Wie kan mij helpen? Het is een heel verhaal... Mijn lief en ik zijn sinds het begin van het jaar bezig om zwanger te worden. Nu was mijn eerste cyclus heel lang, en mijn tweede leek ook lang te zijn. Na 42 dagen werd ik op 5 april ongi. Maar ik voelde me zwanger. een week erna toch maar een test gedaan: positief. Helemaal blij dus! De dag erna wilden we het de ouders en schoonouders vertellen, maar toen had ik ineens het gevoel dat het niet goed zat. VK gebeld en mocht langskomen voor een echo. Niets te zien. Maar dat kon ook zijn omdat t nog wel heel pril was. Twee weken dus nog een echo en geen zwangerschap te zien maar wel een cyste. De ongi van april was dus geen ongi, maar een vroege miskraam.. Jullie kunnen je voorstellen dat we erg verdrietig waren en nog steeds zijn. Bovendien die cyste, waar ik me toch wel een beetje zorgen om maak hoewel de kans volgens de gynacolooog groot is dat deze zelf verdwijnt. Voor controle moet ik volgende week bij hem terugkomen. Maar het is in elk geval zeker dat ik niet meer zwanger ben. Sinds vorige week dinsdag ook weer ongesteld geworden, 29 dagen na de miskraam, dus daar ben ik wel blij mee. Maar wel lang inmiddels en nog steeds behoorlijk bloedverlies. Denk dat dat wel normaal is, hoewel ik me stiekem wel een beetje zorgen maak. Maar dan denk ik maar: moet volgende week toch naar de gyn, als het dan niet over is kan hij dan gelijk kijken of er een andere reden is voor het vele bloedverlies nu. Mijn vraag is nu: doordat de vroege miskraam plaatsvond al voordat we onze ouders konden vertellen over de zwangerschap, weten ze nu nog niets. In het begin bewust niet gedaan, wilden het met zn tweeen verwerken. Maar nu heb ik toch soms de neiging het te zeggen.. Alleen zijn zowel mijn moeder als schoonmoeder chronisch ziek, en verergert stress bij beiden de klachten. En ze zullen zich zeker druk maken om ons als we vertellen over de miskraam. Bovendien weten ze dan dat we bezig zijn, terwijl we dit liever nog niet vertellen.. Wat zouden jullie doen? Alvast bedankt voor de reactie!
moeilijk he?? Ik heb er toch voor gekozen een aantal mensen te vertellen onze miskraam met 7 weken. ik vind het heel fijn om er bijvoorbeeld met mijn moeder of goede vriendin over te praten. mijn man heeft die behoefte niet en zijn ouders weten het dus niet.
ik ben er wel heel open over. GEwoon omdat mijn verdriet elke keer heel reeël was. En als je ziek bent oid houd je het ook niet stil. In jou geval is de afweging wat moeilijker, omdat je ouders ziek zijn. Daar kan ik je geen raad in geven. BEhalve dat ik denk dat ouders het willen weten als hun kinderen verdrietig zijn...
Wij hebben het alleen de mensen verteld die dichtbij ons staan. Voor de rest was het gewoon ons ding en had niemand er wat mee te maken. Bij jou is het wel wat lastiger, doe wat goed voelt voor jullie.
Het is echt heel persoonlijk. Wij zijn er in een kort tijd (vanaf begin zomer vorig jaar) 6 verloren. Elke keer een positieve test we wilden wachten tot de eerste echo en wilden het dan aan iig mn schoonouders vertellen (met mijn eigen ouders geen contact sinds mijn relatie met mn man). Het ging goed, buik groeide, misselijk en promt met 6 weken ging het mis. Bloeding begon en het eindigden in een miskraam. Eind januari 2010 de laatste miskraam met 6 weken, de nacontrole bij de vk gehad en dat hebben we toen gezegd tegen ze. Ze weten nu dat we voor een 2de bezig zijn. We wilden alles even rustig aan doen (werd aangeraden door vk en gyn) en wilden na de zomer verder kijken. Ik wilde de menstruatie afwachten en daarna weer aan de pil of condooms gebruiken. In april maar 1 keer het gedaan in 2 weken tijd en blijkt dat de raaktreffer zijn. Op de dag dat de oma van mn man overleed, had ik een positieve test in handen. Na de condoleance en voor de dag van de crematie hebben we het mn schoonouders verteld. We wilden nu dat zij het wisten en er konden zijn, mocht het opnieuw misgaan. Inmiddels ruim 7 weken en een goede echo met hartactie achter de rug en mag a.s. woensdagavond opnieuw een echo kijken. Het is dus echt persoonlijk en als ik je verhaal lees heb je soms behoefte erover te praten. ookal zouden ze dan denken dat jullie bezig zouden zijn ervoor, mss weegt het zwaarder voor je dat je het met behalve je man het met iemand anders over kan hebben. Ze je kunnen steunen bij eventuele controles e.d.
Wij zijn er ook altijd open over geweest. Achteraf gezien was dat het enige juiste wat we hadden moeten doen. Doordat mensen wisten wat er speelde kregen we ook geen vage toespelingen, snapte een goede buurvrouw dat ik toen écht even niet op kraambezoek kon komen en begrepen mensen dat we soms verdrietig of stilletjes waren. Al met al is het heel persoonlijk. Of het daarnaast extra stress voor je chronisch zieke (schoon)moeder zal opleveren vraag ik me wel een beetje af. Dat kan ik vanaf hier niet bepalen. Het enige is wat ik wel weet dat het soms mensen kan helpen dat ook zij nog een troostend woord kunnen bieden ook al zijn ze chronisch ziek. Misschien kom je dan samen tot hele dierbare gesprekken die je de rest van je leven zult koesteren als een mooie herinnering.
Ik denk dat jij zelf de enige bent die dat kan bepalen. de een heeft heel veel aan steun van anderen, de ander houdt het liever voor zich. Gewoon doen wat goed voelt.