Gefeliciteerd met je dochter ! Ik herken mezelf in je verhaal......voelde me in net begin nog heel blij maar al snel niet meer. Zodra het ochtend werd en mijn zoontje zich liet horen kreeg ik het Spaans benauwd. En ik was ook de hele tijd zenuwachtig. Zodra mijn partner er was ging het iets beter. Als hij savonds de nacht inging was ik weer kalm. Ik wil je adviseren om te blijven praten. Blijf onder de mensen en ga er elke dag op uit zodra je weer mobiel bent. En werkt dit allemaal niet, ga dan naar de ha. Heel veel succes en het komt allemaal goed!
Oh ja, al die mensen die riepen: "geniet ervan hè!." Ik kon ze wel wurgen. Tijdens mijn zwangerschap al. Ik heb het toen op mijn yoga clubje vertelt dat ik helemaal niet zo "genoot" van zwanger zijn en je voelde de spanning in de lucht hangen. Er is schijnbaar in onze wereld de opvatting ontstaan dat kinderen krijgen niets anders is dan een fantastische periode in je leven. En inderdaad dat ze zo snel groot worden en dat je nu moet genieten van hoe klein ze zijn. Ja, af en toe huilen ze wel maar ach, dat hoort erbij. Er is zo veel voorlichting in Nederland maar geen enkele deskundige heeft met mij op voorhand gepraat over hoe drastisch het mijn leven zou veranderen. Natuurlijk zijn dde eerste weken het zwaarst en ben je emotioneel maar ik heb nooit stilgestaan wat het inhoudt om met zo'n kleintje op stap te gaan. Ouderschapscursus vind ik geen gek idee hoor! (Ondanks mijn 2 hbo diploma's gericht op kinderen...) Maar. Dus. Ik dwaal af. Onwennigheid, irritaties, huilen, het allemaal gedoe vinden... Verzet je er niet te veel tegen. Het is nu eenmaal even zo en probeer voor ogen te houden dat het een kwestie van wennen is. Wat mij wel hielp was af en toe gewoon kijken hoe ze sliep. Dan zag ze er vredig uit en dan gaf mij dat ook rust. Als zij tevreden kon slapen had ik toch iets goed gedaan. En hoewel het nu allemaal heel goed gaat irriteer ik me nog soms. En heb ik soms even geen zin in haar. Dat hoort erbij.
Lieve Lizzy, Weet je nog dat ik zei dat er niet alleen een kindje geboren wordt maar ook een moeder? En dat die shock heel groot kan zijn? Je kan je er echt niet op voorbereiden. Het is alsof je dna verandert. En geloof me, de meeste moeders ervaren, wat jij nu ervaart. Dus vrees niet. HET KOMT ECHT GOED! Het heeft alleen even tijd nodig. Ik vond zelf de eerste drie maanden ook erg moeilijk. Alles was nieuw en ik was zo bang dat ik het fout zou doen. Na 3 maanden had ik het gevoel dat ik de handleiding een beetje gevonden had Sindsdien hanteer ik de volgende schaal: roze wolk, grijze wolk of zwarte wolk. Roze wolk had ik wel bij de tweede en een grijze wolk bij de eerste. Een zwarte wolk is een echte pd. Een grijze wolk is echt heel normaal! Dus wees lief voor jezelf en vertrouw op jezelf. Dit is heel normaal en het wordt echt beter. En blijf praten! Dikke knuffel!
Het gaat gelukkig al veel beter. Ik raak langzaamaan gewend aan mijn nieuwe leven. Ik denk dat het toch de zogenoemde kraamtranen waren. Jeetje ik was daar zo niet op voorbereid. Tijdens je zwangerschap verteld ook niemand je dat je kraamtranen kan verwachten. Ik wist niet eens wat het was.. Dat was toch echt wel het ergste van alles. Ik beval liever nog 100 keer dan dat ik me zo rot voel.
Goed om te horen! Ik dacht die eerste weken ook precies hetzelfde "waarom heeft niemand mij híer op voorbereid....". Gelukkig gaat het steeds een beetje beter!
Fijn dat het al veel beter met je gaat! Ja wat er allemaal na de bevalling met je gebeurt of kan gebeuren word allemaal niet verteld.