Hallo, Mijn meisje is volgende week 8 maand. Eigenlijk ging het tot de zesde maand perfect. Ze ging half 7 naar bed en sliep door tot 7 uur. Toen hoeft ze in maand 6 weer erge last van d'r reflux gekregen, is voor twee weken terug een week opgenomen geweest. Maar nu...... Ze wil niet meer zelf gaan slapen. Ik ga er dan bij zitten maar dat vind ze erg gezellig dus duurt het dan wel een uur tot ze slaapt. Als ik weg loop en mezelf wel laat horen werkt dat ook niet want ze schreeuwt zichzelf zo overstuur dat alles omhoog komt. Wat ik nu doe is haar bij mij in bed liggen en dan gaat ze na een tijdje slapen en dan leg ik haar in haar eigen bed en dan slaapt ze verder. Is het verlatingsangst? Ze huilt namelijk iedere keer als ik weg loop. En gaat dit over?
Oei dat is pittig. Ik denk inderdaad verlatingsangst omdat ze bij jou wel in slaap valt. Lijkt me moeilijk te doorbreken. Heb je al geprobeerd om iedere 5 a 10 minuutjes even te troosten? Klinkt misschien hard omdat je aangeeft dat de voeding dan bij haar omhoog komt, maar het is denk ik wel een patroon wat je moet doorbreken. Als jij het prima vind hoe het nu gaat, dan zou ik het gewoon zo laten. Het is tenslotte een fase. Maar uiteindelijk zal ze toch weer moeten leren zelf in slaap te vallen in haar eigen bedje... Lastig hoor.
hier heb ik het ook. Wat bij ons ventje hielp was wachten tot hij echt moe was en dan pas op bed leggen. Uiteindelijk doet hij nu nog maar 1 dutje overdag van 2 a 3 uur en daarmee redt hij het ook heel goed. Nu leg ik hem tussen 7 en 8 's avonds op bed en slaapt hij gelijk .. En ja die verlatingsangst fase hebben we hier ook..heel vervelend, kiekeboe spelletjes helpen, vertellen wat je gaat doen. Ook al moet je even iets wegleggen in een andere kamer. gewoon vertellen ze begrijpen meer dan je denkt !!
Hier ook nu verlatingsangst maar uit zich tot nu toe (even hard afkloppen!!) alleen in de avond.... ben dan ook wel ruim een uur bezig om hem in slaap te krijgen soms. Ik ga hem niet laten huilen.. ik vind dat je bij verlatingsangst er aan toe moet geven en je kindje zo goed mogelijk door deze fase heen moet helpen.... maar dat is mijn mening. Wat hier helpt is even met hem gaan zitten, liedje zingen, knuffelen en dan weer terug leggen. Dan is hij nog wat druk in bed maar gaat uiteindelijk wel slapen. Ik ben er ook van de week paar keer bij blijven zitten maar dan gaat hij kletsen.. 1 keer wel slapen.... ik loop dan na 5 min weg en de ene keer gaat hij wel slapen.. de andere keer weer huilen en kom ik weer terug. Het is een fase.... het gaat over..
Hier begon het ook rond 8 maanden. Hier liet ik haar ook een tijdje bij mij in slaap vallen maar op een gegeven moment duurde t bijna 2u voor ze sliep. Naast haar bedje zitten of erbij blijven werkte niet. Toen steeds weggegaan en bij huilen weer terug, even troosten of wat drinken en weer opnieuw in bed. Dat steeds herhalen. De eerste keer moest ik er 3x heen en volgens mij daarna even 1-2x. En al snel dat ze gelijk ging slapen.
Ik heb voor mijn gevoel uren naast het bed van mijn zoontje gezeten met mijn hand door de spijlen op zijn hoofdje. Dan mijn hand boven zijn hoofdje, als hij wakker schrok voelde hij mijn hand en sliep weer verder. dan mijn hand uit het ledikant en heeeeeel zachtjes naar buiten sluipen, Hij heeft ook een tijdje vanaf 5 uur bij ons in bed geslapen, vastgeklampt aan mij (aan de borst) omdat hij huilend wakker werd en niet meer verder wilde slapen. Ging allemaal over (maar ik kijk er niet naar uit dat we dit met onze dochter ook gaan krijgen zal ik eerlijk zeggen.. )
Ja, heb geprobeerd om de zoveel minuten te troosten maar ze maakt zich compleet histerisch als ik weg loop. Als ik al richting deur ga is het huilen. Vind het zo raar dat het van de 1 op de andere dag zo is geworden. En je hebt zo natuurlijk je handen niet vrij. Ik denk dat we dit moeten gaan doorbreken idd. Ben alleen zo bang dat ze dan niet meer zelf in haar bedje wil, ik ken namelijk een kindje dat is nu 3 en gaat nog niet zelf naar bed
Ja het is echt heel moeilijk. Als ik jou was zou ik vanuit je eigen (moeder) gevoel uitgaan. Als het voor jou het beste voelt om haar bij je te nemen dan moet je dat zeker doen. Maar als je het patroon wil doorbreken dan moet je er echt even doorheen. Het is niet zo dat ze pijn heeft met slapen want in jou bed valt ze wel in slaap. Waarschijnlijk is ze een stukje van haar ritme kwijtgeraakt door de opname in het ziekenhuis. In combinatie met verlatingsangst krijg je dit. Ik zou zeker wel laten merken dat je er voor haar bent en dat als je weggaat, je ook zeker weer terugkomt.
Ben ook zeker geen moeder die haar kindje laat huilen. Vind dat heel moeilijk. Nu moet ik zeggen, vandaag heb ik wat dingetjes aangepast en slaapt ze goed. Alleen de avond ging nog wat moeilijk. Hopelijk zet het zo door.