Baby valt moeilijk zelf in slaap

Dan toch lekker niet zelf. Zeker zolang je hem zo snel en makkelijk kunt helpen.

Hier viel zoon tot 12 maand alleen aan de borst in slaap. Daarna was t vanzelf over en kon hij opeens zelf in slaap vallen.

 

Bij ons gaat het overdag meestal wel goed, maar 's avonds blijft hij ook huilen in zijn bed en belandt hij iedere avond weer in onze armen op de bank totdat hij in slaap valt en dan laatste fles tussen 21.00 en 0.00 ergens, dan valt hij zonder problemen in slaap in bed.

Ik ben al vrij snel begonnen met 1e vermoeidheidssignalen in bed leggen en inbakeren (maar dat gaat niet meer met 7 maanden). Maar neem aan dat je de rust en regelmaat al probeert toe te passen.

 

Herkenbaar!! Door verborgen reflux sliep mijn zoontje (van nu 7 maanden) in t begin ook alleen maar op mij. Niet zo ernstig geworden als bij jou, toen hij 2 maanden oud was maagzuurremmers gekregen en die na 3 maanden afgebouwd. Maar daardoor was hij denk ik gewend aan het bij mij in slaap vallen. Ben t ook gewoon blijven proberen, elke keer wakker in bed leggen. Op gegeven moment was t soms ook voldoende om er lang bij te blijven zitten en soort van wiegen met mn handen om hem heen. Was ik dan langer mee bezig, maar zo wende hij wel aan in zn bedje in slaap vallen. Maar laten huilen heb ik nooit gedaan, dan haalde ik m eruit. En oefening baart kunst: hij valt nu al weken lang vaak zelf in slaap! Als hij niet lekker is weer met wiegen, dat doe ik dan ook graag iedereen zn eigen methode natuurlijk, maar als ik jou was zou ik gewoon blijven oefenen maar zo lang het nodig is inderdaad lekker in slaap wiegen!

 

Hier vielen ze nooit zelf in slaap. Volgens mij zijn baby's gewoon zo geprogrammeerd. Bij mama/papa is veilig. Alleen zijn niet. Dat is puur instinctief
Gewoon lekker je baby bij je nemen. Wij zijn overigens de enige zoogdieren die vinden dat baby's zo snel mogelijk zelfstandig moeten zijn.

 

Ik heb mijn dochter zelf wel tot haar 1e verjaadag gewiegd, wat was dat verschrikkelijk. Ik snap niet wat daar fijn aan is? Ik zou het in ieder geval nooit meer op die manier doen en kindjes mogen heus wel even huilen.

Mijn dochter valt nu nog steeds heel moeilijk in slaap, ze viel ook tijdends de borst in slaap. Tot hoelang hou je het als moeder vol?

 

@Jackie87 en @Marbloempje ik zit denk ik precies tussen jullie in qua gedachtengang. Mijn zoontje móet niet zelfstandig zijn of alleen gaan slapen als hij dat niet wil. Ik ben tegen laten huilen, omdat hij daar naar mijn idee mee aangeeft mij nodig te hebben. Het lange wiegen is echter wel zéér vermoeiend, soms kon mn rug t niet meer houden of wilde ik zelf ook zo graag naar bed. Ik denk dat het ook een stukje gewenning is, dat hij alleen wiegen associeerde aan slapen. Ik heb hem zonder te laten huilen laten wennen aan zijn eigen bedje, dat nu ook een veilig plekje voor hem is. Naar mijn idee dus een win-winsituatie; ik hoef niet te wiegen en hij valt vrolijk in slaap

 

Zolang het geen probleem is voor jou, is het geen probleem. Ik ben van mening dat veranderingen makkelijker zijn als ze er klaar voor zijn. Wij hebben verschillende fases gehad met onze oudere zoon maar tussen 13 en 18 maanden was het in slaap wiegen. Ik was toen 6 maanden zwanger en het wiegen werd steeds moeilijker ook omdat hij tegenstribbele. Ik heb hem toen een keer uit frustratie en vermoeidheid neer gelegd en toen werd hij ineens rustig. Sindsdien slaapt hij zelf in. Ik denk dat door er altijd voor je kind te zijn, ze zich veilig voelen en dit resulteert in beter slapen (en allerlei andere positieve dingen). Nu vermoeiend maar in mijn ogen de moeite waard op lange termijn.

Als ik jou was zou ik het zo af en toe proberen maar zeker niet elke dag als het altijd in krijsen eindigt. Lijkt me voor jullie allebei vermoeiend en frustrerend. Bovendien pikt hij ook wel op dat je verwacht dat hij gaat huilen en onze kinderen lijken erg gevoelig voor de "energie" in de kamer (hoe vreselijk dat ook klinkt).

 

Mijn oudste had dit ook. Die sliep overdag bijna altijd in de schommelstoel. Op een gegeven moment was ik er klaar mee en heb ik hem stug in bed gelegd en bleef er dan gewoon bij tot hij sliep. Soms duurde dit 30 minuten, maar heb er ook wel eens 1,5 uur gezeten. Na een week ging het al een stuk beter. Ik heb hem ook wel gewoon laten huilen, ging het over in krijsen dan pakte ik hem wel bij me of hield zijn handje vast, zodat hij wist dat ik er was.

Bij de jongste doe ik dit ook, maar al vanaf het begin. Inmiddels is hij bijna 5 maanden en valt hij 7 van de 10 keer zelf in slaap. Heel soms is hij zo over de zeik dan blijf ik er bij of slaapt hij toch op mijn arm.

 

Prima toch als dat voor jullie werkt. Alleen als het over gewenning gaat denk ik, tja, er is echt geen 18 jarige die door zijn mama in slaap wil worden gewiegd hoor. Het op zijn eigen tijd afstand doen van de ouders is een normaal proces wat elk kind doormaakt, op zijn eigen tempo.

 

Baby's zijn niet gemaakt om zelf in slaap te vallen. Het liefst tegen/op mama aan de veilige moeder borst
Is dat heftig? Ja.
Is dat zwaar? Jazeker!
Is het normaal? Helemaal!

De oudste kon ik wakker in bed leggen en die ging wel slapen zelf. Geen probleem.
Middelste, drama. Niet weg te leggen. Sliep met anderhalf pas door en nog maar net (nu 3 jr) dat hij wakker in bed kan liggen en we weg kunnen.
Jongste, overdag prima weg te leggen, als hij maar in slaap is gevallen aan de borst. Ik ben blij. Hij slaapt, is weg te leggen als hij slaapt. Dus dikke prima.

Heeft allemaal te maken met hechting, karakter, en fysieke gesteldheid.
Middelste heeft jaar lang bij osteopaat gelopen.
Middelste en jongste kregen/krijgt borstvoeding.
Dat werkt ook weet anders denk ik.

 

Mooi geschreven.
Ieder zijn ding maar als iemand schrijft “baby gaat ‘gewoon’ meteen op zijn eigen kamertje”, dan denk ik
maar dat is helemaal niet gewoon. Gewoon is dat een mensenbaby dicht bij mama/papa is.
Waar het veilig is en waar de voeding vandaan komt.
Natuurlijk willen we het graag anders zien maar niet alle baby’s vinden het een plan om daar in mee te gaan..