Hallo dames, Heeft iemand hier misschien op het forum ervaring mee? Het gaat me namelijk steeds hoger zitten en misschien hebben jullie advies. Ik schaam me enorm dat ik dit op het forum zet maar weet me af en toe echt geen raad. Op mijn 14de kreeg ik mijn "eerste vriendje" in die tijd zat ik psychisch niet lekker in mijn vel en was behoorlijk kwetsbaar en onzeker zoals elke puber misschien wel. Daar heeft hij op een hele smerige manier gebruik van gemaakt. Het begon allemaal heel langzaam maar ging steeds verder. Ik dacht dat ik het na jaren therapie wel redelijk achter me gelaten had. Heb nu een goed leven opgebouwd heb een lieve man en natuurlijk heb ik het er echt nog wel moeilijk mee maar kon er goed mee leven. Wij waren helemaal blij dat ik nu zwanger ben en dat ben ik ook nog steeds. Maar hoe verder ik kom in de zwangerschap hoe banger ii word voor de bevalling. Niet voor de weeën. Maar meer voor stel dat ze van "beneden" in moeten grijpen. Ben zo ontzettend bang dat ze "spullen" in me stoppen die er niet in thuis horen zeg maar. (In die tijd bleef het namelijk niet alleen bij bepaalde lichaamsdelen die hij gebruikte en expres verwondingen toebracht) Alleen als ik er al aan denk dat ze b.v. in me knippen of een vacuümpomp moeten gebruiken verstijf ik al helemaal. Geen controle hebben en dat andere de macht over me hebben. Ik hou nu al zielsveel van ons mannetje en moet er niet aan denken dat er iets mis zou gaan met hem, hij is meer dan welkom en o zo geliefd bij ons. Maar dit is gewoon iets wat maar niet meer uit mijn hoofd gaat. Sorry voor mijn verhaal maar moest het echt kwijt. Hoop hiermee niet iemand overstuur te maken door eventueel haar eigen verleden, dat is dit niet de bedoeling van. Maar echt om advies te vragen.. Liefs,
Jeetje.. Heftig verhaal. Kan me voorstellen dat je dan tegen de bevalling op ziet. Heb je het kenbaar gemaakt bij de verloskundige?
Ja ben de intake vroegen ze ook of ik vervelende ervaringen had op seksueel gebied. Toen was ik 6,5 week zwanger en toen ging het nog wel redelijk goed. Maar hoe verder de zwangerschap vorderd hoe meer het terug komt en hoe meer angsten ik krijg.
Hier ook een slachtoffer van misbruik. En meid geloof me, als de bevalling begint denk je er niet eens aan. Ik raad je wel aan om met je verloskundige erover te praten en na de bevalling met iemand te praten. Je kunt je angsten voor leggen bij je verloskundigen en zij kan/kunnen er rekening mee houden. Ik heb dat toen ook gedaan en iedereen hield rekening ermee en vroeg me of het ging tijdens de controles en bij het toucheren, op die momenten dacht ik maar een ding; het zal moeten vanwege ons meiske en hun hebben meer vrouwelijke delen gezien dan ik ooit zal zien, het is hun werk. Na de bevalling had ik echter wel moeite met bepaalde dingen maar door gesprekken met een psycholoog kan ik weer.verder.
Ik weet even de titel niet meer, maar er is hier nog een topic over geweest een paar maanden/weken geleden. Daar hebben ook veel dames hun verhaal gedaan, waar je denk ik wel echt iets aan kan hebben! Uit persoonlijke ervaring kan ik vertellen, dat het moment dat je daadwerkelijk in de bevalling zit (en zeker met de pers weeën!!) Je in een soort roes verkeerd. Waardoor je lichaam, 'het oerinstinct', het wel lijkt over te nemen. Je hoofd, 'het denken', komt ver op de achtergrond. Tuurlijk was ik niet aan het juichen op het moment dat de schaar tevoorschijn kwam! En kwam 'het denken' echt wel weer even om de hoek zetten, maar dat was meer in de trant van: "Nee??!! Gaan ze echt in me knippen!?" Maar ja, dan is de volgende perswee er alweer en neemt het oerinstinct het weer over. Misschien met je verloskundige of een andere professional er over praten? Iedereen lost het anders op. Iedereen verwerkt zijn emoties op zijn of haar eigen manier. Er over praten werkte voor mij destijds juist averechts, dus luister vooral naar je eigen gevoel. Sterkte.
Ik ben een enorme binnenvetter... Het is voor nij al heel iets dat ik dit hier neer heb gezet. Bedankt voor jullie reacties. Ik heb dus heel eerlijk gezegd geen flauw idee hoe jk zo gesprek met de vk moet beginnen. Wel heb ik afspraken bij de pop poli en beval ik in het ziekenhuis... Pff weet het gewoon even niet zo goed
Stuur een email ipv 'plots' het gesprek te beginnen. Zo weet zij watvoor gesprek het wordt en kan ze het gesprek ook beginnen ipv dat jij moet beginnen. Binnenvetter is mijn middle name! Daarom werkt er over praten voor mij waarschijnlijk ook niet. Goed dat je hier een begin maakt! Probeer nog even via de zoekoptie dat andere topic te vinden. Haal je ook nog heel wat raad uit.
Ik heb er helaas ook ervaring mee gehad. Zo heb ik tijdens mijn bevalling van de oudste een paniekaanval gehad toen een (mannelijke) arts me wou onderzoeken. Ik heb heel duidelijk van te voren aangegeven dat ik nare ervaringen heb gehad en dat ik het minder prettig vond toen ik onderzocht werd door een man. Je moet er heel open en eerlijk over zijn. Dan kunnen ze je daarin goed begeleiden. Nog steeds vertellen ze alles wat ze gaan doen zodat ik weet wat er gaat komen en ik niet in paniek sla.
Best lastig af en toe he binnenvetter als tweede naam. Ik heb geen mailadres van mijn vk zit in het ziekenhuis bij de vk. Maar kan de volgende keer wel vragen of ze evt een email-adres heeft. Bedankt voor je advies, ik ga dat andere topic proberen op te zoeken.
In ieder geval een heel herkenbaar verhaal. Ik ben seksueel misbruikt van mijn derde tot halverwege mijn zesde. Ik het hierdoor PTSS ontwikkeld. Toen wij dus niet zwanger konden worden zonder MMM kreeg ik het al spaans benauwd. Bij inwendige onderzoeken met een eendenbek ging het al mis want dat ging gewoon echt nooit. Ik verkrampte helemaal en raakte helemaal in paniek. Hierdoor is besloten mij niet verder te onderzoeken met een eendenbek. Ook inwendige echo's moesten plaats vinden en daar heb ik echt heel langzaam naartoe moeten gaan. De eerste paar keren paniek maar op een gegeven moment ging dat steeds beter. Ik raakte zwanger van de tweeling en had ook een horror scenario van de bevalling in gedachte. Ik kreeg een ks vanwege de ligging van de tweeling. Maar anders was het volgens de gyn sowieso een ks geworden omdat ik een vaginale bevalling niet aan durfde. Ik heb zoveel littekenweefsel down under dat vaginaal bevallen heel erg zwaar kon worden en dat zou echt niet goed gaan. Dus ik snap helemaal hoe je je moet voelen.... Dikke knuf
Helaas ook ervaring wat 'dit' betreft. Betrek ook zeker je partner erbij. Hij kan mogelijk wel jouw grenzen aangeven als jijzelf dat niet kunt/durft/doet. Daarnaast inderdaad de vk/gyn inlichten en bijv afspraken maken over het niet onnodig toucheren en bijv alleen ingrijpen als het echt medisch noodzakelijk is tenzij jij anders aangeeft. (Zelf wilde ik absoluut niet getoucheerd worden en dat was ook prima voor de vk, maar op een gegeven moment wilde ik het gewoon toch echt weten en was het voor mij ook eigenlijk prima te doen: op mijn manier, mijn omgeving, omdat ik het wilde). Ga daarom vooral ook echt in gesprek met je partner.. Op het moment van bevallen kan hij misschien jouw stem zijn als jij dat zelf om welke reden dan ook niet doet. Je mag altijd nog een berichtje sturen!
Jeetje minniemous vreselijk! Die angst is vreselijk he Stond je wel helemaal achter een kz? Misschien een rare vraag maar heb jij ook altijd met de feestdagen dat het sowieso minder lijkt te gaan? Knuff
Dankje abri Misschien is het het probleem wel dat ik nooit helemaal verteld heb aan iemand wat er gebeurd is. Schaamte, schuldgevoel en hoe raar het ook klinkt dat mensen dan misschien wel anders over mij gaan denken. De mensen die dicht bij me staan die weten het wel in grote lijnen. Maar als ik er aan denk dat er evt dingen in mij gaan die daar helemaal et thuis horen raak ik gewoon ontzettend in paniek. En misschien is dat straks allemaal wel helemaal niet nodig... Hoop ik
Ik stond zeker wel achter de ks want ik wist gewoon dat als het vaginaal zou moeten dat ik dat echt niet zou trekken. En de tweeling moest er toch uit. Toen eenmaal de bevalling begon en er getoucheerd moest worden was het allemaal al zo op aan het rekken dat ik het uitgilde van de pijn. Ontsluiting ging echt supersnel en mijn placenta liet los dus is het een spoed ks geworden. Idd de tip om je partner erbij te betrekken is een hele goede. En misschien handig een soort van geboorteplan op te stellen met dingen wat je wel en niet wil en hoe het er voor jou makkelijker en minder stressvol kan worden
Begrijp je gedachtegang helemaal hoor. Ging hier bij mijn eerste zwangerschap zover dat ik gewoon helemaal niet meer zwanger wilde zijn. En soms hoef je helemaal niet alles te vertellen, maar aan je partner aangeven welke dingen je echt niet wilt tenzij echt noodzakelijk, of hij voor jou op kan komen als je dat zelf niet doet, hij zal ook aan jou zien hoe jij je voelt. Als je aan de vk aangeeft dat je je echt enorm druk maakt over hoe en wat met de bevalling door je seksueel misbruik verleden dan zal ze daar vast open het gesprek met je over aangaan. Hoef je niet voor over uit te wijden hoe en wat, maar kunnen jullie wel samen kijken wat er mogelijk is om het mogelijk fijner te laten zijn. (Denk bijv aan een kamer waar niemand ongevraagd binnen loopt, geen stagiaires etc, geen onnodig ingrijpen, alles uitleggen voordat er iets gebeurt etc etc) Natuurlijk hangt het er ook vanaf hoe de bevalling gaat lopen, maar het geeft misschien enigzins een klein beetje rust als je weet dat er dingen op papier staan, ze weten van de paniek en angst, je weet dat jouw partner voor je opkomt en dergelijke. De angst zal waarschijnlijk blijven, maar misschien is het iets beter behapbaar.. Denk er eventueel ook aan je oude therapeut weer te contacten. Diegene kent jou, je verleden, je problemen en kan je mogelijk handvatten aanreiken.
Nou mijn man kwam net beneden.. En die zag dat ik aan het huilen was en vroeg wat er aan de hand was. Ik dus verteld wat er op moment speelt, word hij boos op mij, want dit was niet goed voor het kindje, ik weet niet wat ik ons kindje aan doe. Dit vond ik best een vervelende reactie en klap dan weer dicht..
wat enorm naar zo'n reactie! Voor hem is het misschien nog een ver-van-zijn-bed-show op het moment (bevalling gaat nog een hele tijd duren als het goed is), maar probeer toch te blijven praten. Zonder te praten blijft het in je hoofd zitten en gaat het alleen maar 'groter' worden. Blijf het er anders in ieder geval hier uitschrijven!
Dankje abri Ik ga het zeker op papier zetten en ik hoop dat er met de bevalling zoveel mogelijk volgens plan kan gaan. Ja de reactie van mijn man viel ook even koud op mijn dak. Zal ik het kind er echt zo onder lijden? Straks neemt hij het me nog kwalijk als er iets met het kindje blijkt te zijn. Of zie ik nou beren op de weg?
Hee lieve aanstaande moeder en anderen. Ik las het kopje van je. En ik wil jou en anderen die dit zijn overkomen alleen even op onze site. seksueelgeweld.nl Ik ben daar beheerder van en ik weet dat er veel moeders komen die slachtoffer zijn geweest. Hopelijk halen ze dit niet weg want ik wil op geen enkele manier reclame maken maar misschien kunnen andere je helpen als je iets op het forum post. Ik wens je in ieder geval veel sterkte en ook een hele mooie zwangerschap toe. Geniet van je ongeboren kindje en van je zwangerschap. Zo te horen heb je het echt verdient om iets heel positiefs mee te maken. Veel liefs annette