, ik doe ook vaak als mijn dochtertje slaapt huishoudelijke taken en nu gaat dat goed maar een half jaar na haar geboorte beslist niet. Toen ik tijdens haar slaapjes ging internetten / lezen / buitenzitten ging het beter maar dat kan natuurlijk vaak niet vanwege de tijd die je op een dag hebt. Wat jij zegt, dat je de verhalen van andere vrouwen met een jonge baby wat betreft wat hen bezig houdt niet helemaal begrijpt herken ik. Maar ik deed wel mijn best me in te leven in hun verhalen. Gelukkig voor hen kunnen ze vaak niet begrijpen wat HELLP inhoudt. En ik dacht altijd maar: ik kan met hen in ieder geval over babies en de geboorte praten. Over HELLP praatte ik dan vooral met lotgenoten via internet en de vrijwilligers van de HELLP stichting. Overigens deden mijn nichten en vriendinnen hun best om mij te helpen met alles, misschien wel omdat ik ook naar hen luisterde. Je zegt dat je voelt dat mensen je een zeur vinden: als ik jou was zou ik tegen hen gewoon vertellen hoe je je voelt, je hebt het recht om daar eerlijk in te zijn na zo'n zwangerschap. Maar ik zou ook meekletsen met hen, want je hebt er niets aan helemaal niet over de geboorte en babies te kunnen praten. Wat goed dat je nog borstvoeding geeft. Het is mij nog geen week gelukt, helaas. Ik had bijna niets en 5 dagen na haar geboorte ging ik naar huis en werd mijn dochtertje overgeplaatst. Toen ben ik gestopt, ik had er geen energie voor en het lukte niet. Lang en warm douchen deed ik na de geboorte ook vaak. Dat hielp bij mij ook goed tegen de spierpijn en hoofdpijn die ik vaak had. En het is gewoon lekker. Groetjes, mamalbf
Hai mamalbf, Vergeet ik helemaal te zeggen dat ik bijna 5,5 maand geleden bevallen ben. En nu pas doe ik weer huishoudelijke dingetjes enzo en slaap ik niet meer 's middags. Ik ben erg trots op mijn lieve man; hoeveel werk hij al die maanden verzet heeft end at naast zijn drukke baan van 60 uur en dat zonder klagen, ja; ik bof maar met de steun van zo'n partner! Vriendinnen snappen het echt niet: "O, het is al bijna een half jaar geleden dat je bent bevallen, ben je nog steeds zo moe dan?" Euh...ja! Niemand heeft me trouwens nog gezegd een zeur te vinden hoor, maar ik denk dat. Ik praat trouwens erg graag over mijn zoontje en over baby's in het algemeen, maar uiterlijk vertoon of hoeveel men is afgevallen interesseert mij (nog) geen biet! Ja, ik heb wallen, ja, ik ben nog wat te zwaar (was in 10 dagen 30 kilo aan vocht kwijt). Mijn man heeft weleens gezegd dat ik maar moest stoppen met voeden omdat het zoveel energie kost, maar ik wil nog lang niet stoppen, vind het zo fijn na dat roteinde van de zwangerschap en de bevalling (week inleiding, volledige ontsluiting na 18 uur rugww-en en alsnog een ks). Ik heb gevochten voor die bv, want die kwam pas na een week op gang. Het maakt zoveel goed voor mij en mijn zoontje, want hij heeft ook veel last gehad van de zware bevalling. Hij komt nu nog 1x per nacht, dat valt mee he! Ik heb trouwens nog erg last van mijn slechte geheugen (ik MOET met lijstjes werken, overal ligt een kladblok), ik kan me niet goed concentreren (boek lezen) en heb nog vaak hoofdpijn. Ik heb een Nintendo braintrainer gekregen van mijn man, en dat gaat wel goed, maar dan moet niet de tv aan staan. Ik houd goede moed, het gaat al veel beter! Zo lang er een stijgende lijn in zit, vind ik alles best, al duurt het een jaar (of langer, niet te hopen...).
He dames, Misschien weten sommigen van jullie dit al. Op Hyves is een hyves gemaakt door lotgenoten. Niet vanuit de stichting echt vanuit iemand zelf. Zij hebben op 28 november een meeting gepland waarbij er een gespecialiseerde arts (uit het Radboud) en een gespecialiseerde (en evaringsdeskundige) verpleegkundige komen uitleg geven. Ook kan je hier natuurlijk lotgenoten onmoeten. HELLP Syndroom, Pre eclampsie, Zwangerschapsvergiftiging - Hyves.nl Dit is de link van de hyves. Je moet wel jezelf in een mailtje voorstellen bij aanmelden, dit is om te voorkomen dat mensen die er niet thuis horen toch lid worden.
Zogelukkig, gelukkig dat je man je zo goed begrijpt en je helpt. Ze zeggen wel eens dat je in moeilijke tijden je vrienden leert kennen, en je ziet dus dat dat gezegde waar is. Misschien vinden de mensen je inderdaad geen zeur maar probeer je jezelf steeds te verdedigen voor je eigen gevoel. Dat deed ik ook, terwijl iedereen begrip had hoor. Het is altijd belangrijk om duidelijk te zijn, gewoon eerlijk zeggen dat je moe bent. Zo'n antwoord vinden mensen niet altijd even leuk maar ook dan weer leer je je vrienden kennen. Dat je 30 kilo vocht verloor!!! In 10 dagen. Dat was inderdaad geen vet want dat gaat er niet zo snel af. Ik was tijdens mijn hele zwangerschap 15 kilo aangekomen, viel dus mee. Maar vanaf 32 weken was ik ook dermate ziek en gestrest dat ik slecht at. En ik was voor mijn zwangerschap erg dun, dus gewicht is voor mij ook geen issue. Mijn beste vriendin is heel dik, en dat maakt me ook niets uit. Knap dat je er nog steeds iedere nacht trouw uitkomt voor je zoontje. Mijn dochtertje stopte daar gelukkig mee toen ze 15 weken oud was. Een week voordat ik weer moest gaan werken, gelukkig. Vind je man het rottig voor jou omdat het je zoveel energie kost? Of vindt hij het voor zichzelf vervelend dat je nog snel moe bent? Dat geheugen, dat hoor je van zoveel HELLP-patienten. Ik vond het echt erg, voor de zwangerschap was ik heel precies en vergat ik nooit wat. Na mijn zwangerschap was ik vaak chaotisch en vergat ik veel. Nu ben ik denk ik niet meer chaotisch, en ben ik nog iets vergeetachtiger dan voor de zwangerschap. Ik heb wel nog steeds concentratieproblemen. Maar zelfs nu gaat het nog steeds beter, is misschien een geruststelling voor jou. Ik hoorde via de HELLP-stichting en het interview met Anky van Grunsven in Margriet dat het lang kan duren. Daphne, ik ga op 7 november naar de HELLP-dag van de HELLP-stichting. Ik lees nu dat er dus nog een georganiseerde dag is. Is dit omdat de dag niet naar de smaak is van veel HELLP-lotgenoten of is het toeval dat er dus 2 dagen vlakbij elkaar georganiseerd worden? Ik ben eerlijk gezegd niet zo op de hoogte van officiele organisaties die bij HELLP betrokken zijn. Groetjes, mamalbf