Vorige week maandag werd ik opgenomen in het zh. Ik was toen 31 weken zwanger. Vrijdags ben ik bevallen van onze dochter en zoon. Onze dochter is met 19 weken overleden maar onze zoon doet het erg goed. Onze oudste dochter heeft de hele week bij oma en opa gelogeerd en we hadden haar daar niet op kunnen voorbereiden. Nu we allebei weer thuis zijn is het één groot drama. Ze laat zich op de grond vallen en schreeuwt om mij dat ik haar dan moet oppakken terwijl er niks aan de hand is. Ze bonkt dan met haar hoofd op de grond. Ze gooit haar beker op de grond en die moet ik dan oppakken en als papa die dan oppakt en weer op tafel zet dan schreeuwt ze het uit en gooit het weer op de grond. Ik vertik het om die dan op te rapen waardoor ze eerst nog meer overstuur raakt maar uiteindelijk pakt ze hem zelf weer op en dan is ze stil. Maar waar ik nog het meest mee zit is dat ze niet in haar eigen bed wilt slapen. Als ik haar in bed leg schreeuwt ze het uit en ramt ze op de deur waarvan ik denk dat die er elk moment eruit kan vallen zo hard gaat het. Na een uurtje is het wel stil want ik reageer er niet op en ligt ze in haar bedje te slapen. Maar ze word dan midden in de nacht weer wakker en dan begint het weer van voor af aan. Ik kan haar alleen niet laten schreeuwen vanwege de buren dus laat mijn vriend haar bij ons liggen en dan slaapt ze wel. Dit was daarvoor nooit eerder gebeurd ze wou niet eens bij ons slapen. Ik heb al van alles geprobeerd. Lamp aan, praten met haar, bij haar blijven zitten, deuren op een kiertje. Maar niks helpt als ik de deur op een kiertje laat dan loopt ze naar ons bed en gaat ze daar verder slapen. Wat kan ik nu nog doen????
Je inleven in haar! Je dochter is van maandag tot en met vrijdag haar mama kwijt geweest. Toen je terug kwam, kwam er ook een broertje mee. Er is zo veel veranderd voor haar! Ze heeft gelogeerd en nu moet ze zich opeens weer aanpassen én ze heeft er een broertje bij. Dat je heftig voor een kind. Ik vind dat je meer moet meebewegen. Je kind schreeuwt letterlijk en figuurlijk om aandacht. En die aandacht krijgt ze nu negatief. Praat met haar, leg haar in kindertaal uit wat er is gebeurd en wat er gaat gebeuren. Maak haar grote zus door haar verantwoordelijkheden te geven bijvoorbeeld haar broertje op schoot en knuffelen waarbij jij van alles uit legt over de baby. Als ze op bed gaat, zorg dan voor een duidelijk ritueel en ga anders eerst even op jullie bed zitten om een boekje te lezen. Daarna vertel je dat ze groot is en in haar eigen bed gaat slapen net zoals jullie en haar broertje. Iedereen in zijn eigen bed.
Edit: ik zie dat je met 31 weken bent bevallen. Je zoontje ligt dan vast nog in het ziekenhuis. Dan is het helemaal heftig voor haar. Veel praten en uitleggen en evt. De maatschappelijk werkster van het zh vragen hoe het beste te handelen.
Ik zou wel erg consequent blijven maar haar misschien wel bij je in bed nemen. Veel aandacht, veel complimentjes, veel knuffels. Even de tijd geven denk ik, hoe moeilijk ook. Was niet niets voor haar denk ik.
Heftig Kwebbel, voor jullie allemaal. Het zal loodzwaar zijn voor je nu, om allerlei redenen. Meebewegen is heel moeilijk als je al zo bewogen wordt door andere krachten. Ik ben destijds met 30 weken bevallen na een loodzware zwangerschap en voortraject, en heb geen idee hoe ik dat had gered met nog een wurm thuis. Misschien kun je als het kan af en toe positieve aandacht aan haar besteden. Een boekje lezen, puzzeltje doen, een dikke knuffel. Ze heeft je nodig, zo te horen. Hopelijk kan je man een steun zijn voor jullie allemaal. Liefs!
Ik denk, dat het inderdaad een schreeuw om aandacht is. Ze is zo plotseling uit logeren gegaan. Ze kreeg te horen dat de baby(s) nog lang niet zou(den) komen, en toen gebeurde het al wel. Ze is zelf nog zo klein en wil graag haar mama, maar jij bent ook met je hoofd bij de tweeling, één in het ziekenhuis, waar je vast vaak te vinden bent. En één waarvan je (waarschijnlijk) nog een uitvaart moet regelen, terwijl je net bevallen bent en 2 kinderen jouw aandacht nodig hebben. Voor jullie hele gezin is dit een emotionele situatie en zij voelt dat haarfijn aan, zit zelf ook niet lekker in haar vel. Ik zou proberen haar veel aandacht te geven, hoewel dat moeilijk zal zijn. Als dingen goed gaan, dat ook opmerken en er wat over zeggen. En extra veel knuffelen en uitleggen. Voor mijn dochter werkt vaak het verwoorden van haar emoties heel goed. (Dus ik verwoord haar gevoelens voor haar).
ik denk dat ze jou echt heel erg gemist heeft en ze toch wel in de gaten heeft dat er iets is gebeurd heel moeilijk allemaal en heb zo even geen tips sterkte met dit alles
Aanvulling: als ik al zie hoe mijn dochter (ook 2 1/2 jaar) nu af en toe aan mij 'hangt' en om extra knuffels vraagt, nu ik 27 weken zwanger ben... En hoe ze bezig is met de komst van de baby en dat ze goed beseft deze straks bij mama uit de borst gaat drinken (heeft zelf tot 22 maanden oud bv gehad en vindt het volgens mij helemaal niet leuk dat de baby dit straks wel mag), dan vind ik dit geen vreemd gedrag. Ze moet vanalles verwerken, het is heel heftig voor haar. Het is echter voor jullie wel heel vervelend en belastend, vooral in de situatie waarin jullie al zitten. Heel veel sterkte!
Heel herkenbaar. Ik ben opgenomen met 30 weken zwangerschap en heb met 33 wk een ks gehad. Daarna heeft mijn jongste nog een maand in het ziekenhuis gelegen. Mijn ouders waren veel bij ons in huis. Toen de baby thuis kwam was mijn oudste ook heeeeeeel vervelend. Ze was toen net 3. Ik was alleen maar bezig met kolven en voeden en beter worden (zware hellp en hersenbloeding). Uiteindelijk ging ze vaak bij me in bed overdag als ik moest rusten. Dan lag ze gewoon tegen me aan en daardoor werd het al veel beter, ook al sliep ik vaak gewoon. Ze miste me heel erg. Ze is een maand echt van slag geweest en daarna ging het ineens beter. Sterkte!