Hoi, Ik ben 18 weken zwanger van ons derde kindje, dit weekend hebben mijn man en ik besloten dat het niet meer gaat samen. We hebben al jaren geprobeerd er wat van te maken en het ging altijd met grote ups en downs. We zijn bij een seksuologe en een psycholoog geweest, dat hielp steeds tijdelijk. Nu zijn we er achter dat het niks meer kan worden. Ik voel me absoluut niet meer aangetrokken tot hem en zie dat ook niet meer gebeuren in de toekomst. Hij wil geen platonische relatie, ik trouwens ook niet. Hoe nu verder? Zijn er meer mensen die zoiets hebben meegemaakt? Zouden we moeten wachten tot na de bevalling? Of is het nog lastiger met drie kinderen klussen en verhuizen? Ik moet zeggen dat ik er redelijk rustig onder ben mentaal , alleen voel ik me lichamelijk hyper. Groetjes Jessica
Ik heb geen ervaring. Maar je moet doen, waar jij je goed bij voelt. Als je liever samenblijft wonen tot na de bevalling, dan gewoon doen. Wil je liever alleen in een huisje zitten, dan aanpakken en gaan! Veel succes/sterkte!
Ik weet niet hoe jullie contact is. Hebben jullie ruzie? Gaan jullie de opvoeding van de kinderen nog wel samen doen? Want anders moet hij geloof ik apart erkennen moch de scheiding rond zijn voor de geboorte. En volgens mij krijgt dit kindje verplicht dezelfde achternaam als zijn broers. Maar als dit jullie plan al was is dat natuurlijk geen probleem. Wil je nog wel heel veel sterkte wensen. Krijg je vanuit je directe omgeving wel genoeg steun? Van ouders, broers/zussen of vrienden? En niet alleen mentaal maar ook praktisch met een eventuele verhuizing? Want hoe snel zou je aan woonruimte kunnen komen?
Ik kan dit soort dingen niet zo heel goed begrijpen. Ik veroordeel je absoluut niet hoor, maar waarom begin je nog aan een derde kindje als je al weet dat het met je relatie niet (meer) helemaal goed zit ? Ik wens je alle wijsheid en kracht om met deze situatie om te gaan. Hopelijk vinden jullie een manier die bij iedereen het beste past. Succes ermee.
Hoi, Bedankt voor de reacties, ik merk dat ik veel behoefte heb om er over te praten. Tja, mijn man en ik hebben geen ruzie, maar hij wil niet meewerken met de scheiding. Hij zit nog in de fase dat hij niet kan geloven dat het echt te laat is om er aan te werken. Ik ben al een paar maanden er in mijn hoofd mee bezig. Ik heb hem een paar keer gewaarschuwd dat hij echt iets moet veranderen, anders is het klaar. Maar dat heeft hij nooit zo serieus genomen. Tja, waarom begin je aan een derde als je weet dat het niet helemaal ok is. Ik erken dat het al jaren niet super was, maar nooit zo slecht dat ik tiwjfelde of we samen oud zouden worden, dat is pas iets van de laatste maanden. Een andere woning krijg ik pas als hij de schedingspapieren ondertekend. Dat is nu dus een probleem. Ik kan ook alleen naar de rechtbank gaan, maar dat is een slopende zaak, ook voor de kinderen enzo. Ik hoop dat hij nog wat bijtrekt en inziet dat we beter samen kunnen werken. Groetjes Jessica
Ik hoop dat je niet boos wordt, want het is niet lullig bedoeld en ik ken jullie relatie natuurlijk helemaal niet. Maar als je pas de laatste maanden hier zeker van ben geworden, kunnen de hormonen dan niet een beetje meespelen? En als het nu pas echt bij je man gaat doordringen... Ik weet niet of er veel spanningen tussen jullie zijn, maar als dat niet zo is, is het dan niet handiger om de kraamtijd af te wachten? Dat je weer een beetje op de been bent. En dat je dan een nieuwe start maakt?
hoi, wil ook niet lullig over komen maar je schrijft in een reaktie dat je man maar moet veranderen anders is het over. mijn reaktie die bij mij op kwam waarom verander jezelf niet en accepteer je je man zoals die is? dit zal niet eenvoudig zijn dat weet ik maar een mens ken je niet zomaar veranderen als het er niet in zit. je kan hooguit een karakter bijschaven maar nooit omturnen tot perfectie. ik weet ook natuurlijk niet precies wat er speelt maar idd de hormonen nu kunne wel invloed hebben op het hele gebeuren. maar ja als t niet gaat dan gaat het idd niet maar vaaks zijn de kids de dupe! sterkte. gr sj
Hoi Ik heb zoiets mee gemaakt. Wij gingen uit elkaar een ik kwam er na een maand achter dat ik zwanger was van de tweede terwijl ik de pil slikte.Ik moet zeggen dat het geen makkelijk periode is geweest mijn zwangerschap en bevalling alleen.Moet wel zeggen dat ik er toen der tijd niet achter stond dat we uit elkaar gingen.Maar ik denk niet dat het makkelijker zal worden als je wacht met de scheiding.Inmiddels zijn wij alweer een paar jaar bij elkaar en gaat het nu perfect.En gaan we voor de derde. Wens je sterkte bij je keuze.Ik vind het alleen altijd wel jammer als er kinderen bij betrokken zijn , die zijn toch altijd de dupe van alles.
ik weet dat het moeilijk is ik had al 3 kinderen en me ex dacht ook steeds dat het goed kwam heb het ook meerdere keren geprobeerd voor de kids maar het ging niet meer ook ik heb sexuloog geraadpleegd maar ik heb me scheiding door gezet hoe wel het heel moeilijk is voor de kids want ze misssen hem ook uit eindelijk heeft me ex met veel moeite meegewerkt maar nu ben ik inmiddels wel weer gelukkig en verwacht ik me 4 de kindje
Hoi, Mijn man heeft deze week geprobeerd zelfmoord te plegen.... Het is net niet gelukt. Hij had een hele berg insuline ingespoten...Een medicijn van mijn oudste zoon. Hij heeft de kinderen erin betrokken, die zijn helemaal van slag hierdoor! Ik ben zooooo booos en zo verdrietig! Het is niet te beschrijven wat er nu allemaal gebeurd. Mijn man heeft toegegeven dat hij fout heeft gezeten, hij heeft er echt met de pet naar gegooid. En nu dit. Dit geeft duidelijk aan dat het echt niet goed zat met hem. Hij heeft altijd hulp geweigerd, maar nu heeft hij gelukkig therapie. Ik hoop dat hij snel een beetje opknapt en ook weer wat zorg voor de kinderen op zich kan nemen. De eerste week was ik alleen maar boos, en ging ik door voor de kinderen. Ik mag gewoon niet instorten, dacht ik. Nu kan ik alleen nog maar huilen. Groetjes Jessica
hee *big hug* wat een naar bericht zeg. Denk je ook wel goed aan jezelf? Hopelijk komt eruit waar hij mee zit en wat er bij hem afspeelt. Hoe gaat het verder met je kinderen? een hele dikke knuffel van mij
Hoi, Thanks! Dat kan ik wel gebruiken op dit moment! Ik probeer voor de kinderen het dagelijkse leven zo normaal mogelijk door te laten gaan. En op zich gaat dat wel. Mijn man komt +/- om de dag langs, dat is altijd emotioneel, voor hem en de kinderen en mij. Groetjes Jessica
Hoi Bedankt voor je interesse! Het is hier thuis iets rustiger geworden. Mijn ex zit in een huis een eindje verderop, maar is nog super wisselvallig. Hij ziet de kinderen twee keer per week en gaat dan leuke dingen met ze doen. Er valt nog niet echt met hem te praten, maar ik heb niet het idee dat hij iets naar de kinderen zal doen. Met mij gaat het redelijk goed. Ik geniet vollop van het mooie weer en ik probeer mijn studie een beetje in te halen, ik loop een beetje achter. Met de zwangerschap gaat het ook goed, heb al een enorme buik en gelukkig al wat minder last van mijn darmen. Ik had veel last van verstoppingen... Met de scheiding kan ik nu even niks doen, ook kan ik pas een huis zoeken als de scheiding rond is. Het zal dus wel november worden denk ik voordat ik zal verhuizen. We hebben een mediator gesproken en die gaat alles voor ons op papier zetten en naar de rechtbank gaan. Maar mijn ex moet nog eerst veel andere dingen uitzoeken i.v.m het huis. Ik voel me gelukkig erg sterk nu en heb voldoende energie om door te gaan... Groetjes Jessica
Hallo Jessica, Ik wil allereerst zeggen dat ikhet geweldig vind hoe je je in deze situatie er doorheen helpt. Ik weet hoe belangrijk het is dat er mensen zijn die achter je staan dat geeft veel kracht. Ik zelf heb nov 2005 zelf ook de beslissing genomen om van mijn "man" te scheiden het heeft me heel veel moeite en kilo's gekost was 10 kilo afgevallen door de stress voordat ik hem had gezegd dat ik wou scheiden omdat mijn gevoellens voor hem weg waren. ons zoontje was toen 4 jaar. Ik heb toen nog een maandje met mijn ex samen gewoond maar toen is het mis gegaan en werd het hem teveel hij ,nouja zal het even wat verzachten, kon zijn handen niet thuis houden waar onze zoon bij was. Er is nog politie bijgekomen en ben toen naar me ouders gegaan en niet meer terug. Ik heb nog steeds contact met me ex door onze zoon maar het loopt echt niet gesmeerd. Maar gewoon niet de moed opgeven. er zeker voor gaan en zeker voor je kids ik heb er dan geen 3 maar 1 maar 1 ding is zeker hoe je het ook draait de kinderen zullen er helaas he meest onder lijden hoe goed je het ook voor ze wilt regelen. Wens je heel veel sterkte toe en hoop dat alles soepel verloopt en heel veel sterkte met je zwangerschap. groetjes Nadine
Sorry maar zelf veranderen omdat je niet met een man overweg kan? Dus omdat ZIJN gedrag verkeerd is, moet JIJ maar veranderen om HEM te accepteren? Sorry maar heb nog nooit zoiets stoms gehoord!
Hoi, Nee, mezelf aanpassen dat is echt geen optie. Een van de redenen dat we gaan scheiden is dat ik tijdens heel veel "major-life-events" niks aan mijn man had. O.a toen onze zoon ernstig ziek was, was hij overspannen, toen we ons huwlijk moesten voorbereiden, was hij overspannen, na de bevalling van onze oudste, was hij overspannen, tijdens de verbouwing van ons huis, was hij overspannen. Maar heeft hij ooit hulp gezocht ? NEE! Dus dat ik mezelf moet aanpassen en hem moet accepteren? NEE! Ook de kinderen hebben onder deze burn-outs enorm geleden, dus is het voor mij gewoon klaar. @ Nadine, thanks! Groetjes Jessica