Hoi, Zijn hier meer meiden met een partner die Borderline heeft? Het is een apart slag mensen en ik zou het fijn vinden daar over te kletsen met jullie. De gevoelens die een borderliner teweeg brengt zijn zo verschillend. Aan de ene kant zou ik kwaad willen worden en aan de andere kant weet ik dat hijzelf de meeste moeite ermee heeft en zou ik hem vast willen pakken en een dikke knuffel geven. Hij is constant in strijd met zichzelf. Borderliners zijn vaak vreselijk lief en opeens slaat dat om in onuitstaanbaar. Omstanders begrijpen er maar weinig van en raden nog regelmatig scheiden aan. Je hoort het, genoeg om over te kletsen dus en vooral je hart eens te luchten. Hmm... vraag me terwijl ik dit verhaaltje schrijf opeens ernstig af of ik de enige ben... Ben benieuwd.
Nou, mijn partner heeft geen borderline, maar ik weet er wel wat vanaf. Ik kan me goed voorstellen dat je hierover eens wilt kletsen met anderen, want makkelijk is het meestal niet. Vaak hebben mensen met borderline ook geen lange relaties omdat het best complex is. Die omschakelingen die je beschrijft (waarvan ik altijd het gevoel krijg dat het aan mij ligt en pas na een tijdje besef je weer dat dít nou juist het hele probleem is), etc. Ik hoop dat je iemand vindt om ervaringen mee te delen. En natuurlijk dat jullie meer pieken dan dalen hebben als gevolg van de borderline!
Is deze stichting misschien iets voor je? Als psychiatrisch verpleegkundige verwijs ik familieleden wel vaker door naar Labyrinth in Perspectief voor onderlinge support en lotgenotencontact. Ik hoor er goede verhalen over. Borderliners zijn beslist niet makkelijk, maar uit wat je schrijft begrijp ik dat je veel van hem houdt en dat je geen afhaker bent. Sterk van je! Groetjes, Belle.
Sorry, je bedoelt het vast niet zo, maar dit komt een beetje raar over. Ik ben zelf namelijk een borderliner. Mijn man ziet ook wel eens af, nu helemaal nu ik zwanger ben, maar we zijn toch al 16 jaar gelukkig samen, dus het kan wel een langdurige relatie met een borderliner. Mijn man heeft een paar jaar geleden een 'cursus' gedaan die heette "alsof je op eieren loopt", speciaal voor partners van borderliners (opgezet vanuit de GGZ). Ik heb cursus tussen aanhalingstekens gezet, want het is niet echt een cursus maar je krijgt daar handvatten aangereikt hoe je met bepaalde situaties om kunt gaan en je kunt daar praten met lotgenoten. Op internet kan je er ook veel over vinden, en er zijn ook MSN-groepen voor borderliners en omstanders. Jij bent waarschijnlijk het belangrijkste in zijn leven en zijn houvast (tenminste, mijn man is dat wel voor mij). Ik snap ook niet dat sommige mensen maar meteen gaan roepen dat je moet gaan scheiden. Voor jou is het moeilijk, maar voor je man ook. Er is voor de omgeving zo weinig bekend over borderline, het wordt vaak geassocieerd met criminelen (denk aan de moeder van het vermoorde meisje Savannah bijvoorbeeld), terwijl echt niet alle borderliners hetzelfde zijn. Ik hoop dat je de steun en toeverlaat voor je man blijt en niet het 'advies' van je omgeving opvolgt. Jij weet hoe je man in elkaar zit, hun niet. Liefs, Tanya
Ik heb geen partner met borderline maar wel een vriendin! En ook een vriendschap is niet altijd makkelijk, je moet altijd in je achterhoofd houden dat de stemmingswisselingen heftig kunnen zijn. Meestal houden we een korte periode van rust en komt ze na de periode weer naar ons toe. En gaan we weer verder waar we gebleven waren.
Mijn schoonmoeder heeft een ernstige vorm van borderline. Laat ik zeggen dat het echt niet gemakkelijk is. Niet voor haar, maar net zo goed niet voor mijn man en mij.
Hebben jullie misschien een fijne site voor me over borderline waar ik ook tips kan vragen? Wil er hier verder niet over uitwijden maar ik heb ook iemand heel dichtbij mijn leven die zo goed als zeker borderline heeft en heb er erg moeite mee, dus zou het wel fijn vinden als ik tips kan vragen.
Een vriendin van mij heeft borderline, dat is natuurlijk anders als je partner maar ik weet er wel wat van af. Mijn partner heeft t ook niet makkelijk met mij, ik heb ADHD. Zo doe ik ontzettend mijn best om op tijd te vertrekken als we ergens heen gaan, wat natuurlijk meestal niet als wel lukt, en mijn vriend heeft er ontzettend de pest aan om te laat te komen, je kan wel raden wat dat hier voor gedoe heeft opgeleverd. Op veel dingen zijn oplossingen te vinden (gewoon zeggen dat we om 14u moeten vertrekken terwijl in werkelijkheid 14.30 of 15.00u ook goed is) Ik kan ook absoluut niet lang blijven zitten (zit niks anders op dan dat gewoon te accepteren) en als we ergens op bezoek gaan verveel ik me te pletter na een uurtje en wil weg (dus neem ik altijd wat te frübelen mee en vind t dan niet erg om lang ergens te zitten). En heel belangrijk...inzien dat de ander het niet doet om je dwars te zitten/ dingen persoonlijk aan te trekken. ken je de site www.hersenstorm.com? Gaat over ADHD en aanverwante stoornissen zoals borderline, autisme, ogs etc.
Bedankt voor jullie reacties! Inderdaad bedoelde ik dat helemaal niet raar. Ik denk dat je ook in de rest van mijn verhaaltje hebt kunnen lezen dat ik nooit iets raars zou willen zeggen over mijn man en daarmee borderliners. Ik zal NOOIT zomaar opgeven. Ook al beslist hij zelf niet meer onder de "druk" van een gezin te willen leven, zal ik hem bijstaan in zijn beter worden. Soms ben ik als de dood dat hij zichzelf iets aan doet. Ik zou hem nooit kunnen missen, hij is mijn maatje, echtgenoot en vader van onze kinderen. Wel heb ik mijn grenzen aangegeven zodat, als het weer mis gaat, hij weet waar hij aan toe is.
Mijn ex had geen borderline maar is een (sensitieve) narcist. In veel dingen te vergelijken geloof ik. Ik heb het 5 jaar uitgehouden met up's en down's. Hmmm... uitgehouden klinkt niet zo aardig geloof ik.... Ik heb mij best gedaan voor hem en alles gegeven wat ik had. Aan het einde van die relatie woog ik nog maar 65 kg, ik ben 1.82 en erg grof van bouw. Er was dus niets meer van mij over zowel geestelijk als lichamelijk niet. Toen heb ik de moed opgegeven... Heb vlak daarna een relatie gekregen met mijn huidige partner, en ik merk dat deze relatie mij zoveel goeds doet. Ik kon het gewoon niet aan en heb zeeeer veeeel bewondering voor hen die het wel aankunnen. En niet alleen voor de "gezonde" partners! Onbegrip is iets waar je steeds tegen aan blijft lopen helaas.... Maar ik ben trots op jullie! Trek je niks aan van die mensen en bewandel, in overleg met elkaar, lekker jullie eigen pad. Groetjes, Mirelle.
Grenzen zijn heel belangrijk voor ons, evenals ritme en regelmaat. Ik had al gemerkt in je eerdere berichtje dat je niet zomaar weggaat, ik vind dat erg goed. Ik vind het al moeilijk om met mezelf te leven, laat staan dat mijn man met mij moet leven . Dus ik kan je heel goed snappen/begrijpen, ook al st aik 'aan de andere kant'! Liefs, Tanya
Caithlin, kijk eens op http://borderline.startpagina.nl/, daar staan veel handige en nuttige sites op. Liefs, Tanya
Ik heb idd gelezen dat grenzen, ritme en regelmaat goed zijn. Nu een vraagje aan jou: mijn man zit in de volcontinue. Kan dat dan eigenlijk wel? Of zou het beter zijn dagdiensten te lopen? Wat denk jij?
mn beste vriendin heeft borderline, ik kom uit een zware despressie en straatfobie periode. Gelukkig gaat dat nu goed. Mn vriendin is heel wisselvallig, kan geen baan houden, erg veel ups en downs. Maar wij hebebn haar geaccepteerd zoals ze is en ik zou haar niet kwijt willen
Poohbear, Wat je vertelt herken ik wel. Hier ook al veel banenwissel. Zo om het jaar, half jaar een andere baas. Nooit zonder werk, maar wel snel zat op één plek en snel kwaad als de baas een verkeerde opmerking maakt over zijn werk. Dan gaat hij vaak de kont in de kribbe gooien en is het gebeurd.
Tja therapie... Ze sturen ons nu al 4 jaar van het kastje naar de muur. Er is erg veel gebeurd die 4 jaar. Heftige dingen. Hij heeft vier verschillende therapuiten gehad en alles wat ze doen is medicatie instellen en weer naar huis sturen. Mijn man wil graag praten over alles, maar ze praten pas als de medicatie ingesteld is :x . Nu moeten we echt iets anders, want zo gaat het vaak niet. Er lopen ook nog 2 kindjes hier in huis. Er is vaak veel stress. Dat is zo slecht voor die kleintjes.
Dat ligt denk ik geheel aan je man hoe hij er tegenover staat. De een kan wel tegen onregelmatige diensten en de andere niet. Ikzelf heb altijd dagdiensten gewerkt, maar zou ook wel onregelmatig kunnen werken, zolang ik maar op voorhand weet wanneer ik dan moet werken, niet dat ze pas de dag van te voren zeggen dat ik de andere dag bv 's avonds moet werken ofzo. Maar ja, ik ben er zo een die graag de touwtjes in handen heeft en graag alles plant. En als er dan iets tussendoor komt wat mijn hele schema in de war gooit kan ik daar behoorlijk van slag af raken. Oeh, zo herkenbaar! Ik heb vaak het idee dat therapeuten niet weten wat ze eigenlijk aan het doen zijn. Steeds maar met medicijnen gooien en verder niets. Dit helpt niet wat ik ga zeggen maar ik heb ik 6 jaar tijd 11 verschillende therapeuten gehad en veel verschillende medicijnen. Ik ben ook 15 maanden intern opgenomen geweest in een psychiatrische instelling. Nu zit ik al een paar jaar weer thuis, wel in de volledige WAO. Voor de zwangerschap gebruikte ik anti-depressiva en anti-psychotica. Nu tijdens de zwangerschap alleen Haldol voor zonodig, maar na de bevalling en borstvoeding ga ik weer terug aan mijn oude medicijnen. Dat willen praten herken ik ook. Bij de vorige 10 psychiaters was het ook alleen medicijnen instellen en that's it. Nu heb ik eindelijk een goede man gevonden. Maar ik heb ook woonbegeleiding, dan komt er 1x per week iemand bij je thuis praten over bv waar je die week tegenaan loopt of gelopen hebt, waar je mee zit. Ook kunnen ze je helpen met bv het huishouden, de financien, meegaan naar gesprekken met de GGZ enzo. Hier in West-Brabant heet het Woon Ondersteundende Zorg (WOZ). Ook heb ik 1x per maand een gesprek met de psychiater en ga ik straks als ik bevallen ben de VERS-training doen. VERS staat voor vaardigheidstraining emotionele regulatiestoornis. Op deze site kan je er meer over vinden http://suzanne.ismijnnaam.nl/homepage/show/pagina.php?paginaid=142015, misschien is dat ook iets voor je man? Als dingen je te persoonlijk worden of je wilt een keer met mijn man praten, mag je me altijd PB-en hoor. Ik weet niet hoe oud je kindjes zijn, maar misschien is KOPP iets voor jullie. KOPP staat voor Kinderen van Ouders met Psychiatrische Problematiek. Liefs, Tanya