Heb net mijn mannetje naar het KDV gebracht. Nooit een probleem, hij kijkt amper nog naar me om als hij de andere kindjes en het speelgoed ziet. Maar net....... Huilen...huilen...huilen. De leidster nam hem over probeerde hem af te leiden, maar toen ik nog door het raam keek, zag ik hem nog huilen. Net 15 min later belde ik even om te horen ( eigenlijk hoopte ik te horen dat hij nu vrolijk aan het spelen was) of alles goed was. Vertelde ze dat hij bleef huilen en niet stil te krijgen was en ze hem maar met speen en knuffel in bed hadden gelegd. Daar was hij niet meer overstuur aan het huilen, maar toen ze ging kijken ( terwijl ik aan de telefoon was) zag ze dat hij hevig na aan het snikken was. Het liefst had ik hem meteen opgehaald. Ik zit hier gewoon mee te huilen. Nu is hij al een tijdje heel erg hangerig en trekt steeds naar mama, maar hij had gister ook wat verhoging en zit niet helemaal lekker in zijn vel ( reactie op BMR?) Is dit nou de bekende "verlatingsangst" fase ? of zou het iets eenmaligs zijn? Ik hoop het laatste want als ik zo iedere dag hem weg moet brengen doet me dat heel veel pijn. ( voel me vaak al schuldig genoeg) Sorrie, maar moest het even kwijt.
zou me niets verbazen als hij niet lekker is. Ik zou me net zo rot voelen. Maar gewoon even bellen strakjes. En hun laten bellen als ze merken dat er niet iets in de haaks is. Sterkte vandaag
ach meis, ik ken het gevoel hoor. Mijn meiske ook nooit problemen alleen de laatste tijd als er een invalster is of een leidster die ze wat minder goed kent (vaak tijdens de vakantietijd), dan gaat ze huilen. Vind ik vreselijk om haar dan achter te moeten laten. Waarschijnlijk bleef hij huilen omdat hij niet lekker is en dan het liefst bij mama is. Dochterlief heb ik gisteren haar tuttel gegeven en een speeltje en toen kreeg ik ineens een kus en zwaaide ze me uit. En er was een niet zo bekende leidster bij. (voor haar, ik ken ze wel natuurlijk). Dus komt vanzelf weer goed, maar begrijp hoe je je voelt hoor... niks mis mee en voel je niet schuldig...
Ik ga nu maar gauw die paar uurtjes werken, zodat ik hem op tijd kan ophalen straks. Want het zit me gewoon niet lekker.
Het kan zijn doordat ie niet helemaal lekker is, maar het kan ook heel goed een fase zijn. Hier begon die fase met een maand of 14 en ik heb het idee dat we er nu een beetje uitkomen. Sven is nu 18 maanden. Ik vond het echt verschrikkelijk en ging soms ook met tranen in mn ogen weg. Hier kwam de reactie op de BMR prik na ongeveer twee weken. Heb hem toen thuis gehouden omdat hij niet lekker in zn vel zat en hij kreeg er ook koorts bij.
Bij mijn oudste begon deze fase met 14 maanden, dus met de leeftijd van jouw zoontje. Het heeft 2 maanden geduurd en het was echt vreselijk. En opeens was het over. Het kan natuurlijk zijn dat dit eenmalig is, maar het kan dus ook zijn dat hij inderdaad de verlatingsangstfase in gaat. Sterkte dan alvast.