Hai meiden, Ik hoop hier een beetje herkenning te vinden en heel misschien oplossing voor het volgende. Eliza is ondertussen 2 jaar en drie maanden en echt aan het puberen. Alles is nee, alleen maar mama hangen, heel moe, etc. Ik ben echt een beetje aan het eind van mijn latijn, omdat ze dus ook heel slecht slaapt. Het slapen begon een paar weken geleden. Ze werd 's nachts wakker en was dan helemaal in paniek, dus wij dachten aan droompjes. Even gerust gesteld etc, maar niets mocht helpen, uiteindelijk, en ja ik weet dat het fout is, haar in bed genomen. Dus was af en aan een paar keer per week dus redelijk te overzien. Nu is het tegenwoordig zo dat 1 van ons met haar in ons bed moet liggen om er in slaap te krijgen, dat duurt zo'n beetje een uur als we geluk hebben, en dan proberen we er 's avonds wanneer wij naar bed gaan over te leggen. Dit ging in het begin nog goed, maar volgens mij slaapt ze daar ondertussen op en word ze dus wakker. Dan begint het hele circus van niet in haar bedje willen slapen opnieuw. Geloof me ik ben geen mama die bij de eerste piep op snik al aan het bedje staat, maar als ze aan het huilen is van 12 tot 1, tien minuten in slaap valt omdat ze zo moe is en dan weer overnieuw begint dan geef ik het op. Ik wil toch ook mijn nachtrust hebben!!! Nu sta ik dus op het punt, om het zo maar te laten en haar niet meer over te leggen 's nachts en 1 van ons maar in haar bed gaat standaard. Ik weet het het is van de gekke en als iemand dit een paar maanden geleden tegen mij had verteld dan had ik keihard gelachen om zo'n oplossing, maar nu. IK WEET HET GEWOON NIET MEER. Verder doet ze dus ook heel lang over inslapen en is ze nu dus doodmoe overdag wat het dus ook niet gezelliger erop maakt. Middagslaapjes doet mevrouw al meer dan een half jaar niet meer aan thuis, want op de KDV nog wel. Nou vraag ik je, wat doe ik fout!!!! We hebben echt al alles geprobeert: - naast d'r zitten wanneer ze in bedje ligt; - boos worden; - niet boos worden; - nachtlampje; - continu neerleggen en niets zeggen of wel (hebben we ook geprobeerd); - etc.,etc. Zoals ik al zei ben ik geen moeder van de eerste piep oppakken, maar ze houdt het met gemak een uur of twee vol en dan zitten wij er niet zo zeer doorheen qua huilen, want daar kan ik mij redelijk voor afsluiten, maar wel omdat ze de volgende dag weer naar de KDV moet of naar oma (omdat wij werken). Luier verschonen ook zo'n verhaal. Echt drama iedere luier weer, ik raak er echt moedeloos van. Nog erger, ik vind mijn eigen meisje ook helemaal niet meer leuk!! Dit laatste doet mij echt pijn aan mijn hart, maar ze haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik moest echt even mijn verhaal kwijt, omdat zoals ik al zei ik gewoon echt moedeloos ben en het niet zo meer zie zitten. Hoe zouden jullie het aanpakken?! Of is het gewoon doorzetten, ik hoor dat de peuterpubertijd tot in de drie jaar kan duren, OH MY GOD!!! Veel liefs Petra
Het is moeilijk meis, ik weet het. Hier ook zo'n periode gehad! Na heeeeel veeeel geduld en matras naast zijn bed en daar een tijd gelegen te hebben slaapt ie nu eindelijk alleen. Misschien niet de ideale oplossing maar wij wisten het ook niet meer. Nu slaapt ie gelukkig alleen. Ik hoop voor je dat je kleine snel weer goed gaat slapen! Sterkte!
het zijn ook monstertje he Ik heb mijn jochie dus wel gewoon laten brullen. Het wordt een soort machtstrijd. Als ze iets voor elkaar gekregen hebben (dat jullie bij haar blijven), proberen ze nog een stapje verder te gaan (niet terugleggen). En daar begin ik dus niet aan. Klinkt misschien hard. Het is geen verdriet, of pijn, of angst. Maar als je zeker weet dat het puur die macht is (en zo klinkt het wel bij jullie), dan ben ik simpel. Laat maar gaan. begin op vrijdag, zodat je het weekend vrij hebt om door te zetten. Misschien kost het je een paar duffe dagen, maar anders heb je misschien maanden/jaren last van dit feestje.. Ik denk dat veel mensen me nu hard vinden, maar bedtijd is bedtijd. Als hij moe is, moe oogt, verder niks heeft waar hij last van heeft (pijn/angst/verdriet). Dan is toegeven ook niet de oplossing. Het ergste was hier na een paar dagen wel voorbij, denk dat hij na 2 weken helemaal weer goed sliep. En nu nog steeds.. We legden hem ook niet terug, hij bleef wel in bed, maar zat rechtop/scheef. Dan viel hij op een rare manier wel in slaap, en legden we hem 15 minuten nadat het stil was wel netjes in bed.. En hij kan soms niet slapen omdat er iets is, of hij wordt 's nachts wakker, en dan loop ik graag. Maar niet om niks..
Het klinkt mij als een machtstrijd in de oren. Als je haar 1 keer een uur laat huilen en haar dan uiteindlijk toch bij jullie in bed neemt, dan weet ze voor de volgende keer dat ze het wel voor elkaar krijgt als ze lang genoeg volhoud... En volhouders zijn ze! Ik denk dat je heel duidelijke grenzen moet stellen en daar echt niet van af moet wijken omdat ze zo lang huilt. Iets anders is het als ze bang is omdat ze eng heeft gedroomd, maar ik neem aan dat je dat verschil wel hoort.
ik herken het verhaal van de luier heel erg! Hier is het ook, al sinds ik me herinner, een drama! Ik probeer het dan rechtstaand, op een spelende manier en dat lukt heel soms... Maar het blijft lastig, je moet veel geduld hebben en der kruipt dus ook veel energie in; Wat het slapen betreft, heb ik het probleem zelf nog niet voorgehad met Fayth, gelukkig maar want ik kan me voorstellen dat je op den duur idd gewoon zwicht, je principes langs de kant schuift omdat het op dat moment de makkelijkste oplossing is of lijkt maar het tegendeel is waar. Ik moet de anderen hierin ook gelijk geven: als een kind merkt dat het na een uur toch zijn zin krijgt, gaan ze de volgende keer nog langer huilen omdat ze weten dat ze hun zin toch krijgen. ik zou ook gewoon doorzetten, en al huilt ze een hele nacht (wat ze wellicht ook niet zal doen) gewoon laten huilen. Het klinkt hard maar als er verder niets aan de hand is, is het misbruik maken van je en daar zou ik dus niet op ingaan... Veel succes ermee meid!
Alvast bedankt voor het lezen allemaal en natuurlijk ook het reageren!!! Het zit mij op de moment even te hoog om te reageren en jullie berichtjes goed te lezen, maar ik kom hier zeker op terug. thanx meiden voor de support!
Ik zit in dezelfde periode als jij: de heftigste! Tussen 2 en 2,5 jaar is een hele moeilijke tijd. Het is mijn 2e kind dus ik weet nu dat het tijdelijk is en dat ik even moet doorbijten, maar bij de 1e vond ik het enorm heftig. Ze zijn nu om op te vreten, maar ook om achter het behang te plakken. Voor je het weet ga je aan jezelf twijfelen, of je wel een goede moeder bent als je uitkijkt naar slaapjes omdat je je kind zo vervelend vindt. Maar het antwoord is ja, je bent een goede moeder. Je bent ook gewoon nog mens en die heeft ook zo haar grenzen. Daar gaat je kind overheen. Een soort leerschool voor jezelf, hoe ga je daar mee om? Maar weet wel, het gaat over! Op tijd naar bed gaan helpt, regelmatig oppas regelen en samen lekker weg gaan werkt ook geweldig En verder vooral lekker aftellen naar ca. 2,5 jaar, in de meeste gevallen is het dan over, dus je bent er bijna! Sterkte met alle frustraties de komende periode, son