Vlindertje85, heftig verhaal! En eigenlijk nog zo kort geleden. Ik hoop dat je snel een beetje opknapt. Zo gelukkig, het vermoeden is dus wel degelijk dat als de zoon van een PE/HELLP mama (weet niet hoe ik het moet noemen) zijn vrouw/vriendin zwanger maakt dat zij meer kans heeft om pre-eclampsie/HELLP te ontwikkelen. Omdat ze nog steeds niet echt de oorzaak van Pre-Eclampsie/Eclampsie/HELLP hebben gevonden is alles nog gebaseerd op een vermoeden. Het wil dus niet zeggen dat zij het perse krijgt, maar wel degelijk dat er meer kans is.
Erfelijke aandoeningen zijn niet overdraagbaar op de vrouw via sperma, maar alleen via DNA. Stel je man heeft een erfelijke aandoening, dan kan hij die niet overdragen op zijn vrouw, maar wel op zijn kind. Zo werkt dat met genen en het overdragen van erfelijke eigenschappen!
Hallo iedereen, Ik schrijf snel een berichtje tijdens de pauze van mijn werk, ik heb toch geen dorst. Er worden hier veel berichtjes gepost. Leuk. En goed omdat we dan ons verhaal en vragen kwijt kunnen. Daphne, als ik het eerder had geweten was ik wel naar de Hyvesdag gegaan. Maar het is heel druk op mijn werk en daarom kan ik moeilijk vrijnemen. En als ik in het weekend lang weg moet, zeker als het zonder mijn dochtertje is, neem ik vrijdag of maandag graag vrij. Ik had de gyneacoloog en de verpleegkundige graag horen spreken. Ik heb ook in het ziekenhuis gelegen waar ik werk. Dat was wel fijn, ik kreeg veel collega's op bezoek. En verhalen van lotgenoten hoor ik altijd graag. Ben je zelf nog geweest? Gelukkig gaat het goed met Sam, na 30+1 weken zwangerschap en zo'n kleine placenta. Mijn moeder heeft bij mijn zwangerschap ook meer dan een maand in het ziekenhuis gelegen met hoge bloeddruk. Als mijn dochtertje ooit zwanger wordt zal ik haar ook op het hart drukken haar bloeddruk goed te laten controleren en alert te zijn op de signalen van HELLP. Ik hoop ook dat er tegen die tijd meer bekend is. Zogelukkig, dat jij zo'n hoge onderdruk had! Ik dacht dat mijn bloeddruk al zo hoog was, die was 190-110. Met mijn dochtertje ging het gelukkig ook altijd goed, alleen tijdens de inleiding ging ze dippen en toen hebben ze haar gehaald. Gaat het nog steeds goed met de borstvoeding? En met je man? Nu het beter gaat met jou zal hij wel een beetje op adem komen, hoop ik. Kan je zoontje al omrollen? In dat stadium zit of komt hij denk ik, he? Vlindertje85, wat een geboorte! Ik ben heel blij dat ik nooit insulten heb gehad. Gelukkig gaat alles goed met je kindje. Ik hoop met jou ook. En zo niet: dan moet je denken dat alles toch steeds beter zal gaan, tenminste zo gaat het bij de meeste vrouwen die HELLP hebben gehad. Hier kun je je verhaal kwijt, wij weten wat je overkomen is. Al is het bij jou wel heel heftig verlopen. Bij mij begon het met hoge bloeddruk, daarna kreeg ik leverfunctiestoornissen en eiwit in mijn urine en daarna werd het echt HELLP. MamavanMischa, Mischa krijgt zeker steeds meer boevenstreken? En dat terwijl jij steeds dikker wordt. Maar je had toch wel veel energie? Dat is dan nog een meevaller. Ik ben gisteren met mijn dochtertje wezen zwemmen, voor het eerst eigenlijk buiten de vakantie om. Ik was van plan een uurtje te blijven maar dat feest ging niet door voor mij. Ze wilde steeds maar van de discoglijbaan af. Ze durft wel, maar ik hield haar wel op schoot. Het was wel goed voor mijn conditie, steeds die trappen op. Maar het was heerlijk, vooral in het borrelbad. Dat was echt knus met haar samen, alsof we alleen op de wereld waren. Het is opvallend, op de HELLP-dag hoorde ik ook een mama die zich veel fitter ging voelen tijdens haar tweede zwangerschap. Maar de eerste zwangerschap met HELLP had toch wel zoveel indruk op haar gemaakt dat ze toch nog met HELLP bezig is. Groetjes, mamalbf
Zogelukkig, ik schrijf dit niet om te stoken of zo.. ik ben geen arts. En ik verzin dit dus ook niet. Deze informatie heb ik tijdens een grote bijeenkomst met allemaal ex hellp patienten van een gynaecoloog gehoord. Het probleem met pre-eclampsie is gewoon dat ze vermoedens hebben hoe het veroorzaakt kan worden. Het KAN erfelijk zijn (is ook nog niet bewezen, maar daar gaan ze wel vanuit), het KAN mogelijk wel degelijk door de vader worden veroorzaakt. Het is ook zo dat als je bij een eerste kindje van man nr 1 hellp krijgt bij kindje twee van man 1 niet. Maar als je dan man nr 2 hebt en je krijgt een kindje (je derde dus) dan heb je weer meer kans dat je toch weer Pre-Eclampsie krijgt. Een soort van afstotingsreactie. Maar zo wordt ook door veel gyn's gezegd dat je een tweede keer niet meer zo ziek kan worden, terwijl ik helaas ook deze verhalen heb mogen horen. (Dus dat de vrouw wel zieker werd dan bij de eerste zwangerschap). Het hele probleem is dat er zo weinig bekend is, en alles op vermoedens gebaseerd is voor wat betreft de echte oorzaak. Dat maakt het mede zo'n nare ziekte. mamalbf: ik voelde me bij de tweede zwangerschap ook veel langer goed. Was met 36 weken nog lekker aan het zwemmen en wandelen. Pas daarna kreeg ik echt klachtjes. Ik heb echt kunnen genieten van mijn tweede zwangerschap. Ik weet nog niet of ik ga... ook hier erg druk.
Oh, maar dat denk ik ook niet hoor; dat je zit te stoken! Ik heb alleen wel opgelet bij biologie. Ik betwijfel dat HELLP via de vader erfelijk kan zijn; een man kan een erfelijke aandoening niet via zijn sperma overdragen aan zijn vrouw. Van wat ik ervan weet is dat HELLP en vrouwenziekte is; moeders kunnen het dus overdragen aan dochters. Heel wellicht zou een vader het ook kunnen overdragen op zijn dochter, maar ik heb nog nergens gelezen dat een man drager van HELLP kan zijn.
Ik kan me wel voorstellen dat de cellen van de vader (zoon van Hellp-moeder) een soort afstotingsreactie kunnen bewerkstelligen bij zijn vrouw. Dat is toch vermoedelijk een van de oorzaken van Hellp. Dus dan zou het wel via de zoon kunnen. Maar goed, ik ben geen arts en ik denk alleen maar logisch na. Het gaat dan niet om iets erfelijks doorgeven aan zijn vrouw, maar om een ander soort reactie. Kunnen jullie me nog volgen?
Ja, ik volg je. Ik zou er graag wat meer over willen lezen, maar kan zoiets nergens vinden. Het enige dat ik kan vinden is dat ze nu wel denken dat het erfelijk zou kunnen zijn in de vrouwelijke bloedlijnen, dus overdraagbaar van moeder op dochter.
Hoi lieve meiden Weer even een mailtje van mij heb weer even een comp tot mijn beschikking Nu 10 maanden na mijn eerste zwangerschap na veel verdriet en blijdschap durf ik weer te denken aan een tweede ik had nooit voor mogelijk gehouden dat, dat nog kon en dat ik dat wou maar het is toch echt zo ik mis dat zwangerschaps gevoel die baby in je buik en ik dacht echt dat het bij een zou blijven !! Maar ik blijf het eng en spannend vinden en ik zal heel veel in het ziekenhuis in Maastricht zijn de eerste periode maar dat heb ik er wel voor over Maar eerst verhuizen dat staat op nummer 1 terug naar nederland en dan een tweede ik kan mij niks beters voor stellen op dit moment Zo dat wou ik even kwijt Een dikke knuffel en kus van Cat voor jullie allemaal
Ik herken je gevoel heel erg. Ik zou ook heel graag weer zwanger willen worden. Alleen is mijn man het hier niet mee eens. Die is zo angstig dat het nog een keer gebeurt dat hij niet aandurft. We zijn pas bij de gyn geweest voor info en over anderhalve week mogen we weer komen en ik hoop dan van harte dat mijn man om is. Zo niet, dan hebben we een probleem, dat zou mij namelijk vreselijk veel pijn doen. Maar goed, zo ver is het nog niet. Catwomen, succes met je verhuizing. Waar woon je nu?
Dat is wel erg vervelend met je vriend daar kan ik mij niks bij voor stellen maar ik denk dat jullie er samen vast wel uit gaan komen hij neemt ook al de moeite om met je mee te gaan naar de gyn dat zal ook vast niet voor niets zijn Wij wonen nu in Goch-Kessel in duitsland maar we willen naar Limburg gaan verhuizen ! Gr. Cat
Malaika, had jij nou ook ooit dat PRIUS onderzoek laten doen? Ook mijn man vond het ergens wel eng een tweede zwangerschap. Alleen de begeleiding was veel beter, ik had elk bezoek een echo, ging hij kijken naar de bloedtoevoer (schijnt dat je daar bepaalde dingen kan zien die kunnen wijzen op het ontstaan), ook de groei en vruchtwater werd nauwkeurig in de gaten gehouden. Hier al wel heel snel medicijnen gehad, en ook dus de hele periode dat gegruikt. Heb het tot 37 weken heel goed gehad in de zwangerschap, bloeddruk was redelijk onder controle (oke, medicatie werdt regelmatig verhoogd). Het weten dat je goed wordt begeleid en dat er geen risico's worden genomen is gewoon een heel prettig idee. Wellicht is het iets voor je als je man alleen naar een gyn gaat, dat hij daar gewoon al zijn bezwaren/angsten op tafel kan leggen.
Ik ben nu 7 maanden geleden bevallen en pfoe; ik moet er nog niet aan denken weer zwanger te worden, want dit lijf moet echt nog even herstellen! Maar ooit weer zwanger worden, lijkt mij wel mooi; de eerste keer vond ik al helemaal geweldig! Mijn man zou ook graag een broertje of zusje willen voor ons zoontje, maar die zegt nu nog: we houden het gewoon bij 1, dat is veel beter voor jouw lijf! Met ons zoontje gaat het uitstekend; het is een beer van een vent en een goedlachse vrolijke knul! Omrollen? Nee, dat stadium hebben we gehad; kruipen moet hij! Achteruit, dat wel! Ik ben nog steeds moe hoor; voed deze week ook weer 2x per nacht, dat is heavy. Gekke is dat toen ik net bevallen was en moest bijkomen van alle ellende en ook nog een baby'tje had dat 24/7 huilde, zo ongeveer, ik veel minder moe was, gek he? Hoe deden we dat toen? Hadden we toen een hormoon in ons lijf dat ons oerkracht gaf? Waar is het? Geef het me!
Daphne, ik heb het onderzoek in Maastricht gehad. Jou argumenten heb ik allemaal al gebruikt. Hij begrijpt me ook wel, maar zijn angst is zo groot. Maar goed, hopelijk gaat de knop nog om.
hoi allemaal ik ben 14/8 bevallen van een gezonde zoon.. met week 25 werd vast gesteld dat ik een milde vorm van zwangerschaps vergiftiging had.. vanaf week 10 liep ik bij het ziekenhuis ivm met te hoge bloeddruk.. door het nalaten van medicatie (die ze al lang hadden moeten geven) werd ik in week 27 opgenomen in het ziekenhuis mijn bloeddruk bleef stijgen.. in week 29.5 werd ik naar het amc gebracht mijn bloeddruk was tussen de 90-100/150-160 en werd het hellp syndroom geconstateerd week 31 in 4dagen tijd ben ik 15kg aangekomenm door vocht vast houden..inmiddels kreeg ik 20 pillen per dag + infuus maar mijn bloeddruk zat inmiddels op 105-175. op 14/8 was het ctg niet zo best men zei dat in dat weekend de kleine gehaald zou worden.. dit was om 1400 om 1700 namen ze bloed af om 1800 kwamen ze terug ik moest om 1830 op het ok zijn.. ruggeprik was onmogelijk dus een algehele verdoving omdat mijn lever aan het uitschakelen was en ik bijna geen stolling meer had. om 1859is Ciaràn geboren.. door mijn verdoving adememde hij niet en moest hij een paar uur aan de beademing binnen 2 dagen had hij geen zuurstof meer nodig. ik zelf na de bevalling ging helemaal niet goed op de recovery hadden ze al de IC gewaarschuwd want ik had een bloeddruk van 120-200 mijn vriend mocht die nacht blijven slapen omdat men niet wist welke kant het op zou gaan.. nu 3 maanden verder ben ik meer mentaal een wrak dan fysiek.. het feit dat je zo dicht bij de dood kan zijn is best zwaar.. ik volg nu het edmr therapy ben ook heel moe en heb ook altijd last van spierpijnen in mijn buik (mede omdat ze beide buikspieren hebben geraakt en ik een inwedige bloeding had aan de linker kant). als de therapy aanslaat laat ik het weten misschien is het ook iets voro jullie
Jeetje zeg, wat een verhaal! Dan valt het met mij allemaal nog wel mee als ik dit zo lees! Wat is dat voor therapie, kan je daar iets meer over vertellen? Wat ik je vooral me wil geven: neem de tijd voor je herstel!
Hoi allemaal, Mijn naam is Marieke en ben 28 augustus bevallen van een zoon na 39 weken. Ik ben ingeleid omdat ik al vanaf week 20 ernstig afwijkende leverwaarden had en in week 39 mijn bloeddruk ligt begon te stijgen.. Mijn bloeddruk schommelde tot dusver tussen goed en kantje boord slecht,had erg veel last van erge spierpijnen, erg oranje urine, soms iets misselijk maar voelde me verder best goed. Niets te klagen dacht ik. Toen ze tijdens een geheel ander onderzoek stuitte op mn leverwaarden kon ik direct blijven in het ziekenhuis. Ik heb alle mogelijke onderzoeken gehad maar voldeed nergens aan, geen zwangerschapsziekte van welke aard dan ook zeiden ze! Internist, MDL-artsen en gyneacologen stonden voor een raadsel. Ik ben opgenomen geweest tot mijn bevalling. De leverwaarden stegen en daalden maar verder verergerden de overige klachten niet. Na de bevalling, je raadt het al, alles daalde weer naar acceptabele levels. Ik kreegte horen dat veel vrouwen afwijkende leverwaarden hebben tijdens hun zwangerschap en dat het blijkbaar bij de mijne heeft gehoord. Nou ja....! Tuurlijk ben ik de doktoren erg dankbaar dat ze super op me hebben gepast al die maanden, en dat hebben ze echt! Maar er is niemand die me kan vertellen wat mij al die maanden al die stress heeft opgeleverd ...nog maar nie te spreken van angst toen ze zeiden dat ze t mannetje wilden halen bij 30 weken (toen daalden de leverwaarden weer iets en mocht ie lekker nog ff blijven) Jeuk heb ik bijv. ook gehad, maaaaaar, maar een week giga erg. En toen was't over...zo heb ik dus meerdere kleine dingen gehad icm die leverwaarden dat een leek nog zou kunnen bedenken dat het zwangerschapsgerelateerd zou moeten zijn. Maar niemand die die uitspraak zal doen. Nu ben ik eenmaal bevallen en blijf ik me afvragen wat het geweest kan zijn. Als ik sommige verhalen hier lees, herken ik dingen in...sommige ook weer niet. Er komt geen 2de zwangerschap dus drukmaken dat ik het weer krijg doe ik niet, maar een raadsel blijft het Groetjes Marieke
dit is de website Vereniging EMDR Nederland ik ben gister voor het eerst geweest wat er bij mij het meeste dwars zit is de machteloosheid..het feit dat NIEMAND naar je luisterd dat je maar een proefdier bent en als je bevallen bent gewoon weer een nummer bent diemin moest wachten voordat iemand me naar de wc kon brengen (dit even als voorbeeld).. en natuurlijk zijn er nog veel meer dingen maar dat komt later.
Ciariansmummy, ken jij het boek "Geen roze wolk" van de stichting HELLP? Eventueel kun je de mijne krijgen, ik doe er niets meer mee. Pb me je adres maareven als je dat wilt. Er staan verhalen in van anderen, maar ook artikelen die geschreven zijn door bijvoorbeeld gynaecologen, over hoe vrouwen waarbij HELLP is geconstateerd behandeld zouden moeten worden en hoe de nazorg zou moeten zijn. Als ik jouw verhaal zo lees herken ik een heleboel. Niet van hoe het gegaan is want jouw verhaal is veel extremer dan dat van mij (al zie ik wel raakvlakken), maar vooral omdat ik het idee heb dat jij momenteel vooral worstelt met hoe je niet serieus genomen bent. Ik ben ook de eerste zes maanden na mijn bevalling voornamelijk daarmee bezig geweest. Nu ben ik weer zwanger (en een maand later uitgerekend dan vorig jaar, heel gek!) en moet zeggen dat ik me er niet meer zo mee bezig hou en me geen zorgen maak, maar ik heb niet meer zo veel vertrouwen in het oordeel van artsen en zal dit keer veel harder mijn mond opentrekken als ik het idee heb dat het weer mis is. Wat me wel heel dwars zit, twee dagen voor mijn bevalling was er een arts-assistent die letterljk zei dat hij me niet ziek vond overkomen!!!! Ze hebben bij mij pas tijdens de spontaan begonnen (begon precies toen ik voor controle in het ziekenhuis was) bevalling pre-eclampsie vastgesteld terwijl ik al 10 weken klaagde dat ik me niet goed voelde, harstikke geel zag en meer dan 10 kilo vocht vasthield, en bovendien een bloeddruk had van 150/100. Ik ben nu onder controle in het ziekenhuis en moet daar ook bevallen en hoewel ik me niet druk maak is mijn grootste "angst" dat hij precies dienst zal hebben als ik ga bevallen. Stel je voor!
nou dat is het ook preices + dat het nu pas door dringt hoe dicht ik bij de dood stond.. (gelukkig niet al te dicht) maar het had niet 2uur langer moeten doorgaan of het had er heel anders uitgezien..je hart kan zo'n hoge bloeddruk niet aan ik was a zwak dus een hersen bloeding had ook gekunt.. gelukkig is dat niet gebeurd maar soms denk je daar toch aan.. als je het boek echt zelf niet meer nodig hebt?? zal eens ff kijken hoe dat werkt dat pmen.. groetjes
Ja, het is niet gebeurd maar gaat je inderdaad wel bezighouden, hoe anders het had kunnen aflopen. Anderen begrijpen dat niet, die zeggen "je hebt een gezond kind dus waar maak je je druk om" maar volgens mij hoort het er gewoon bij om wel aan die dingen te denken. Het moet gewoon een plek krijgen in je hoofd. Op het moment dat het gebeurt en je zit er middenin komt alles gewoon over je heen. Pas later ga je beseffen dat je iets heel heftigs hebt meegemaakt, wat je nooit had gedacht mee te zullen maken.