Help! Bang voor de bevalling

Ten eerste van harte proficiat met jullie dochtertje! En och meis je verhaal is erg herkenbaar! Is dit jullie eerste kindje? Ik voelde me namelijk precies hetzelfde en wist niet zeker of het een pnd was en heb besloten om toch mijn huisarts in te schakelen. Hij was ervan overtuigd dat het nog de hormonen waren en dat dit normaal was. Ik twijfelde zelf nog even maar heb toen besloten om nog meer rust te nemen en mochten de twijfels sterker worden, zou ik weer aan de bel trekken. Schaam je niet om hulp in te schakelen van bv ouders/schoonouders of vrienden. Ik heb er echt baat bij gehad. Het is niet niks een bevalling en is een hele prestatie opzich .

Wellicht is het een stukje faalangst? Het is niet niks het ouderschap, zowel mentaal als fysiek. En je bent echt niet de enige . Veel praten met mijn vriend heeft ook enorm geholpen. En hij zat precies tegen hetzelfde 'probleem' aan te hikken. Ik denk dat veel (voor het eerst) kersverse ouders deze fase ook hebben meegemaakt.

 

Zijn ook de welbekende kraamtranen! En logisch het is ineens een hele verandering, geef het even wat tijd.. je moet ook wat ze zeggen "9 maanden ontzwangeren" maar zou wel opletten dat het niet te erg word anders even aan de bel trekken!

En nog van harte gefeliciteerd en lekker proberen te genieten meid en goed op jezelf letten, praat er anders met de kraamzorg over.

 

Pff lastig meis, hoop dat het gewoon even je onzekerheid is en de totale verandering.. iedereen heeft onzekerheden en angsten gehad bij de hele reis van papa en mama worden en vast iedereen herkent wel een aantal dingen.

Is je partner er wel veel bij of moet hij veel werken nu?

 

Ja maar misschien als jullie wat meer tijd met ze 3tjes zouden besteden momenteel, hij lekker weekje thuis ofzo dat je dan misschien er meer vertrouwen in krijgt en plezier/geniet.

 

Wat vervelend zeg. Ik herken het wel een beetje. Ik denk dat het er ook wel bij hoort.

Ik zou eens proberen los te laten dat je MOET genieten. Je lijkt hier nu zo op gefocust. Laat het los. Je hoeft niet de hele dag te genieten. Soms is het zwaar, het is wennen.

Succes meid! En anders gewoon aan de bel trekken hoor!

 

Misschien brutaal vraagje hoor.. maar heb je zoiezo snel last van depressie of alleen nu zo gevoel?

 

Dit. Misschien is iedereen niet in de gelegenheid maar is ook een goede optie! Desnoods blaas je kraamvisite voorlopig compleet af. Klinkt lullig maar hebben wij voor een paar weekjes wel gedaan. Jouw/jullie gezondheid gaat voor en mensen snappen dat echt wel.

 

Ja ik denk dat het gewoon tijd nodig heeft, maar goed blijven praten erover, beter eruit dan opkroppen.

Het is ook een hele omslag, heel je wereldje lijkt nu om de baby te draaien maar dat word ook wel minder. Je hebt echt nog wel avondjes gezellig samen, bevoorbeeld als baby o bed ligt of oppas regelen voor avondje uit.

Ik had ook momenten aah hiervoor kon ik gewoon gaan liggen wanneer ik wou en tijd aan mezelf besteden wanneer ik wou maar dat moet je helaas nu wel plannen maar je krijgt er zoveel mooie dingen voor terug.
Maar het is niet gemakkelijk en ook nooit altijd rozengeur en maneschijn.

Iedereen heb twijfelgedachten, ook van doe ik het wel goed, kan ik het wel, waar ben ik aan begonnen... die vragen zijn denk wel bij veel meer nieuwe mama's door de hoofd gegaan.
Ik heb het nu ook hoor,pff straks 2.. hoe moet ik dat gaan doen met al een drukke/driftig ventje.
Je rolt er vanzelf in en anders heb je wel instanties/familie die je kunnen helpen met dingen waar je tegenaan loopt maar dan moet je het wel durven te vragen.

Probeer aan de mooie dingen te denken, eerste lachje, eerste hapje, babyzwemmen met ze 3tjs en ga zo maar door. Met dit weer heerlijk als de baby savonds op bed lig, lekker met je partner buiten zitten in de tuin met een drankje

 

Allereerst van harte gefeliciteerd met je dochter! Lizzy, ik herken echt heel erg wat je schrijft over je gevoelens na de bevalling. Ik had het ook zo kunnen schrijven. Ik maakte me ook enorm zorgen toen de kraamtranen niet over gingen na een week en dat ik er niet in mijn eentje uit zou komen. En na twee maanden voelde ik me ineens zo van de ene op de andere dag weer normaal, heel bizar. Ik vind het nog steeds zwaar, maar alle gevoelens voor mijn baby waarover ik me eerst zo'n zorgen maakte dat ik ze niet had zijn er nu dubbel en dwars!
Iedereen gaat er maar vanuit dat je op een roze wolk zit, maar je merkt misschien wel dat als je uitspreekt dat dat niet het geval is je ineens heel veel verhalen van herkenning hoort. Ik kon de opmerkingen als "geniet ervan, dit is de allermoooste tijd" echt niet meer horen, ik werd er heel verdrietig van.
Meid, een hele dikke knuffel en heel veel sterkte. Het wordt echt beter! Je mag me altijd een pb sturen als je daar behoefte aan hebt.

Oh ja, nog een ding: probeer echt zoveel mogelijk foto's te maken. Nu ben je er niet altijd bij met je hoofd en het is zo fijn om met de foto's dan herinneringen terug te halen en er dan wel van te genieten en ik vind het ook echt helpen voor de verwerking.

 

Ik had dat ook hoor! Totaal geen gevoel van "ohh wat hou ik van dit meisje". Meer van "Hallo, waar blijft die roze wolk?" "Okee kan iemand anders dit kind niet verzorgen" "waar ben ik aan begonnen" "dit is echt niet wat ik verwacht had". Ik heb hier ongeveer 2 á 3 weken last van gehad. Dat ik echt niet van haar "hield" zoals ik dacht van haar te "moeten" houden. Na drie weken begon ik wel echt van haar te houden, maar vond ik het allemaal nog verschrikkelijk zwaar.... Pas rond de 8 weken had ik zo iets van "hee, dit is best leuk. Eigenlijk echt een leuk kind haha".. Geef het dus de tijd. Het is ontzettend overweldigend. Je gedachten en gevoelens vliegen alle kanten op, dat is niet erg. En daar komen dus natuurlijk ook nog de hormonen bij... Maar ik ben van nature ook een twijfelkont en onzeker dus daar kwam het bij mij door. Geef het nog eventjes en anders kan je natuurlijk altijd professionele hulp zoeken. Het is gewoon echt even wennen!

 

Lizzy,

Wat je schrijft herken ik. En bij mij ging het niet zomaar ineens weg.
Ik was (en ben het nog steeds af en toe) best onzeker van mezelf. Ik was ook onzeker over mijn kunnen als mama.
In de periode na de bevalling en de maanden daarna wist ik heel zeker dat ik van mijn dochter hield. Maar dingen waren zwaar. Als ze begon te huilen, voelde ik de irritaties opborrelen. Als mijn man thuis was wilde ik liever dat hij haar verzorgde. En omdat ik me dat realiseerde voelde ik mij een slechte moeder. Want welke moeder heeft nou geen zin om haar eigen kind te verzorgen? Lekker in badje, schone luier, haartjes kammen (ja, veel haar). En welke moeder wordt geïrriteerd en gefrustreerd door haar eigen schattige mini baby? Nou... ik dus.

Ik weet nog heel goed dat ik met mijn man in het park was. Nadat we net waren gaan zitten, met dochterlief in de wagen, begon ze te krijsen. En ze wilde niet ophouden. Voor mijn gevoel had ik dan weer iets fout gedaan en alle andere mensen in het park keken naar mij. Ik raakte in een soort paniek, begon te huilen en wilde liever weglopen. Daar heb ik mijzelf nog net van kunnen weerhouden omdat mijn man alles regelde. Samen zijn we naar huis gelopen.
Oh wat was ik jaloers op mijn vriendin die alles zo fantastisch vond aan haar kindje. Al die facebook posts met hartjes en smileys. Ik hield van mijn dochter maar super geweldig vond ik het toen niet. En wat was ik jaloers op vrienden die geen kinderen hadden. Die konden op een willekeurig moment zomaar de deur uit gaan om iets leuks te doen. Feestje, sportclubje, spontaan avondje film kijken. Allemaal verleden tijd. Mijn hele leven zo geoccupeerd door een klein mini meisje.

Op een gegeven moment besloot ik dat ik niet meer zo geïrriteerd wilde raken, dat huiltje van mijn dochter gewoon langs me heen kon laten gaan zonder in de stress te schieten en niet het gevoel te hebben dat ik binnen 1 seconde naast haar moest staan.

Ik ben naar de huisarts gegaan die me direct een doos tissues toeschoof. Hij heeft me doorgestuurd naar een sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Ik heb een vijftiental sessie met haar gehad en het heeft me enorm geholpen. Wat bleek: ik droeg nog meer angsten, verdriet en twijfels met mij mee dan ik had gedacht, die niks met mijn dochter te maken hadden, maar met haar komst wel samen als één brok verdriet naar buiten kwamen.
Ik was in de afgelopen 2 jaar mijn 2 beste vrienden verloren (ze hadden blijkbaar een heel druk leven waarin geen plek meer was voor mij), werd 2 maal ontslagen zonder dat ik er iets aan kon doen, waarvan het 1e ontslag de avond voorafgaand aan mijn huwelijk werd aangekondigd. Nu was mijn oude leventje ook al niet meer wat het was door de komst van ons meisje. De verpleegkundige vatte het samen in één thema: verlies.

En ze leerde me dat dat okee is. Al dat romantische cliché gedoe: roze wolk, photoshoot, happy familiy, facebook hartjes en foto's van hoe fan-tas-tisch het allemaal wel niet is... Dat hoef ik ook helemaal niet leuk te vinden. Het is niet erg dat ik dat niet heb.

Uiteindelijk ben ik er bovenop gekomen. Ben weer vrolijk en mezelf. Ik ben dol op mijn meisje. Heb nooit zo'n roze wolk gehad, but... who cares? Als ik nu naar haar ondeugende snoet kijk als ze mijn mobieltje probeert je pikken weet ik hoe veel ik van haar hou en realiseer ik me nogmaals dat een kindje je leven compleet, maar dan ook echt totaal overhoop haalt.
Net als wanneer je een bus poedersuiker hard op de tafel knalt. Het ploft alle kanten op, een grote wazige wolk. Maar uiteindelijk dwarrelt alles weer neer, als kan dat soms een tijdje duren. Maar geef jezelf daarvoor de tijd, de ruimte en eventueel ook extra hulp. En wacht daar niet te lang mee

 

Supermooi verwoord! Allemaal zo herkenbaar. De irritaties bij het gehuil, tot het missen van je partner, de roze wolk die achteraf weleens erg grijs was. Vrienden van ons die graag kinderen willen zelfs verteld dat ze er maar beter nog 10 nachtjes over moesten slapen.

Het niet tegen het gehuil kunnen is overigens normaal. Moeder natuur heeft ons zodanig 'geprogrammeerd' dat we niet tegen het gehuil kunnen, vooral mama's en is daarom niet gek dat we in de stress schieten en gelijk erbij zijn. Ik ben van gefrustreerd raken naar nu bijna giftig gegaan, en moet er niet aan denken dat een ander behalve mijn vriend haar wel even gaat sussen. Hele omslag dus. Het moet ook groeien he, je leert je kindje beter kennen, nu als ze naar me lacht maakt het mijn hele dag goed. Veel zeggen idd 'geniet ervan het gaat snel', ik daarentegen kan juist niet wachten totdat ze ouder is en we samen straks kunnen knutselen, struinen door het bos met onze hond etc. Het komt goed, echt . Zoals veel hier zeggen, het heeft tijd nodig.

 

Meis, de eerste week, eerste weken zijn loeizwaar en je gevoelens schieten alle kanten op. Ik denk dat je je verwachtingen flink moet bijstellen; het wordt bikkelen de komende weken en je zult nog vaak twijfelen of dit is wat je wou. Laat het 'moeten genieten' los en probeer gewoon vooral de dag door te komen en je kindje te leren kennen. De moeder in jou moet nog groeien en dat duurt wel een paar maanden! Vertrouw op je zelf dat je dit kan, ook al wordt het retezwaar. Het wordt op een gegeven moment echt leuk, geloof me. Maar leg jezelf die druk niet op. Je mag alles voelen wat je voelt. Je schrijft dat je denkt dat andere moeders wel meteen happy zijn. Trust me, elke jonge ouder voelt zich zwaar overdonderd, alleen niet iedereen laat dat merken. Wie ooit bedacht heeft dat de kraamweek een soort geweldige sprookjesachtige week is was vast niet helemaal wijs