Onze tweeling is met 31 weken geboren en ligt nog in het ziekenhuis (zijn nu bijna 35 wkn). De ene gaat als een speer en men verwacht dat hij ruim voor uitgerekende datum naar huis kan. We vermoeden zelf met een week of 2,5... De ander heeft een virus opgelopen. Zij za voorlopig nog niet naar huis kunnen. Ipv stappen vooruit, heeft ze helaas wat stapjes teug moeten doen. Ziekenhuis voorziet dat ze dusdanig uiteen gaan lopen dat de ene eerder naar huis mag dan de ander. Is er iemand die hier ervaring mee heeft? Hoe combineer je dit als er een thuis is en veel zorg nodig heeft en een in het ziekenhuis? Ik zie er tegen op omdat ik niet op 2 plekken tegelijkertijd kan zijn terwijl ik er voor beide wil zijn...
Hoi Maya, Wat een dubbele emoties, fijn dat je zoontje snel naar huis mag, ik hoop dat je dochter ook snel mag aansterken. Helaas weet ik alles van stapjes vooruit en weer achteruit. Mijn ene dochter mocht rond week 38 naar huis. Haar zus lag toen nog op de HC. Uiteindelijk kwam 3 weken later mijn andere dochter thuis. In die 3 weken moest mijn man overdag gewoon werken (volgens mij had hij wel een paar dagen vrijgekomen) en ik wilde niet nu al oppas want mocht eindelijk zelf voor haar zorgen. Was een rare en heftige tijd. Overdag zorgde ik voor mijn ene dochter en savonds ging ik of mijn man naar het ziekenhuis. In het weekend bleef een van ons thuis en ging de ander naar het ziekenhuis. In die periode heb ik heel veel gebeld met de nicu en heel veel de telebaby gebruikt.
@Joiedevivre: Jeetje, klinkt heftig inderdaad! Maar wat jij beschrijft, dat voel ik ook.. Dat je niet wil dat nu al andere op je kindje gaan passen. Als ze thuis zijn kunnen we namelijk eindelijk zelf goed aan elkaar wennen. Ik ga nu standaard 2 X per dag naar ziekenhuis. In de ochtend alleen (hun vader werkt overdag) en in de avond gaan we samen. Mogelijk moet ik rekening gaan houden met 1 X per dag inderdaad. Dus als mijn partner weer thuis is, dan pas naar ziekenhuis. Vind ik wel moeilijk hoor! Alsof ik haar dan een beetje aan haar lot overlaat daar... (Is niet zo, maar gevoelsmatig..) Wel erg bedankt voor je reactie, dat helpt in het denkproces over hoe dit aan te pakken..
Naar he, dat dat zo voelt alsof je minder tijd dan voor haar hebt. Helaas is het niet anders en voor je zoontje is het natuurlijk ook heel fijn om naar huis te kunnen! De dag dat we onze ene dochter mee mochten nemen naar huis voelde heel raar. We mochten toen nog even met haar bij haar zus op de HC gedag zeggen maar toen hield ik het niet droog. Was wel goed om even te doen, daarna mocht ze natuurlijk niet meer op de nicu zijn als ze eenmaal thuis was geweest. Ik weet niet in welk ziekenhuis ze blijven, maar bij ons waren er ook 'ouderkamers' waar je evt overdag kon zijn. Je zou dan bijv een familielid kunnen meenemen zodat die bij je zoontje op de ouderkamer blijft terwijl jij eventjes bij je dochter kan zijn. Die kamers zijn er volgens mij niet voor om dat elke dag zo te doen maar wie weet is het een optie voor zo nu en dan. Of toch inderdaad iemand die je vertrouwt laten oppassen af en toe. Heb je het ook al in het ziekenhuis nagevraagd wat zij aanraden? Misschien hebben zij ook wel wat tips?
Allereerst van harte gefeliciteerd! En veel sterkte in/met deze spannende tijd. Mijn ervaring: onze dochters zijn ook bij 31 weken geboren en een van de twee heeft ook een infectie gehad. Het ziekenhuis gaf op een bepaald moment aan dat er waarschijnlijk een eerder naar huis zou mogen dan de ander (verschil op dat moment 1,5 week). Wij zijn daar als ouders soort van voor gaan liggen met de mededeling dat ze of beide naar huis gingen of beide bleven omdat wij van mening waren dat dat in het belang van beide kinderen was. In eerste instantie schrok de verpleging hiervan maar een dag of twee later gaven ze aan dat we gelijk hadden en dat ze er alles op alles zouden zetten om ze tegelijk naar huis te krijgen. Puntje bij paaltje mocht de eerste op maandag naar huis en de ander op vrijdag. Beide zijn dus op vrijdag naar huis gekomen. Kortom: als jullie als ouders het niet zien zitten om ze op verschillende tijden mee te krijgen, zou ik dat in ieder geval aangeven.
Zes jaar geleden mochten mijn twee prematuurtjes (27 weken) ook niet tegelijk naar huis. Er zat precies een maand tussen hun thuiskomst, 31 dagen. Ik heb dat achteraf als de zwaarste periode beschouwd. Mijn dochter langer in het ziekenhuis laten zijn was geen optie, het verschil was daarvoor te groot. Toen ze nog samen in het ziekenhuis lagen was ik daar de hele dag. Dat ben ik blijven doen nadat mijn dochter ontslagen werd. Ik nam haar dan gewoon mee. Ik had een reiswieg geleend en daar lag ze dan lekker in, bij haar broer op de kamer. In het weekend of als mijn man een keer extra vrij had, wisselden we elkaar ook wel af. Ik wilde haar absoluut niet bij iemand anders achterlaten, voor mijn gevoel hadden er al genoeg anderen voor mijn kind gezorgd, nu wilden wij het alleen nog maar zelf doen. Ik heb wel last gehad van schuldgevoel. Toen dochter thuis was, kwam ik 's ochtend later in het ziekenhuis dan daarvoor. Ik had immers thuis een baby die eerst een voeding en een badje nodig had. Dat kost toch tijd in het begin. En juist als ik dan thuis met haar aan het tutten was, miste ik hem het meest. Ik vond het ook heel confronterend en pijnlijk om de lege plek in de tweelingwieg te zien. De ene kant beslapen, de andere kant bleef maar strak opgemaakt. Ik heb er toen maar een knuffeltje in gelegd om die leegte een beetje te verdoezelen. Het voelde zo oneerlijk dat ik er wel gelijk voor mijn dochter was wanneer zij wakker werd, maar mijn zoon moest wachten tot ik een keer zou komen. Dat voelde heel rot. En ik wilde niet met de tweelingwagen wandelen met maar één baby erin. Gelukkig kon ik voor die maand een eenlingwagen lenen. Er is in die tijd iemand geweest die zei dat het eigenlijk wel fijn was op deze manier, dan kon ik eerst aan 1 baby wennen voordat ik er 2 zou hebben. Zo werk dat dus niet Aan 1 baby wennen lukt helemaal niet als de andere baby, die je net zo lief is, nog ergens anders is. Ik hoop voor je dat je dochter een mooie eindsprint maakt, dat heb ik wel vaker zien gebeuren in de tijd dat wij nog in het ziekenhuis waren. En dat ze dus uiteindelijk lekker samen naar huis mogen. En is het toch anders, dan lukt het vast wel om er een vorm voor te vinden die bij jullie past. (Al zal je er dan later op terugkijken en denken: Hoe hébben we dat toen toch allemaal gedaan?? Dat denk ik nu wel als ik eraan terugdenk... )
Bij ons was er eerst een tijd sprake van dat 1 van de tweeling eerder overgeplaatst zou worden naar een ander ziekenhuis. Gelukkig kon dit via maatschappelijk werker tegengehouden worden. Thuis had ik ook nog een zoon.. Uiteindelijk werden beiden tegelijk overgeplaatst en kwamen zij in de eerste instantie tegelijk thuis met vijf maanden. Helaas werd de ander hierna voortdurend opnieuw ziek en opgenomen. De andere helft van de tweeling heb ik steeds bij me gehouden in het Ronald MC Donald huis. Na tien maanden kwamen we thuis. sterkte!
Mijn tweeling was niet prematuur maar mijn dochter had een infectie. Allebei een week ziekenhuis en ik zelf ook vanwege een complicatie bij de ks. Zoveel mogelijk bijelkaar houden was gelukkig het advies van de arts in het streekziekenhuis hier. Gefeliciteerd met de geboorte trouwens!
Jemig, het is allemaal al zo heftig en dan moet je je hier ook nog zorgen over maken. Onze tweeling mocht tegelijktijd naar huis, eerst leek het alsof onze zoon niet goed leerde drinken tov onze dochter. Toen ik er een keer helemaal doorheen zat, heb ik huilend met mijn zoon op schoot gezeten. Was er 's avonds laat nog naar toe gereden. Toen ineens ging het als een speer. De verpleging zei dat ze het wel vaker hadden gezien. We kregen ze uiteindelijk eerder mee dan verwacht. Het ziekenhuis wilde ze eerst met een sonde naar huis geven, maar daar zijn wij voor gaan liggen. Gezond naar huis of niet. Dat hebben ze heel goed opgepakt. Misschien even aankijken hoe jouw tweeling ontwikkeld en het gesprek met de artsen aangaan?