en voel me vreselijk schuldig, nu... O, wat een avond achter de rug. Dit ging al twee maanden heel rottig en ik heb de afgelopen tijd dus 6 van de 7 nachten steeds naast hem gelegen op de grond. Uiteindelijk toen ik een blauwe plek op mijn heup had van de harde grond toch maar mijn scouting-matje gepakt en er dan maar het beste van gemaakt. Vanmiddag zei ik tegen mezelf "nu is het klaar, vanavond niet meer er naast blijven liggen en zeker niet meer naast hem slapen. Dat was daarvoor ook geen probleem en het moet geen gewoonte worden. Dat word wat vannacht..." Naar bed brengen was al drama, net zoals de afgelopen paar maanden. Niets bijzonders zou je zeggen maar vandaag was dubbel rampzalig. Vier uur ben ik bezig geweest. Hij is pas 1 maar OH wat kán hij boos worden als iets niet gaat zoals hij wil. Half uur geleden hoorde ik hem een beetje wakker worden, binnen twee minuten weer hysterisch en er knapte even iets. Ik dacht écht dat hij boos was omdat ik er niet naast lag zoals hij inmiddels al gewend is. Ik was op de een of andere manier zo geirriteerd! Tegendeel bleek echter waar. Ik hoorde een vreselijk geluid en het bleef ineens heel stil. In twee stappen stond ik naast zijn bed en hij lag daar helemaal verbouwereerd midden in een enorme plas overgeefsel. Niet een beetje melk-spuugje ofzo, nee echt een giga plas voor zo'n klein mannetje. Kon zo zijn bruine boontjes met ham en krieltjes avondmaaltijd zien liggen, echt álles wat in zijn buikje zat lag in zijn bed. Meteen weer heel hard huilen natuurlijk, gelukkig maar ook want ik moet er niet aan denken wat er gebeurd was als hij er half in zou stikken.. Hij heeft nog nooit écht gespuugd, was verder voordat het bedtijd was ook helemaal niks aan hem te merken! O, ik voel me zo rot! want ik ben zo chagrijnig en boos geweest. Dat was er dus, hij was gewoon ontzettend misselijk! Het verklaard de afgelopen paar maanden niet maar vandaag wel. Uitgerekend nu ben ik dus zo boos en consequent geweest.. Inmiddels is hij al weer in diepe slaap. Was ook gelijk weer de oude Tygo die alles wat mama doet interressant vind. Moest per se naast me staan met een doekje om te 'helpen' dus ik maak me niet echt zorgen of hij heel erg ziek is. Dat valt denk ik wel mee en toch voel ik me er zo rot onder. Sorry dames, moest het ff kwijt. Heb er wel een vraag van gekregen, trouwens. Het viel mij op dat de stukjes aardappel die hij in zijn prakje krijgt nog net zo groot waren en volledig intact. Hij heeft geen enkel aardappeltje gekouwd, dat terwijl hij al drie kiezen heeft. Kan dat de aanleiding zijn geweest? Zo veel heeft hij niet gehad maar werkelijk elk aardappeltje was nog een prachtig klein krieltje. Kan het zijn dat het hem zeer doet om te kouwen ofzo?
Geen idee wat de oorzaak was van zijn spugen, als hij verder geen zieke indruk maakt, lijkt het mij ook wel in orde. Maar voel je maar niet schuldig hoor! Kan goed begrijpen dat je het even zat was om steeds naast hem te slapen, en dat dit dan gebeurt, is puur toeval! Verzorg en knuffel hem maar even goed, en als je zeker bent dat hij weer beter is, probeer je maar opnieuw! Veel succes!
Kan het zijn dat hij spuugde van het huilen/schreeuwen? Offtopic: Heel goed dat je toch bent gaan kijken. Mijn jongste was ook een slechte slaper. Op een gegeven moment was ik het ook zat....dus ging ik haar niet troosten. Mijn man en ik kregen ruzie hierover en hij besloot toch even bij haar te kijken, had ze de klamboe van het plafond getrokken en lag ze er helemaal in gewikkeld
Hier een dochter van bijna 2 die ook met enige regelmaat alles er onder spuugt. Niet omdat ze ziek is, maar zo overstuur dat alles er uit komt. En dat kan hier echt al in 3 seconden.. Vorige week ook nog, terwijl papa bij haar in bed lag. Ze wilde niet op haar eigen bed, dus dat papa het licht uit deed en de deur fdicht, was voor haar de druppel zeg maar..